Hoeveel echte vrienden heb jij?
 

De naam zegt het al.Hoeveel echte vrienden heb jij?En dan bedoel ik niet vrienden die je is een keer per week ofzo spreekt en die je niet laten vallen als het is een keer slechter met je gaat.Maar ik bedoel echte goede vrienden die dr voor je zijn in goede en in slechte dagen.Hoeveel van die vrienden heb je?Ik heb er namelijk geen een en daar baal ik best wel van af en toe.En echte goede vrienden zijn heel moeilijk te maken.

Ik houd zelf mensen op afstand, omdat ik ze niet wil opzadelen met mijn gezanik. Maar ik weet zeker dat, stel mijn vader/zusje/vriend overkomt iets, dat mijn beste vriendin er dan voor me zou zijn. We zijn niet goed in het tonen van emoties naar elkaar toe, maar ze zou me in ieder geval de afleiding bezorgen die ik op zo'n moment kan gebruiken, en de ruimte zou er zijn om mijn emoties wél te tonen.

Mijn vriend is er ook altijd voor me, en ik voor hem, maar dat vind ik in een relatie ook wel een beetje verplicht eigenlijk.

En verder ben ik er altijd voor mezelf, en sleep ik mezelf er vaak doorheen in slechte dagen. Alsof er een deel van mij me waarneemt, en zorgt voor me ofzo. Ik kan het niet uitleggen, maar goed, ik heb mezelf aangeleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen als ik me kut voel. Dat kan zijn dat ik een bakkie thee ga zetten, of een wierrookje aan steek, wat fruit eet etc. Maar ik zorg er altijd zelf voor dat ik niet in mijn verdriet/boosheid/pijn blijf hangen.

In ieder geval mijn huisgenootje en twee vriendinnen die ik nog van de middelbare school ken (waarvan eentje ook in dezelfde stad woont als ik nu) en eigenlijk ook wel een heel groot deel van het dispuut waar ik volgend jaar bij ga (waar onder andere ook mijn huisgenootje en vriendin bij zitten).
Ik kan ontzettend veel lol met ze hebben en ze hebben me gesteund toen het kak ging omdat het net uit was (hoewel dat dispuut me toen nog nauwelijks kende) en ik weet ook gewoon dat ik alles tegen ze kan zeggen zonder dat ze het me tegen me gaan gebruiken oid. (y)

Ik heb twee hele goede vriendinnen waarbij ik altijd terecht kan. Één van hen is echt mijn beste vriendin, we zien elkaar bijna elke dag we kunnen het gewoon geweldig vinden. We zitten meestal op één lijn en begrijpen elkaar vaak al zonder woorden. Ook grappig is dat we af en toe elkaars gedachten gewoon weten, omdat we elkaar door en door kennen. Af en toe zeggen we ook precies hetzelfde op hetzelfde moment, heel grappig is dat. Maar we hebben elkaars tranen ook regelmatig gezien als het even wat minder ging, en ook dan steunen we elkaar. Ik ken haar al sinds de kleuterklas, inmiddels dus al een jaartje of 10. Maar pas sinds 4 jaar zijn we echt beste vriendinnen. De andere ken ik ook al sinds de kleuterklas, ook een geweldige vriendin. Helaas zijn we een klein beetje uit elkaar gegroeid, maar nog steeds kan ik altijd naar haar toe als er iets is. Haar spreek ik ook elke week tenminste een keer of 5 (handig, als je op dezelfde school zit). :)

Verder heb ik nog een vriendengroepje die ik pas sinds dit jaar ken. Geweldige vriendinnen, ik kan echt enorm veel lol met ze hebben, maar ik weet eigenlijk niet of ik ook bij ze terecht zou kunnen als er iets is. En of ik dat überhaupt wel wíl. Buiten school spreek ik ze ook niet belachelijk veel. Maar ik ken ze natuurlijk nog niet eens een jaar. Dat kan nog groeien.

