Hoe was jij als kind
 

En hoe ben je nu?
Ben je veel veranderd en heb je ervaringen die daar op van grote invloed zijn geweest. Is bijvoorbeeld je karakter veranderd of je sociale kant.

Vroeger als kind was ik redelijk stil, niet heel verlegen, maar ik zei gewoon dingen wanner het moest. Ik wilde alles perse goed doen op school, met sport etc terwijl dat niet altijd lukte.
In een aantal jaren heb ik veel mee gemaakt, waardoor ik inmiddels gewoon zeg wat ik denk. (Zit deels ook in mijn karakter). Ben inmiddels ook makkelijker met school, als het niet lukt is het jammer ik heb mijn best er toch wel voor gedaan.

Ik was vroeger echt een stuiterbal. Klom ook overal op, veel rennen, veel doen. Dat is nu wel anders. Ik ben nu echt heel erg rustig, kan niet goed tegen drukte, tenzij ik er echt op voorbereid ben. Ik heb op de middelbare school ook veel meegemaakt, waardoor ik snel volwassen ben geworden. Ik merk bij andere jongens van mijn leeftijd dat ze toch best wel kinderlijk zijn, dus de mensen waar ik nu een beetje mee omga zijn voornamelijk de vrienden van m'n moeder en haar vriend. En die zijn nu in de 40.

Verder heb ik in een ander topic uitgelegd hoe het zat met vrienden enzo. Vroeger had ik veel vrienden, maar nu helemaal niet meer. Ik ben daar heel voorzichtig in geworden. Enige wat ik van vroeger nog heb is dat ik het wel leuk vind om mensen in de zeik te nemen.

Ik was vroeger extreem verlegen. Ik sprak niet tegen leraren, als ik gedwongen werd dan fluisterde ik met gebogen hoofd. Ik durfde niet naar de wc te gaan. Ik durfde niet het antwoord te geven voor ik er honderd procent zeker van was. Ik sprak niet tegen vreemde mensen. Ik sprak heel vaak ook niet tegen bekende mensen, eigenlijk alleen tegen míjn ouders en leeftijdsgenoten.

Ondertussen is dat minder extreem. Ik heb moeite met het aanspreken van mensen. Ik ben erg onzeker, vooral wat betreft uiterlijk, houding en motoriek. Maar ik kan tegen leraren praten, soms zelfs op eigen initiatief.

Verder ben ik nogal veel vrienden kwijt geraakt, waarvan de meest recente kwijtraking door het bovenstaand proces. Diegene is superdominant en ik was superverlegen, dus dat ging. Ik keek mijlen tegen haar op, maar nu ik dat niet meer doe, is die vrienschap, voor mij tenminste, onhoudbaar geworden.

In groep 1/2 was ik populair, sinds die tijd ben ik altijd zo'n buitenbeentje geweest dat wel geaccepteerd was, maar waren mensen gewoon niet veel van wisten of veel mee hadden.

En verder ben ik wat zelfstandiger geworden (maar da's normaal, ik ben altijd vrij zelfstandig geweest) en ik word niet meer zo makkelijk zó extreem boos. Ook ben ik iets minder koppig, of nou ja, niet minder koppig, maar ik weet nu beter dat ik me wat 'volwassener' moet gedragen in plaats van alleen naar de innerlijke stem te luisteren als die "NEEEE!' gilt. Die ruwe kantjes zijn er een beetje af.

Voor de rest ben ik hetzelfde. Op mezelf, teruggetrokken, gevoelig, creatief aangelegd, dat soort dingen. :P

Ik ben altijd een druk en rustig meisje tegelijkertijd geweest. Een stuiterballetje dat niet stil kon zitten en altijd bezig was met klimmen en spelletjes doen. Maar ook een meisje dat je heel de dag niet hoorde of zag omdat ze boeken aan het lezen, schrijven of tekenen was.

Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde. Tijdens de pauzes druk bezig en in de les stil aan het tekenen of flink aan het kletsen.

