Syndroom van Asperger
 

Vorige week dinsdag ben ik, na een uitgebreid onderzoek, gediagnoseerd met het syndroom van Asperger. Ik voel me hier nogal rot over en pieker er ook vaak over. Ik heb namelijk het idee dat deze diagnose niet klopt, ik ben helemaal niet zo'n eenling, terwijl dat toch redelijk kenmerkend is voor autisme. Verder bestond het onderzoek voornamelijk uit vragen die ik over mezelf moest invullen, en ik heb nu echt het idee dat ik deze vragen gewoon verkeerd beantwoord heb en voel me hier dan ook rot over.
Ik weet echt niet wat ik met deze ''diagnose'' aan moet. Iemand tips? :)

Als ze een onderzoek gedaan hebben, neem ik aan dat je hulp hebt gezocht voor iets, dat er iets in je leven niet helemaal lekker liep en dat ze je hebben proberen te diagnostiseren zodat ze je gemakkelijker kunnen helpen. In principe maakt het niet uit of het echt klopt of niet, het gaat erom dat je problemen worden opgelost, toch? Ik snap wel dat het nogal schrikken kan zijn als je ineens hoort dat je Asperger hebt/ zou hebben, maar het is maar een etiketje hè?
Overigens weet ik niet wat je precies voor vragen moest beantwoorden, maar meestal kun je dat niet echt verkeerd doen.

Het lijkt me het beste dat je dit voorlegt aan degene die jou gediagnostiseerd heeft, en hem of haar te vertellen hoe je tegen de diagnose aankijkt. Ik heb zelf op 18 maart 2003 de diagnose van het syndroom van Asperger gekregen, wat voor mij inhield dat ik na 13 jaar eindelijk wat meer duidelijkheid kreeg over het hoe en waarom van mijn handicap. Mocht de diagnose in jouw geval inderdaad juist zijn, dan kan ik je uit eigen ervaring verzekeren dat er prima mee valt om te gaan. Wat was voor jou eigenlijk de precieze aanleiding om je te laten diagnostiseren?

hee dat is grappig, mij is onlangs ook verteld dat ik asperger trekjes heb en dus mogelijk asperger heb
werd vanwege mn koppige gedrag op school en af en toe conflict met regels etc naar de ortopedagoog gestuurd(was wel volledig vrijwillig maar ik was er wel benieuwd naar)
die orthopedagoog mag geen diagnose stellen, dus vandaar heeft ie alleen gezegd dat ik asperger trekjes heb en ik er maar eens op moest googelen, twijfel nog of ik ook een echte diagnose wil

ik herken mezelf ook in heel veel dingen niet(vooral de dingen over sociale problemen, en over structuur en orde willen), maar andere dingen herken ik me juist wel in, wel merk ik dat veel dingen die nu niet meer van toepassing zijn wel van toepassing waren toen ik nog op de basisschool zat