Het lijkt me lastig om niet zo'n goede vriend te hebben. Heb je geen bepaalde mensen in je omgeving die je erg aardig vindt?

Geen. Ik had het wel zo'n beste vriendin, maar dat was tevens m'n ex en het contact ging daardoor redelijk moeizaam. Ik kreeg op een gegeven moment een nieuwe vriendin en daar werd ze jaloers op. Toen dat weer uitging kreeg zij een nieuwe vriend en werd ik jaloers, dus dat was geen ideale situatie:P Door dat soort dingen en omdat ze veel in het verleden bleef hangen van toen we nog wat hadden, heb ik besloten om geen contact meer met haar te hebben.

De vrienden waar ik vroeger mee omging spreek ik ook allemaal niet meer. En de beste vriend die ik vroeger had, heeft geprobeerd me het ziekenhuis in te slaan, dus dat is ook niet echt behulpzaam.
Tot nu toe ook nog niet echt de kans gehad om nieuwe mensen goed te leren kennen door 3 verhuizingen in de afgelopen 1,5 jaar.

Maar goed, ik heb ermee leren leven dat dat soort dingen me niet altijd meezitten en die beste vriend/vriendin komt wel een keer.

1 echte vriend, rest is er wel maar in geval van nood zullen ze er niet altijd zijn.

Geen, wel gehad maar t is verwaterd en bovendien waren de verschillen uiteindelijk te groot. En o ja ik ben 2 keer 'gedumpt' in een vriendschap dus het vertrouwen is wel ongeveer weg.

Ik hoop dat het volgend jaar beter wordt.

4 echte vrienden, ben ik heel erg blij mee ;)

Ja dit zo´n beetje eigenlijk.
Mijn vriendschappen zijn verwaterd, en de verschillen waren te groot.
Plus dat ik op een gegeven moment een heel zorgtraject ben in gegaan, en dat schrikt mensen af. Ik heb veel geleerd, maar ben ook in korte tijd ´volwassener´ geworden, en dat ging botsen omdat vrienden ´jonger´ waren.

Ik moet ook zeggen dat ik niet snel iemand benoem tot vrienden.
Ik heb wel een hardloop maatje, en dat is mijn ex, maar eigenlijk wel een ´vriend´, en daar kan ik goed mee. Op school heb ik een klasgenoot waar ik veel mee optrek, en we kunnen goed met elkaar, maar toch hebben we allebei wel twee verschillende levens.

Ik heb echt veel vrienden die ik meer aan de kennissen kant vind zitten (bijv van basketbal en dansen), maar waar ik wel mee omga buiten school en sport. Zij zullen echt niet voor je klaarstaan als je problemen hebt of als je raad nodig hebt over iets persoonlijks. Ik heb dus 3 echte vriendinnen.

0.

Misschien mijn zusje, maar dat is anders.

0,5. Er is iemand bij wie ik graag zou zeggen dat ze nu mijn vriendin is, en misschien dus ook wel mijn beste vriendin. Maar ze woont 200km verderop, we spreken elkaar alleen via internet en dat is ook twee/drie wekelijks. Bellen elkaar niet. Ik vind het wel een heel waardevol contact en er zit een vriendschaps gevoel.

Voorlopig wil ik ook geen 'vrienden' en zal ik ze ook niet zo snel noemen. Daarvoor is er de afgelopen jaren teveel gebeurd en kapotgemaakt.

2 echte vrienden, die me steunen als het niet goed gaat. Bij hun kan ik mijn verhaal altijd kwijt.

