gedrag psycholoog experimenteel?
 

Ik zit met enkele vragen over de uitlatingen van mijn psycholoog. Misschien kunnen studenten psychologie/ mensen met ervaring dit objectief beoordelen?

Ik word deze maand 20 en woon nog thuis. Sinds een achttal maanden zie ik een psych. Ik werd als kind meerdere malen seksueel misbruikt en ben daardoor sadomasochistisch geworden. Uiteindelijke durfde ik de stap naar een psych te zetten. Mijn ouders denken dat ik er om andere redenen zit en dat gaat goed zo. Ik vind de sessies echter steeds onaangenamer worden. Afgelopen sessies (3) gebeurde het volgde:

1
hij zei op een bepaald moment, na veel stilte (ik praat amper uit mezelf): als ik je nu domineerde zou je je wel uitkleden. Ik voelde me ongemakkelijk en schoot daardoor in de lach. Nadien zei hij wel dat hij mij niet ging uitkleden en slaan en dat ik niks moest zeggen dat ik niet wou, dat hij me niet ging dwingen, "tenzij ik dat zelf wou natuurlijk". Zijn opmerkingen prikkelden achteraf mijn fantasie, waardoor hij - of ik het nu wil of niet - af en toe door mijn hoofd schiet bij erotische fantasieën. Dat moet hij toch geweten hebben?

2
Hij vroeg waarom ik bij hem zat. Ik zei toeval, mijn huisarts had mij doorverwezen. Daarop zei hij dat toeval niet bestond, dat ik op basis van mijn gevoel heb gekozen. Angstvallig bleef ik volhouden dat het toeval was. Hij vroeg dan waarom ik dan nog steeds bij hem zat. Daarop zei ik dat ik dacht dat hij rationeel was. Toen wees hij naar zijn hoofd en zei hij: dit deel is rationeel. En dat het gevoelsmatige krachtiger is en ik op basis daarvan heb beslist. Tamelijk uit mijn lood geslagen vroeg ik wat hij zich daar in godsnaam bij voorstelde. Daarop flapte hij eruit: "dan hebben we het over mijn fantasieën, niet die van jou." Om een of andere reden durfde ik niet zeggen dat ik een andere psycholoog wou (dan gaan mijn ouders nl. vragen stellen) en hem niet meer wou zien. (op mezelf verwerk ik het nooit)

De sessie erop begon hij over de spanning die tussen mij en hem hing. Ik onderbrak hem meteen door te vragen: wat voor spanning? Die vraag negeerde hij, met de melding dat ik misschien wel gefascineerd ben door die spanning Het enige dat ik pissig kon uitbrengen was dat dat helemaal niet waar was. Hij vroeg waarom ik dat zo kwaad ontkende. Ik zei dat het mij irriteerde dat het zo traag ging, dat ik er zat om mijn verleden te verwerken. Doodleuk antwoordde hij: je wilt hier dus snel klaarkomen. Daarvan raakte ik nog méér geïrriteerd en zei ik dat hij zijn dubbelzinnige opmerkingen voor zich moest houden. Toen hield het inderdaad op. Ik zei dat ik uit mezelf echt niet over mijn verleden ging beginnen praten omdat dat te moeilijk lag, dat het beter zou zijn als hij vragen zou stellen erover. De sessie zat erop en de volgende was vorige vrijdag.

Die ging echt slecht. Hij zweeg, net als ik, gewoon de hele tijd. Toen ik na 20 min. niet uit mezelf begon te praten, vroeg hij of ik aan het denken was. Ik bevestigde dat, maar zei verder niks. Hij zei dat het moeizamer ging dan anders en dat ik minder spraakzaam was geworden en hij niet kan weten wat ik denk. Ik herhaalde van de sessie ervoor dat ik gewoon niet uit mezelf kan beginnen en ook niet goed weet waarom dat zo geblokkeerd zit en hij mij daar juist bij zou moeten helpen. Het bleef uiteindelijk stil tot de sessie voorbij was en - vreemd genoeg- legde ik dan nog maar een afspraak vast. Nochtans voelde ik mij een pak slechter toen ik naar buiten ging, dan toen ik naar binnen ging. Ik voelde en voel mij nog steeds ontredderd, omdat het niks helpt en we na al die tijd + geld (waarvan mn ouders niet weten waarom ze het juist betalen) nog nergens zitten, hoewel ik duidelijk aanwijzingen geef naar de werkwijze die het misschien iets zou vergemakkelijken om toch die ene stap te zetten.

