|
De laatste kruistocht
De laatste kruistocht
Spoedig is het middernacht en de betovering zal breken maar voor even lijkt de stad van goud en je weet niet zeker of ze lacht of straalt of schijnt, maar vandaag was Constantinopel voor haar gebouwd. Zij was de hoofdstad van mijn staat, maar ook de kloof van mijn bestaan, geen mens die haar verlaat, zonder terug te keren. Uiteindelijk ga je in haar op en net zo verwonderd aan haar ten onder. Ze vertelde over vertes, over bergen en de top, over- zeese landen waar ze niet zal slijten aan de vruchten van de tijd en voor haar paradijs staat dan een wachter met het brandend zwaard strijdlustig in zijn handen. Zij maakt ons bedevaarders en bedelaars, vergankelijke figuranten van haar verhaal. Er is geen hemel meer op aarde, we vergooien onze handgranaten tussen Eden en het beloofde land wordt de laatste oorlog uitgestreden, wordt de laatste god aanbeden en dan kijken we om ons heen en zoeken nog een laatste vijand, maar op dit slagveld zijn we onverhoeds alleen. Want Constantinopel ging aan ridderlijkheid ten gronde en zelfs in Ivoorkust zijn de stranden slechts van zand. Misschien houden we allemaal de schijn wel op en gaan aan haar ten onder. Zeven zonden verder en we hebben El Dorado nooit gevonden. Voor dit gedicht is de nodige achtergrondkennis nodig, hier wat wikipedia zegt:
Spoiler
|
Mijn eerste indruk is: wow, wat meeslepend.
|
Van dit soort gedichten zouden er meer gemaakt moeten worden (Y)
|
Wat een snelle reacties! En dank jullie wel!
|
Ik vind de tweede strofe het mooist. Waarschijnlijk omdat die het meest persoonlijk is. (Of zit ik nu helemaal verkeerd?) Dit is echt heel anders dan dat ik een gedicht meestal zie, maar het doet me wel denken aan poëzie uit de oudheid. Zo van poeta doctus enzo. Maar ook, dit is de eerste keer dat ik iets van je lees. Dus waarschijnlijk ben ik nu allemaal dingen uit de lucht aan het grijpen die niet ergens op slaan, maar dit zijn ook eigenlijk de enige dingen die ik ervan kan zeggen; ik vind het echt goed geschreven! :)
|
Die eerste drie strofes zijn fantastisch mooi, je gebruikt rijm op een manier waar ik heel erg van houd en ik ben erg jaloers op sommige van je vondsten (vertelde/ vertes, bijvoorbeeld). Ik vind wel dat het gedicht daarna wat afzwakt, het is een gedicht over een historisch onderwerp en dat is leuk, maar je lijkt te veel te willen zeggen, op het laatst lijkt het meer om inhoud dan om vorm te gaan, de balans raakt zoek, wat jammer is, in die eerste strofes gaat dat beter. En hier en daar lijkt het ritme net niet helemaal lekker te lopen, ik zou het zo leuk vinden als je eens een opname kon posten, zodat ik kan horen hoe jij het leest, zou dat mogelijk zijn? :bloos:
|
Citaat:
Kan het zo zijn dat het niet goed loopt omdat die ene strofe afwijkt van de rest? Want daar zit wel een ander metrum in, waardoor het dus sowieso niet zo vloeiend loopt denk ik. Die eerste drie strofes heb ik trouwens in hooguit een kwartiertje gemaakt, die lopen geloof ik ook beter omdat ik er minder aan gesleuteld heb. En wat je zegt kan ik me wel in vinden, mijn poging was in het begin een dromerig sfeertje te creeëren, waarin het allemaal nog mooi lijkt en daarna komt de werkelijkheid binnen vallen. Plus mijn uiteindelijke bedoeling van het gedicht. Zelf was ik ook al bang dat ik teveel dingen erin gebruikte, maar ik vind de paradox zo mooi van het oorspronkelijke paradijs dat de oorlog heeft verklaard aan het oorspronkelijk beloofde land. En mijn hele gedicht begon met de zin "en zelfs in ivoorkust zijn de stranden slechts van zand," Kortom; ik wist niet wat ik moest schrappen om het gedicht iets minder op een informatiestroom te laten lijken. @ Daanaap, ik heb de afgelopen maand nog twee gedichten geschreven, die hebben een compleet andere stijl. Meestal gebruik ik simpeler taalgebruik en hedendaagse onderwerpen. |
Hm, jammer, zou het echt leuk vinden. Overigens kan ik me voorstellen dat je niet meer wilt sleutelen aan dit gedicht, dat het er dan waarschijnlijk niet beter op wordt, maar juist nog geforceerder. Ik vind die zin van Ivoorkust bijvoorbeeld wel erg mooi en nu ik het nog eens lees, kom ik er qua ritme ook wel uit. Ach, het is gewoon een erg mooi gedicht, alleen met deze regel heb ik wat moeite: "tussen Eden en het beloofde land wordt de laatste oorlog uitgestreden,"
Ik vind het leuk dat je zo'n historisch onderwerp hebt genomen en erin geslaagd bent om er een gedicht over te schrijven dat ook mooi is als je het allemaal niet precies weet (al geldt dat dan voornamelijk voor de eerste strofes). |
Die zin lees ik zo: tussen Eden en het beloofde land (pauze als in een komma) wordt de laatste oorlog uitgestreden.