Ik heb voor elke grote zaak 1 mannetje, 1 daarvan is gericht op het relationele gebied, 1 is gericht op de boys en 1 is het huisdier als je begrijpt wat ik bedoel;)

Tja, je komt ze vanzelf wel tegen, de mensen waar je het 't best mee kunt vinden, waar je ook meer op de gevoelige kant praat. Een meisje is daarbij handiger, maar dat komt niet altijd echt van pas, aan het begin van de pubertijd, toen we allemaal nog niet zo vol hormonen zaten had ik wel 1 meisje waar ik altijd wat mee afpraatte, toen kregen we wat en toen werd ik pissed:(

ik weet dat ik er 6 heb waar ik op kan bouwen.
die alle 6hebben met gesteund toen ik in het ziekenhuis lag
met ruzies
valles. en kan ze volledig vertrouwen
de rest van de 536 vrienden (op hyves XD) zijn mensen die gwn goed ken :)

geen idee eigenlijk, in zo'n geval zou ik wss niet echt steun willen(alleen gewoon wat medeleven als in een keer 'das kut voor je zeg' zeggen ofzo)(en er zijn heel veel die dat wel zouden zeggen denk ik)
advies wil ik ook nooit, ik ben zo'n raar koppig/eigenwijs persoon dat wel over z'n problemen wil praten maar het uiteindelijk wel zelf wil oplossen
het advies wat gegeven word had ik zelf dan toch zelf al wel bedacht

maar er zijn wel een aantal waar ik wel op zou kunnen vertrouwen denk ik

Dat dus.
Ik heb wel een paar vrienden bij wie ik mijn emoties kwijt kan, maar die zie ik echt niet elke dag. Sowieso moet ik daar niet aan denken. Verder wanneer mensen te dicht bij mij komen, word ik zelf alleen maar vijandelijker(n):(. Daarom ga ik ook heel bewust met deze vrienden om door ze niet te vaak zien.

0. Geen kanidaten? :p

Vrienden club bestaat uit ongeveer 14 man, maar degene met wie ik toch egt het meest om ga waar je het meest mee bespreekt dat zijn er maar 2, de rest is gewoon bijvoegsel

Op z'n minst 5

In het echte leven heb ik er geen, want de ervaring heeft mij altijd geleerd dat mensen in het echte leven niet betrouwbaar zijn (zelfs familie niet, helaas) en de spreekwoordelijke dolk in de rug eigenlijk onvermijdelijk is, waardoor ik mensen op afstand houd en liever voor mezelf kies. Uiteindelijk is je eigen ik immers de beste vriend die je ooit zult hebben in het leven, dus ik steun liever op mezelf dan op anderen. Ik wil niemand nodig kunnen hebben, zodat er ook niemand een soort van macht over me heeft (de macht om me te beschadigen, zou je kunnen zeggen).

Op het Internet heb ik een paar jaar lang één persoon gehad waar ik wel goed mee kon praten, maar echt een hechte vriendschap zou ik dat niet echt noemen. Eerder een soort van wederzijdse therapeutische uitlaatklep, denk ik. Op het Internet vind ik dat niet echt bedreigend, want het is vrij anoniem en het is gemakkelijker om te controleren wat voor informatie die persoon allemaal over jou ontvangt - plus je hecht je niet echt aan iemand die je nooit hebt gezien, dus kan die persoon niet echt concreet dingen doen die schadelijk zijn voor je. Naar mijn mening en gevoel dan. :) Nu is dat contact met die persoon een beetje doodgebloed, onder andere omdat onze levens nu veel verschillender zijn dan vroeger. En dat is wel goed zo, want aan alles is gedoemd een einde te komen. Bovendien heb ik immers mezelf, wat ik het enige constante zou kunnen noemen in een leven dat verder gevuld is met wisselende en kortdurende contacten, dus voor mij bestaat er voorlopig niet meteen een behoefte naar een drastische verandering of iets dergelijks. :)

