mensen die alleen maar over zichzelf praten
 

1

Bwa, ik reageer altijd over en weer. Als de ene vertelt over iets, een ervaring, dan zoek ik naar mijn eigen ervaring en hang ik dat er aan vast en dan kom je vaak in een discussie hoe je dat heb aangepakt enzo. Pas was ik bij iemand en het begon met kleine sneetjes in je vinger, en dan vertelde ik dat ik me sneed bij het afwassen in een restaurant vroeger en dan vertelde hij weer iets, ik weer iets en zo kwamen we op dat ik vertelde over mijn bronchoscopie en hij over zijn klaplong.

Ik denk dat je je eroverheen moet zetten dat je een uitnodiging moet krijgen, maar dat je gewoon nav een ervaring, je eigen ervaring moet kunnen vertellen. Normale mensen zullen je dat niet kwalijk nemen en vanzelf ontstaat er dan een conversatie over het aangehaalde onderwerp.

En je hebt gewoon ook vaak dat mensen ook een beetje terughoudend zijn met vragen naar de ander omdat dat zo nieuwsgierig overkomt en daarbij zullen ze ook wel gewend zijn dat de ander gewoon inhaakt met zijn eigen verhaal. Ik denk dat je best een beetje verlegen overkomt omdat je niet inhaakt op onderwerpen en dat je daardoor anderen misschien onbewust afschrikt om verder te vragen, bang dat ze je in verlegenheid zullen brengen ofzo. En dan vertellen ze maar over zichzelf ^^.

Maar het kan natuurlijk ook dat je een paar mensen ontmoet hebt die erg vol zijn van zichzelf:D.

Precies dit heb ik ook, TS. Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen die alleen maar over zichzelf praten. Ik ben altijd degene die vraagt hoe het gaat, op school en thuis, persoonlijk en met vrienden. Niet vaak hoor ik iemand anders vragen hoe het met mij zit. Dit valt mij steeds vaker op, net als jou denk ik.
Nu heb ik een redelijk nieuwe vriendin, ik was degene die het meeste contact met haar zoch, maar kwam erachter dat ze nooit écht in mij was geïnteresseerd. Het was meer dat ze me aardig vind omdat ze tegen me kan lullen, en ik goed luister. Nu heb ik een paar dagen gewacht met tot ze mij eens groet of luistert, het komt er maar niet van. Vanaf vandaag heb ik gewacht op haar, ze zegt niks tegen me en is gewoon alleen in de klas. Ik laat haar maar hoe ze is, als ze niet in mij geïnteresseerd is doe ik daar geen moeite voor.
Ik ben zeker niet verlegen maar vind mensen heel interessant, dus ik wil graag hun verhalen horen. Ook ben ik blij als ik een verhaal kwijt kan maar zie dat ze dan afdruipen, en weer niet als ik hen een vraag stel.
Mensen kunnen gewoon niet meer luisteren!

Same als Sneeuwzwart. Tja om dat dan een beetje te compenseren praat ik ook maar tegen anderen over mezelf, maar dat is meer om ze de kans te geven om mij te leren kennen. Misschien niet de beste manier, maar als het anders niet gaat, dan maar zo.

Ik had trouwens ook zo'n vriendin die graag over zichzelf praatte en mij geen vragen stelde. En dan maar zeuren dat ze eigenlijk zo weinig over me weet. Ja, gek hé?

jup. heel bekend. Wat ik er aan doe? vrijwel niks. Gewoon algemeen praten. Wel erg frustrerend.

Maar misschien ligt het er ook aan dat het veel minder eng is om vragen te beantwoorden dan zelf vragen te stellen, want daar kun je veel eerder de mist mee ingaan (bijv. vragen wat voor werk iemand doet als die net zijn werk kwijt is, vragen waar iemand woont als die net zijn huis uit moet, vragen of iemand op vakantie gaat als dat net niet kan doorgaan omdat een relatie is uitgegaan, enz.) En precies, vragen stellen kan zo nieuwsgierig overkomen, zo bemoeizuchtig, wat Mutant ook zegt. Het is dus misschien handig om eens te proberen om tóch gewoon jouw verhaal ook te doen, dat is heus geen opdringen.