Woensdag heb ik weer therapie, dus dan zal ik het aan mijn psych voorleggen. Bedankt voor de tip!
Ik zit nu 2 jaar in therapie, en mijn psych had het vermoeden dat ik zou kunnen leiden aan borderline of aan een stoornis in het autistische spectrum. Dit laatste omdat ik nogal moeite heb met sociale contacten (ik durf niet goed iets af te rekenen aan de kassa en werken is al helemaal uit den boze :facepalm:) Ben daardoor ook vaak zenuwachtig. In situaties waarin veel onbekende mensen zijn voel ik me al helemaal ellendig .. Het liefst vermijd ik sociale situaties dan ook, vooral als daar veel onbekende mensen zijn. Het idee dat ik vrienden heb is voor mij wel heel belangrijk (niet dat ik er veel heb ofzo), maar het is niet zo dat ik mijn vrienden graag zie. Onderneem buiten school weinig dingen met ze. Ik houd niet van veranderingen en het liefste zou ik alles zo laten zoals het is. De toekomst maakt me bang .. klinkt heel vaag maar toch:P Als ik een bepaalde dagindeling in mijn hoofd heb en die wijzigt ineens, dan kan ik daar boos om worden. Ook op school is dat zo, alles moet per se op mijn manier (ben ook heel erg perfectionistisch en faalangstig). Kan me er niet goed toe aanzetten dingen te gaan doen en heb een slechte concentratie, ook kan ik niet goed zien wat relevant is en wat niet. Ik ben ''rigide en weinig flexibel''
Ik geniet niet echt van leuke dingen doen en zoek het ook niet echt op. Het liefst zit ik de hele dag thuis achter de computer ..
Verder is volgens mijn psych mijn houding niet goed en maak ik amper oogcontact.
Ik kan heel lang doorgaan over een bepaald iets en heb op dat moment niet door dat ik mensen daarmee kan vervelen, ja vaak achteraf pas. Dan voel ik me schuldig en ga ik er veel over piekeren (vooral omdat ik vroeger heel veel verhalen verzon zodat mensen me zielig zouden vinden, maar dat heeft niet echt met autisme te maken geloof ik).
Ik kan me niet zo goed in andere mensen inleven en denk vaak alleen maar aan mezelf. Heb ook weinig fantasie. Ik ben ook heel naïef en heb nooit in de gaten of iets nou serieus of niet serieus bedoeld is.
Ik irriteer me vaak mateloos aan geluiden of bewegingen die andere mensen niet zien of horen. Heb ook een hele slechte morotiek. Als laatste heb ik een laag zelfbeeld en mag ik van mezelf geen fouten maken.

Beetje vaag allemaal, maar dat was ongeveer waarom ze me wilden laten testen:confused: Toen ik de uitslag terug kreeg van de onderzoekend psycholoog vertelde ze me dat het niet zo was dat ze meteen dachten dat ik Asperger had, maar dat het meer een kwestie was van dingen wegstrepen. Daarom twijfel ik ook zo aan deze diagnose, heb echt het idee dat ze me maar gewoon een ziekte wilden geven om het zo maar te zeggen.

Heeft de diagnose voor jou dingen makkelijker gemaakt, of maakte het niet zo veel uit .. ? En hoe reageerde je omgeving erop?:bloos:

Bedankt voor je reactie:D Je hebt helemaal gelijk :)

Veel dingen zijn sinds de diagnose inderdaad gemakkelijkker voor mij geworden. Mijn zus bleek overigens al een vermoeden te hebben dat er bij mij sprake zou kunnen zijn van het syndroom van Asperger, omdat ze contact had gehad met een vrouw die zelf 2 zoontjes met het syndroom van Asperger heeft, en daarbij dingen zag die ze van mij herkende. Ik heb in ieder geval geen negatieve reacties op de diagnose gekregen.

@sienna m: van wat ik tot nu toe gevonden heb lijkt dat idd heel duidelijk op asperger, veel meer als bij mij
bij mij zijn de belangrijkste dingen die ik herken dat ik bepaalde interesses heb waar ik aardig veel over weet en behoorlijke verhalen over kan houden tegen anderen, en ik ben behoorlijk koppig/eigenwijs en hou me niet zomaar blindelings aan regels maar wil er eerst het nut van inzien(wist eerst niet dat dat ook bij asperger hoorde, maar dat hoorde ik van die orthopedagoog)
ik heb me ook ff geregistreerd op zo'n autismeforum, maar ik merk dus dat het overgrote deel daar depressief en eenzaam is en er ook nog eens aardig wat zijn die aan zelfmoord denken, terwijl ik juist heel optimistisch in het leven sta

Hoi Sienna,
heb je je al verdiept in de criteria voor het stellen van de diagnose Asperger? In je post geef je namelijk heel veel puntjes aan die passen bij het syndroom, maar toch heb jij het idee dat je zomaar een stickertje opgeplakt kreeg. Misschien kun je daarom zelf eens aanvinken welke dingen naar jouw idee wel en niet terecht zijn? Je zou dan de dingen waarin jij je niet kan vinden bij je psycholoog kunnen voorleggen, zodat hij/zij kan vertellen welke overwegingen er hierbij zijn gemaakt. Of misschien kom je er achter dat je eigenlijk wel begrijpt waarom men denkt dat je Asperger hebt. In dat geval zou je je energie meer kunnen verplaatsen naar 'Hoe ga ik er mee om dat ik een diagnose heb?' en 'Hoe kan ik geholpen worden nu ik weet dat ik Asperger heb?'

