Schrijfsel
 

Je kijkt me aan met ogen die ooit tegen mij spraken, die ik soms haast bijna kon horen zeggen dat je van me hield. Lust, passie, liefde, maar ook haat en nijd hebben die ogen mij toegefluisterd. Nu zijn ze net zo leeg als de fles whisky in je handen.
Je wankelt en moet je vasthouden aan de kast om niet te vallen. Ik sta net zo onvast op mijn benen als jij. Niet door de drank. Misschien door schuldgevoel dat ik probeer te ontkennen of door de woede die nadrukkelijk aanwezig is en zich samen met mijn hart in mijn borstkas genesteld heeft.
Je probeert iets te zeggen maar je dubbele tong maakt het spreken onmogelijk. Ik wil je troosten, in mijn armen wiegen als de baby die ik ooit zou krijgen maar nooit zou liefhebben. Heb ik jou ooit liefgehad of heeft mijn hart een spelletje met me gespeeld tot ik gek werd, tot ik doordraaide als een op hol geslagen draaimolen op de kermis?
Ik wil je zeggen dat je niet bang hoeft te zijn en dat alles wel goed komt, maar ik weet dat het een leugen is. Ik heb nooit tegen je kunnen liegen, je prikte mijn leugens kapot als zeepbellen. Een traan biggelt tergend langzaam over mijn wang terwijl jouw benen het begeven en je op de grond in elkaar zakt. Ik laat me naast je op de grond zakken, neem je gezicht in mijn handen. Ik ruik de alcohol in jouw laatste ademteugen. En terwijl jouw hart zijn laatste slagen slaat, beminnen mijn lippen de jouwe voor de laatste keer.


Het is kort, maar na lange tijd niks geschreven te hebben kwam dit uit mijn toetsenbord. Ik ben niet van plan er verder iets mee te doen, ik zie het meer als een mooie oefening om het schrijven weer op te pakken.

Ja het heeft wel wat, al is de toon wel erg dramatisch. Het is trouwens 'dat schuldgevoel' en liefgehad is één woord. Waarom heb je een tijd niet geschreven, als ik vragen mag?

Ik twijfelde daar heel erg tussen 'dat' en 'die' (in die zin dan, als je omdraait zie ik wel dat het 'dat' moet zijn).
Gebrek aan tijd en gebrek aan inspiratie. Tijd heb ik, nu de inspiratie nog ;)

Ik vond dat je de cliches redelijk uit de weg ging. Totdat je over zeepbellen begon.
Maar het is wel een mooi stuk.

Het is mijn genre wel. Ik hou van de zwoele meeslepende atmosfeer, met die bitter-zwarte ondertoon. ;)
En terwijl jouw hart zijn laatste slagen slaat, beminnen mijn lippen de jouwe voor de laatste keer.
De laatste zin vat zo prachtig de essentie van het stuk samen. Zoals de groten het gedaan zouden hebben.

Romantiek zonder clichés bestaat niet meet, daarvoor is het genre inmiddels al wat te oud geworden. ;)

Ja, de toon is inderdaad nogal dramatisch, maar de hele scene eigenlijk ook, het is gewoon een erg dramatische passage (ach ja, schijnt de laatste tijd op Letteren nogal in te zijn). Maar er zitten ook wel leuke dingen in, zoals de leegheid van ogen/whiskey en die zeepbellen :)

Als ik je dan een tip mag geven: ga niet zitten wachten op inspiratie maar schrijf ook als je denkt dat je die 'heavenly spark' mist. Je zal zien dat inspiratie overrated is.

Bedankt voor jullie reacties :) En wat een groot compliment, Fa!

Het was niet mijn bedoeling om een heel dramatisch stuk te schrijven. Ik kreeg een zin in mijn hoofd en omdat ik het een mooie zin vond, ben ik gaan schrijven. Eerst nog een zin erbij dat ik mooi vind klinken, toen heb ik er een scene bij bedacht en zo is het ontstaan. Voor een kort stukje vind ik de toon niet te dramatisch, maar ik weet niet of ik op deze manier een lang verhaal zou kunnen vertellen. Ik ben nog een beetje aan het zoeken naar mijn eigen stijl, aangezien ik voorheen vooral 'Carry Slee-achtige' verhalen schreef.

