Weer iemand aangevallen...
 

Er is op mijn afdeling nogal een man (noemen m ff P.) en dat is echt een aandachtstrekker. Als je even EINDELIJK een momentje met een hebt, komt ie je gelijk storen. Ook wilt ie drank verkopen aan mensen die het niet eens willen.

Dus vanmorgen stond ik te praten met een verpleegkundige en toen kwam hij weer. Ik heb hem toen een aantal keer heel hard geslagen. Er werd op het alarm gedrukt, dus al snel stonden er tien man voor mijn neus. Ik moest naar de separeer en die ene verpleegkundige bleef gewoon met P. praten. Ik werd zooooooo kwaad en rukte me los en heb hem nog een paar klappen gegeven.
Ik moest een uurtje afkoelen in de separeer. Ik ben op de grond gaan liggen, zodat ze me niet mee konden nemen. En toen kwam Juno, één van de liefste verpleegkundigen. Ik heb haar hand beet gepakt en ben jankend naar de separeer gegaan.

Het is niet zo dat ik iedereen maar op zijn bek sla, maar hij loopt al sinds dat ie hier is, 's nachts harde geluiden te maken. Je hoort hem vaak vanaf zijn kamer naar de verpleegpost gillen. En hij speelt elektrisch gitaar, wat hij ook erg graag 's nachts doet.

En de verpleging (waar heel de afdeling tegen klaagt), doet er geen ene reet aan. En dat zat me nogal dwars. Pas als het fout gaat, kunnen ze wat doen. Ik hoop dat vandaag een duidelijk voorbeeld is geweest.

Het probleem nu is dat ik mezelf niet meer vertrouw met hem in een ruimte. Ik heb al een strafblad, omdat ik iemand bedreigd had met een mes.

Heeft iemand raad? :( Ik wil niet nog een strafblad...

Gooi het op noodweer (zie een topic in geld en recht). Hij viel jou aan.

Of je stelt bij de rechter dat je ontoerekeningsvatbaar bent/was ten tijde van het voorval.


Dat strafblad met dat mes: waren daar getuigen van toen je dat deed?

Misschien heb ik het verkeerd gelezen maar Eend is toch de enige die sloeg? P heeft verder niks verkeerd gedaan toch? Dus op noodweer gooien heeft volgens mij helemaal geen nut.

Ik zou bij hem uit de buurt blijven en je vooral vaak herinneren dat slaan het erger maakt in plaats van beter

Beetje cliché, maar eerst even tot tien tellen ofzo?

Ontoerekeningsvatbaarheid. I mean, als je zelfs in een separeer gezet moet worden is er toch wel sprake van een geestelijke conditie die onder verminderde toerekeningsvatbaarheid valt?

Ehm ja, en in het vervolg tot 10 tellen ja;)

Ik kan me voorstellen dat je over de rooie gaat, maar kun je dan niet gewoon beginnen tieren en gillen ipv slaan? Is ook niet de beste manier, maar zo schrikt hij zich ook rot en misschien dringt er dan iets tot hem door (voor zover het nu niet tot hem door is gedrongen).

Ik vind het ook nogal belachelijk dat de verpleging niets doet, is er geen ombudsdienst? Die hadden wij iig wel, als de verpleging niet ingreep, konden we daar naartoe stappen om een klacht in te dienen. Ik vind het iig abnormaal dat ze toestaan dat hij 's nachts zoveel lawaai maakt, je bent daar tenslotte voor je rust en om aan jezelf te werken, dat gaat nogal moeilijk als iemand je nachtrust verstoort.

Ik zou iig uit zijn buurt blijven en als hij zelf aanstalten maakt om in je buurt te komen, gewoon te zeggen dat hij moet oprotten.

Ik ben het eens met Mutant. Probeer zo veel mogelijk uit zijn buurt te blijven en geef (nogmaals) bij de verpleging aan dat hij 's nachts zo veel lawaai maakt. Ik snap best dat dat op den duur zo erg gaat irriteren dat je iemand wel op zijn bek kunt slaan, maar daar los je uiteindelijk niet heel veel mee op.