Hier een overzicht van welke criteria aanwezig moeten zijn voor Asperger (afkomstig uit de DSM-IV):

Voor de duidelijkheid: voor het krijgen van de diagnose moeten C, D, E en F dus kloppen. Voor A geldt dat 2 van de 4 puntjes aanwezig moeten zijn, voor B geldt dat 1 van de 4 puntjes aanwezig moet zijn.

Nog even een opmerking met betrekking tot de term "stoornis van Asperger" zoals die door de DSM-IV gehanteerd wordt: ik kies er altijd zeer bewust voor om over het syndroom van Asperger te spreken, aangezien de term stoornis ten onrechte de indruk zou kunnen wekken dat iemand met het syndroom van Asperger "gestoord", en dus misschien gevaarlijk, zou kunnen zijn. Ik vind het wat dat betreft jammer dat de belangenvereniging PAS (Personen uit het Autisme Spectrum) en de Nederlandse Vereniging voor Autisme (de NVA) dezelfde term als de DSM-IV menen te moeten gebruiken.

Zowel asperger als autisme zijn bijzondere kenmerken aan de menselijke psyche van een individu, die door een verdwaasde samenleving als een handicap worden beschouwd. En dat vind ik conceptueel fout.
"Stadswagens zijn goed in stad, maar je geraakt er niet mee een berg over."

Onze samenleving zou beter eens leren omgaan met de aparte kenmerken van ieder individu, in plaats bij willekeur mensen in vakjes met stoornissen onder te brengen. Ik ken in mijn nauwe omgeving (de gothic scene en verwante) meerdere mensen waarbij Asperger is vastgesteld. En dat zijn allen zeer competente mensen waar je zeker heel wat mee kan aanvangen. Op sommige punten scoren ze vaak zelfs beter dan mensen die zich wél bezig houden met 'gezamenlijk plezier, prestaties en bezigheid te delen.'

In bedrijfsmanagement is het bvb zo dat de empirie ons geleerd heeft dat die 'kudde beesten' vooral heel goed zijn in 'heel toegewijd samen alles in het honderd te laten lopen'. Mensen met het syndroom van Asperger zullen vaker bereid zijn zaken grondig en correct uit te voeren en gaan zich veel minder onder druk laten zetten door omgevingstooringen als "Zeg laat dat dossier maar zoals het is. 't Ga toch nooit iemand dat merken!"

Maarja, als we blijven belangrijk menselijk kapitaal in een verdoem hoekje schuiven...

Wie schuiven mensen met bv. Asperger dan in een verdoemhokje? Misschien heb jij de ervaring dat 'de rest' dat doet, maar ik denk dat het voor een deel ook ligt aan wat het met jezelf doet: stop jij jezelf in een verdoemhokje of blijf jij jezelf zien als een persoon (die toevallig Asperger heeft, maar maakt dat je dan minder of wat dan ook?).

Mijn ervaring is dat mensen die op latere leeftijd 'op zoek' gaan naar 'wat ze hebben' vaak zelf de mensen zijn die problemen hebben met 'hoe ze zijn' en de omgeving vaak in mindere mate (anders waren ze al veel eerder doorgestuurd). En alle (psychische) diagnoses zijn in relatie tot de maatschappij waarin je leeft, dat kan nu eenmaal niet anders, hoewel sommige dingen natuurlijk ook via bv. scans vast te stellen zijn.

