Natasja, de dochter van de oude dokter Karasik, die in 1937 was gearresteerd en ter dood gebracht, probeerde van tijd tot tijd te zingen in de wagon. Soms begon ze ook 's nachts te zingen, zonder dat de mensen boos op haar werden. Ze was verlegen. Ze sprak altijd met zachte stem en neergeslagen ogen, , ging alleen bij naaste familieleden op bezoek en verbaasde zich over de durf van meisjes die dansten op feestjes. Op het uur van de selectie was ze niet tot het groepje ambachtslieden en artsen gerekend wier levens nuttig genoeg waren om gespaard te blijven; niemand had iets aan het bestaan van het verwelkte, grijs geworden meisje.
Een politieman duwde haar in de richting van een stoffig heuveltje op de marktplaats, waar drie dronken mannen op stonden. Een van hen, nu commissaris van politie, kende ze van voor de oorlog, toen hij nog beheerder van een spoorwegdepot was. Ze begreep niet eens dat die drie een oordeel over leven of dood velden. Opnieuw kreeg ze een duw van een politieman, waarmee ze in een rumoerige menigte terechtkwam van duizenden mannen, vrouwen en kinderen die nutteloos verklaard waren.
Daarna liep ze naar het vliegveld, in wat voor hen de laatste augustushitte was, langs de stoffige appelbomen die de weg omzoomden. Mensen zeiden hun laatste gebeden op, rukten zich de kleren van het lijf en schreeuwden doordringend. Natasja liep zwijgend mee. Ze had nooit gedacht dat bloed zo felrood kon zijn onder de zon. Als het geschreeuw, de schoten en het gereutel even stilvielen, hoorde je in de kuil het bloed ruisen, dat over witte lichamen stroomde als over witte stenen.
Wat volgde was nauwelijks beangstigend meer: de gedempte knallen van het machinepistool en het simpele, goedmoedige, afgematte gezicht van de beul, die wachtte tot ze weifelend dichterbij kwam en op de rand van de kuil ging staan.
Die nacht, nadat ze haar natte hemd had uitgewrongen, liep ze terug naar de stad. De doden staan niet op uit het graf; ze moest dus nog in leven zijn. Terwijl Natasja over vreemde erven terugsloop naar het getto, zag ze mensen feestvieren op het plein: een gemengd blaas- en strijkorkestje speelde de treurige, dromerige melodie van een wals waar ze altijd van gehouden had, en in het bleke licht van de lantaarns en de maan wervelden paren van meisjes en soldaten over het stoffige plein, het schuifelende geluid van hun passen vermengend met de muziek. Plotseling voelde het verwelkte meisje zich vrolijk en zelfverzekerd, en sinsdien zong ze zachtjes, in afwachting van een groot geluk, en soms, als niemand het zag, probeerde ze zelfs een wals te dansen.

Uit: Vasili Grossman - Leven en Lot.