Over die opmerkingen van hem heb ik niet echt vragen, omdat hij uiteindelijk geen enkele meer heeft gemaakt, nadat ik hem de liet weten dat ik het niet meer wou. Misschien probeerde hij te testen wanneer ik er tegenin ging gaan? Al blijf ik het vreemd en niet professioneel vinden. En vrijdag. Was dit gewoon een experiment om te kijken of ik toch uit mezelf zou praten omenduur? Of een aanmoediging, gewoon zwijgen tot ik praat, want zo "leer" ik het misschien wel? Ik had gehoopt dat hij er rekening mee ging houden, dat ik liever vragen krijg om te beantwoorden, omdat het zo meer zou opschieten. Verder had ik de hele tijd het gevoel dat hij het zélf beu was.

Is dit gewoon een experiment/aanmoediging om mij te laten praten? Wat mag mijn psycholoog eigenlijk en wat niet?

Ik weet het niet echt. Misschien probeert hij je wel uit de kast te jagen door die rare opmerkingen, probeert hij je te triggeren....al vind ik het wel een beetje raar. Zeker dat wat je bij 2 hebt staan. Heel vreemd...
Mijn 1e psycholoog was heel erg lief en meelevend, dat schoot bij mij niks op. Nu heb ik een strenge, confronterende, nuchtere man, werkt bij mij veel beter. Ik zou het nog even aanzien, maar als dit zo doorgaat, en je wilt dat niet, moet je gewoon om een andere vragen. En als je ouders waarom vragen, kun je gewoon zeggen dat het niet klikte..
Met dat niets zeggen over en weer heb ik wel ervaring. Ik zei in het begin ook heel erg weinig, en had veel liever dat er vragen werden gesteld. Dit had tot gevold dat er idd soms 20 min stilte was. Heel erg irritant. Naderhand is dat wel veranderd. Alhoewel ik praat nog steeds heel moeilijk en weinig uit mezelf over dingen die ik lastig vind.
Wanneer moet je weer?

Kortom: hij maakt dubbelzinnige opmerkingen, terwijl die gezien je achtergrond gevoelig liggen; hij dringt je zijn eigen geloofsovertuigingen op en neemt je mening over toeval niet serieus; en hij gaat niet in op de handreikingen die jij hem biedt wat betreft de therapie en neemt je daarin niet serieus.

Of hij je nu aan het uittesten is of niet, zulke opmerkingen zijn over de schreef. Dat zouden ze bij iedereen zijn, maar bij iemand die misbruikt is, is het helemaal tactloos.
En als jij aangeeft dat je het moeilijk vindt om uit jezelf te beginnen, dan hoort hij je daar niet met een dergelijke zwijgtechniek alsnog toe proberen over te halen.

Hij komt op mij over alsof hij je niet serieus neemt en stug zijn eigen mening vol blijft houden.
Tel daar bij op dat je je niet prettig voelt, zou ik je sterk aanraden iemand anders te zoeken.

wat hierboven gezegd wordt, en dat je volgens mij best gronden hebt om een klacht in te dienen bij het NIP. Wat die psycholoog doet kan volgens mij niet door de beugel hij zou wat mij betreft een reprimande moeten hebben..

Ik vind het ook niet echt normaal, aan de andere kant waren wij er allemaal niet bij en weten we dus niet precies hoe het gegaan is. Bij dit soort opmerkingen is een heel klein nuanceverschil al voldoende om een totaal ander beeld van de situatie te krijgen. Dus, maar ik zou als je je niet prettig voelt terug naar de huisarts gaan. :)

Ik vind dat je psycholoog zich niet professioneel gedraagt, met name wat je beschrijft bij 2 en over de tweede sessie. Ik weet niet hoe het gaat met klachten indienen, ik denk dat je er het beste eerst met je huisarts over kunt praten, die weet daar vast meer van en dan heb je ook een objectieve blik van een professional erop.

Wat je beschrijft over de derde sessie kan een tactiek zijn om je uit je tent te lokken. Maar gecombineerd met zjin gedrag bij de eerste twee sessies geeft het mij toch een nare nasmaak om het zo maar te zeggen.

