Ontwikkeling van je gedachten
 

Ik heb vandaag heel wat oude posts van mij terug gelezen. Er staat toch 7 jaar aan gedachten/meningen van mij op s.com. Ik heb ook wat oude dagboeken doorgelezen. En aan de ene kant ben ik heel veel veranderd, maar aan de andere kant ben ik helemaal hetzelfde gebleven. De meningen die ik toen had heb ik nu nog steeds, ik weet ze nu alleen beter te verwoorden. Ik was vroeger blijkbaar nog slechter in verbaal nuanceren dan nu. Haha.

Maar verder is er eigenlijk niet zo veel veranderd van de manier hoe ik denk van mijn veertiende tot mijn eenentwingiste.

Hoe zit het bij jullie?
Zijn jullie flink veranderd in je hoofd in vergelijking met jaren terug? Of is het nog allemaal hetzelfde en denk je stiekem nog steeds als een kind van 7?

Ik heb nooit echt dagelijks een dagboek bijgehouden, en ik zit ook nog niet zo lang op dit forum. Maar vroeger, toen ik klein was had ik ooit zo'n dagboek gekregen van sinterklaas (denk ik) en daar heb ik dan af en toe wel iets in geschreven.
Ik vind het vrij grappig om dat allemaal terug te lezen, hoe vrolijk ik toen altijd was, en mijn leven was toen nog perfect. Nu ben ik nog steeds vrij vrolijk, maar nu heb ik ook problemen, dat had ik vroeger niet :D
Nu denk ik ook veel meer na lijkt mij, vroeger was het gewoon: 'zo is het, niet anders'
en dat zal het zowat zijn ^_^

Ja ik ben wel veranderd. Een stuk volwassener en beter na denken over zaken. Dat komt deels door wat ik mee gemaakt heb. Toch ben ik geen totaal ander persoon geworden. Ik ben nog even eigenwijs, streberig, slordig. En noem maar op.

Maar dat komt omdat je karaktertrekken niet echt veranderen, toch? Ik heb ook nog steeds dezelfde karaktereigenschappen die ik zeven jaar geleden had, maar ik ga daar wel op een andere manier mee om. En ook wat Volk zegt, ik heb voor een groot deel wel dezelfde meningen, maar die kan ik nu wel beter verwoorden en nuanceren. Mja, dat is volwassen worden denk ik ;)

1

In vergelijking met zeven jaar geleden (toen was ik ook zeven, trouwens) ben ik ontzettend veranderd. Ik was altijd een heel stil meisje, dat al begon te blozen als iemand aan haar vroeg hoe het met haar ging, die zich altijd bedreigd en bang voelde. Ik had maar weinig vrienden. Later werd ik veel verdrietig en kwaad op alles, ik dacht dat het leven niet om me gaf etc. Niet heel anders dan andere meisjes vant twaalf, denk ik :)
En zie me nu! Nu durf ik op een podium te staan, ik heb veel vrienden die om me geven en waarvan ik houd, ik durf uit te komen voor wie ik ben...

Maar ik ben toch ergens hetzelfde gebleven. Ik zit nog steeds vol met droombeelden en spoken. Het enige verschil is dat ik me er niet meer door laat meeslepen...
Ja, ik denk dat ik gelukkig ben nu.