Nu is het nog steeds zo. Ik ben het nog steeds allebei. Het zorgt er op de een of andere manier ook voor dat veel mensen geen hoogte van me kunnen krijgen. Dat vind ik niet erg eigenlijk, niet iedereen hoeft me te snappen. Ik heb altijd veel vrienden gehad, alleen zijn het pas de laatste 10 jaar dat het ook langere vriendschappen zijn. Dat komt vooral doordat ik in mijn leven al 22 keer ben verhuisd, de eerste 11 jaar van mijn leven was dat steeds naar een andere stad of een ander land. En de laatste 10 jaar is het me gelukt om in dezelfde stad te blijven, waardoor het makkelijker is om vriendschappen te onderhouden.

Er zijn dingen die mij heel erg hebben gevormd. Zoals het leven in verschillende landen, tussen verschillende mensen en totaal verschillende culturen. Of het regelmatig slaag en meubilair naar je hoofd geslingerd krijgen in een land waar een tikje al bijna als mishandeling wordt gezien. Een opa die mij probeerde te doden. Mijn moeder die overbeschermend werd vanaf het moment dat ik de puberteit in kwam, het besef dat mijn stemmen niet altijd vriendelijk zijn en gaan kraken en op straat zwerven om maar niet thuis te zijn. Maar eigenlijk hebben die dingen mijn persoonlijkheid alleen maar versterkt. Natuurlijk was ik vroeger wel wat naïever, maar ik ben gewoon opgegroeid en van verandering is eigenlijk helemaal geen sprake.

Ik ben nog precies hetzelfde als vroeger. Ja, wat ouder natuurlijk, dus ik ben wel wat zelfstandiger en gelukkiger geworden, maar dat hoort bij het volwassen worden, denk ik.

Ik was vroeger een vechtersbaas en ben het nu nog. Vechten werkt goed om respect te krijgen en om mensen dingen af te leren. Voor de rest ben ik nog steeds erg stil maar je weet zellufff: "stille waters hebben diepe gronden."

Ik ben minder stil en verlegen dan vroeger, geloof ik. In colleges durf ik nu bijvoorbeeld m'n hand op te steken als ik iets niet begrijp, dat was op de middelbare school wel anders :bloos:. En ik kan m'n mening nu beter uiten, vroeger probeerde ik namelijk bijna nooit tegen anderen in te gaan.

Ik heb geen respect voor mensen die vechten. Ik loop er hooguit omheen omdat ik geen klap wil krijgen - of uit angst. Dat is iets heel anders dan respect.

Ik heb respect voor mensen die bewust níet vechten, niet mensen die geweld 'ondergaan' zonder dat ze er iets tegen kunnen doen, maar in de zin van: mensen die geen geweld gebruiken. :)

En om er een iets meer ontopic draai aan te geven, zelf vecht ik niet zo. Hoewel ik wel heel erg boos kan worden, en dan doe ik werkelijk álles om de woede er zo groot mogelijk uit te gooien. Dus schreeuwen, maar ook schoppen en slaan. Hoewel dat laatste wel minder geworden is.

Stoeien vind ik wel leuk, maar niet met papa's die je arm op je rug draaien. Auw.

En oké, ik ben nogal onsportief, dus gevechten zal ik ook niet snel winnen. Tenzij je me boos maakt. :D

'Stille waters hebben diepe gronden' is ook wel op mij van toepassing, denk ik. Mooi spreekwoord. (:

Maar denk je niet dat dat hoort bij het volwassen worden, dat de meeste (verlegen, onzekere) mensen minder verlegen worden als ze ouder worden?

Ik spreek uit ervaring dus ik weet waar ik het over heb. Ik zeg niet dat geweld GOED is, ik zeg wel dat geweld een oplossing is die in de meeste gevallen werkt. En met vechten krijg je WEL respect, maar ja respect uit angst is ook respect.

Nah, ik houd niet zo van gewelddadig oplossingen. Al moet ik wel zeggen dat indien je gepest wordt en je ineens van je af gaat rammen dat dat wél werkt. Maar zeker als je zwakkere mensen gewelddadig benadert (en dan maakt het me niet uit of het letterlijk vuisten zijn of niet) maak je meer kapot dan je lief is. 't Zijn niets voor niets gepeste mensen die sneller anderen gaan pesten. En dat heb ik dan weer mogen ondervinden. :D

Maar goed, laat ik het anders stellen. Toen ik las dat je vechten zo 'hoog' stelt (om het zo te zeggen, anders kwam ik niet meer uit mijn zin xD) daalde je wel bij mij in achting. Ik vind je best oké, maar dat vind ik dus minder. :P