Ik heb m twee dagen lang het leven zuur gemaakt, maar de psychiater heeft me hard aangesproken. Ik nam ook geen med's meer nmlk. Ik heb gejankt...hard, over heel de afdeling hoorbaar.
Ik heb besloten om P te ontwijken en een gesprek te nemen met de hoofd psychiater. Hij had gelukkig vrijdag nog een gaatje. Anders kan je gerust anderhalve week wachten, want hij is er maar twee dagen.
Het is een lieve man, met veel begrip, maar hij is keihard als het gaat om je gedrag.

Ik zei, dat ik hier niet hoorde, dat de anderen zieker waren dan mij. Hij zei: "Op dit moment? Op dit moment ben jij zieker dan menig ander op de afdeling."
Dat was wel hard om te horen als je er heilig in gelooft dat je niet ziek bent :(

Gelukkig heb ik twee soortgenootjes gevonden op internet. De ene moet bijn anaar een FPA en de ander moet wss naar de CIB. Alleen zij wonen nog op zichzelf...

het is een meid, als je zegt hij bedreigde me, hij probeerde te slaa / sloeg je, dan zal de rechterer eerder jouw geloven dan hem

Ik moet misschien ook naar de CIB :(

^wat is CIB?.

Centraal Invorderings Bureau? Ik denk dat het wat anders is, ff googlen...
Centrum Intensieve Behandeling:
http://www.palier.nl/370/Intensieve-Behandeling.html

Ja Centrum Intensieve Behandeling. Ze hebben er nu ook een DIS afdeling

Heb je zo'n slechte verhalen over het CIB gehoord? Ik ken een meisje die op hele slechte afdelingen heeft gezeten en daarna naar het CIB is gegaan, wel met DIS overigens, en daar echt weer er bovenop gekomen is.

Ja, het schijnt dat de CIB nu een speciale DIS-afdeling heeft. Ik ben er slecht uitgekomen, maar ik was er gewoon echt niet aan toe. Nu wel. Alleen alle behandelingen met mijn huidige psych lopen steeds vast. Ik haat het CIB echt, maar diegene die er toen waren, zijn er nu niet meer, behalve Robin.

Zie filmpje:

http://www.youtube.com/watch?v=BjBS8mLPN9s

Robin was streng, maar wel op een goede manier. Maar daar wil je op zo'n moment toch niet weten.

Maar ik heb mijn psychiater en psycholoog een brief geschreven om me weer daar aan te melden, want nu WIL IK VECHTEN VOOR MIJN LEVEN! Ik wil niet voor altijd op deze afdeling blijven :(

Ik merk ook vaak dat mijn herinnering aan bepaalde behandeling ook deels gekleurd word/werd door hoe ik er op dat moment aan toe was. Het is natuurlijk ook niet niks, het CIB. Niet dat ik daarmee aangeef dat jij zo slecht bent, maar wel dat ze daarom wel een strengere methode moeten hanteren dan op de reguliere afdeling.

Het meisje dat ik bedoel was ook heel suicidaal, automutileerde heel extreem, was heel recalcitrant, en heeft ook heel veel weerstand geboden ook toen ze op het CIB kwam. Maar ze kon alleen nog daar naartoe, want ergens anders wilden ze haar niet meer behandelen. Mensen wilden de verantwoordelijkheid over haar niet meer dragen.

Uiteindelijk is ze daar met babystapjes, maar wel stapjes en ik bedoel dan natuurlijk echt geen weken er toch gegroeid en nu zit ze uiteindelijk toch weer bij haar eigen trtc onder behandeling. Ik had zelf al niet meer verwacht dat het zou lukken, zij zelf volgens mij ook niet, maar juist het strenge, wat haar weer teruggeworpen heeft op haar zelf en vanuit waar ze weer heeft moeten opbouwen, heeft haar wel geholpen.

Ik hoop zo dat het jou ook kan helpen. Misschien dat je het nu ook meer kan filteren en nuanceren, omdat je er ook wil zijn voor jezelf, wil vechten voor jezelf. Er voor gaan. Want we blijven het moeilijkst te helpen als we zelf niet meewerken aan onze behandeling.

Heel veel sterkte Eend, en ik ben erg benieuwd of ze je de kans willen geven.

