Rat's rotzooi
 

Het wonder van de tijd.

Ik voelde spanning, angst, maar toch een drang naar die tijd. Dit was mijn moment. Ik kon mijn toekomst als een rode loper voor mij uitrollen, maar ik kon ook in een bodemloze put springen.
Nu, of nooit.

Ik wierp een laatste blik op mijn concurrenten, maar zag niks. Ik voelde mijn hart kloppen op de maat van dreunende geluiden vanaf de tribune. Alles was wazig, ik zag alleen nog mijn doel. Het wonder dat voor mij uitrende, weg van mijn positie. Gespannen kwam ik omhoog, nog steeds een blinde vlek voor mijn ogen, mijn vingers groeven zich in het gravel. De rode korreltjes kropen onder mijn nagels, maar ik voelde ze niet.

De blinde vlek veranderde in beelden, mijn toekomst, mijn leven, in flitsen voorbij. Het leven waar ik op gehoopt had, dat ik leven wilde, dat van mij moest zijn. Dat leven rende nu van mij weg. Ik moest het redden, redden van een eenzame dood.
Ik voelde dat de tijd stilstond, ik voelde dat ik stilstond, zelfs de flitsen om mij heen. Ik moest gaan, weg van deze eeuwigheid.

Het was niet meer dan een moment. Ik was me bewust van elke spier die zich spande, elke emotie die door mijn lijf gierde en ik was me bewust van de drang naar dat wonder, mijn wonder.

Wachtend totdat de tijd weer ging lopen, iets wat eeuwen duurde, omdat de zandloper net omgedraaid was, telde ik mijn kansen. Had ik kansen? Stond het wonder nu ook stil, net als de tijd die mij tegenhield? Mijn spieren werden staal en het gravel werd weer zichtbaar. De tribune hield zijn adem in.

De doffe plof was voor mij het startschot. Ik schoot uit de blokken, probeerde de tijd die ik verloren had in te halen. Diep in mijn hart wist ik, dat er niks in te halen was. Dat ik gevangen zat in een eenzame tijdloze ruimte en dat daarbuiten alles drie keer zo snel ging. De menigte werd uitzinnig, mijn concurrenten renden harder dan de wind. De speakers langs beiden kanten van de baan brulden mij vooruit.

Mijn passen versnelden, mijn ademhaling werd rustig en mijn hart tikte op de juiste momenten. Juist die momenten, waarop mijn hart met krachtige slagen het bloed door mijn lichaam pompte, waren voor mij magisch. Ik vloog mijn concurrenten voorbij, het stampende geluid van mijn voeten was verdwenen en de tribunes kraakten onder het lawaai.

Ik sloeg mijn vleugels uit, klaar om weg te vliegen van het drukkende gevoel. Het gevoel van machteloosheid zette zich langzaam om in een overwinning. Ik kon mijn spieren niet aansporen te stoppen, maar ik wist dat mijn grens in zicht was. De witte streep, getrokken over mijn levensweg was voor mij het einde. Mijn grens, finish en overwinning. Getrokken voor mij alleen.

Ik hoorde mijn hart niet meer kloppen, alleen de dreunende bas, afkomstig uit de menigte trok me verder. Ik vloog mijn laatste meters, passen zette ik niet meer. Ik sprintte vooruit, concurrenten achter mij latend, op weg naar de grens.

De tijd verscheen. De klok tikte zijn minuten weg, maar de goudkleurige gloed, ongeveer gelijk aan het bladgoud van een Olympische medaille, die ik overigens met dit tempo met gemak zou winnen, verscheen voor mijn ogen. Ik zag alleen nog goud, ik voelde alleen nog goud, ik was alleen nog goud.

Dat was mijn wonder, het wonder van de tijd.


------------------------------


En eigenlijk, moeten jullie ook de piano en mijn stem erbij horen:bloos:

Het gekke is dat je sport (wat totaal niet mijn ding is XD) hebt geschreven in een stijl die heel typisch was voor de SF van de jaren 70 (wat dan weer wel helemaal mijn stijl is :D) .

Mijn advies is dus:
Hou de stijl en zoek andere onderwerpen om over te schrijven :p
En wedden dat de rest het tegenovergestelde zal zeggen. ;)

Ik háát rennen uit het diepst van mijn hart, maar ik vind het heel goed geschreven! Ik heb het in één ruk uitgelezen, in ieder geval, ik hield nog net niet mijn adem in, haha. Heel beeldend beschreven, meer gericht op beschrijvingen dan gebeurtenisssen als Tom belt Melissa en ze trekt haar pyama aan en smeert haar brood. En dat vind ik leuk, die beschrijvingen. Tenzij het echt doorschiet, zoals ik soms. :bloos:

Ik vind het een leuke stijl!

En de prachtige zin: 'Ik kon mijn spieren niet aanstoppen te stoppen,' maakt het natuurlijk helemaal af.

Nou, opnemen dus, die piano en die stem, laat maar horen!

Ja, het is beschrijvend, maar het is wel een leuk stukje. Ik houd niet van sport, maar wel van atletiek. Wel denk ik dat je moet uitkijken dat je niet te veel bijzinnen gebruikt, hier bijvoorbeeld: "Wachtend totdat de tijd weer ging lopen, iets wat eeuwen duurde, omdat de zandloper net omgedraaid was, telde ik mijn kansen", dat is een beetje een tangconstructie, als je dat te vaak doet, leest het niet meer zo vloeiend.

Aanstoppen=aansporen, het staat er met pen bij, maar goed, dat kunnen jullie niet lezen in mijn copy-paste-word-stukje :)

Mmm, het is opgenomen tijdens Kunstbende, maar ik heb mijn hoofd eraf geknipt en het online gezet.

Kunstbende

Wat leuk dat ik positieve reacties hier op krijg:bloos: Had ik niet verwacht.

Nee, dat kan ik niet lezen. Maar ik vermoedde wel al zoiets. :P

Speel jij piano of iemand anders? Werkt wel leuk, zo samen :)

Klopt het nu dat je die aanstopzin hebt verwijderd? Ik kende het woord niet, aanpietsen ken ik wel :P

Iemand anders ;)
En ja, dat aanstoppen heb ik even veranderd, staat zo stom anders.

Altijd leuk om iemands stem te horen :P
Maar is dat dialect of wat dan? Leuk dat je met Kunstbende hebt meegedaan trouwens :)

Dialect? :o Echt niet!

*Gaat nog eens luisteren*
Ik hoor geen dialect. :P
(Maar dat hoor ik bij mezelf ook niet, terwijl een Belg op mijn stem reageerde met: 'wat praat je raar!' :O)

Ik had het over dat aanstoppen, omdat je dat eerst wel en toen niet had, ik begreep het niet helemaal :confused: Op dat filmpje hoorde ik in elk geval niet echt dialect, alleen een gooise r hier en daar ;)

Dat aanstoppen was gewoon een tikfout, waarschijnlijk was ik zo driftig aan het schrijven, dat ik het volgende woord vast in het woord ervoor had verwerkt, doe ik wel vaker, maar meestal verbeter ik het op tijd :p
En oja, ik kom niet uit 't Gooi ;) Maar het kan wel dat je het een beetje hoort, ik was een beetje zenuwachtig.

O, op die manier, haha.

Tsja, de gooise r hoor je tegenwoordig overal hè, daarvoor hoef je niet in 't Gooi te wonen ;)