Borderliner?
 

OK, ik was vorig jaar dus in aanraking gekomen met een meisje, maar dat verhaal staat in Liefde & Relaties. Ik heb het idee dat zij aan een Borderline-persoonlijkheidsstoornis leidt. Ik heb namelijk veel over haar acties nagedacht en herken er bepaalde symptonen in.
Ik zou het wel klote vinden als ze dat ook daadwerkelijk heeft, want dan had ik er beter rekening mee moeten houden. Maar ja, het was toen ik nog met haar omging nog niet in me opgekomen.

Dit is wat ik aan haar herken:

Ze is een tijdje depressief geweest en zei vaak dat ze zichzelf haatte. Ze had dan ook nergens zin in. Ze zei ook dingen over zichzelf dat ze er misschien leuk uitzag van de buitenkant, maar dat ze van de binnenkant verrot was.

Ze heeft zichzelf wel eens gesneden, dat had ze me verteld. Ze zei dat ze verslaafd was aan snijden. Ook zou je inderdaad van haar geen onzekerheid verwachten, ze "durft" juist heel veel en doet vaak stoer.

Dit weet ik niet zeker, maar misschien zou je de periode dat ze zichzelf haatte als dissociatie kunnen zien? Ze voelde zich dan een tijdje erg kut en had nergens zin in. Maar dat ging dan weer over.

Dit klopt ook. Ze heeft mij verteld dat ze wel heel stoer kan doen tegen mensen, dingen zeggen als "ik heb je niet nodig", maar dat ze het uiteindelijk toch niet meent en dat ze doordraait als ze in de steek gelaten wordt.

Dit weet ik niet, ik ben niet 24/7 bij haar geweest.

Bovendien vond ik op de Engelse Wikipedia dit:
Dit klopt helemaal. Ze begon bijvoorbeeld heel vijandig naar mij te doen toen ik haar minder aandacht begon te geven. Ze zei dat ik haar negeerde en dat ik irritant deed, en van een vriend hoorde ik dat ze me afkraakte op zo'n beetje alles dat ik deed.
Zoals ik al zei had ze soms periodes dat ze zichzelf haatte en dan na een tijdje was het weer voorbij. Impulsief gedrag klopt ook, ze heeft vaak seks met allerlei mensen, ook als ze die maar weinig gezien heeft, en dan bijvoorbeeld ook op openbare plekken zoals het strand.
Roekeloos gedrag zoals veel spijbelen merk ik ook aan haar, maar daar mag ik niet echt wat over zeggen aangezien ik zelf veel meer spijbel.

Dan nog dit:
Een vriend had me verteld dat ze zijn beste vriend (toen haar vriendje) tegen hem had opgezet nadat hij was weggegaan op haar verjaardag omdat alles verkeerd ging en hij daar geen zin in had. Hij was later nog wel terug gekomen, maar zij was hier wel zo boos om geworden dat ze dus haar vriendje zo gemanipuleerd had en die vriend van mij in een kwaad daglicht had gezet.

Nu heb ik dus alle overeenkomsten opgenoemd. Zou ik er vanuit kunnen gaan dat ze ook echt aan die Borderline-persoonlijkheidsstoornis lijdt? Deze vraag brandt nu al een tijdje in m'n hoofd.

mijn oom heeft 2 keer een vriendin met borderline gehad
1 van de belangrijkste kenmerken was beide keren geloof ik het aantrekken-afstoten, ene moment heel lief doen en het andere moment ineens niks meer met de partner(in dat geval mijn oom) te maken willen hebben
mijn oom had toen geloof ik in of andere checklijst met 7 punten erop, als je er iets van 3 had had je borderline(1 van die ounten was geloof ik ook automutilatie)

maar is alweer even geleden, en ik praat met mn oom meestal niet over zulke dingen, is meer wat ik opgevangen heb toen mn ouders en oma het er met elkaar of met mn oom over hadden en zo

OK, bedankt voor je reactie. Aangezien ze in ieder geval 5 van de 7 bovenstaande symptonen heeft, is het wel aanneembaar dat ze de Borderline-persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben? Het zou wel een goede verklaring zijn van veel dingen die ik met haar heb meegemaakt.

Het zou kunnen, maar daarvoor zou ze toch echt een aantal testen moeten laten doen. Ikzelf ben in mijn tweede ziekenhuis beoordeeld als borderliner. Ik heb zelf blijven volhouden dat dit niet zo was. Idem voor mijn ouders. Uiteindelijk in een ander ziekenhuis beland en die hebben heel wat meer tests en onderzoeken gedaan en daaruit bleek dat ik inderdaad geen borderline had. Ik was gewoon depressief en had wel hier een daar iets van borderline, maar ook wel wat van schizofrenie en psychoses en en en.... Later ben ik ook te weten gekomen dat dat tweede ziekenhuis al heel snel concludeerde dat iemand borderline had, vooral omdat de depressiegroep zo vol zat. (ze hebben daar toen 2 weken over gedaan en ik had nog niet eens 1/4e van mijn testen gedaan).