- Droomvlucht

Of weet je wel waarom deze P. (Laat ik hem Peter noemen) zo vervelend doet?
Ik denk als je weet waarom Peter zo vervelend is de volgende keer er gemakkelijker
mee om kan gaan i.p.v. met gebalde vuisten in het ronde te gaan slaan.

fucking loony's

Jij gaat door voor de wasmachine. :facepalm:

oke !:facepalm:

Probeer gewoon 3 keer na te denken telkens wanneer je iemand te lijf gaat/bedreigt want zolang je dat blijft doen geraak je er gewoon niet weg. Misschien kan het helpen om je zoveel mogelijk in te leven met wie je in conflict geraakt. De reden waarom P zich vervelend gedraagd naar zijn omgeving toe is omdat hij bepaalde problemen heeft net als jij. Misschien voelt hij zich nog eenzamer dan jij ?

Nu op zich kan je proberen de verpleegkundigen ervan te overtuigen dat hij snachts geen gitaar kan spelen enzo, als je van jezelf weet dat je het op een rustige manier kunt doen. Het is belangrijk dat je conflict zoveel mogelijk gaat vermijden.

Ik slaap zelf trouwens met een zo een geluidsdempende hoofdtelefoon, misschien dat dit voor jou geen zo een slecht idee is want op die manier zou je conflict kunnen vermijden, snachts rust hebben met als gevolg dat je emotioneel misschien net iets sterker staat ?

In zo'n situatie zit ik dus nu. Mijn eigen afdelingsteam van verpleegkundigen zien het niet meer zitten met mij. Er zijn er ook een stel weggegaan en de enige drie die ik nog vertrouw zijn Remco, Sebastiaan en Kim. O, ja, en met Kees kun je ook wel lachen.

Nu is alleen de situatie dat de ene psychiater weigert het CIB te bellen en de andere psychiater het een hele goede afdeling voor me vindt. Ik ben NU gemotiveerd en ik wil NU aan mezelf werken. En dat ziet die ene psychiater bij mij. Hij zou contact met het CIB opnemen om ze uit te nodigen voor een toelatingsgesprek.
Maar moet tot morgen wachten...

Ondertussen hebben de verpleegkundigen zijn snoer van zijn gitaar afgenomen voor elke nacht.

Er valt met hem geen normaal gesprek te voeren. Hij is knal psychotisch.

Gelukkig word ik als het goed is tijdelijk ergens anders geplaatst, al zegt mijn psych dat er vrij weinig kans is dat iemand me wilt hebben...

Normaal gesproken is een afdeling als het CIB in Denhaag of ket KIB in Eindhoven er juist ook voor als een andere afdeling je niet meer wil of kan behandelen, hoop echt dat je toch ergens anders geplaatst wordt door je afdeling.

Lees dit ook maar eens, van een folder van de CIB, die info moeten zij toch ook hebben..

De doelgroep van de gesloten afdeling CIB Den Haag
De doelgroep van CIB Den Haag bestaat uit patiënten, bij wie sprake is van ontwrichting in de
behandelrelatie. Het gedrag van deze patiënten kenmerkt zich o.a. door acting out gedrag,
suïcidaliteit, zeer ernstige zelfbeschadiging, mondeling en fysiek (be)dreigend gedrag. Er is vaak
geen sprake van één diagnose maar een combinatie van verschillende diagnoses. Opvallend bij
deze groep patiënten is de vaak langdurige psychiatrische voorgeschiedenis, waarbij voorgaande
behandelingen onvoldoende resultaat hebben gehad.

Sterkte Eend!!

Het probleem is, dat ik al de helft van het team weggejaagd heb, die hadden er geen zin meer in met mij :( Verder ben ik hier uitbehandeld en weten ze niet waar ze me moeten laten. Hier blijven is geen optie, ik ben nog niet chronisch genoeg, omdat ik juist op het CIB die handvatten krijg, die ik nodig heb. Ik heb er al eens eerder gezeten.
Op mijn huidige afdeling zitten we helemaal klem, ik kan niet naar een speciale bps instelling, omdat ik een te heftige low level border ben.
Dus het CIB is op dit moment de enige optie. Ik weet hoe ze daar werken (streng), maar dat heb ik nu gewoon nodig. Ik heb een keiharde trap onder mijn reet nodig en die kunnen ze hier niet geven.

