Té afhankelijk van je hulpverlener?
 

Het is niet goed, maar mijn humeur verandert zo als ik K. of J. zie. K. is mijn persoonlijk begeleidster en J. mijn psycholoog. Als ze niet werken, voel ik me niet veilig. En K. werkt al zo weinig :( J. mag ik de hele dag bellen als ik m nodig heb. Dan komt ie langs.

Over een week komt R. terug, gelukkig. Hij weet mij op te vrolijken. Hij was eerst barman en nu werkt ie in de psychiatrie, maar hij heeft zijn praatjes nog wel.

Maar ik ben bang dat ik me ook teveel aan hem ga hechten. Ik durf niet te hechten, maar hij was eerst echt een maatje van me. Als ik op bed lag, dan kwam ie welterusten zeggen.

Is het erg als ik me zo hecht aan mijn hulpverleners? Ik zit trouwens op een woonafdeling.

Bij mijn weten heb jij een hele intensieve therapie en ook al behoorlijk wat tijd zitten in de psychiatrie, veel van je leven en dagelijkse doen wordt daardoor bepaalt. Ik vind het niet gek dat je zo aan hulpverleners hecht, het zijn immers de mensen die vaak alles van je weten, die je opvangen, steunen en je willen helpen. Bovendien zijn zij er door dik en dun voor je, wanneer het goed gaat maar ook vooral wanneer het slecht gaat en anderen het wellicht laten afweten. Deze mensen zijn er om je veilig te laten voelen, om je te laten voelen hoe het is om te vertrouwen, te weten dat je wordt opgevangen als je valt. Wellicht ligt het niet eens zozeer aan het feit dat zij hulpverleners zijn maar puur aan de rol die ze voor jou invullen, eentje die veiligheid, warmte en steun betekent. Als je ouders of partner dat bijvoorbeeld voor je betekenen, hecht je je sterk aan hen. Natuurlijk is dat anders omdat dit een heel andere relatie dan eentje buiten therapeutische basis. Maar zo'n 'normale relatie' komt waarschijnlijk vanzelf en zal je therapeutische relatie misschien wel gaan vervangen. Maargoed, dit is slechts mijn theorie. :)

Ik denk dat je je er niet zo'n zorgen over hoeft te maken, ik ben ook ontzettend gehecht geraakt aan mijn psychotherapeut omdat ze heel veel voor me heeft gedaan en er altijd voor me is, maar dat wil niet zeggen dat dit een 'ziekelijke' hechting is. Ik kan me namelijk ook voorstellen hoe het zou zijn als ik daar niet meer zo vaak (of helemaal niet) in therapie ben, als zij er niet meer voor me is. En ik kan functioneren zonder haar, soms moeilijker dan andere keren. Ik denk dat iedereen die in therapie is (geweest) dit wel herkent en dat is helemaal niet vreemd.
Heb jij nog het gevoel dat je ook dingen kunt doen zonder één van je hulpverleners? Dat je ook kunt overleven als zij er niet altijd voor je zijn? Blijkbaar lukt dat wel want ik begrijp uit je verhaal dat R. al een tijdje weg is geweest. Niets mis mee om daar iemands komst uit te kijken, als je ook zonder hen blijft kunnen.

Herkenbaar. Ik heb laatst afscheid van mijn psycholoog moeten nemen (ze kreeg een andere baan) en dat deed/doet heel veel pijn. Toen ze het vertelde (ongeveer anderhalve maand van tevoren) kon ik het niet geloven. Het besef komt nu langzaam dat ze echt "weg" is. Ik kan het moeilijk accepteren, maar het moet.
Ik vind het wel erg dat ik me zo aan haar gehecht heb. Ik heb haar twee jaar gehad, mocht haar ook altijd mailen. Ik heb me echt afhankelijk gevoeld, en niet zo'n beetje ook.
Het is nu twee weken geleden sinds ik haar voor het laatst gezien heb. Ik sta nog:rolleyes: Blehh. Ja ik weet het, het is sneu.
Dus ja, ik kan het me goed voorstellen hoe je je voelt t.o.v. je hulpverleners. Vooral als je halve/hele leven ingenomen wordt door "de psychiatrie". Ik heb zelf vijf dagen per week in dagbehandeling gezeten, daar hechtte ik me niet heel erg aan de hulpverleners, maar die waren ook vrij afstandelijk.

Ik ben zo gehecht aan dit team, omdat ze het voor me opnamen toen Herman (verpleegkundige flexpoel mederwerker) me mishandeld heeft. De Recherche die mij kwam verhoren (Herman had namelijk een klacht tegen me ingediend) en bij het verhoor zat KIm, mijn persoonlijkbegeleidster en die heeft het ook echt voor me opgenomen. Het werd me zelfs gevraagd of ik geen aangifte tegen hem wilde doen...