Hum best veel? Ik bedoel als je dit zegt:
Ik kan me van geen van mijn vrienden, zelfs van de mensen met wie ik niet zo close ben, me voorstellen dat ze me zouden laten vallen, zulke types zijn het gewoon niet. Maar daar staat tegenover dat ik dus bij veel van die mensen niet met alle zooi kom. Ze zouden me altijd helpen als het nodig was, maar ik vraag ze niet zo vaak :) Op het moment heb ik m'n beste vriendinnetje, ik ga met alles naar haar toe en andersom ook, min of meer. Ik weet dat zij er altijd voor mij is en ik voor haar. Ik ken haar ook het langste van al mijn vrienden. Bij mijn vriendje kan ik ook met alles terecht. Ik heb nog een ander beste vriendinnetje, maar we zijn een beetje uit elkaar gegroeid (door omstandigheden en letterlijke afstand - we wonen op 2 uur reizen nu en spreken elkaar gewoon weinig) en ik weet niet of ik nog met alles bij haar terecht zou kunnen... ik zou het iig niet meer zo snel doen, tenminste, niet met alles. Mijn ouders wel, vooral mijn moeder is ook min of meer een vriendin en ik kan alles met ze bespreken.

En dan dus nog 2 vriendengroepen waarvan ik weet dat ze er voor me zijn als ik dat zou willen. Bij hun kan ik wel goed met problemen terecht, maar ik ga niet met álles naar hen toe, wat ik dus wel doe bij de bovengenoemden. Maar ook van hen weet ik dat ze er voor me zouden zijn. Van de studievriendinnen is er ook één meisje die denk ik het dichtst bij mij staat en naar wie ik het snelste zou toegaan, maar al die meiden zijn superlief en zouden me meteen komen helpen, ookal spreek ik die ook niet heel erg vaak meer.

Naast mijn vriend, waar ik bijna alles mee deel, heb ik 5 echte vrienden, die vertrouw ik allemaal, zijn er als het moet en weten ook veel van mijn doen/denken. Ik heb ook nog een "beste vriendin" die ik al sinds mijn 10e ken, maar sinds een aantal maanden weet ik niet echt meer wat ik daarmee moet. De dingen waar ik tegenwoordig mee bezig ben staan heel ver af van haar bezigheden en als ik het even niet mee zie zitten merk ik dat ik toch sneller iemand anders bel. Als ik mijn 'beste vrienden' moet opnoemen zit zij daar dan ook vaker niet tussen. Naast mijn kernvrienden heb ik nog een aantal mensen waar ik het op bepaalde vlakken heel goed mee kan vinden (gelegenheidsvriendjes), medestudenten waar ik goed mee omga en een groep toffe collega's.
Eigenlijk heb ik veel mensen pas relatief kort in mijn sociale netwerk. Natuurlijk zijn 'echte vrienden' niet zomaar overal te vinden, maar hoe meer mensen je een kans geeft en hoe minder eisen je aan een 'gewone vriendschap' stelt, hoe sneller je goede contacten opbouwt die wel kunnen eindigen in (h)echte vriendschap. In de afgelopen jaren heb ik ondervonden hoe mijn eigen houding en hoge eisen ook een belangrijke rol heeft gespeeld in het wel/niet hebben van vrienden. Daarnaast moet je een beetje geluk hebben met het vinden van mensen die bij je passen, maar als je eenmaal weet waar 'jouw types' zich wel en -vooral- niet ophouden dan ben je al heel ver.

Ik heb met redelijk wat verbazing dit topic gelezen. Een post als deze vooral:Ik vind het een beetje verdrietig ofzo, dat je zo door kan schieten in dit zo sterk geloven. Maar als je gelukkig bent, is dat prima. I guess.


Als ik om me heen kijk, weet ik dat ik genoeg mensen in de categorie 'die laten je niet zomaar vallen, daar kun je naartoe als je een probleem hebt' heb. Ik zou niet willen zeggen dat ik er onnoemelijk veel heb, ten opzichte van de rest van de wereld, maar ik kan als ik zo nadenk, buiten mijn familie, wel tien mensen bedenken die ik echt wel kan bellen mocht er wat aan de hand zijn. Daarnaast kan ik ook altijd wel heel erg op mijn familie rekenen, een deel ervan tenminste.