Maar als je er niet over wil praten met je ouders, dan kun je juist het verloop van de derde sessie wel gebruiken om aan hun te verklaren waarom je een andere psycholoog wil: dat deze gespreksmethoden gebruikt die niet jouw stijl zijn, dat het niet klikt. Sommige combinaties van psychotherapeut en cliënt werken gewoon niet, zelfs bij een goede therapeut en gemotiveerde cliënt.

Mij lijkt gewoon een man die een vies spelletje wou spelen met je, er lopen genoeg van zulke mensen rond ;),
ik zou een andere gaan opzoeken want je verspild inderdaad een hoop geld en tijd

Om geholpen te worden over zoiets moeilijks als misbruik te praten, heb je extreem veel veiligheid nodig. Of hij nou fout zit of niet, echt veiliger wordt het er voor jou niet op. Tegen je ouders zou je inderdaad kunnen zeggen dat het niet klikt, of dat je er niet over wilt uitwijden, maar dat je graag naar iemand anders wilt.
Succes met je beslissing.

Wtf :confused: Tuurlijk moet je daar weg gaan. Ik vind het echt onrechtvaardig dat mensen betaald worden voor zo'n baan en er dan vervolgens zoiets mee doen. Dit kan echt niet. Ik zou een klacht indienen, neem desnoods een keer zo'n gesprek op.
En als je dat liever niet doet begrijp ik het wel, maar dan zou ik er alsnog gewoon weg gaan.

Ik ga het nog even afwachten, volgende sessie is eind december (ik zit nu in mijn blok en heb in januari examens).

Ik heb het zelf allemaal al eens terug overlopen, maar ik kom er niet echt uit. Ofwel probeert hij mij daadwerkelijk op de kast te jagen. Als kind kon ik mij niet verweren en ben ik nu extreem gevoelig voor machtsverhoudingen. Misschien test hij mij hierop: hoe reageer ik op ongepaste opmerkingen? Wanneer verweer ik mij nu daadwerkelijk? Alleen twijfel ik hieraan omdat het toch écht riskant is om me op die manier te testen. Het ligt idd erg gevoelig, na de eerste keer ben ik 's avonds ook in huilen uitgebarsten. Dat is nefast voor mijn vertrouwen in hem, iets wat van enorm belang is. Feiten die jullie hier ook allemaal aanhalen. Verder vind ik het ook totaal niet kunnen dat hij geen rekening houdt met wat ik aanhaal. Alleen weet ik echt niet genoeg over hoe rapport e.d. in zijn werk gaat. Misschien doet hij het wel met gegronde redenen.

Er werken daar wel nog psychologen. Kan ik aan hem vragen om mij door te verwijzen? Dan hoeven mijn ouders dit misschien niet te weten te komen. En kan hij weigeren mij door te verwijzen?

Kijk, dit is dus het probleem. Hij krijgt automatisch het voordeel van de twijfel, omdat hij psycholoog is. "Misschien dat het een experimentele behandeling is, misschien heeft hij een bepaald plan in zijn hoofd en heb ik er uiteindelijk baat bij."
Maar ik vind dat een psycholoog zijn client sowieso met respect moet behandelen, ookal zou iemand baat hebben bij een strenge of rare aanpak. In deze gesprekken zet hij zichzelf mijlenver boven jou, toont 0,0 respect en zegt bovendien dingen waarvoor hij ontslagen zou moeten worden (mijn bescheiden mening ;)).

Ookal zou hij dat aan het doen zijn, dan kan hij daar toch op een normale manier iets over zeggen? Dat bedoelde ik namelijk met mijn tweede post.. hij mag er vanuit gaan dat hij een gelijkwaardig, intelligent persoon voor zich heeft zitten (en ookal had hij dat niet, dan NOG). Hij kan met je doorspreken wat jij belangrijk vindt, wat jij wilt bereiken en hoe hij je daarbij denkt te gaan helpen. Hij kan je uitleggen op wat voor manier hij dat gaat doen, wat hij van jou verwacht en wat je kunt doen als jij je ergens niet prettig bij voelt.
Als hij dat niet doet en hij begint zomaar met een of andere rare aanpak omdat hij weleens benieuwd is wat er dan gebeurt, is dat enorm kleinerend en beledigend naar jou toe. Ook zou hij er dan vanuit gaan dat je totaal geen zelfinzicht zou hebben.
Waarom moet hij jou doorverwijzen? :) Is dat niet te regelen via de huisarts, of sowieso ergens daar binnen die praktijk?

als je hier baat bij zou hebben waarom is het dan niet goed?

begrijp me niet verkeerd ik vind dit ook raar en onrespectvol maar ik kan niet zeggen of het goed of slecht is, als hier baat bij is maar je hebt tegelijkertijd wel een "hekel" aan je psycholoog of je bent bang voor 'm dan is dat helaas een vervelend bijeffect maar hij heeft zijn werk wel goed gedaan.