Carry Slee...
Dubbel gevoel. Ze heeft mooie diepe dingen geschreven die mij wel zijn bijgebleven (Afblijven! dat boek heeft me echt wel diep geraakt), maar anderzijds ook veel 'banaliteit' (verdriet & mayonaise... precies mijn dagelijks leven van destijds) en als er één iets is waar ik kotsneigingen van krijg dan is het wel van die vreselijk banale tekst.Mijn leven is al banaal, ik wil daar echt niet nog meer over lezen, zeg ik dan. ;)
Maar goed, ik zit op vijandig gebied dus zal ik mij van verdere commentaar onthouden.
ze hebben al een serie zilveren kogels besteld voor mij...

Maar over je verhaal:
Ik zou blijven schrijven zoals je nu schrijft.
Je hebt mij in ieder geval weten te boeien. ;)

Met Reynaert ga ik niet akkoord:
Ik zelf kruip nooit achter mijn tekstverwerker zonder inspiratie. Soms leg ik zelfs opzettelijk het schrijven voor weken stil, omdat ik voel dat mijn ideeën niet 'goed' genoeg meer zijn. Ik schrijf enkel wat mijzelf ook echt raakt. Als het mij al niets doet, wat zou het dan de lezer nog doen he? ;)

Wat Reynaert denk ik bedoeld, is dat je soms gewoon ook moet beginnen schrijven als je nog geen concreet idee of vreselijk veel inspiratie hebt, om de simpele reden dat als je jezelf af en toe dwingt te schrijven, je in elk geval nog iets produceert, het schrijven oefent, soms kan daar zomaar wat leuks uitkomen. Voor veel mensen geldt het dat ze vergeefs op hét idee gaan zitten wachten, waardoor er nooit meer iets uit je handen komt, wat nogal frustrerend kan zijn.

Heksjuh, ik denk dat het wat veel wordt als je op deze manier een heel verhaal zou vertellen, maar ik denk dat als je dat zou proberen, dat het je ook niet zou lukken, dat je vanzelf wat meer 'normale, banale' zinnen zou gebruiken en dat lijkt me positief. Als je voorheen 'Carry Slee-achtige verhalen' schreef (ik zeg: niets mis met Carry Slee, haar boeken zijn geen literatuur, maar wel heerlijk leesbaar), dan neem ik aan dat je wel in staat bent om een verhaal te vertellen, om ze te structureren, dat heb je dan alvast geoefend, als je dan nu wat meer van die mooie zinnen en beelden erin plaatst, zoals in dit stukje, dan lukt het je misschien best om een goed verhaal te schrijven :) Gewoon blijven schrijven!

Ah maar dan hangt het ervan af wat je onder inspiratie verstaat. Voor veel mensen heeft het te maken met een bepaalde creatieve toestand waarin alle ideeën moeiteloos tevoorschijn komen en hun vorm vinden. Uitgaande van die definitie, denk je dan echt dat er ook maar één boek van belang is geschreven waarbij de schrijver alleen maar schreef als hij 'inspiratie' had? Schrijven is werken hoor.

Maar schrijvers die zo op inspiratie zitten te wachten (schrijvers zoals ik bijv. :O) hebben meestal ook niet de intentie om een boek te schrijven dat van belang is.

Ik ben zelf als persoon niet van belang, hoe zou ik ooit kunnen een boek schrijven dat van belang zou kunnen zijn? :p

Ik zeg natuurlijk niet dat iedereen een boek van belang moet willen schrijven. Het gaat erom dat het gegeven dat ik noem misschien wel iets zegt over effectief schrijven, en dat is niet in een hoekje zitten wachten tot de bliksem van inspiratie je raakt.

Ik ben het met Reynaert eens. Als je echt een boek, of een langer verhaal wilt schrijven, dan is doorzettingsvermogen veel belangrijker dan inspiratie. Met alleen inspiratie begin je niets.

Nou ja... met inspiratie begin je meestal juist wel iets, de vraag is alleen hoe het dan verder gaat ;). En dan pas komt het doorzettingsvermogen om de hoek kijken (en de negatieve stemmetjes die je heel hard moet negeren -O- ).

Ik volg Mevrouw Lul.
Natuurlijk moet je doorzettingsvermogen hebben om die >40 000 woorden getikt te krijgen. En een beetje lef om het dan ook nog eens naar een uitgever op te sturen...

Maar als je boek nu een boom zou zijn (wat overigens ook klopt...), dan is de inspiratie uiteindelijk toch de wortel.
Zonder goede wortels kan het nooit tot een mooie boom ontpoppen.