@Sienna M: Ik vind wat Balance zegt een goede tip! Zou ik dan ook zeker doen! :)

@Sienna M: Op de website van PAS vind je onder http://www.pasnederland.nl/index.php...=70&Itemid=139 een zogenaamde checklist Asperger. Misschien is het een idee om die eens te bekijken om te zien wat je wel of niet bij jezelf herkent.

Ik zie de term stoornis niet als uiting van 'gestoord zijn' maar als uiting van 'een verstoring in de hersenen hebben'. Voor mijn gevoel zeg je dan net zo letterlijk waar het om gaat als wanneer je zegt dat iemand een scheurtje in het bot van zijn kleine teen heeft, om maar wat te zeggen :p Je benoemt alleen maar dat er iets is wat anders is dan bij de meeste andere mensen. Maar wat mij betreft dus zonder waardeoordeel.

Dan zijn we het daar wat mij betreft over eens.

En dat kan ik alleen maar toejuichen, wat ik bij deze dan ook doe.(y) Het is echter wel zo dat de term stoornis, zeker bij diegenen die niets van psychologie of psychiatrie weten, tamelijk beladen kan overkomen en dus aanleiding zou kunnen geven tot een verkeerd denkbeeld. De onderzoekster Lorna Wing, die het syndroom van Asperger zijn naam gaf, koos zelf overigens bewust voor de term syndroom om aan te geven dat het om een samengaan van meerdere verschijnselen gaat. Ze besloot het naar de Oostenrijkse kinderarts Hans Asperger te noemen om zijn werk op dat gebied te eren.

Ik zeg enkel wat veel van mijn vrienden beleven als ze gaan soliciteren ect. ;)

ik maak het ook vaak genoeg mee op het hbo nog. Ik heb dan wel geen asperger, ik heb wel ADD met een overlap in ASS (ben zeer sociaal onhandig). (ASS is autistsich spectrum stoornis, dus autsime, asperger en andere autisme aanverwante stoornissen gecombineerd).
Ik heb elke keer de keuze het te vertellen of het voor me te houden, beiden is totaal niet ideaal.
vertellen levert vaak op dat mensen mij dan maar gaan 'beschermen' en mij behandelen alsof ik dom ben.
niet vertellen levert vaak op dat mensen mij niet snappen en mij daarom maar negeren en simpelweg zeggen dat ik te dom ben voor dingen.


@ Leonoor, mensen die het op latere leeftijd ontdekken zijn vaak helemaal niet op zoek naar 'erkenning' van hun 'anders zijn', in de gevallen die ik om mij heen zie zijn dit vaak mensen die door een stress of trauma ervaring in een zware depressie gekomen zijn waaruit ze niet zelf kunnen genezen. Zij raken in de problemen op school en op het werk en kunnen 'niks meer', doelend op dat dit vaak mensen zijn waar niemand ooit iets van door had dat er iets mis met ze was omdat zij een hoog genoeg IQ hadden om dit te verbergen voor de omgeving.

Laat het over je heenkomen en maak je er niet te druk over. Je verandert er toch niets aan door je er druk over te maken.

Mijn broertje heeft PDD-NOS en woont begeleid (half zelfstandig) met nog een hele berg autisten en het is absoluut niet zo dat die allemaal teruggetrokken leven in hun kamertjes. Sommigen zijn juist hardstikke sociaal, dus dat hoeft niet zoveel te zeggen. Daarnaast moet je je niet zoveel aantrekken van een diagnose. Jij bent nog steeds wie je was voordat je die diagnose kreeg :) En autisme heb je in zoveel gradaties. Het hoeft helemaal geen stempel op je leven te drukken, maar je er bewust van zijn kan sommige dingen wel even nét wat makkelijker maken.