Aanleg om dominant of onderdanig te zijn is aangeboren. Je hebt het, of je hebt het niet. Je kunt niet door ervaringen dat krijgen.
Dat zit er dik in dat hij het weet. Maar als jij daarop reageert, zegt dat iets over of je die aanleg hebt of niet.
Mogen, mogen... Ik was er niet bij, dus zoveel is er niet over te zeggen. Maar ik weet wel dat het voorkomt dat therapeuten van mensen met aanranding of ander seksueel misbruik in hun verleden gewoon praten over seks, openlijk en soms een beetje shockerend, om aan te leren dat seks een normaal iets is, en geen grond voor een taboe.

Maar til niet te zwaar aan vooruitgang of niet. Er zijn mensen die een misbruikverleden nooit teboven komen. Als een psycholoog bij jou het niet in een paar maanden kan oplossen is dat niet iets dat betekend dat hij slecht werk doet.

Ik zou je wel aanraden met hem te bespreken hoe je je eronder voelt. Vertrouwen tussen therapeut en patiënt is absoluut essentieel om te zorgen dat therapie werkt.

Een persoon kan sadomasochistische neigingen ontwikkelen door (traumatische) ervaringen. Een groot percentage van de subs zijn zo geworden door seksueel misbruik. De gelijkenissen met het trauma en de kicks nadien lopen vaak erg parallel. Hetzelfde met gepeste dominanten. Het vernederen van hun sub ervaren ze zowel als het uiten van wrok als het bevredigen van lust. Al kan je niet dominant/submissief worden als je dat zou willen bv., je moet er in die zin inderdaad aanleg voor hebben maar die kan gecreërd worden door een heftige ervaringen.

Ja ik moet wel toegeven dat ik het allemaal snel snel wil verwerken, wat uiteraard niet kan. Dat ligt er ook aan omdat ik het nog steeds niet heb geaccepteerd wat er is gebeurd en verder door de vragen die mijn ouders geregeld stellen: of het écht nodig is dat ik blijf gaan, omdat het geld kost, waarom ik er nu weer precies zit,... Daardoor voel ik mij soms wel onder druk gezet. Mja ik zal het volgende keer gewoon het proberen bespreken met hem en dan zie ik wel weer.

Nee, dat is niet zo. Er zijn zeker mensen die onderdanig zijn simuleren vanuit een verleden. Tevens heb ik vernomen dat er mensen zijn die zich dominant noemen, dat niet zijn, maar inderdaad een soort wraakspel willen spelen.
Maar aan gebruik van de term sub denk ik dat je je er al in verdiept hebt. Dan weet je waarschijnlijk ook al dat het fenomeen nog nauwelijks onderzocht is, en je dus niets kunt zeggen over 'groot percentage'. Bedenk dat mensen wel praten over wat mis aan hen is, maar niet van de daken schreeuwen dat het goed met ze gaat. Er zal daardoor altijd een beeld ontstaan dat vooral probleemfiguren het woord voeren binnen een bepaalde groep, zoals in dit geval mensen die aan sm doen.

Mocht het je interesseren, ik heb hier een tijdje terug toevallig iets over moeten schrijven, en toen stond er een onderzoek op stapel naar aanleg voor sm gevoelens en persoonlijkheid. Van ene Drs A.A.J. Wismeijer van de Universiteit Tilburg. Dat zou zo rond nu afgerond moeten worden. Die man had uit eerder Australisch onderzoek aanwijzingen dat mensen die aan SM doen een hoger welzijn hebben dan andere mensen. Wellicht is het interessant om zijn bevindingen te lezen?

Ik zeg dus niet zozeer dat je ongelijk hebt, maar dat er geen uitsluitsel over te geven is. Stort je sowieso niet in sm spelletjes waarvan je niet 100% weet dat je het wilt, dat kan ik je zonder een moment onderzoek al aanraden. Van simuleren 'omdat het moet' is nog nooit iemand blij geworden.

