Loramet
 

Loramet


Groeiende, woelende waanzin
en een dieptreurige depressie
werden teveel voor mijn hart
en ik kon het leven niet meer aan.

"Ik trek mijn handen van je af"

Sta je daar, alleen,
neergesmeten,
in het diepst van je
wanhoop.
Durf je niet meer voor-
of achteruit
wankelend
op het randje van


Kruipt de angst in je tenen
en de moed in je voeten
en het antwoord ligt binnen
handbereik.

*vergeet zelfs de deken
4 dagen later: het huis staat
in de fik terwijl ik stik
in de pillen*

Maar de droom eindigt op spoed,
buizen in je strot gepropt
en al kotsend wordt
de levenslust teruggepompt.

En mijn arme lijf
scheet zeven dagen
zwart.





Hmmm. Eerst en vooral, het onderwerp staat hier niet ter discussie, dan zou ik het wel op psych plaatsen, mochten er toch vragen over zijn, dan wil ik die gerust per pm beantwoorden. Ik heb dit gedicht al de week erna willen schrijven, maar ik kwam niet uit mijn woorden. Nu nog niet. Eén ding bleef wel in mijn hoofd zitten en dat was de slotzin.
Ik weet het niet, ik krijg het nog steeds niet helemaal verwoord,maar het is al een betere poging dan die andere bij elkaar. Kritiek, opmerkingen en tips zijn dan ook erg welkom. Ik heb het al zo vaak herschreven ^^.

Ik vind het erg mooi verwoord, zover je zoiets 'mooi' kunt verwoorden. Ik kan me voorstellen dat het gevoel dat je hierbij hebt veel meer is dan deze woorden, maar voor een buitenstaander wordt door dit gedicht best wel duidelijk wat je bedoeld.

Vooral dit stukje vind ik mooi:

De laatste 3 strofen vind ik het best. De tegenstelling tussen het fysieke en het psychische (maag leegpompen <--> leven terugpompen) vind ik leuk. De laatste zin vond ik erg grappig. Ontnuchterend, als je snapt wat ik bedoel ;). De eerste 3 strofen zijn naar mijn mening nog te veel een gevoelsgedicht. Denk dat het goed is geweest om toch de gedachten op papier te zetten, misschien dat later, als je er meer afstand van hebt, het creatieve het emotionele kan overheersen.

Het ligt er al 2 jaar hoor, dus ik denk dat ik het emotionele toch al wel redelijk achter me heb gelaten :D. Alleen het creatieve is er op het moment niet. Ik kan niet schrijven, niet dichten, niet tekenen, niet schilderen, niet fantaseren. Het valt me mee dat ik al wel terug een beetje kan larpen, want ook dat kostte me gruwelijk veel moeite...

Maar ik wil er ook wel een deel gevoel instoppen, omdat het uiteindelijk een compleet emotionele beslissing is. Alleen dat gevoel, die pijn, die absolute wanhoop, dat er geen weg terug meer lijkt te zijn, die krijg ik naar mijn gevoel niet genoeg op papier.

Gaaf trouwens dat je nog rondloopt. Ik was net aan je aan het denken :)

Ik sluit me bij Halogeen aan. Verder, cijfers onder de twintig altijd voluit schrijven, (of het moet een bewuste keuze in het kader van dichterlijke vrijheid zijn, maar dat lijkt me hier niet het geval).

Nee, cijfers onder de 12!

Het was bedoeld als een soort krantenkop. Ik vind die 4 harder overkomen als cijfer dan als vier. Maar zeven heb ik wel als zeven geschreven dus... ik zal erover nadenken.

Al mijn Nederlandsleraren zeiden onder de twintig én de ronde cijfers (dertig, veertig, etc). Is er inmiddels iets veranderd dan?

mijn nederlandsleraren zeggen onder de twaalf :(

Mijn Nederlandsleraren vinden dat Quis gelijk heeft. En ik vind dat je alle getallen onder de honderd voluit moet schrijven, maar dat ben ik.
Ik vind ook dat Halogeen gelijk heeft.

Ik ben, net als jij, inmiddels zo oud dat ik een wandelstok nodig heb.

En bedankt voor je uitleg, maakt het allemaal een stuk duidelijker. Knap dat je nog probeert om iets creatiefs uit te poepen. Ik laat in zulke periodes vaak mijn koppie hangen.

Dat heb ik vier jaar lang al gedaan :D Ik kan niet de zieligaard blijven uithangen ;)