Maar we wachten nog op een mailtje terug om te kijken of ze me willen komen bezoeken.

Ik hoop dat ze snel terugmailen Eend. Want dit is natuurlijk ook niets..

Nou, toevallig kwam één van de psychiaters naar me toe, dat ie bericht had gehad. Ze komen binnen een paar weken een intake gesprek voeren!

Leer mediteren en in balans met jezelf te komen.
jij bent de sleutel voor jou eigen problemen
heb je agressie, laat het eruit in plaats van het op te potten
maar doe het via andere manieren
andere mensen pijn doen, het maakt niet uit hoe hinderlijk ze kunnen zijn is nooit het antwoord

Wat een goed nieuws!

Zal voor je duimen meis!

Thanks!

En euh, mediteren? Dan weet jij niet hoe heftig ik ben... Ik ben een ernstige Low Level Borderliner. Die leren niet zo snel... Ik heb mezelf aangeleerd om maar naar mijn kamer te gaan en mijn caafs te verzorgen.

hmm, met borderline is het inderdaad een ander verhaal
maar toch kan innerlijke vrede een hoop veranderen voor jezelf.

Ja, voor jouzelf en de meeste mensen dus. Hier is het iets minder gepast. Althans, de weg er naartoe. Zou iedereen niet innerlijke rust willen?

Voor mij gaat het ook niet op. Ik kan bijvoorbeeld geen ontspanningstherapie volgen omdat ik daar juist van ga dissociëren. Laat staan meditatie.

Ik dissocieer sowieso, ontspannen of gespannen.

Hier hetzelfde, stipte het alleen aan omdat het zo makkelijk lijkt zo om rust in je leven te krijgen en dan zijn je problemen opgelost. En bij veel mensen in de psychiatrie wordt ontspanningstherapie toegepast, het zit bijvoorbeeld ook in een nieuwe ptss cursus die een goede naam begint te krijgen. Omdat het een stabilisatiecursus is proberen ze die nu al voor de 2e keer ook met mij, maar ik dissocieer en flipper er nog steeds te veel op.

Maargoed, dit is jou topic. (y)

Tegen mij zeggen ze dat ik borderline heb en nog wat "andere dingen" die ze me niet willen vertellen :s Mijn psycholoog heeft ook ontslag genomen en heb nou een psychiater als behandelaar. Hij zei dat ze een hele goede band met het CIB hebben. In ieder geval heeft hij die. Ik wil aan mezelf werken. Ik wil niet meer jankend in slaap vallen, of allemaal stressklachten hebben. Ik heb hele erge haaruitval. Puur omdat ik elke dag gestrest rondloop. Ik heb me al twee keer plat laten spuiten, zodat ik wat rust kreeg...

Op het moment kan ik niet meer huilen. Alles zit vast in mezelf. De ene vindt me vooruit gaan, de ander ziet me afzakken. Ik zelf heb zoiets van; het boeit me allemaal niet meer. Ik ga in mijn bed liggen, totdat de mensen van het CIB komen :(

*Geeft niet hoor we kunnen het topic delen :)

Jeetje, je hebt tenminste wel ziekteinzicht. Ik werk zelf in een fpk, waar op mijn afdeling ook een meisje met borderline zit, maar daar kan ik echt helemaal niks mee. Ze is ook ontzettend manipulatief in het krijgen van haar aandacht. Zijn jullie dat ook, bewust of onbewust?

Maar wel naar als je constant zo met jezelf in de knoop zit. Ik kan me er weinig bij voorstellen, maar wat jij beschrijft lijkt me een ontzettende strijd. Is er ook een tijd geweest dat je nog geen last had van borderline of heb je dit echt al zolang je je kunt herinneren?