Denk ter vergelijking daarbij aan iets als homoseksuelen in zeer religieuze kringen die zichzelf hebben laten 'genezen' of hun geaardheid onderdrukken. Meestal zijn die degenen die rare dingen gaan doen, omdat ze een essentieel deel van zichzelf onderdrukking.

Het is heel lastig, maar probeer eerlijk tegenover jezelf te zijn. Waar komen die gevoelens vandaan? Wat triggert ze? Is het eerst slecht, en ook een beetje goed, een dubbel gevoel, en achteraf een goed gevoel?
Ik weet niet vanuit welke hoek het misbruik kwam, en de ernst, maar ik zou met je ouders bespreken waardoor het komt. Je hoeft niet eens in details te gaan, maar kan volstaan met zeggen dat het door dat misbruik komt. Het verbaast me om eerlijk te zijn zelfs dat je nu pas begint met therapie.

In het geval dat je ouders een rol hebben gespeeld of de dader zijn, helpt zo'n gesprek waarschijnlijk niet (het bedreigt hen dan namelijk) en dan zou ik aanraden om op jezelf te gaan wonen. Anders bestaat de situatie dat jij afhankelijk bent van mensen die jou kwaad hebben gedaan, en ik heb gezien dat mensen dan niet voldoende afstand kunnen nemen voor verwerking.

Onderschat niet hoe moeilijk dat is, of hoe lang het duurt. Ik heb iemand die zich er mee bezig houdt horen zeggen dat gedrag vanuit misbruik, even lang kost om af te leren als het duurde om aan te leren.


Ik heb ook nog even zitten denken over die opmerkingen van je psych, en het besproken met een psychiater die ik op mijn werk tegenkom. De eerste opmerking in je beginpost is een beetje poken; zoeken of de aanleg er zit, kijken of je die reactie geeft. Soms is het opzoeken van trauma's ook erg confronterend. Soms moet je botte dingen zeggen om het trauma te triggeren, en het te analyseren en behandelen. Helaas is het allemaal geen exacte wetenschap.
Maar de opmerkingen erna zijn behoorlijk onprofessioneel. Het is op z'n best erg onhandig van die psycholoog, en op z'n slechtst kan hij werk en privé niet scheiden en zit je bij hem echt radicaal verkeerd.
Ik zou het er echt met hem over hebben, en als je niet voelt dat het vertrouwen terugkeert, of dat hij het probleem niet lijkt te zien, dan kun je het beste van psycholoog wisselen. Zoals ik al stelde is vertrouwen cruciaal om iemand therapie te kunnen geven.

T_ID, ik ben meestal niet de eerste die om bronnen zeurt, maar nu word ik toch wel nieuwsgierig. Ik geloof niet dat ik al eens van een onderzoek heb gehoord dat aantoont dat een psychologische trek volledig aangeboren is.

Maar jij gaat er daarbij vanuit dat het een psychologische trek is. Ik heb voor dat artikel gesproken met mensen die sm-gerelateerde herinneringen hadden uit hun vroege kindertijd, dus voor de puberteit. Dat sluit uit dat het een trekje is dat ze later ontwikkelden.

Helaas is het wat wetenschap betreft nog grotendeels een blinde vlek.

Het is toch een voorkeur, iets wat je beïnvloedt door de associaties die je maakt? Dat lijkt me puur psychologisch, ook al is het geen big5 trek.

Daarnaast denk ik niet dat herinneringen van voor de puberteit iets kunnen zeggen over of iets aangeboren is of niet. Ten eerste omdat herinneringen vaak gekleurd worden door latere ervaringen en verkeerd geïnterpreteerd worden, en ten tweede omdat, als er in de kindertijd al een seksuele associatie te vinden was, dit ook heel goed te maken kan hebben met lichamelijke waarnemingen, zoals sensaties met betrekking tot erogene zones. Hoe dan ook, ik vind de bewering dat dit aangeboren is niet aannemelijker door dat ene zinnetje van jou. Liever zou ik resultaten van tweelingonderzoeken e.d. zien.

