Het wordt weer gevaarlijk...
 

IK heb een hele tijd geen dwanggedachten en stemmen gehad, maar twee weken geleden begon het gelazer. Ik stond onder de douche en hoorde een meisje huilen. Aangezien ik op Langdurige zorg opname zit, is die kans sowieso 0%. De dag daarna weer precies hetzelfde. Nu durf ik dus niet meer te douchen. Ik was me wel op mijn kamer, maar niet in die douche.

Verder heb ik vorig jaar dik een maand bij elkaar in het ziekenhuis gelegen, omdat ik gevaarlijke dingen deed bij mezelf. Ik zeg expres niet wat, want wil niemand op ideeën brengen. Ik ben twee keer geopereerd. Ze hebben me zelfs moeten reanimeren...

Het was echt kantje boord...

Maar nou heb ik dus weer gedachten om hetzelfde te doen :( Ik wil van die gedachten af, ze maken me bang :(

Heeft iemand raad?

Moeilijk... Je hebt zeker al eens geprobeerd professionele hulp te zoeken? Of niet?
Zo niet, lijkt me het beste om dat wel te doen. Zoek een psychiater, deze kan je beter helpen dan een psycholoog...

Ze zit op langdurige zorg opname zegt ze, dus ik neem aan dat ze dat al gedaan heeft. Verder kan ik niet zoveel zeggen, Eend, behalve erover te praten met je begeleiding als dat even kan (als je dat niet al gedaan hebt natuurlijk;x). En een knuffel (})

Ja, dus ik bedoel mee, hulp zoeken die dus beter is dan dat. Want ze geeft toch ook al aan dat dat niet werkt? Ik zou proberen te melden aan iemand dat je echt meer nodig hebt dan wat je nu krijgt....

Wat houd je tegen om er met de verpleging over te praten? Of met je behandelaar? Zodat ze samen met je kunnen kijken of ze kunnen voorkomen dat het een herhaling wordt van vorig jaar?

Might sound somewhat offtopic; heb je een bijna dood ervaring gehad?

Kun je niet vragen of iemand bij de deur wil gaan wachten als je aan het douchen bent. Dan kun je, wanneer je bang wordt, om hulp vragen of misschien bevestiging krijgen dat er niemand aan het huilen is.

Nee

verder ben ik gister naar de verpleging gegaan en ik moest ik de separeer in...jankend van angst :(

Moest dat omdat je ze vertelde wat er gebeurd was?
Dat klinkt heel erg jaren vijftig..
Als ik jou was zou ik iemand in vertrouwen nemen die dicht bij je staat, dus familie/vrienden buiten de zorginstelling en er voor zorgen dat zij ergens aan de bel trekken waar je professionele(re) hulp kan krijgen.
Want dat ze zoiets doen omdat jij een stem gehoord hebt is achterlijk. Alsof het daar beter van wordt :s

inderdaad, sterkte meid, ik weet waar je doorheen gaat. mijn zus heeft het gehad en na een traject is ze er nu weer helemaal bovenop, wel met medicijnen, maar ze kan weer functioneren in de maatschappij, dus heb vertrouwen in je eigen capaciteiten!!

knuffel!!

Het nachtje separeer heeft wel geholpen. Maar het was de laatste oplossing die we konden doen.

Verder gaat het nu weer een beetje. Ben nog wel steeds de hele dag bang. Ik ben bang dat ik achtervolgd word :(

Heb vandaag als afleiding mijn muur paars geverfd, alleen Remco (vpk) heeft het meeste gedaan. Ik ben een oen in schilderen :P

Ik hoor nog steeds mijn psychiater zeggen: "Gebruik meer zonodig medicatie. Je kunt kiezen tussen Tranxene 50mg, Rivotril 2mg, Nozinan 25mg en diazepam 10mg."

Maar ik wil niks met een pilletje oplossen, ik wil het zélf doen :(

Bah, wat naar zeg. Heb je nou wel aan de verpleging verteld dat je deze dwanggedachten weer hebt en dat je bang bent dat je achtervolgd wordt? Dat is echt belangrijk! Als iemand van je problemen weet, kunnen ze daar rekening mee houden.

Ik snap wel dat je het graag zelf wilt doen, maar het probleem is dat je hersens juist jóu een beetje tegenwerken. Daarom kan het best goed zijn om meer medicatie te gebruiken, zoals je psychiater zegt. Voel het niet als falen, dit kan niemand zelf. Het moet vooral niet erger worden en dat kan je daarmee ook voorkomen!