Vroeger was ik heel erg spontaan. Dan belde ik, acht jaar, bij de overbuurvrouw aan. Zij: 'Jij komt vast voor ... (haar dochter van, toen, zes)!' Ik: 'Nou, in principe kom ik gewoon gezellig met u koffie drinken!' Ze was vrij verbijsterd. Op vakantie ging ik ook altijd buurten, alle 'buren' even een bezoekje brengen. Blijkbaar was ik toen nog schattig, want ik kreeg altijd wel iets lekkers mee (stimulerend, natuurlijk).
Tegenwoordig heb ik dat nog steeds wel, in de zin dat het me niet zoveel uitmaakt wat anderen van me denken. Als ik een bepaald kledingstuk mooi vind, zal ik dat nooit achter in de kast gooien omdat een ander het foeilelijk vind. Of nu, ik heb mijn haar net weer geverfd en het is iets donkerder uitgevallen dan normaal. Over het algemeen krijg ik leuke reacties, 'Staat je goed, wat donkerder!', maar één vriendin zegt eerlijk dat ze rood me leuker vindt staan en dit eigenlijk erg lelijk vindt. Ook goed. Ik ben blij dat ze 't zegt, maar ik vind het leuk, dus ik zou het nooit eerder verven omdat zij het niet mooi vindt.

Oh, ik wou dat ik dat had! :bloos:

En mijn haar is verandert! Bij m'n geboorte was het zwart, toen werd het licht blond met een beetje slag. Toen steeds donkerder. Nu is het bruin met krullen. Maar volgens mij ging dit topic niet echt om dat soort veranderingen, hihi. :bloos:

Ik heb echt periodes gehad. Dan was ik een jongetje, dan een meisje, dan heel stil, dan weer heel druk, dan weer obsessief met dit of dat... Ik heb het gevoel dat ik nu iets neergedaald ben, zegmaar. Tot rust gekomen.

Lol, sry dat ik je teleurstel maar opgevoed worden in een samenleving waar mensen andere mensen kapot willen maken (want dat is HET!!) maakt je hard, dit heb ik zelf mogen ondervinden en het is een van de lessen die ik het meest waardeer. Een les die mij geleerd heeft dat mensen buiten de grenzen van mijn huis niet betrouwbaar zijn, dat zij hier zijn om zelf er beter van te worden niet om andere verder te helpen of te respecteren. Ik geef daarom ook helemaal niks om mensen die geen vrienden/familie zijn, en dat is ook waarom ik er oplos ga als mensen mij aanraken. Ik heb van buiten een rustig karakter maar een ophoping van haat die losgelate wordt wanneer mensen te ver gaan. Ik doe niet aan pesten maar ik doe aan rechtvaardigheid.
(Je moet niet alles letterlijk opvatten wat ik hier heb gezegd, er zijn uiteraard mensen buiten die het WEL goed met je voor hebben en die uiteindelijk ook met jouw het leven door gaan, hier heb ik (helaas) nog geen van ontmoet)

Ik was vrolijk, wel redelijk teruggetrokken. Dat is nu een stuk minder. Ik ben alleen maar blij met hoe het nu is, want het was echt (n) En ik heb in de tussentijd veel leuke mensen ontmoet, dat kon ik op bijv. de basisschool niet zeggen, helaas.

:'(

Lol...wrm :'(?

Ik was altijd liev&sagt.

Groeten,
Henck

Omdat ik het zielig voor je vind.
Omdat je mij niet vertrouwd. >: (
Omdat ik het stom vind dat er mensen met zo'n levensvisie rondlopen. Dat dat nodig schijnt te zijn.

en ook een beetje omdat een heel verhaal helemaal zo offtopic zou zijn

ontopic aub:)

Lol, uiteraard vertrouw ik jou niet. Ik ken je nog niet eens! Bovedien is het helemaal on topic omdat dat mijn levensverhaal is. xD Wat voor levensvisie moet het dan volgens jou zijn>?

De levensvisie dat wie goed doet, goed ontmoet.

Ja, dat is misschien wel wat veranderd, mijn kijk op het leven. Maar ook dat hoort bij volwassen worden, denk ik. Ik weet nu ietsje beter wat ik van de wereld vind (ben het met je eens dat het een samenleving is waarin mensen elkaar kapot willen maken, maar ben juist van mening dat het antwoord daarop liefde en tolerantie moet zijn, en niet geweld) en hoe ik in die wereld wil staan.
En ja, mijn haren zijn ook veranderd, vroeger was het veel steiler :D

Mijn verleden heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer weet wat en hoe ik toen was...