Zoek een andere therapeut en bespreek met je huisarts hoe je dit naar je ouders gaat brengen. Ik begrijp dat het voor jou moeilijk is om dit met je ouders te bespreken, daarom kan je ook rustig hulp vragen bij dit probleem! En vooral je huisarts kan je hierbij helpen!

zelfde conclusie hier - kijk maar :
[1] kan zijn dat hij je uit de tent wil lokken ; alleen, dat lukt niet want jij reageert niet volgens zijn verwachting, maar je blokt ;
[2] kan ook zijn dat hii op het randje van onoorbaarheid balanceert ; ik ga daar niet van uit (dat zou gevolgen moeten hebben !), maar het is altijd een mogelijkheid ;

maakt niet uit of [1] of [2] ; enig punt is, jij bent niet comfo met hoe het gaat of met wat hij doet ;
KAPPEN ermee, en naar je huisarts om dat te vertellen en een beter traject te vinden ;

zo simpel is het !
en - - vergeet de mogelijkheid dat je aangifte doet ; die vent past niet bij je, alles wat je nog met hem of tegen hem doet is waste of time ;
zoek een betere weg en laat je huisarts erbij helpen_O_

Naar mijn mening heeft iedere persoon wel neiging tot dominantie én een neiging tot onderdanigheid in zich. Net zoals met alle andere trekjes ligt het er, again my opinion, aan of je het naar buiten mág laten komen.

Zoals streng opgevoede kinderen, die heel veel van hun driften en verlangens hebben moeten onderdrukken, en wanneer ze dan op zichzelf gaan wonen volslagen losgaan omdat het eindelijk 'mag'.

Oke, ik dwaal af, maar goed. Het punt is, iedereen heeft een dom en een sub in zich. Of ze naar buiten komen, en hoe, ligt mijns inziens geheel aan wat je meemaakt. Wat jou triggert. Misbruik, verkrachting etc. kan heel goed je sub-side triggeren. En gepest worden kan zich transformeren in dominant gedrag in een later stadium (al dan niet seksueel).

Wat zowel T_ID als AnoNatalie zegt heeft dus een kern van waarheid in zich. Maar het is niet een select clubje wat het in zich heeft, we hebben het allemaal in ons. En nogmaals, het hoeft er niet seksueel uit te komen, er zijn zat huisvrouwen die slaafs volgen wat de man zegt en zat managers/stadswachten die graag hun macht gebruiken om zich goed te voelen.

Er is een vorm van therapie, door Amerikaanse psychologen ontwikkeld, deze therapie heet voice dialogue. Het gaat er in feite om om in gesprek te komen met de verschillende delen van jou, zoals de controleur, de perfectionist, je innerlijke kind, maar ook de sub of dom kun je daarmee veilig benaderen. Zelf vind ik het heel interessant, er is door die psychologen ook een boek over geschreven (Thuiskomen in jezelf door Hal en Sidra Stone). Ook heb ik tijdens mijn opleiding al meerdere malen het effect van die vorm van therapie mogen ervaren. Misschien iets om je in te verdiepen AnoNatalie? Het is wel een iets spirituelere vorm van psychologie, maar nog steeds wetenschappelijk benaderd en het effect is echt gebleken.

Daarbij geeft het beeld wat je schept van die psych mij ook geen veilig gevoel, ga inderdaad een gesprek met hem aan, en mocht dat niet helpen, kies dan voor een andere psycholoog. Uiteraard zal je verleden getriggerd worden door elke psych, je kan moeilijk over koetjes en kalfjes gaan zitten praten, maar de manier waarop, en vooral ook hoe je je ná de therapiesessie voelt verschilt wel per psych.

Mocht je meer willen weten over voice dialogue PM gerust, verder heel veel sterkte!

nog hierover : je zei
{Er werken daar wel nog psychologen. Kan ik aan hem vragen om mij door te verwijzen? Dan hoeven mijn ouders dit misschien niet te weten te komen. En kan hij weigeren mij door te verwijzen?}

niks meer met hem overleggen :nono: ! je hebt geen vertrouwen in hem, that 's the end ;
je kunt ofwel :
[1] direct in die praktijk met iemand anders contact opnemen over de mogelijkheid dat iemand anders het overneemt ;
[2] of met je huisarts situatie doornemen en overleggen over een ander traject, elders ;

[1] lijkt me minder handig (kan zijn dat de collega's elkaar dekken) ;
[2] lijkt me het beste ;
JIJ bent degene die mag zeggen hoe je het hebben wilt, vergeet dat nooit !
sterkte :y ermee !