Ik denk dat ik toch zeker 8-10 echte vrienden heb. En ik denk eigenlijk dat ik er dan een paar vergeet. Ik kan lief en leed met ze delen en ze staan altijd voor me klaar. Ze zijn mijn gekozen/betere familie. Ik heb ook helemaal geen probleem met dolken of verraad aangezien ik daar niet in geloof. Ik geloof vooral in leef en laat leven en dan kan niemand je kwetsen. Ik hoef mijn vrienden trouwens niet iedere dag te spreken om ze echte vrienden te noemen. Ik vind het heel moeilijk om echte vrienden te maken. Maar ik heb ze wel, dus het is goed zo.

Nee ik ook niet, ik zou ook niet weten hoe mensen mij moeten verraden. Ik ben geen onneembaar kasteel in een oorlog -O-

Met zoiets: Daarin klinkt het alsof het of of is - of je vertrouwt alleen op jezelf en dan moet je iedereen op afstand houden, of je laat mensen toe, maar dan ben je een kwetsbaar en afhankelijk wrak dat in een diep gat valt als ze verdwijnen. Terwijl je heel goed op jezelf kunt steunen en niemand nodig hoeft te hebben en tegelijkertijd mensen dichtbij je kunt laten. Júist omdat je zelfstandig bent en niemand nodig hebt, geef je ze geen 'macht' over je als je ze dichtbij je laat. Wat zouden ze je ook in hemelsnaam aan kunnen doen, behalve weer weggaan en jou alleen laten? En als ze weer weggaan, dat is niet erg, want je hebt tóch jezelf.

Ik kan in principe iedereen van mijn vrienden en familie wel missen als het moet, ik ga er niet aan onderdoor en mijn leven zal zonder hen ook echt wel leuk zijn/weer leuk worden, maar ik ben maar wat blij dat ze er zíjn.

Ja nee vooral dat verraad... ik kan er nog steeds niet bij hoe iemand je in hemelsnaam kan verraden. Een geheim vertellen ofzo? Maar doordat ik iedereen alles altijd al vertel, héb ik helemaal geen geheimen, dus die kunnen ook niet verraden worden. Het leven is juist zo ontzettend makkelijk als je open bent :o

0

Ik vind het trouwens wel van veel vertrouwen blijken om te zeggen 'mijn vrienden zullen me nooit laten vallen'. Althans, ik heb zelf meegemaakt dat dit gewoon kan en mensen je kunnen inwisselen alsof je een stuk speelgoed bent dat ze na een tijdje niet meer bevalt.

Dat hangt er maar net van af van wat je onder laten vallen verstaat. Dat iemand op een gegeven moment verder gaat met zijn leven en die leeft op zijn of haar manier vind ik niet 'laten vallen'. Ik vind niet dat vrienden een soort verplichtingen naar me toe hebben ofzo. En als ze die niet hebben kunnen ze je ook niet laten vallen. Ze zijn er voor me door dik en dun, mochten ze ooit besluiten dat niet meer te willen, dan heb ik daar respect voor. Het zijn namelijk mensen die hun eigen leven leiden en daarin mogen doen en laten wat ze willen. Op die manier kan iemand je dus niet laten vallen. Ik denk dus ook niet in termen al 'inwisselen als een stuk speelgoed', gewoon omdat ik vind dat die persoon mag doen en laten wat ie wil. Ik zal me nooit ingewisseld voelen, (ik zie mezelf ook niet als een object) de persoon gaat verder met leven op zijn manier. Een bewonderingswaardig iets.

Natuurlijk is het prima als een persoon zijn leven vervolgt. Maar de betreffende 'vriendin' gaat heel koel een andere vriendschap aan en laat mij links liggen. Een jaar later herhaalt het zich en dan heb ik zoiets van 'oké ik ben niet goed genoeg dan maar niet'. Het hangt er vanaf hoe het is gegaan, maar iemand 2 keer zo behandelen gaat me te ver. Ik heb er niks tegen als een vriendin met iemand anders omgaat, maar als je mij dan ineens niet meer ziet staan dan heb ik genoeg gezien.

Ik zou daar dus geen problemen mee hebben.

0, nee serieus... Ik heb wel vrienden maar geen een die ik ook maar een klein beetje vertrouw. Lol...