Volgens mij ben ik jouw wit. Ik heb het een tijdje niet gemakkelijk gehad. Het is pas sinds twee jaar dat ik echt kan zijn wie ik wil zijn, dat ik me goed voel. Ik ben best vaak teleurgesteld in mensen geweest, ook mensen van wie ik dacht dat het mijn vrienden waren. Het verschil is dat ik daarvan geleerd heb elk moment apart te leven. De deur openhouden voor een oud vrouwtje, een praatje maken met die oude man op het station, ook al weet je dat het vanaf dat moment elke dag moet, misschien zelfs juist omdat, iemand helpen met de boodschappen of gewoon iemand groeten met een glimlach.
Ja, ik kan morgen onder een auto komen. Ik kan ook tachtig worden en sterven aan hartfalen. Dat weet ik gewoonweg niet. Dus ik kan maar beter het beste maken van wat ik nu heb en daarvan genieten. Morgen is nog ver weg, aan gisteren kun je niets meer veranderen en vandaag ligt de wereld nog voor je open.

Pf hoe was ik. Ik was tamelijk rustig in grote groepen, wat introvert en dromerig, terwijl ik in kleine groepen het hoogste woord had en vaak een groepje kinderen 'leidde'. Ik las veel en speelde buiten. Op school was ik een slim betwetertje, maar wel snel afgeleid en erg chaotisch, het heeft een tijdje geduurd voor ik mijn draai vond op de basisschool. Ik speelde vooral met kinderen die 1 jaar jonger waren dan ik, maar ook wel met kinderen van mijn leeftijd - dat kwam ook doordat we gecombineerde klassen hadden. Maar misschien ook wel doordat jongere kinderen zich makkelijker lieten leiden. Ik was natuurlijk wel eens vervelend (vooral als ik boos was) maar meestal was ik vrij braaf. Ik verveelde me absoluut nooit, had altijd wel iets te doen.

Ik ben niet veel veranderd sindsdien, eigenlijk. Toen ik 12-16 was, was ik wel een tijd erg verlegen als gevolg van gepest worden en algehele puberteit, maar daar ben ik weer overheengegroeid, terug naar mijn natuurlijke introvertheid.

ik was een einzelgänger, en dat ben ik nog steeds. Niet echt problemen met contact maken, maar ik vond het allemaal wel best.
Later is dat niet echt wezelijk veranderd. Hoewel ik wel wat cynischer ben geworden.

Ik zou mezelf omschrijven als 'prettig gestoord'. En dat is nu nog steeds zo.

ik was op de basischool altijd de slimste van de klas, en we hadden combinatieklassen dus het 1e jaar hoorde ik alle stof van het 2e jaar al en dan verveelde ik me het hele 2e jaar, zo moest er in groep 4 maar eindeloos ng/nk uitgelegd worden terwijl ik dat in groep 3 al opgevangen had(uiteindelijk was ik dus ook 1 van de 2 met vwo-advies uit m'n klas, verder nog 1 of 2 havo en de rest allemaal vmbo)
ik loas minstens 5 boeken per week, en ook altijd een categorie hoger dan waar ik volgens mn leeftijd zou zitten
veel spelletjes die de anderen deden op het schoolplein viond ik niks aan, ds ging ik maar ergens staan wachten tot de pauze over was, ondertussen bloemetjes van een struik plukkende en platdrukken met mn voet omdat ik die bloemetjes vreselijk vond meuren(waren gele bolvormige bliemetjes aan een stekelstruik)
ook werd ik gepest in die tijd en dan werd ik altijd enorm sjaggie, rooie kop, om me heen slaan etc, en ik moest dan altijd watr slopen, thuis in mn kussen slaan wrrkte dus voor mij ook nooit want dat kussen ondervind er geen effect van
ik was vrij verlegen tegen leeftijdsgenoten, maar tegen volwassenen was ik juist nooit verlegen, als klein kind herb ik ooit eens een heel gesprek gehad met een man op dee camping toen ik water ging halen en ik daar die man zag die zo'n opvouw-jerrycan had
ook ben ik altijd al heel koppig/eigenwijs geweest, en dat ben ik nog steeds, als iets me niet aanstaat laat ik dat duidelijk blijken, iets waar ik geen zin in heb doe ik niet(zo deed ik vaak niet mee met gym omdat ik het njiks aan vond, dan bleef ik op de bank zitten en weigerde op te staan, en als straf moest ik dan naar de kleeddkamer en me aankleden en mocht ik niet meer meedoen, terwijl ik toch al niet mee wou doen:p)