Daar zou ik wel eens een bronvermelding van willen zien dan, want het klinkt als een broodje aap. (Uiteraard is alleen peer reviewed wetenschappelijke literatuur daarbij een bron, promotiesites tellen niet)

Sterker nog, als ik het opzoek dan lijkt het alsof je probeert om kwakzalverij te promoten. Die twee figuren zijn getrouwd, bejaard, publiceren nergens wetenschappelijk sinds ze ergens in het jaar nul hun titel hebben gehaald, schrijven boeken met zweverige titels, en runnen een holistisch kwakzalverij centrum ergens in de VS. Ik kon geen enkele wetenschappelijke verantwoording van hun methode vinden. Alle alarmbellen rinkelen.
Wil je het dus achterwege laten om dergelijke schadelijke adviezen te geven of reclame te maken?

Om van je volslagen onzinnige vergelijking tussen seksuele dominantie en machtsmisbruik in het dagelijks leven nog maar te zwijgen.

Heb je überhaupt maar de minste aanwijzing over wat voor zaken we hier discussiëren? Je vergelijking komt ongeveer even vergezocht en onzinnig over als beweren dat een broodje eten psychologisch lijkt op iemand vermoorden.

Uiteraard wist ik dat dit zou gebeuren, but care. Weet je, ik heb niet eens zín om tegen zo'n closed minded persoon in te gaan. Het is mij m'n energie niet waard. (En ja, nu kan je gaan zeggen dat ik me er makkelijk vanaf maak, maar hey, sometimes the battle isn't worth fighting. )

Wel wil ik even zeggen dat ik de manier waarop jij nu tegen me praat zeer onprettig vind, aangezien ik een weldenkend persoon ben. (Bovengemiddeld IQ, Vwo afgerond, geen psychiatrische achtergrond, ja ik ben psychisch gezond.) Dat ik een mening heb die van de jouwe verschild betekend niet dat JIJ de waarheid in pacht hebt, en kan gaan vertellen wat er wel of niet onzin is in deze wereld. Je mocht willen dat je die macht hebt. Dat een ander een bepaalde manier van denken heeft die niet de jouwe is, oke. Dat mijn bijdrage in deze discussie niet iets is waar jij achter staat, oke. Maar behandel me niet alsof ik een volslagen mongool ben. Ik heb dondersgoed door over wat voor soort zaken er gediscussieerd word. En ik heb net zoveel recht als jij om een bijdrage in deze discussie te leveren.

JustADreamer, misschien heb je wel bronnen die het tegendeel beweren van van T_ID zegt? En dan bedoel ik natuurlijk wetenschappelijke bronnen van andere auteurs dan die de methode hebben ontwikkeld. Of misschien kun je iets meer vertellen over je eigen ervaringen met de therapie, en wat de wetenschappelijke factor is. Mij lijkt het namelijk ook sterk op een vorm van psychoanalyse (althans, zoals jij het beschrijft), waar best kernen van waarheid in zitten, maar erg slecht wetenschappelijk te benaderen is en zich zodoende niet kan bewijzen in de wetenschappelijke wereld.

Als je het mij vraagt, is de psych gewoon een ouwe viezerik :)

Wegwezen dus.

Ueberhaupt is het verhaal over de "spanning tussen jou en hem" nergens op gebaseerd. Dit is misschien wel experimenteel, maar niet relevant voor de behandeling. Voor de rest begrijp ik niet hoe iemand in die positie het voor elkaar krijgt om 20 minuten te zwijgen tegen een klant / patient. Ook dit wijst er op dat hij die professionele scheiding al lang heeft laten varen en niet duidelijk onderscheid maakt tussen zijn eigen gedachten en emoties, en die van de klant / patient.

Anyway.. zijn er niet nog andere manieren waarop je hulp kunt zoeken?

Ik weet ook niet in hoeverre het "verwerken van het verleden" jouw huidige neigingen tot bepaalde zaken zal beinvloeden. Als jij iets voor een bepaalde kick cq gevoel doet en eenmaal over die grens heen bent gegaan, dan is dat een op zichzelf staand iets geworden. En dan zou je daar praktische oplossingen voor moeten gaan bedenken. Waarom je het hebt, doet er eigenlijk helemaal niet toe.

Maar goed, dat is mijn mening :)

Je kunt ook gewoon toegeven dat je onzin kwam verkopen, en weet dat je het debat erover niet kunt winnen. Da's eerlijker dan zo tegen mij aanzeiken omdat ik je verhaaltje onthul voor wat het is.
Je oogst wat je zaait. Het is jouw keuze om de seksuele voorkeur van tienduizenden mensen zonder enige reden te vergelijken met zielige rukkers die hun macht misbruiken.