Ik snap het wel van Severus, want ik zit met hetzelfde. Misschien vanwege andere redenen, maar ik ben het vertrouwen in mensen volledig kwijt geraakt.
Ik heb heel lang een beste vriend gehad, iemand aan wie ik alles kon vertellen, die er altijd voor me was en dat was ook wederzijds. Problemen uit het verleden (wat ik redelijk belangrijk vindt, omdat het voor een groot deel heeft gezorgd dat ik denk zoals ik nu denk) kon ik altijd bij hem kwijt. Totdat hij uit woede heeft geprobeerd me het ziekenhuis in te slaan, letterlijk, omdat ik weigerde een bepaald optreden te doen met de band waar we beiden in zaten. De vriendschap die we hadden was op dat moment voor hem irrelevant. Dan voel ik me toch wel redelijk in me rug gestoken, niet?
Of een weekje weg met je vriendin en een ander stel die je vertrouwd en waarbij je kan zeggen dat het echt vriendschap is, maar vervolgens gaan ze een dikke ruzie maken omdat je die 1,25 die ze hebben betaald voor je drankje nog niet terug hebt gegeven. Terwijl ze een rondje gaven. En dan niet vriendelijk aankaarten ofzo, nee, ze schelden me de huid verrot om 1,25 euro en vervolgens willen ze geen contact meer.
En ja, geheimen spelen ook een rol. Ik heb het niet graag over m'n verleden, maar ook ik heb een uitlaatklep nodig en ik ga dat niet zomaar aan iedereen vertellen. De mensen die ik het wel heb verteld hebben er allemaal op een schandalige manier misbruik van gemaakt door ofwel mijn woorden tegen me gebruiken, ofwel het rond zitten vertellen aan iedereen in de klas, terwijl ze weten dat het gevoelig ligt etc. etc.

Op basis van de dingen die gebeurt zijn moet je bij mij wel heel erg je best doen wil ik je gaan vertrouwen. En ja goed, Severus schijnt het prima te vinden. Ik helaas niet, maar naar mijn gevoel kan ik daar weinig aan veranderen, omdat ik niet meer open sta voor anderen.

Tja, misschien is het dan een kwestie van mensenkennis of toevallig de goeie kennissenkring, maar ik kén niet eens mensen die zo zouden reageren als jij/jullie beschrijven, laat staan dat ik er vrienden mee ben... daar zal ik dan wel geluk mee hebben, of ik ben bij voorbaat zo wantrouwig dat ik misschien zonder het te beseffen toch wel mensen keur op betrouwbaarheid. Maar zelfs als ik nu zo even na zit te denken onder studiegenoten en 'mogelijke' vrienden, dan nog kan ik niet mensen verzinnen die op die manier zouden reageren, echt niet :o

Ik ben natuurlijk in de loop van de jaren ook wel vrienden kwijtgeraakt, maar dat was altijd omdat we uit elkaar groeiden... misschien ook dat ik me daar nooit tegen verzet en dus niet het gevoel heb dat iemand me bewust probeert kwijt te raken..?

Imo is dat nooit een echte vriendschap geweest :o of je groeit gewoon uit elkaar maar jij hecht er nog meer waarde aan dan de andere partij - net als bij een relatie waarbij de een het gevoel heeft van er zit niks meer in, ik maak het uit, terwijl de ander dat totaal niet aan ziet komen. Ofzo? Ik heb het werkelijk nog nooit ervaren, hoewel misschien voormalige vriendinnen van mij dat wel van mij hebben gevonden, dat weet ik eigenlijk niet :bloos:

@Freyja: Ze had gezegd dat ze met mij vriendinnen was geworden 'ómdat mijn klasgenoten zo onaardig tegen me deden'. Tja, als je vervolgens hetzelfde doet dan ben ik er wel klaar mee. Zeker omdat ik het niet van haar had verwacht (ze was verlegen, wel beïnvloedbaar, maar zoiets was nooit eerder gebeurd).

