medische misser/fout
 

Voor een schoolproject maak ik een verhaal over medische missers,met bijbehorende powerpoint en filpjes.
ook heb ik al een aantal verhalen van mensen die dit hebben meegemaakt.
maar ik wil er graag nog wat meer.
ben of ken jij iemand die een medische misser heeft meegemaakt, en wil je je verhaal vertellen? dan wil ik dat graag horen.

groeten Niels

de kans dat er medische missers worden gemaakt is niet heel groot.

vooral niet bij scholieren aangezien die niet vaak een medische ingreep nodig hebben.

zijn genoeg scholieren die al een operatie hebben gehad hoor, ik ook(aan mn ogen)
alleen ik ken niemand die een misser heeft meegemaakt

zijn dingen op tv ook bruikbaar?
ik geloof namelijk dat er een poos geleden eens een programma op sbs ofzo was over medische blunders(vooral veel waarbij er doekjes waren achtergebleven in het lichaam, maar ook gereedschappen)

Ik weet wel dat een huisarts toen ik klein was ooit bij mij heeft geoordeeld dat mijn arm gewoon gekneusd was en dat ik me aanstelde wat pijn betreft. Bleek hij later toch gebroken te zijn.

En toen ik nog kleiner was konden ze niet goed bloed prikken bij mij en toen probeerden ze het nog eens en nog eens en toen begon ik te krijsen en kwam mijn moeder aangestormd en hing ik helemaal onder het bloed.

Maar dat is niets ernstigs natuurlijk.

Toen ik klein was kreeg ik ineens overal bulten, bloeduitstortingen en heel veel pijn in mijn benen. De artsen in het ziekenhuis hadden m'n ouders verteld dat ik leukemie had, dus m'n ouders helemaal verdrietig en in de stress. 2 weken daarna kwamen ze er door onderzoeken achter dat ik het syndroom van Henoch Schönlein had, wat veeeeeel minder ernstig is.

Ook werd ik vroeger gediagnosticeerd met ADHD en kreeg ik ritalin voorgeschreven. M'n ouders me die pillen geven, maar daar werd ik nog veeeeel drukker van. Ik bleek gewoon een druk kind te zijn.

Toen ik mijn arm had verbrijzeld in Duitsland tijdens snowboarden zeiden ze in een Duits ziekenhuis dat ze het zo even konden fixen met een kleine operatie. Ik wilde daar niet in het ziekenhuis liggen, maar in Nederland. Daar zeiden ze dat als ik me daar had laten opereren, ik mijn pols nooit meer had kunnen bewegen. Uiteindelijk heb ik 6 weken met een of andere malle stellage met allemaal pinnen in mijn pols rondgelopen, en nu is er niks meer mee aan de hand. Toen ik werd geopereerd aan mijn arm moest ik een plaatselijke verdoving. Deze kregen ze er niet goed in, en toen hadden ze per ongeluk door mijn slagader geprikt waardoor het bloed er echt uit spoot.

Ook heb ik 36 verschillende pil soorten uitgeprobeerd, tot de huisarts er na 7 jaar achter kwam dat ik allergisch was voor het bindmiddel dat in bijna alle pil soorten zit. Beetje jammer van al die hormoon troep.

Misschien dat je hier wat mee kan.

@ honkballertje, het komt wel vaak voor, zon 30.000 keer per jaar.

Ze hebben mijn opa ooit medicatie gegeven die ABSOLUUT niet samen mocht met alcohol, terwijl in zijn dossier stond dat hij alcoholist was. :') Vrij lullig.

OMG! Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die ook Henoch Schönlein (Purpura) heeft gehad. Ik kon er bijna een jaar niet door lopen.

OT: Ik ben een keer met 3 vrienden naar de EHBO geweest omdat we alle vier opeens heel veel jeuk en bulten over ons hele lichaam hadden. Toen hebben ze gevraagd of we nog andere medicatie slikten. Daarna hebben ze ons pillen gegeven die 2 van de vier niet mochten slikken omdat ze ook al andere medicatie gebruikten. 1 jongen had echt geluk gehad want hij had een epileptische aanval kunnen krijgen. Het was toevallig dat het meisje op de verpakking zag staan dat je het echt niet mocht innemen als je al bepaalde dingen gebruikte of er gevoelig voor was. En dat waren precies de dingen die ze tegen de artsen hadden verteld.

huh, ik ben nu wel benieuwd welke pillen dat waren, want antihistaminica (middelen tegen allergie) hebben alleen interacties met antimycotica (middelen tegen schimmel) en verder niet.