Want zeg eens:
Wie wil nu een boek lezen dat werkelijk nergens over gaat?

Ik lees momenteel 'Weg' van Minke Douwesz, dat komt daar aardig bij in de buurt en het is een heerlijk boek ;) Ik ben dol op boeken die nergens over gaan, maar ik denk eigenlijk dat dat niets met wel of geen inspiratie te maken heeft.

Maar jullie lezen niet goed, ik heb gezegd: met alleen inspiratie begin je niets. Inspiratie is enkel de voorwaarde om te schrijven, of misschien zelfs dat niet eens. Ik zou inspiratie eerder de regen dan de wortel noemen, in elk geval. Schrijven is werken.

Wat mijn reactie aangaat, lees jij niet goed, want ik zeg dat je met inspiratie wel iets kunt beginnen, niet dat het een voorwaarde is of dat je alleen op inspiratie een heel boek uit je mouw schudt. Volgens mij zijn we het veel meer eens dan oneens.

En er zijn genoeg boeken die niet echt ergens over gaan. Voor mij moet een boek meestal wel een bepaalde verhaallijn of ontwikkeling hebben, wil ik het uiteindelijk met een tevreden gevoel dicht slaan maar het is dus niet per se een voorwaarde ;).

Nu, elk beestje zo zijn (soms eigenaardige) pleziertjes.
Ik verkies in ieder geval een boek dat toch 'iets' verteld. En dat 'iets' mag voor mij heel breed gaan (ja, ook ik heb een bepaalde periode in mijn leven heel andere dingen gelezen dan verhalen over monsters die uit de kast springen ;)), maar uiteindelijk wil ik toch aan het einde van het boek iets over houden om te herinneren.
Boeken waarvan je de inhoud al vergeten bent op het ogenblik dat je ze weglegt, die reken ik toch in ieder geval niet bij mijn lijst van 'goede boeken'. :p

Maar schrijven is inderdaad hard labeur. Misschien zelfs nog meer als de schrijver -zoals ik- een heel aparte smaak heb. Ik als kleine amateur schrijver zeg altijd: de eerste keer dat ik iets opschrijf (ik schrijf meestal hoofdstuk per hoofdstuk), schrijf ik het op zoals ik het zou willen lezen. En daarna volgt het heel lange herwerken tot iets dat ook de lezer zou willen lezen.

In die eerste versie draait bij mij echt alles om inspiratie. Dat is echt een donkere schaduw in mijn gedachten die zo heen en weer vliegt en die ik probeer te bevatten. Een heel onvoorspelbaar proces die komt en gaat. Je slaapt onrustig, het achtervolgt je tijdens je dagelijkse bezigheden, je begint te praten in jezelf...
Maar ik persoonlijk vind dat ook het leukste aan het schrijven. Die creativiteit pompt door je bloed en je vingers worden echt precies naar dat klavier getrokken.

Het tweede proces ja...
Vroeger begon ik daar zelfs niet aan. Wat ik schreef was louter voor mijzelf en dat moest geen kat lezen zeg maar. Maar ja, op een gegeven wilt ge toch uit die kast kruipen en dan begint de miserie he.
Mag je proberen die 'rotzooi' bijna die uit je vingers is voortgevloeid, om te vormen tot iets wat de medemens ook wilt lezen. Dit is het ambachtelijke van schrijven en ik geef eerlijk toe dat ik hier geen hoogvlieger in ben. 't is een beetje talent dat je moet hebben, liefst ook wat ervaring maar vooral doorzettingsvermogen. Herschrijven en bijwerken tot het goed zit.

Allez zo werk ik toch. Eerst het verzamelen van de zuivere inspiratie.
En dan het effectief gaan verwerken tot een 'leesbaar' verhaal. ;)

Maar dan ben je toch zo klaar? Ik doe het woord voor woord en dat duurt echt ontzettend lang :(

Ik denk dat als je een langer verhaal wil schrijven, je je ook niet moet beperken tot alleen het verhaal. Schrijf er ook dingen om heen, zeker als je even niet die 'inspiratie' hebt die je nodig denkt te hebben. Die achtergrond kan je dan weer gebruiken om je verhaal te ondersteunen als je aan het schrijven bent.

Ja, je hebt gelijk, met jou ben ik het ook wel eens :)

Ik schrijf net als KIET, woord voor woord, ontzettend moeizaam, misschien heb ik gewoon nooit inspiratie dan ;)

Woord voor woord een heel boek schrijven? :s

Respect ;)