ondertussen ben ik aardig veranderd, ik word nog maar heel moeilijk kwaad en als ik nog kwaad/boos word is het meer een soort van kille beheerste woede ipv de verhitte onbeheerste van destijds
ook lees ik nooit meer, word ik niet meer gepest, en steek ik kwa intelluigentie ook niet meer zo boven iedereen uit

Ik was als kind altijd wel een vrolijk meisje. Maar wel iets verlegen. Ik durfde wel dingen te doen, maar liet mijn kleine broertje altijd voorop lopen. Ik liep gewoon veilig achter hem aan. Toen ik een jaar of 8/9 was had ik heel weinig zelfvertrouwen, en bij elke schoolopdracht zei ik: ''Ik kan er niks van''. Toen in de puberteit kwam zag ik alles somber in. Mijn leven liep dan ook niet zoals gepland, maar ik ben vrij pessimistisch van aard. Ik kon slecht relativeren. Nu ik ouder word kan ik beter relativeren, en heb ik meer zelfvertrouwen. Als is dit nog niet optimaal. Verlegen? Dat ben ik absoluut niet. Ik kan vrij direct uit de hoek komen:o Wat niet altijd gewaardeerd wordt. Ik ben van mijzelf wel vrolijk, en spontaan, en leg makkelijk contact.

In vergelijking met vroeger ben ik zeker veranderd. Maar dit komt ook deels door hoe mijn leven is gelopen.
Ik heb veel levenservaring opgedaan, die ik van te voren liever niet had opgedaan, maar ach. Dat heb je niet voor het kiezen.

als kind was ik heel agressief en stout thuis , maar voor de buiten wereld was ik een engeltje. Toen ik een jaar of 14 was terroriseerde ik me ouders ,ben meerdere malen uit huis getrapt.ik heb ook heel veel problemen op school gehad(vechten). toen ik 16 werd had inmiddels zoveel mee gemaakt dat dat de nieuwe me heeft gemaakt.

nu ben ik heel sociaal hou van gezelligheid ,ben nog steeds een tik agressief maar dan moet je egt te ver gaan .de band met me ouders is heel erg verbeterd . ik ben wel tevreden met hoe ik nu ben. ik ben meer mens geworden , want vroeger was ik een gestoord beest.

Ik ga even uit van de basischool. Ik was toen een druk, vrolijk en grappig meisje. Had vaak het hoogste woord. Ik was erg leergierig en ben alle jaren de beste van de klas geweest. Dat maakte mij niet erg populair, maar dat compenseerde ik met mijn gedrag, dus ik had alsnog veel vrienden. Ik leefde altijd erg mee met anderen. Soms is dat heel goed (boos zijn als een ander onrecht wordt aangedaan) maar soms ook juist niet (me heel vaak druk maken om andermans problemen en ook problemen zien die er niet zijn).
Vanaf groep 7 / 8 werd ik erg onzeker, maar gelukkig ging dat op de middelbare school een beetje weg dankzij mijn leuke klas.
Vanf de bovenbouw / uni werd ik erg rustig en dat ben ik nu in vergelijking met vroeger nog steeds. Mensen kunnen zich slecht voorstellen dat ik vroeger een heel druk kind was. Wel kan ik nog steeds wel regelmatig gevat uit de hoek komen of mijn mening verkondigen. Het is niet alsof ik een stil muisje ben geworden. Het problemen zoeken en zorgen maken om dingen die niet jouw probleem zijn heb ik nog steeds, ook het onzekere. Het zou heerlijk zijn om die onbezonnenheid van vroeger weer terug te krijgen waarin het me niks uit maakte wat een ander vond, maar het hoort nou eenmaal bij het ouder worden dat je ook meer rekening met anderen gaat houden.