@WAT: Ik snap je reactie niet zo goed...? Ik had het niet over 'erkenning' van hun 'anders zijn'? Of in ieder geval bedoelde ik dat niet. Ik bedoelde dat mensen op zoek gaan naar hulp omdat ze problemen hebben met 'hoe ze zijn' (dat heb je toch ook als je bv. in een depressie zit...?). En een juiste diagnose lijkt me in veel gevallen dan toch wel belangrijk om iemand de juiste hulp (en eventueel medicatie) te kunnen geven die hij/zij nodig heeft. En mbt dat de omgeving het vaak niet door heeft gehad: dat zei ik ook al. ;)

Ik ben ook gediagnoseerd met Asperger,
maar ik heb ook gewoon genoeg vrienden en dergelijke.
Het hoeft helemaal niet precies zo te zijn als het beschreven word hoor!

Bedankt voor al jullie reactie's, heb er zeker wat aan gehad! Denk dat ik het nu allemaal toch wat meer accepteer .. :)
Ik zit alleen nog met een ding ..
Vandaag heb ik mijn mentor gezegd dat ik Asperger heb. Daar baal ik eigenlijk ontzettend van, had het liever geheim gehouden. In het verleden heb ik heel veel negatieve aandacht gevraagd (veel dingen overdreven een veel gelogen, dingen verteld aan mensen die dat eigenlijk niks aangaat) en dat wilde ik nu dus niet doen. Maar mijn mentor zei me dat ik naar de teamleider moest gaan en dat ik het haar moest zeggen, omdat de school het moest weten ofzo? Maar ik weet eigenlijk niet, durf dat niet zo goed en ik wil ook niet wéér die negatieve aandacht gaan vragen. Is het zo belangrijk dat school het weet dan?
Iniedergeval, bedankt voor al jullie hulp :)

Misschien kan je je mentor vragen waarom de school het volgens hem zou moeten weten?

En wat vind je zelf? Heb je er mbt schoolse dingen 'last' van dat je Asperger hebt? Zijn er dingen waar docenten rekening mee 'moeten' houden?

En vraag je zelf ook af of het inderdaad negatieve aandacht vragen is als je vertelt dat je Asperger hebt of dat het gewoon een mededeling is, waarvan mensen zelf moeten weten wat ze er vervolgens mee doen. 't is heel wat anders, maar ik heb zelf dyslexie en ben chronisch ziek. En in het begin zei ik daar niets over, omdat ik er geen aandacht op wilde vestigen ed. Op een gegeven moment kwam ik er achter dat dat niet werkte, want ik hèb nu eenmaal dyslexie en ik bèn nu eenmaal chronisch ziek. Nu ben ik daar veel makkelijker in en als het ter sprake komt dan vertel ik het gewoon. Niet omdat ik aandacht wil of omdat ik wil dat mensen me zielig gaan vinden of wat dan ook, maar gewoon omdat het dingen zijn die bij mij horen. Er op die manier mee omgaan bevalt mij tot nog toe beter dan het 'geheim houden'. Wat voor jou het beste werkt zul je zelf uit moeten vinden. :)

Voorop gesteld: alleen jij bepaalt wie over jouw diagnose te horen krijgt en niemand anders.

In de overweging of je het op school wil vertellen, kun je ook opnemen dat men juist wat meer begrip kan krijgen voor jou en je gedrag als men weet wat je hebt. Ook kunnen ze kijken of er op bepaalde gebieden aanpassingen kunnen worden gemaakt die jou juist helpen. Ik denk zelf niet dat men zal denken dat je op een negatieve manier om aandacht vraagt op het moment dat je vertelt over je diagnose. Dat is namelijk niet iets wat je verzint en je kan het zelfs nog aantonen ook.
Aan de andere kant kan ik het ook goed begrijpen als je het te persoonlijk vindt, als je vindt dat het niemand wat aan gaat. Denk er rustig over na en neem geen overhaaste beslissingen nu je sinds kort weet welk naampje het krijgt. Er is aan jou zelf niks verandert, het heeft puur een naam gekregen, that's all. Je kan ook die leraar zeggen dat je iets te openhartig was en benoemen dat je het hem in vertrouwen vertelde en er vanuit gaat dat hij het niet door vertelt. Dan kan je er bij benoemen dat je nog niet zo goed weet of je wil dat het bekend wordt.

