nog naamloos
 

Er groeien handen langs mijn heup, omlaag omhoog om
hoog. Hoor hese woorden lispelen.
Al het huid zit mij te strak hoor mij
knappen knappen, vallen door het stof en de
toonaarden van de schuifelende voeten,
de voorzichtige groeten, kusje hier
kusje daar.

Ik voel me van steen, ik bèn gebroken,
brak en brekend.
Hou jij je hoofd maar in de gate. Ik ben nog te
vrij, vrijer jij en de vieze vieze vieze
wiet. Ik ben nog niet.

En gaan, ik moest maar eens, gaan we? En, o
krochten in mijn hoofd. Er verdwaalt in mij
vanalles, eruit valt er
vanalles.
Ik groei, ik groei. Er groeit in mij, o
krochten in mijn hoofd. Je lispelt, je lispelt
je kwispelt.

Ik vind het apart. Het leest best moeilijk, en ik moest flink hard nadenken af en toe. Maar er zitten mooie stukken tussen! Het 'Pokkewiet, viezewiet, noggenoggenoggeniet' vind ik niet zo goed passen op de een of andere manier zegt het me niks. Dit vind ik mooi: 'Dat ik van steen was, gebroken ben.'
Ik zou het even laten liggen en later nog eens er naar kijken, misschien dat je dan de woorden kan vinden.

Ik kan er toch niets anders van maken dan dat je iets heel intiems op een bijzondere manier beschrijft. Het boeide me wel. Dit is wat mij opviel, misschien helpt dat bij het herschrijven:
- De herhaling van knappen snap ik niet zo
- Schuifelende voeten (dat beeld vind ik er niet zo tussen passen, alhoewel het mooi klinkt met voorzichtige groeten.)
- De vrijheid van mijn blijheid vind ik te gerijmd klinken.

Ik vind het weer een erg leuk gedicht. Ook ik kan er helaas niks anders uithalen, dan iets intiems. Maar daar heb ik geen problemen mee. Het begin vind ik heel erg sterk! De handen die groeien en de te strakke huid vind ik mooi neergezet. De herhaling van knappen, net als de herhaling van "ik" en de herhaling van "van hem", vind ik opzich overbodig. Net als het gedeelte over wiet en de laatste, lispelend, lispelend, kwispelend, ik weinig vind toevoegen. Misschien komt het omdat ik het gedicht niet helemaal snap en ik het dus vrij intiem vind, daarom komt voor mij de wiet uit het niets.

Erg goed.

Dat gevoel heb ik ook.

Waarom zeg je 'het huid' en niet 'de huid'?
Ik vind het mooi. Net als Ratatouille zegt het Pokkewiet-deel me wel niks, daar ga je even uit de bocht, want de voorgaande experimentele stukjes komen veel beheerster over.
Je begint heel visueel, heel goed.

Hmm. Hier moet ik even diep over na denken. Ik vind dat er hele verschillende stukjes in zitten, en dat vind ik juist wel wat hebben. Het nadeel is dat ik het niet echt een samenhangend geheel vind.

Ten eerste; heel erg bedankt voor al jullie commentaar! Het is voor mij altijd wel moeilijk te voorspellen hoe het voor iemand anders dan mijzelf is om te lezen.

Ik heb het eerste stuk gelaten zoals het is en het tweede stuk bijna helemaal herschreven. En ik heb hem "afgemaakt".


Dat "groeien" is trouwens niet letterlijk. Om het even simpel te houden ;).

Ik vind hem eigenlijk heel erg goed. Nu hoor ik helemaal een soort melodie in mijn hoofd, ik vind dit een typisch voorlees gedicht. En dat is heel goed vind ik. :)

Dankjewel :D, doet me goed.