Je hebt toch ook helemaal geen vragen nodig in een gesprek? Ik stel nooit vragen. Behalve misschien de gebruikelijk hoe gaat het. Maar als iemand iets vertelt dan haak ik daar op in en die persoon haakt weer in op wat ik zeg. Dat vind ik een gesprek. Als je elkaar vragen moet gaan stellen is het meer een interview.

Zovaak, maar voor dat soort gepeupel heb ik helemaal geen tijd. Als ze de hele tijd over zichzelf blijven praten hoeven ze niet te verwachten dat ik blijf luisteren, dan loop ik namelijk gewoon weg. Waardeloze mensen zijn er al genoeg, dan ga ik niet mijn tijd verspillen door naar het gewauwel te luisteren van die degenerates.

In mijn vriendengroep heb ik het probleem vanzelfsprekend niet.

Misschien moet je andere mensen zoeken om mee te praten die niet zo autistisch zijn;)

Ik maak juist vaak gebruik van het feit dat mensen graag over zichzelf praten; dan kan je altijd iets vragen en dus een gesprek starten. Maar mensen die ik ken gaan na een tijdje wel over op het zelf vragen aan mij stellen, of dan loopt 't gesprek gewoon van het ene onderwerp naar het andere zonder dat er echt vragen gesteld worden.

net nog: een meisje uit mn klas komt naast me fietsen en begint uitgebreid over de scheiding van haar ouders te praten, en dat haar stiefmoeder naar VS gaat.. ik heb haar niks gevraagd en zat lekker een muziekje te luisteren. Hoewel zij ook wel een beetje buitenstaander is, is ze totaal niet geïnteresseerd in mijn leven. Pech voor haar, die van mij is interessanter :)

Hmmm zo ken ik er ook een aantal. Maar als ik er niet zo op kan inhaken dan luister ik gewoon niet.

En je dacht niet: "Goh, dat meisje heeft een behoorlijk zware tijd en moet even haar verhaal kwijt en dat doet ze nu bij mij omdat we toevallig allebei tegelijkertijd dezelfde kant uit fietsten?" Het lijkt mij best wel gek als je op de fiets iemand tegenkomt en een gesprek begint en die ander gaat gewoon muziek zitten luisteren, dan geef je iemand ook niet echt de kans om vragen te stellen en een gesprek op te bouwen. Maar goed, misschien vind je dat meisje superirritant, dat kan natuurlijk ook. Maar eigenlijk ging dit topic toch ook over mensen die je nog niet eerder had ontmoet? Want dan is de situatie heel anders, dan weet je nog niets over elkaar en moet alle basale kennis nog worden uitgewisseld.

Misschien heb jij wel geen kaas gegeten van een conversatie. Natuurlijk praten die mensen over zichzelf, dat moet jij ook doen. Ze kunnen toch niet vertellen wat jij die dag gedaan hebt? Mensen kunnen er wel naar vragen, daar geef ik je gelijk in. Maar ik vind dat je zelf ook initiatief moet nemen en minder afwachtend moet zijn. De enige die hier wat aan kan veranderen ben jij namelijk zelf. (dit is allemaal niet lelijk bedoeld, mocht dat wel zo overkomen :))

En om maar even over mijzelf te praten: Ik heb er eigenlijk nooit echt last van. Soms is het wel zo dat iemand teveel over zichzelf praat, maar soms heb ik ook wel een gesprek dat ik teveel over mijzelf praat. Bovendien hangt het ook van diegene af waarmee je praat. Met vrienden heb ik er sowieso geen last van en bij onbekenden vind ik het geen punt.

Oh, trouwens. In dit topic praat ook vrijwel iedereen over zichzelf. Vind jij dat dan ook vervelend?

Tja, pak een degelijk boek over de mens en er staat in dat het lievelings onderwerp 'ik' is. Stel een domme vraag aan iemand 'hoe is je opleiding' oid, en je bent 15 minuten zoet aan een verhaal. Is ie klaar, kan je korte vraag stellen (kan je vast leuk werk mee gaan doen), en het gebrabbel begint weer.