heb hetzelfde probleem maar dan met klassiek autisme.
ik heb een jaar op speciaal onderwijs gezete maar ik was totaal anders ....
ga na een andere instelling heen en vraag om een onderzoek .
heb het ook gedaan en toen kwam eruit dat ik het niet had

ik heb zelf het syndroom van asperger samen met ADD.
het was wel even schrikken hoor toen ik het hoorde.
ze hebben nu een jaar geleden geconstateerd dat ik het heb.
ik had zelf helemaal niet gedacht dat ik het zou hebben, ben een heel sociaal iemand enz.
doordat ze erachter zijn gekomen zit ik gelukkig nog wel op de school waar ik op hoor te zitten. het was bijna zover dat ik van school werd gestuurd. ik werd vaak de klas uitgestuurd, had conflicten met leraren, behandelde de leraren zoals mijn medeleerlingen en was nogal brutaal tegen ze. ik zette de klas op stelten en veel leerlingen deden met me mee. de school wilde me naar een time-out school sturen. gelukkig is het niet zover gekomen. ik had eerst veel problemen. je hebt verschillende symptomen van asperger en ADD maar je hoeft niet alle te hebben. ik kan me moeilijk inleven in een ander, heb concentratieproblemen, ben egocentrisch, vat spreekwoorden letterlijk op, kan moeilijk het woordje nee aanvaarden, heb ook moeite met tijd en kan in sommige gevallen moeilijk voor mezelf opkomen. Ik slik ook sinds een jaar Concerta. ik begon eerst met 9mg, daarna 18 en zit nu op 36mg. Mijn ouders vinden wel dat het helpt, maar ik merk er zelf niet veel van, behalve dat ik wel een stuk rustiger ben geworden en nu ook te handhaven ben in de klas. een jaar terug was het een hele prestatie om in 1 dag geen enkele keer eruit te worden gestuurd. nu een jaar verder is het al weer een hele tijd geleden dat ik er voor de laatste keer ben uitgestuurd. ik kan het zelf maar moeilijk accepteren dat ik het heb, want ik wil gewoon zijn zoals anderen. ik heb het aan goede vriendinnen van me verteld en dat was vrij lastig voor me. sommige zeiden: 'wat?! heb jij dat? dat had ik echt niet verwacht!' en anderen zeiden weer zo van ik had al een vermoeden dat er iets met je was. mensen zijn me niet anders gaan behandelen ofzo en daar ben ik best blij mee, alhoewel de leraren wel een stuk aardiger tegen me doen haha. ik heb sinds kort PGB gekregen, dat is een budget dat je krijgt als je een beperking hebt. ik heb verschillende gesprekken met mensen al vind ik dat vaak lastig want ik heb er nog moeite mee. maar achteraf ben ik er toch blij mee dat ze erachter zijn gekomen want het had anders met me kunnen aflopen.

ik heb zelf asperger. het is niet dat je gelijk met asperger een heel ander persoon bent, nee. wat je zegt, over het alleen zijn, klopt bij mij ook niet en ik had precies hetzelfde gevoel! toen kreeg ik een boekje mee naar huis, waarin stond dat veel asperger mensen alleen leefden vaak zonder vrouw. dat vond ik echt klote, en heb me er heel rot over gevoeld :(. meisjes vinden mij juist vaak aantrekkelijk en ik heb veel vrienden, en heb uiteindelijk geleerd dat asperger alleen maar een naam is, niet meer. en dat je het soms moeilijk vind contacten te leggen, maar zolang je er mee leert omgaan met een psygoloog is het niet erg. psygoloog praat alleen met je, en vaak is het nog leuk ook snapje?

wees er niet bang voor uit te komen dat je asperger hebt, en laat je niet afschrikken door de naam autisme. heb scheeeit en leef je leven (y)