Welke pillen we hebben gekregen weet ik allang niet meer. We hebben toen alle 4 die dingen in de vuilnisbak gegooid en zijn naar de stad gelopen op zoek naar iemand die ons wel fatsoenlijk wilde helpen. Ik kan wel navragen welke dingen die mensen slikten, maar denk niet dat je daar veel aan hebt als je niet weet wat we hebben gekregen.

hmm ja dat komt idd veel voor:s
zou niet moeten kunnen eigenlijk

is die 30.000 bij jongeren?

ja er zijn wel medische missers/fouten, maar ik denk dat er niet bizar veel mensen van laten we het houden onder de 18 zijn die echt operaties ed hebben gehad waarin fouten zijn gemaakt waardoor het alleen maar erger is geworden ofzo. als je elke verkeerde vaststelling bij de dok een misser noemt ben je te kritisch voor de dok. als jij daar aankomt met een paar gegevens van waar je last van hebt kan de dokter wel zeggen wat hij/zij denkt wat het is, maar er zal toch echt eerst serieus onderzocht moeten worden voor ze dat ook echt goed vast kunnen stellen. pas als het vaststellen na het onderzoek fout is vind ik dat je kan spreken van een fout van de dokter. gaat er iets verkeerd tijdens een operatie of zoals hier voorschrijven van verkeerde medicijnen aan een alcohollist vind ik het pas een misser.

ik ken één ander iemand die het ooit ook heeft gehad, maar het schijnt bijna nooit voor te komen. ik kon er inderdaad ook bijna een jaar niet door lopen, het was echt een beetje een helse tijd toen. iedereen lekker buiten spelen, en ik kon alleen maar op de bank hangen en video's (:D) kijken, vet suf. het heeft m'n benen toen ook zo dusdanig naar de klote geholpen dat ik er nog steeds wel eens last van heb als ik lange stukken loop, dan verkrampen m'n benen een beetje. heb jij hier ook last van?

nee die 30000 is over het algemeen, niet alleen bij jongeren. maar in nederland worden de meeste missers geheim gehouden, dus exacte aantallen zijn er niet.

ik vind het toch een vrij kwalijke zaak als ouders te horen krijgen dat hun kind zeker weten kanker heeft, terwijl het later niet zo blijkt te zijn. dat vind ik echt onprofessioneel. ik vind dat een arts pas zulke dingen mag zeggen als het daadwerkelijk onderzocht is, en niet als hij "denkt dat het" iets is. hiermee maak je jezelf als arts gewoon ontzettend ongeloofwaardig.

helemaal me eens

Ik bedoel dit niet lullig richting je ouders, maar het blijkt vaak dat patiënten (of ouders van patiënten) soms dingen heel anders begrijpen dan de artsen het gezegd hebben. Zo ontstaan er heel veel misverstanden tussen artsen (en andere zorgverleners) en patiënten, waardoor patiënten het gevoel hebben dat dingen verkeerd worden uitgelegd of dingen worden verdraaid/verzwegen (dit vind ik zelf een probleem wat ook aan zowel aan de zorgverlener als aan de patiënt te wijten is).

Weet je zeker dat de arts toen niet gezegd heeft dat het waarschijnlijk leukemie was of dat ze dachten aan leukemie? In Nederland wordt namelijk de diagnose kanker nooit gesteld op basis van alleen maar één onderzoek (zeker niet als dat alleen lichamelijk onderzoek is), maar moet er ook (bijvoorbeeld) pathologisch onderzoek verricht zijn.

Dat weet ik echt 100% zeker ja, ik heb er zelfs nog allemaal brieven van waar het in staat. Het feit dat artsen daarna ontelbaar keer hun excuses hebben aangeboden en ik allemaal cadeautjes van het ziekenhuis kreeg om het goed te maken zegt denk ik wel genoeg :)

Oh ja, hier ook zoiets. Rekem diagnosticeerde me met Borderline na 1.5(!!!) week opgenomen te zijn geweest, nog niet de helft van de testen gedaan te hebben en zonder de verslagen van de voorgaande psycholoog, psychiaters en ziekenhuis te hebben. Maar het blijkt dat ze dat wel vaker doen, vooral als de depressie-groep te vol zit. Gelukkig ben ik in mezelf blijven geloven en een ander ziekenhuis heeft dan ook geconstateerd dat er niks van aan was :D.