@miekmuis
Ik heb zelf naast mijn dissociatieve stoornis nog niet officieel de diagnose borderline, maar dat komt ook omdat borderline veel overlapt met de diagnoses die ik nu heb. Ik durf er wel eerlijk voor uit te komen dat ik onbewust en misschien ook wel soms bewust manipulatief kan zijn in het krijgen van aandacht. Ik weet zelf alleen nog niet goed waarom ik dit doe en hoop hier meer inzicht in te krijgen tijdens mijn behandeling. Ik vind het zelf namelijk ook alles behalve leuk. Het maakt vriendschappen maar ook zo contact met anderen erg moeilijk. Het is namelijk zo gemakkelijk ook om te zeggen dat het altijd aan de ander ligt, terwijl dat heus niet altijd zo is.

Ik moet wel zeggen dat ik iemand met de diagnose borderline als vriendin heb/had en daar kan ik heel slecht mee omgaan, want zij is wel 10x erger dan ik. Het wordt dan echt over en weer manipuleren en dat slaat niet alleen helemaal nergens op, we hebben er beide natuurlijk helemaal niets aan. En het lijkt wel alsof ik die inzichten wel heb, maar zij niet. Dus ik ben erg benieuwd of ik in mijn komende onderzoeken die ik nog heb staan op mijn nieuwe behandelplek nog de plakker borderline (in welke mate dan ook) er nog bij krijg of dat ik gewoon last heb van symptomen/dingen die ook bij borderline horen, maar ook bij mijn diagnose horen.

Dat bedoel ik niet om mezelf op te krikken, maar omdat je natuurlijk een persoon blijft en niet een diagnose en omdat ik dus toch merk dat ik zelf weer heel erg moeite heb met de vriendschap die ik had/heb.

Zelf ken ik een vriendin in ook borderline heeft, en ik herken wel een paar dingetjes. Een van haar symtomen die erg zijn de vraag voor aandacht, en de angst om verlaten te worden.

Voorbeeldje, ze heeft een raar stipje op haar nagel van omdat ze een druppeltje verf daar had zitten, dat is er een beetje ingetrokken, en het plekje was het iets bleker als de rest van haar nagels. Dat moest ze meteen aan iedereen laten zien, en bij iedereen die ongeinterreseerd z'n schouders op haalt, was ze metteen bang dat ze niet aardig gevonden was, en dat iedereen een hekel aan haar had.

Verder is ze behoorlijk agressief, en slaat, schopt of stompt ze je zomaar, thank god dat ze maar 1,40 meter ofzo is. Als je dan boos reageerd, wil ze het metteen overdreven goedmaken, "Sorry, sorry, hoe kan ik heb goed maken? Wil je tien euro? Sorry, ik had mezelf niet in de hand, vergeef je het me?!" En dan is het toch wel een schat van een meid.

*Als ik het zou doen, zou ik het niet weten. Op mijn afdeling krijg je vanzelf aandacht. Zelfs als je gewoon je gangetje gaat. Ik heb voor het cliëntenblad een artikel geschreven over de manier waarop vpk's op automutilatie reageren. (...) Ik heb een hekel in dat standaard protocol van "negeren".

En voor je tweede stukje: Ik wist altijd al dat ik anders was, maar wat ik had? Ik zou het niet weten. De school wilde me ook niet doorsturen naar bureau jeugdzorg, ik moest maar beter mijn best doen en ik had heus wel vriendjes. OP het laatst stond ik alleen op het schoolplein. Ik wist dat er iets mis was, maar wat? Ja, ik had driftbuien. Dan werd ik altijd een klas hoger gezet en daar werd ik uitgelachen door die kinderen die in die klas zaten.
Nu kan ik erg agressief worden als iemand me dwars zit, maar toen durfde ik niks meer, want ik mocht niet boos zijn. Ik moest net als de rest zijn, maar dat lukte me niet...

Als ze toen ingegrepen hadden, had het me een hoop bespaard gebleven.

O, ja, het goede nieuws: Ik heb vandaag mijn intake voor het CIB gehad en volgens de arts heb ik heel erg goed op de vragen geantwoord. Niet de gewenste antwoorden, maar gewoon vanuit de hoek dat ik denk te weten dat ik het CIB nodig heb.
Binnen twee weken krijg ik bericht en daar komt uit of ik wel of niet aangenomen ben.
Straks alles er lekker uit voetballen! (paaltjes voetbal in de gymzaal :P )