Zelfs ziekenhuizen kunnen dus wel eens mis zitten. Maar wat haar probleem ook is, ik denk wel dat ze hulp nodig heeft, professionele hulp. Als vriend kun je niets anders dan steun betekenen.

Het lijkt me moeilijk om haar als borderliner te diagnosticeren als je daar niet de opleiding voor hebt. De overeenkomsten kunnen er wel zijn, maar zo zijn die er waarschijnlijk met meerdere ziektebeelden en daarvan zal deze wel de bekendste zijn. Het is dus aannemelijk maar het zou ook een depressie, dysthyme stemmingsstoornis enz kunnen zijn. En bedenk ook dat er wellicht ook 'gewoon karaktertrekken' bij zitten, die niet meteen aan een ziektebeeld gelinkt hoeven te worden maar er wel mee overeen kunnen komen. Iemand die moeite heeft met sociale contacten is ook niet vanzelfsprekend een autist (beetje extreme vergelijking, maar even ter illustratie). Je kunt het haar zeker voor leggen maar jij kunt vrij weinig doen zoals Mutant al zegt, als zij zich zo voelt kan ze inderdaad beter op zoek naar professionele hulp.

Overigens wil ik je zeggen dat dat idee wat jij over dissociëren hebt niet klopt. Het dissociëren betekent dat je voor enige tijd 'helemaal weg' bent, je kunt het vergelijken met een soort van blackout die je ook kunt krijgen als je teveel hebt gedronken. Vaak weet je dan niet meer precies waar je bent, wat je doet en na afloop niet meer precies wat er is gebeurd. Ik heb zelf ook nogal wat dissociaties meegemaakt en ik kreeg dan bijvoorbeeld echte angstaanvallen, ik begon dingen te vertellen, leek soms zelfs dingen te zien die er niet waren en kon absoluut niet meer reageren op de mensen om mij heen, het leek alsof die stemmen van heel ver kwamen. Vage uitleg, maar goed. Het is dus niet het idee van 'tijdelijk een hekel aan jezelf hebben' waar jij het aan linkt, dat zou ik meer relateren aan een stemmingswisseling.

Over dissociatie kan ik wel iets zeggen. Ik denk niet dat je haar periode van zelfhaat kunt bestempelen als dissocatie. Het kan zeer beangstigend zijn. De werkelijkheid voelt dan niet meer als de werkelijkheid, volgens mij zal je dan dus eerder een paniekreactie zien. Ook wil je bij dissocatie zoveel mogelijk prikkels ontvluchten. Dus wat ook kan is dat ze zich gaat afsluiten of de rust opzoekt. Misschien uit zich dat dan wel in een opmerking als "ik wil je niet meer zien". Dit is misschien wel wat gevaarlijk om te zeggen, want zo'n opmerking kan ook het gevolg zijn van een stemmingswisseling.

Hoe dan ook, dat gedrag is niet gezond, ze zou professionele hulp moeten zoeken imo.

OK, bedankt voor de reacties.

Iemand die ik heel goed ken (noem geen namen/relaties) heeft borderline. Ik noem hem/haar maar even Steph
Wat ik vooral in diegene herken, is dat Steph uitermate zwart-wit denkt..
Iemand is op dat moment of: Zijn/Haar beste vriend of zijn/haar vijand.
verder is ze heel erg opstinaat.. pubergedrag

dat zwart/wit denken, zou dat ook wat te maken hebben met dat aanstoten/aantrekken wat ik zei?(op het beste vriend-moment spijt voor het slecht behandelen op het grootste vijand-moment)

Het zwart-wit denken en de extremiteit in sociale relaties zijn toch ook wel twee verschillende dingen. Het zwart-wit denken is niet alleen in vriend-vijand maar ook in andere vormen waarin anderen een duidelijke nuancering kunnen zien. Met extreme relaties wordt meer gekeken naar van iemand houden/om iemand geven, totdat hij/zij iets (kleins) fout doet, dan heeft diegene nooit van ze gehouden/deed ze opzettelijk verdriet enz. Dat is ook zwart-wit natuurlijk maar dat zwart-wit zit in veel meer dingen verweven. Bijvoorbeeld; een gebeurtenis is of hélemaal kut en vervelend, of geweldig en leuk. Er is vaak weinig nuance, bijv. bij een uitje dat erg leuk was maar waarbij het wel de hele dag regende (fijn-niet fijn, wordt dan gegeneraliseerd naar de component die overheerst). Of bepaald gedrag; je doet het wel of niet, je houdt van me of haat me, je liegt tegen me dus je hebt me altijd bedrogen enz.