Ik hecht veel waarde aan een vriendschap, maar als een ander dat niet doet dan houdt het voor mij op. Zo is het wel erg makkelijk, nietwaar?

Met mijn beste vriendin ben ik echt heel hecht. Ik zie ons ook echt later, als omaatjes, in het bejaardentehuis met onze stokken iedere opa onderuit halen. We zijn allebei ook vrij gedreven, school/studie/werk gaat vóór, maar dat weten we van elkaar en daarom is het prima zo. We zien elkaar dus iets minder, maar we mailen veel en het is ook niet erg als we elkaar eens een maand niet zien.
Daarnaast heb ik nog een ontzettend gezellig vriendengroepje waar ik regelmatig wat mee doe. Ik denk dat ik van dat groepje ongeveer vijf personen echt goede vrienden kan noemen. Verder heb ik nog drie vrienden die ik amper zie, maar waar ik heel goed mee kan praten en met wie ik zo ongeveer een keer per maand tot twee keer per jaar iets afspreek.

Wat een rare reden ook om bevriend te raken met iemand :confused: Maar ja, daar zou ik ook klaar mee zijn, ja. Maar wel een beetje zonde om alle vriendschappen op te geven vervolgens. Niet dat jij dat doet geloof ik ;)

Ja idd nogal raar.
Maar ik hoop dat ik volgend jaar kan zeggen dat ik minstens 1 goede vriend of vriendin heb. Zou wel heel mooi zijn.

Hmm vaak komen mensen pas echt anderen met wie ze klikken tegen in het hoger onderwijs, zie ik iig om me heen vaak... Dus dikke kans :)

OT: Ik vergat trouwens helemaal mijn ex :o We zijn niet echt vrienden, meer een soort familie ofzo - spreken elkaar wel regelmatig via internet en zien elkaar af en toe, maar we zijn wel nog enorm vertrouwd met elkaar (geheel platonisch hoor :P) en ik kan echt nog met alles naar hem toe als het moet en we hebben nog steeds veel lol (Y)

Ik heb drie echte vrienden en daar prijs ik mezelf erg gelukkig mee. (y)

Ik heb er 0, ben niet zo een gemakkelijk mens:)
Blij ben ik hier natuurlijk niet mee maar ja, een karakter veranderen is nu eenmaal moeilijk he ;)

vier echte vrienden. mijn vriendje, twee beste vriendinnen waarvan er eentje in Engeland woont die ik dus jammer genoeg niet zo vaak zie als ik wil en mijn beste vriend omdat hij me altijd weet op te vrolijkken.

paar maanden geleden heeft een hele goede vriendin van mij onze vriendschap verbroken omdat ik haar ging vervelen of iets in die richting, belachelijke reden maargoed.

Geen.

Een lange vriendschap met een meisje is stuk gegaan omdat we totaal uit elkaar gegroeid zijn. Vooral van mijn kant wil het niet meer, we waren al als zwart en wit en als water en vuur en wat je nog meer kunt verzinnen, maar vroeger keek ik nog heel erg tegen haar op, zo erg dat het eigenlijk geen gezonde vrienschap kon zijn, want ik durfde haar niets te vertellen en ik was altijd bang dat ze me stom zou vinden. Verder was het een goede vriendschap (omdat mijn angsten ongegrond waren en van mij kwamen, niet van wat tussen ons was) alleen nu wil ik hem niet meer voortzetten omdat het voor mij niet meer gaat. Ik ben net zo introvert als zijn extravert, zij is rechts, denkt zwart-wit, is muzikaal en heel sportief, verpest haar school en geeft daar allemaal niet zo om, en ik ben daar precies het tegenovergestelde in. En toen er na mijn verhuizing wat meer 'lucht' in onze relatie kwam irriteerde ik me gewoon ronduit aan haar. Als je de hele dag loopt te zeiken over negers en turken en loopt te kankeren en alleen maar praat en rascistische, zwarte humor hebt, dan past dat niet zo goed bij mij.