Toen ik mijn bijdrage postte was ik helemaal niet van plan om een debat aan te gaan, ik heb gewoon mijn bijdrage geleverd, en wat daar verder mee gedaan wordt is niet mijn probleem. Ik heb niets te bewijzen, niet tegenover mezelf, en al helemaaaaal niet tegenover jou.

Net zo goed als dat het mijn keuze is om seksuele voorkeur te linken aan macht en kwetsbaarheid in het algemeen, mijn mening (iets van mij, waar niemand het mee eens hoeft te zijn), is het ook jouw keuze om wat jou onbekend is af te doen als onzinnige kwakzalverij. Ik vind alleen niet dat jij dan voor de rest van het forum mag bepalen dat mijn mening gevaarlijk is ofzo. Mensen hebben nog altijd een eigen keuze, ik dwing niemand om te geloven wat ik vind, jij daarentegen vind het wel nodig om jouw mening aan anderen op te leggen.

Wil je het dus achterwege laten om dergelijke schadelijke adviezen te geven of reclame te maken?

Om van je volslagen onzinnige vergelijking tussen seksuele dominantie en machtsmisbruik in het dagelijks leven nog maar te zwijgen.


Ik heb alleen maar een andere kant belicht, waarin Anonatalie vrij is om zelf een keuze te maken of ze er verder iets over wil weten of niet. Dit topic draait namelijk niet om jou, en wat jij allemaal wel niet van de wereld vind, dit gaat er om dat Anonatalie met een probleem zit, en er graag andermans mening over zou horen.

Nog even dit:

Maar jij gaat er daarbij vanuit dat het een psychologische trek is. Ik heb voor dat artikel gesproken met mensen die sm-gerelateerde herinneringen hadden uit hun vroege kindertijd, dus voor de puberteit. Dat sluit uit dat het een trekje is dat ze later ontwikkelden.

Helaas is het wat wetenschap betreft nog grotendeels een blinde vlek.

Jij mag dus wel dingen beweren die wetenschappelijk gezien grotendeels nog een blinde vlek zijn, maar als ik met mijn mening kom dan vormt het gebrek aan wetenschappelijke bronnen ineens een probleem? Beetje met twee maten meten, vind je niet?

Maar laten we dan nu eens ontopic gaan... TS wil graag advies en info.

@ JustADreamer: als jij het ziet als een keuze om in een bepaalde therapie of theorie te "geloven", dan denk ik dat jouw vorm van psychologie wel degelijk een vorm van kwakzalverij is. Psychologie behoort namelijk een wetenschap te zijn (ook al is het geen exacte wetenschap), waarbij verschillende theorieën en methoden op systematische manier tegen elkaar afgezet worden en door middel van meten getoetst worden. Het is geen religie en dus geen kwestie van geloven. Wil je de wetenschap loslaten en het mystieke aangrijpen, beweer dan niet dat iets wetenschappelijk benaderd is, dat is misleidend en kan inderdaad gevaarlijk zijn. Sla een random geschiedenisboek open om te zien wat de gevaren zijn.

@ TS: heb je ondertussen al iets van actie ondernomen? Ik ben benieuwd wat je besloten hebt. Ik zou je inderdaad aanraden een andere psych op te zoeken, leg je klachten dan meteen neer bij degene die je doorverwijst. Die weet waarschijnlijk wel waar die klachten het beste van pas zullen komen.

Voice Dialogue is gebaseerd op de archetypen van Carl Gustav Jung, en aangezien er voor Jung's psychologie vrij weinig wetenschappelijk bewijs te vinden is is het inderdaad 'geloven' in. Daarbij zou ik het niemand aanraden als ik zou denken dat het niet veilig zou zijn. Ook onder de 'gewone' psychologen lopen er gevaarlijke gekken rond met verkeerde bedoelingen. En de mensen die de methode hebben ontwikkeld zijn officieel psycholoog, als de methode echt gevaarlijk zou zijn hadden ze al lang hun beroep niet meer mogen uitoefenen (of in ieder geval niet meer met hun titel mogen pronken).

Jij voelt je er blijkbaar niet prettig bij, en dat is genoeg om te vragen naar een andere psycholoog.
Wat hij er mee bedoelt, of wilt zou ik niet over nadenken. Maar mij lijkt het geen experiment wat hij op je uitoefent, maar een psycholoog die zijn vak niet goed begrepen heeft.