Opzich best wel een interessante stoornis... Soms vraag ik me af of ik het zelf zou hebben, maar ik denk eigenlijk niet dat dat zo is.

Als je het zelf hebt is het een stuk minder interessant ;)

Ik denk dat als je het zelf zou hebben je niet zomaar zou kunnen meedraaien in je familie en omgeving.

@ Volk: er zijn wel verschillende 'gradaties' van BPS, voor sommigen is het heel goed 'leefbaar' voor anderen veel heftiger en die kunnen inderdaad niet altijd helemaal meedraaien met alles zoals ze zouden willen. Het is dus niet per definitie zo dat je niet meer 'normaal/zomaar' kunt meedoen als je borderline hebt.

Voordat je van een persoonlijkheidsstoornis spreekt (in plaats van van 'een sterke persoonlijkheid') moeten de persoonlijkheidstrekken toch problemen hebben veroorzaakt in het alledaagse leven of in de omgang met anderen. Een vriendin van mij heeft milde BPS en is daarbij intelligent en heeft veel wilskracht, en kan daardoor goed strategiën ontwikkelen en zichzelf motiveren om toch mee te draaien in de maatschappij, maar dat gaat haar niet gemakkelijk af en ze heeft er soms begeleiding bij nodig (het gaat dus niet 'zomaar').

Maargoed, TS, de grens tussen puberteitsgedrag en een persoonlijkheidsstoornis is heel moeilijk te trekken, daarom wordt de diagnose in principe niet gesteld voordat iemand volwassen is. Omdat jij 17 bent denk ik niet dat dat meisje volwassen is, klopt dat? Dan kun je er dus sowieso niet van uitgaan dat ze een persoonlijkheidsstoornis zou hebben.

Klopt, die is ook 17. Maar aangezien vanaf 18 jaar al vastgesteld kan worden of iemand de stoornis heeft of niet, lijkt het me niet onmogelijk dat een 17-jarige die stoornis kan hebben.

Bij mij is ook borderline vastgesteld dus ik weet wel wat je bedoelt. Ik wilde Volk/de TS alleen laten weten dat het niet alles of niets is. Ik kan zelf ook functioneren in de maatschappij (ik doe een universitaire studie, werk parttime, heb een groot sociaal netwerk enz) maar ook met hulp (intensieve psychotherapie, medicatie enz). Hierdoor kan ik zelf redelijk goed 'leven'. Maar nee, zoiets gaat allerminst vanzelf, dat wilde ik ook niet zeggen. Meer dat je als je borderline hebt, niet meteen helemaal buiten de maatschappij hoeft te vallen. :)

Overigens over de leeftijdskwestie; ik kreeg op mijn 16e al diagnose van 'borderline in ontwikkeling' (of hoe ze dat dan precies noemen ;)), nu ik de leeftijd van 18 ben gepasseerd kunnen ze het pas officieel vaststellen. Daarvoor kunnen ze dus wel al borderline vermoeden of soort van 'voorspellen', natuurlijk is dat altijd moeilijk omdat je persoonlijkheid dan nog in de ontwikkeling is. Maar die ontwikkeling zet zich na je 18e ook nog voort (je bent nog adolescent) dus wat dat betreft is die leeftijdsgrens ook een beetje raar natuurlijk.

Ja, zo'n absolute grens van 18 jaar blijft altijd arbitrair.

Dat weet ik ook wel. Maar je zult sowieso nooit normaal mee draaien. Anders had je de stoornis niet. Dat is wat ik bedoel. Ik weet echt wel wat borderline is hoor.

@ Volk; ik bedoelde het ook niet alsof jij niet weet wat borderline is hoor! Ik wilde meer gewoon een nuance aanbrengen in het hele verhaal :)

Ik geloof niet zo in die leeftijdsgrens van 18 jaar. Ik heb ook wel eens gehoord dat het pas vanaf je 21ste vastgesteld mag worden. Ik had zelf toen ik in de puberteit zat ook de diagnose BPS in ontwikkeling. Een psychiater beweerde zelfs dat ze haar papiertje zou inleveren als het geen BPS was ( hele slechte uitspraak voor een psychiater). Op een gegeven moment ging ik een speciale dagbehandeling volgen en bleef er nog persoonlijkheidsstoornis NAO over (toen was ik 21). Nu is zelfs de hele persoonlijkheidsstoornis van mijn diagnose afgehaald. Ik heb nog wel schizofrenie, dus de problemen duidden toch wel ergens op, maar je kunt niet zomaar zeggen dat het BPS is. Van een meisje uit mijn kliniek hoor ik ook dat soort verhalen. Zij heeft in een kliniek gezeten voor persoonlijkheidsstoornissen en bijna allemaal zijn ze nu diagnose-vrij. "Gewoon" een moeilijke puberteit.