Mijn ex was (bezig met) een goede vriend te worden, maar het was niet helemaal handig dat hij verliefd werd. Op mij, dus. Dat heeft het een beetje verpest, plus dat we elkaar niet meer zien. Hoewel we op zich heel goed bij elkaar pasten, we waren gelijkwaardig, om het zo te zeggen.

En ehm, begin dit schooljaar ging ik heel goed met één meisje om, maar die heeft me ook laten vallen. Of nou ja, niet laten vallen, maar ik kan even geen beter woord vinden. Ze behandeld me nu gewoon als een random klasgenoot zonder dat ik kan zeggen waar het is mis is gegaan.

En alle oude vriendschappen van de basisschool (waarvan de laatste het eerst genoemde vriendinnetje was) waren verder allemaal al kapot doordat we uit elkaar groeiden of zoiets. De mensen met wie ik nu nog het best praat zijn eigenlijk allemaal internetvrienden, en die durf ik niet onder 'echte échte vrienden' te rekenen.

Maar jij stelt misschien ook wel heel hoge eisen? Als je bevriend met iemand bent, hoef je diegene toch niet meteen elke week te zien en 24/7 voor diegene klaar te staan? Als je gewoon een aantal mensen hebt met wie je af en toe wat leuks kan doen en waar je af en toe tegen aan kan zeuren, is het toch ook goed, dan kan daar eventueel later altijd zo'n echte vriendschap uit voortgroeien, als je daar echt behoefte aan hebt.

Ik heb geen vrienden in jouw definitie. Er zijn wel wat mensen die ik als vriendinnen beschouw, die zie ik zo'n 1 tot 3 keer per jaar en stuur ik af en toe een mailtje. Meestal vind ik dat wel best, soms zou ik wel willen dat er eentje wat dichter bij me in de buurt woonde zodat ik ze vaker kon zien ;) Maar ik heb wel een relatie, dan heb je misschien minder behoefte aan vrienden :)

9 echte vrienden

2 echte vrienden die steunen me altijd ! < ook nooit ruzie met ze gehad, zoals andere meisjes om de week ruzie met elkaar hebben en dat het een dag later 'ineens' weer goed is.
Maar ik heb er dus 2 die ik vanaf de brugklas al goed bevriend mee ben
zit nu in de 3e ( maar het is wel al bijna zomervak, he ;) )

Veel maten, kameraden, hoe je het ook noemt. Maar geen echte vrienden.
Heb ik ook niet echt behoefte aan.

herkenbaar verhaal
telkens als ik vriendinnen word met iemand dan gaat het toch weer mis
en sommige dacht ik dat het vrienden waren maar zagen hun het weer niet zo of ze waren er alleen voor me als ik problemen had en daarna zeiden ze ook weer niets

de eerste helft hiervan is voor mij ook heel herkenbaar,
ik werd jarenlang ernstig gepest en nu trouwens nog steeds,
waardoor ik eigenlijk met niemand vrienden zou zijn omdat ik bang was dat ik later weer ruzie kreeg, nu merk ik steeds meer aan mezelf dat ik vaak veel te heftig reageer als mensen iets grappig of plagend bedoelen omdat ik me al die jaren zoveel heb moeten verdedigen en nu nog steeds wel, daardoor kan ik niet meer lachen om dingen die eigenlijk best grappig zijn en word ik meteen boos enzo en ga meteen in de verdediging, best wel kut,daardoor heb ik nu ook bijna geen vrienden ookal zou ik die wel willen, vrienden maken lukt me ook veel minder gemakkelijk als eerst, ook zie ik vaak mensen als vrienden terwijl het eigenlijk geen vrienden zijn,
probeer het wel te veranderen maar t lukt me niet,

familie had ik al langer van in de gaten dat je ze niet kon vertrouwen, vooral omdat ze altijd alleeen maar ''goede'' adviezen hebben van ja en je moet een goede opleiding en ja je moet je best doen op school enzovoort, terwijl ik zelf weet wat ik wil en er is niemand die daar verandering in kan brengen