“Dit kan niet,” dacht ik in mezelf, “Dit mag niet..”

Ik las het berichtje nog een keer, om zeker te zijn dat ik het wel juist gelezen had.
Eén kleine misvatting zou immers fataal kunnen zijn, dat wist ik maar al te goed.
Dit moest een droom zijn, een nachtmerrie. Zo eentje waarvan je je de volgende ochtend afvraagt hoe het ooit zover is kunnen komen.

Ik sloeg mezelf zo hard ik kon in mijn gezicht om te checken of ik wel degelijk wakker was. Knijpen is gebruikelijker, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben. Ik voelde een helse pijn aan mijn kaak, het was dus geen droom. Ik sloeg nog een keer op exact dezelfde plek. Ze hebben mij geleerd alles altijd twee maal na te kijken, kwestie van niets aan het toeval over te laten. Weer die helse pijn, dit keer mogelijk nog erger dan daarnet.

Nu kon ik dus zeker zijn dat dit geen enge droom was maar keiharde realiteit, voor zover er iets als ‘realiteit’ bestaat. Wat voor de één echt is, lijkt voor de ander slechts een illusie.
Ik sloeg mezelf voor een derde maal, dit keer omdat ik het gewoon leuk begon te vinden.
Alles went na een tijdje, hoe verschrikkelijk het ook is.

Ik bleef het bericht eindeloos herlezen, letter voor letter.
Na een tijd zag ik alleen nog maar losse woorden, de betekenis ervan drong zelfs niet meer tot me door. Ik moest de cyclus doorbreken, tenzij ik tot mijn pensioen naar dat schermpje wilde staren.
Ik nam mijn gsm en smeet hem tegen de muur. De stukken plastic vlogen alle kanten uit, je zou er amper nog een gsm in herkennen. Bij nader inzien had ik het bericht ook gewoon kunnen verwijderen, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben.

Ze zeggen dat er niets zo belangrijk is als een eerste indruk. Ze zijn fout, nog veel belangrijker is de laatste. Deze bepaalt immers hoe mensen, na het afscheid, tot in de eeuwigheid over je zullen denken. Jammer genoeg ben ik niet zo goed in laatste indrukken, dit is maar weer eens gebleken.
Sommige laatste indrukken zullen je voor altijd bijblijven. Deze echter, zal me voor altijd blijven achtervolgen.

Onderschat nooit de kracht van woorden.
Soms kunnen twee simpele woordjes iemands leven voor altijd veranderen.
Zo heb ik met twee woordjes, samen niet meer dan zeven letters, een onvergetelijke laatste indruk nagelaten. Het zijn twee woorden waarvan ik verwoeste kracht totaal niet had gezien, helemaal onderschat. Wie zou het wel gezien hebben ?
Wie kende de kracht van “Doe maar” ?