Ik vertel niks over mijn kinderlijkheid, als jullie het niet erg vinden;) (anonimiteit nml)
Maar ik zag wel 2 mooie zinnen:

"Mijn verleden heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer weet wat en hoe ik toen was..."
-Eend

"Ik zou mezelf omschrijven als 'prettig gestoord'. En dat is nu nog steeds zo."
-Commando

Dit dus.

Er zijn uiteraard wel flarden, waar je dan weer aan probeert te ontkomen. Ik weet nog goed dat een van mijn therapeutes in mijn volwassen therapie tijd voor het eerst aan me vroeg. "Kun je mij 1 herinnering opnoemen van toen je echt gelukkig of intens blijf was in je kindertijd". Nou, wat flarden bijelkaar geraapt, maar de conclusie was uiteindelijk nee. En een figuurlijke klap in mijn nek. Toen besefte ik me namelijk echt hoe weinig ik van toen weet. Ik kwam toen ik destijds geprobeerd heb in mijn verleden te duiken ook erachter dat bepaalde herinneringen gewoon foto's uit een plakboek waren. Geen 'echte' herinneringen dus. Heel vreemd hoe dat kan werken.

En de dingen/fragmenten die ik wel weet, daar schrijf ik hier liever niet over. Kan wel zeggen hoe het een beetje werkt. Dat het soort kleine stukjes film zijn die zijn blijven hangen. Kleine beeldfragmenten, of soms iets langer uit gebeurtenissen.
Ben inmiddels wel benieuwd hoe dit bij anderen een beetje werkt, maar begrijp het als niemand hier antwoord op wil geven uit soortgelijke situatie.

ik was een enorm druk kind, echt, hele dag stuiterend. ik vond het heerlijk om buiten te spelen, actief bezig te zijn, ik was altijd fantatiek bezig met voetbal, ballet, mijn buurjongens overtreffen met elke sport die er bestond. totdat ik een jaar of 10 was ging ik vooral om met jongens, toen heb ik mijn hele ijdele periode gehad, jurkjes, make-up, rokjes en een heleboel roze. ik was heel spontaan en zelfverzekerd totdat ik 12 was ofzo, stomme puberteit. ik heb in mijn jeugd best veel schokkende dingen meegemaakt maar ik ben er sterker door geworden, dat weet ik zeker. (:

Je onthoud de dingen die de meeste impact hebben. Geluk nemen we als kind voor normaal aan, dat is hoe je je hóórt te voelen. Alles dat afwijkt is 'groter', laat een grotere indruk achter.
Ik heb een periode van drie, vier jaar, waarvan ik me amper iets herinner. Het is net alsof daar een groot, zwart gat in mijn hoofd zit, ofzo. Het gevoel kan ik niet meer oproepen en daar ben ik blij om, om eerlijk te zijn wíl ik het me ook niet herinneren.

Met onprettigere herinneringen heb ik dat ik ze heb onthouden als een filmpje. En gek genoeg zie ik alles dan van bovenaf en niet vanuit mijn ogen. Ik snap nog steeds niet hoe dit komt. Ik heb de dag erna al dat ik het niet vanuit mijn ogen kan herinneren maar van bovenaf, en ik heb er dan ook geen emoties meer bij, het is alsof ik een film kijk die eigenlijk niks met mij te maken heeft behalve dan dat ik mezelf zie in het filmpje. En vaak zie ik het ook van over de schouder van de persoon die het me aandeed. Ik weet niet of dit is wat je bedoelt? Ik vraag me af of er meer mensen zijn die het vanuit een derde persoon herinneren...

ik ben nog maar 13 dus kan dat niet zo heel goed zeggen.
maar sinds ik vanaf mijn 7de gepest word is daar wel wat mee veranderd.
ik heb geleerd dubbel te genieten van de dingen die leuk zijn en me niets aan te trekken van wat anderen van me vinden,
ik heb leren leven met problemen ook al is dat niet zo leuk,
veel mensen snappen niet hoe ik dat voor elkaar krijg,
maar ik zeg dan altijd zo van ja je raakt eraan gewend en na een tijdje weet je niet meer hoe het anders was,
niet gezegd dat pesten enzo leuk is natuurlijk,
ik ben ook veranderd qua karakter, vroeger werd ik super snel boos, als ik nu vrolijk naar school fiets en ik word op school gepest kan ik gewoon net zo vrolijk weer terug naar huis fietsen