Terwijl als je iets actueels vraagt, 'tja, shit happens' 'zielig' 'ya super tof' 'moet kunnen' en ze zijn uitgeluld.
Vooral meisjes zijn hier goed in, als zij een probleem hebben zoeken ze ook gewoon iemand om bij uit te huilen. Die persoon hoeft zijn mening er niet over te geven, maar gewoon medeleven te tonen in HAAR situatie. Om een eigen ervaring of oplossing word niet gezocht, dat gaat het immers niet meer over zichzelf.

In een goed gesprek zijn mensen ongeveer 50 - 50 aan het woord. Praat je wat meer, ben je zelfverzekerd, word het echt veel meer ben je gewoonweg vervelend en irritant (of arrogant), praat je wat minder dan luister je meer, ook wat passiever. Praat je veel minder ben je vervelend en saai.

Tja, wat doe je er aan? Weinig voor zover ik weet, anders dan er gewoon leuk op ingaan en het gesprek sturen.

Eigenlijk is het gewoon nooit goed, dus doe dan gewoon wat zelf het beste voelt.

Ik heb hier zelf ook last van Optima, ik heb altijd het idee dat ik degene ben die vragen stelt aan mensen tijdens een gesprek en ik ben vaak niet degene die echt veel praat voor mijn gevoel.. ik wil eigenlijk net zo veel praten als de ander maar ik weet nooit wat nou wel en wat nou niet boeiend is om te vertellen. ik denk altijd dat alles wat ik meemaak niet boeiend is, en dan hoor ik andere mensen iets vertellen wat een beetje te vergelijken is met iets wat ik heb meegemaakt, maar ik vind dat soort dingen vaak niet boeiend om te vertellen.
mazzel

Dit. Maar ik merk wel dat ik soms gesprekken heb met mensen (vooral vage familieleden etc) waarin zij continu vragen aan mij stellen en ik dus de hele tijd over mezelf aan het vertellen ben. Dat vind ik niet per se prettig, maar het is óf moeilijk er tussen te komen, omdat ze maar blijven vragen, óf ik vind het zo raar om terug te vragen, vooral in het geval van mensen die ouder zijn dan ik. Zij kunnen wel vragen hoe het met mijn studie gaat en of ik nog een vriendje heb en hoe dat is, maar ik kan moeilijk vragen of zij hun baan nog leuk vinden en hun relatie...

Daar moet je niet zo over nadenken! Als jij er op dat moment mee bezig bent, is het blijkbaar voor jou boeiend. KLAAR.

Lekker handig om zo egocentrisch te zijn als ik ben, geloof ik, ik maak me echt nooit druk of een opmerking boeiend is voor de ander - ík moet het gewoon kwijt :o

Kan het niet ook zo zijn dat degenen die daar 'last' van hebben zelf te bescheiden/afwachtend zijn? Ik vind het niet raar als iemand gewoon iets vertelt. Helemaal als je elkaar niet zo goed kent en niet veel van elkaar situatie weet (anders vraag je vrij vanzelfsprekend hoe het met iemands nieuwe nier gaat als je weet dat hij/zij die heeft, als je zoiets niet weet krijg je toch alleen maar van die standaardvragen waar een geforceerd gesprek uit rolt).

En al vraagt niemand je iets, dan kun je toch ook uit jezelf iets vertellen? Je vrienden luisteren dan heus wel (neem ik tenminste aan). Misschien begrijp ik de situatie ook wel verkeerd hoor maar ik zou het echt heel raar vinden als ik iets vertel over een situatie en ik dan actief aan iemand zou moeten vragen: "En wat vind jij daar van" of "Hoe gaat dat bij jou meestal?". Mij lijkt het een stuk logischer dat iemand dat dan uit zichzelf wel vertelt.

En mocht echt iedereen om je heen heel narcistisch zijn dan moet je ze daar misschien op aanspreken. Misschien hebben ze dat dan helemaal niet in de gaten maar ik zou toch eerst ook naar mijn eigen aandeel in het geheel kijken.