Die pauze als in een komma heb ik er zitten omdat je ook zo kunnen lezen: we vergooien onze handgranaten tussen eden en het beloofde land en kan lezen tussen eden etc. Heel erg bedankt wel voor het commentaar en dergelijke. Zie je trouwens enige verbetering tussen het metrum van de voorgaande gedichten en deze? Heb deze langer laten liggen en er extra veel op geprobeerd te letten. |
Ik vind hem mooi ;) Soms leest het even lastig, maar ik kwam er goed uit.
Mooi onderwerp ook, zelf heb ik nog nooit iets in deze trant geschreven, het is moeilijk, maar jij hebt er wat moois van gemaakt. |
Citaat:
Citaat:
Citaat:
Net als de rest vind ik het eerste deel van je gedicht veruit het mooiste. Maar qua vorm, klopt het wel dat de rest zo afsteekt, dus ik snap je keuzes wel. Toch zou ik er voor keizen het laatste gedeelte te stoppen met Citaat:
De stranden van Ivoorkust zijn namelijk nog wel een mooie vonst, maar de rest van de strofe vind ik afdoen aan de rest van het gedicht. Zo is ridderlijkheid over het algemeen een zeer positief eigenschap en vind ik het raar dat men daar aan ten onder ging. Citaat:
Maar zo alles bij elkaar, zoals ik al zei, erg meeslepend, chapeau! En inderdaad erg knap dat je over zo'n ontoegankelijk onderwerp kan dichten. |
Hmm maar als ik uitleg hoe ik die laatste strofe heb bedoelt;
Constantinopel ging aan riddelijkheid ten gronde (mensen deden alsof ze ridderlijk waren, in feite jaagt iedereen zijn eigen doel achterna. Ik heb ridderlijkheid in deze context sarcastisch bedoelt. Daarnaast, zonder de achtergrondinformatie over constantinopel kan je het ook nog zien in de zin van: "kruisvaarders werden dapper bevonden en als helden ontvangen, nadat ze met z'n allen de, in principe vredelievende, moslims in de pan hadden gehakt.) en zelfs in Ivoorkust zijn de stranden slechts van zand (ook hier valt het dus tegen, ivoorkust geeft verwachtingen) misschien houden we allemaal de schijn wel (ridderlijkheid, ivoorkust, we houden de schijn op) en gaan aan haar ten onder (Constantinopel is verwoest, in ivoorkust zijn jarenlange oorlogen geweest etc) Ik hoopte juist dat deze strofe duidelijk zou maken waar het gedicht om gaat. Alleen de herhaling van ergens in op en ondergaan is misschien niet zo sterk, daar twijfelde ik ook al wel over. Ik heb dit gedicht echt een stuk langer dan normaal laten liggen, want ik ben het wel met de kritieken eens dat het misschien langdradig wordt en een overload aan informatie bevat en dergelijke. Als ik de laatste twee regels schrap, wordt het daar beter van? |
En trouwens; bedankt voor het compliment over het onderwerp iedereen. Ik ben echt jarenlang blijven vastzitten in tientallen gedichten over de rampzalige liefde en heb mezelf verboden daar nog over te schrijven als hoofdonderwerp. Dus nu ben ik constant op zoek naar andere onderwerpen. Heel veel gedichten die ik begin, stranden uiteindelijk ongewild weer in een liefdesgedichtje, om moe van te worden.
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 12:58. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.