De schaduw
 

De schaduw

De geroeste dolk van het gemis
dringt zich in mijn sterfelijk vlees.
Snijdt in abcessen van schuld
en laat bloeden wat niet deugd.
Eenzaam ontwaken in de nachtmerrie
van een slepende ziekte die ieder bestaan verdoft.

Een schemering in mijn verleden,
haalt zijn ijselijke klauwen uit.
Het voedt zich.
Dof.
Dof is het bestaan.
Dof zijn de bloeddoorlopen ogen
die mij vanachter de spiegel aanstaren.
Mijn stille trouwe vriend
Immer dorstig.

(Kunnen hier of daar nog wat schrijffoutjes in zitten ;))

Yeshh, daar is FA met zijn Kwaad-obsessie! ;)

Ik vind de eerste strofe mooi, maar de laatste regel een stuk minder. Dat 'dof' vind ik ook een beetje raar, niet echt in de stijl waarin je de rest van het gedicht hebt geschreven.

Verder is-ie netjes (y)

De laatste regel is mijn volta he.
Is de bedoeling dat het stijlbreuk is. ;)
En de dof ja...
Ben gewoon niet zo'n heel erg goede dichter om eerlijk te zijn :D

Ah zo 'Kwaad' ben ik anders niet hoor.
Ik heb gewoon een zekere fascinatie voor de donkere kanten van het leven, om het zo te zeggen.
Always Black ^^

Er zitten in ieder geval geen spelfouten in!

De eerste strofe vind ik eigenlijk best wel sterk. Al zit er niet echt metrum in, het loop lekker.
Maar in de tweede strofe verkracht je duistere van de eerste strofe door het woordje 'dof' te gebruiken. Wat is er duister aan het woordje dof? En door het woord 'aanstaren' loopt het ook niet lekker. Eén lettergreep te veel of zo.

Wel een mooi gedicht. :)