Sterkte en een knuffel :).

waarschijnlijk 'moest' het omdat ze jankte van angst? Separeer is om mensen rustig te maken als ze te hevig op prikkels reageren, als iemand huilt van angst lijkt me dat best het proberen waard. En moeten is relatief natuurlijk.

En Eend, de medicatie is als opstapje om je rustig genoeg te maken zodat je de energie hebt om het zelf te doen :). Maar als je het lastig vindt om te besluiten wanneer het nodig is en wanneer je het liever zonder probeert, is het wel een goed idee om dat met de psychiater te bespreken of met de verpleging, zodat ze je daarmee kunnnen helpen.

kan je niet de religieuze kant op te gaan? ik heb vaak gehoord dat mensen die stemmen horen en ook vaak dingen zien, vaak de religieuze kant opkijken en dat dan vaak helpt

Je bedoelt dat ze zich moet bekeren als ze niet al gelooft?
Heeft dat zin dan?

Ja, mensen die geloven hebben iemand die hun door en door kent en aan wie ze alles kunnen vertellen. En dat werkt enorm geruststellend.

Je moet idd gewoon veel afleiding hebbeb!

Heb je al iets van een signaleringsplan?

klinkt misschien lekker idioot maar als je gaat douchen kun je ook vragen waarom diegene huilt, krijg je een reactie dan kun je er ook wat mee doen, al is het een "hersenspinsel"

douchen is zalig dus een of ander jankend meisje moet je niet tegenhouden, het genot van de douche wacht!

In de trant van 'lekker idioot': als je bang bent achtervolgt te worden, kun je dat dan niet een keer zelf met iemand doen? Met een goede vriendin, die je vertrouwt en waar je mee kunt lachen, zomaar iemand in de stad gaan 'achtervolgen'?
Bij fobieën wordt er wel eens gebruik van gemaakt om iemand heel langzaam te laten wennen aan het object of de situatie van de fobie. Nou is dat met achtervolging natuurlijk een stuk moeilijker. Maar misschien kan het helpen als je zelf eens doet waar je zo bang van bent dat er met jou gebeurt? Misschien kun je dat enge dan veranderen in een melige gebeurtenis, of doorkrijgen hoe moeilijk dat is zonder gezien te worden. Misschien is het minder eng dan?

Ja, schiet me maar af. Ik weet natuurlijk veel te weinig van je specifieke angst om er iets over te kunnen zeggen; misschien ben je niet bang voor een echt persoon, maar voor achtervolgende stemmen ofzo, maar miss kun je er iets mee. Het is gewoon een stomme gedachtekronkel van me :o
Iig heel veel sterkte; *knuffel!*

Wat naar zeg. Ik wordt er zelf ook bang van als ik je verhalen hoor. Ik zou toch wel medicijnen gebruiken als ik jou was, ze kunnen je toch echt helpen. Maar de tips die hier worden gegeven zijn ook goed!

Het is zo erg, dat ik wss vanaaf naar het ziekenhuis moet :(

O jee wel heftig zeg. Hoe is het afgelopen?

dat vraag ik me ook af.

ik heb je een pb gestuurd.

Liefs Eeyore (ook een DISser)

Damnn, eng verhaal, ik werd dr zelf ook een beetje bang van..
Ik hoop dat het goed met je afloopt;)
xx

Hoe gaat het nu met je?

* warme knuffel *

Ik ben nu een week uit het ziekenhuis. Ben geschrokken van mijn psycholoog. "Als je doorgaat met dingen innemen die niet in je lichaam thuishoren, dan zal je voor langere tijd de separeer in moeten en langzaam weer opgebouwd moeten worden." :(

En dan tóch die drang hè? Ze nemen me alleen nog in het ziekenhuis op als ik een acute buik heb (bloeding in mijn buik).

Ik haat mezelf dat ik hiermee ben begonnen. Ben elke avond bang dat ik de volgende ochtend niet meer wakker word...

bij mij met therapie, moet ik een dagboek bijhouden,
zodat ze de voortekenen van die drang kunnen herkennen.

Waarom is die drang er? vragen ze dan.

misschien paar keer op de boksbal en je bent je agressie ff kwijt
of lekker in je kussen schreeuwen, dat helpt bij mij soms :p

Zet m op, er is zoveel moois in het leven *O*

* Knuffel *

Ik kan mezelf niet fysiek uiten, alleen als de bom barst. Dat moois in het leven, ik weet dat het er is, maar kom er niet bij. Het is net of er een glazen plaat tussen mij en de mensen om me heen is. Ik leef zo anders :(