Maar ja, dat zijn niet van die dingen als het verkeerde been afzetten ofzo. Daarentegen is er wel een half jaar verspeeld waarbij ik dus veel eerder fatsoenlijk behandeld had kunnen zijn. Dan was ik misschien nu al weer aan het werk geweest. Maar ook dat zijn maars en misschiens :D

in het geval waar ik het over had ging het meer om dingen zoals

-arm gebroken
-voorbeeld van de medicijnen die niet te combineren zijn met alcohol terwijl de patiënt een alcoholist is
-verrekte spieren in enkels o.i.d

niet aan de ziektes zoals kanker. het lijkt me ook vrij sterk dat artsen dat na 1x ff kunnen zeggen. ik bedoelde dat je naar de arts gaat die even kijkt en vaststelt dat je arm gebroken is terwijl dat niet het geval is. dat noem ik geen blunder maar een vaststelling voordat er echt onderzoek naar gedaan wordt. dokters zeggen niet na ff 1x langskomen dat je kanker o.i.d. hebt.

dat bedoelde ik te zeggen.

btw beter dat ze van te voren denken dat het iets ergs is wat het niet blijkt te zijn dan dat ze zeggen dat het niks is en je wel kanker hebt.

een fout zou meer zijn dat wanneer ze je blinde darm gaan opereren ze iets anders daarnaast beschadigen.

Ik zeg ook niet dat ik je niet geloof, ik vraag me gewoon af hoe het zit.
Maar werd het dan echt al na één lichamelijk onderzoek vastgesteld? Dat is echt een enorme blunder.

Mij hadden ze gediagnosticeerd met een eierstokbloeding. Ik kwam op gynaecologie te liggen maar een dag later bleek het toch echt een blindedarmontsteking te zijn. Mijn blindedarm is er toen met een kijkoperatie uitgehaald maar inmiddels was de ontsteking al verder uitgebreid dus 10 dagen later ben ik weer met spoed geopereerd aan een behoorlijk abces. Daarna begonnen ze tegen me te zeggen dat ik echt moest gaan eten en uit bed moest komen terwijl ik nog veel pijn had. Ze hebben me naar huis gestuurd maar 3 dagen later kon ik weer terug omdat ik nog een abces had.

dat doet me denken aan een geval dat ik ken, een kennis van mn moeder had ooit een operatie gehad waarbij ze een zenuw hadden geraakt waardoor ze niet meer kon voelen wanneer ze moest plassen(die kennis leeft nu btw niet meer)

zoiets zou ik dan idd een fout noemen.

natuurlijk is het een beetje knullig als er een verkeerde diagnose wordt gedaan, maar als dat op tijd herstelt wordt zorgt het iig niet voor (lichamelijke) schade.

Niet echt een misser, maar ik vond het wel heel suf dat toen ik met helse buikpijn bij m'n huisarts kwam, hij me naar huis stuurde met het advies een paracetamolletje te nemen. Ik kreeg echt het gevoel dat ik me aan liep te stellen, maar ik bleef maar die buikpijn krijgen iedere zoveel weken en uiteindelijk (half jaar later) bleek 't dus een blindedarmontsteking te zijn. Beetje suf dat mijn huisarts toen niet even m'n buik heeft onderzocht, hij luisterde alleen maar naar wat ik zei en vond dat dat geen blindedarmontsteking kon zijn.
(Eenmaal in het ziekenhuis vonden ze mijn klachten ook a-typisch, maar gelukkig besloten ze daar vrij direct een kijkoperatie te doen en meteen m'n eierstokken te controleren, maar die blindedarm was dus zichtbaar ontstoken. Daarna ook nooit meer last van die hevige buikpijn gehad.)

Oh, zo bedoelde ik het ook niet :) Volgens mij na nog niet eens één onderzoek. Ze hoorden m'n klachten aan, en 15 minuten later had ik ineens leukemie (n)

wut? :s absurd

een verkeerde diagnose kan psychisch heel grote impact en een lange nasleep hebben, weet ik uit ervaring.

weet ik daarom zette ik er lichamelijk voor tussen haakjes.

maar van een psychisch slechte impact kan je beter herstellen van van een fout in een operatie waardoor je lichaam niet meer goed functioneert (voor de rest van je leven)

jep, en het kan zijn dat daardoor de ziekte niet aangepakt word en verergerd en dus alsnog voor lichamelijke schade zorgt

Ja ik ken er een,

de broer van mijn opa moest in de jaren eind 90 een prik gaan halen voor zijn oog, ik weet niet wat hij er aan mankeerde maar hij moest dus een spuit gaan halen zodat het over ging. De dokter gaf een spuit maar het bleek later dus de foute spuit te zijn, door die spuit ging die volgens mij in 5 min boos, mijn opa was toen SUPER boos maar dat had niet veel zin.

allemaal bedankt voor jullie verhalen.
vandaag heb ik mijn presentatie, dus ik ben benieuwd......