De Breuk
 

Hoi, tis alweer eventjes geleden, maar ik dacht ik pak de draad gewoon weer op:)

----------------------------------

's Ochtends wrijf ik altijd de koude regen van me af.
Dan waan ik me in tijden dat ik nog leefde met een lach.
Een donkerbruin geheugen kijkt eenzaam achterom
Met koffie en een sigaret, de berg die ik beklom.

's Middags doe ik niets anders, dan staren naar de nacht.
Haar sterren zijn verdwenen, als een donkerzwart smaragd.
Gelegen aan de hellepoort, gehuld in dikke rook.
Onder mijn hoofd de houtenplanken, en erboven weldra ook.

's Avonds breekt de storm los, ontketend door genot
van het vreselijke drinken en mijn klaagbedes tot God.
De wind blijft hardop huilen, de breuk is weer compleet
En regen blijft maar vallen, tot ik de ochtend weer vergeet.

Ik ken je niet van eerder maar je loopt hier (op DoP) dus al langer rond begrijp ik?
Hmmm. Ik houd zelf niet zo van strakke rijmschema's, maar ik moet toegeven dat je het er niet slecht vanaf bracht, het hád lelijker kunnen klinken (de rijm dus). Ik snap niet zo goed welk beeld je wilt neerzetten, het blijft vaag/mysterieus, maar dat is misschien niet eens zo heel erg, want het heeft wel wat. Over het algemeen vind ik het niet zo'n goed gedicht, maar het lijkt wel alsof je er gevoel voor hebt. Misschien kun je met dit beeld/idee tot heel iets anders komen als je jezelf eens niet zo'n strak rijmschema oplegt? De eerste zin vind ik overigens schitterend.

Hoi Medeia,

bedankt voor je reactie! Ik heb hier heel wat jaren terug een en ander geplaatst;)

Ik vind het een fijne houvast om met een rijschema te werken, al doet het sommige van de afzonderlijke zinnen inderdaad niet heel goed. Het zou voor mij een goede oefening zijn om dit los te laten!
Wat betreft de betekenis van het gedicht; de beeldspraak lijkt me over het algemeen vrij duidelijk. Thema is 'de dood', perspectief is een wat oudere man die, gescheiden van zijn vrouw, in een sleur van depressie zit. 'Donkerbruin geheugen' is niet alleen de samentrekking van 'donkerbruin vermoeden' en 'geheugen', maar ook een manier om aan te geven dat het oud is (antiek). De man heeft de top van zijn kunnen al ver achter zich gelaten en zit nu in een diep dal. 's middags zet ie het op een destructief roken en niets doen. 's Avonds hangt ie aan de fles om te verdrinken wat zo'n pijn doet.
Alle elementen die worden gebruikt zijn een weerspiegeling van hemzelf of zijn vrouw: regen (tranen), huilende wind (zijn eigen gehuil), zwarte nacht (depressie), haar sterren...als een zwart smaragd (de twinkeling in de ogen, nu kil en zwart).

Naja, misschien brengt dit ander licht op de zaak;)

Ik heb je gedicht even een paar keer doorgelezen, en de voglende dingen vielen me op:

Ik vind het een goed begin. Donkerbruin geheugen vind ik leuk bedacht. Verder vind ik de rijm niet gedwongen, en dat is goed :)

Ik vind het jammer dat je rook-ook hebt gebruikt, vind ik zelf niet de mooiste rijmwoorden ;)
Ik moet wel zeggen dat je gedicht veel moelijke woorden hebben. Het leest een klein beetje moeilijk, maar het siert je gedicht wel!

Ik vind je ochtend-middag-avond idee super leuk! Ook vind ik je laatste zin heel erg mooi. Ik hou er sws van als dingen terugkeren.

Ja, als ik alles bekijk vind ik het een goed en sterk gedicht. (y)

Edit: ik lees nu wat voor betekenis je gedicht heeft, ik had het er totaal niet achter gezocht ^^

Ja de soms wat 'ouderwetse' woorden zoals hellepoort vond ik goed passen binnen de sfeer van dit gedicht. Maar het wordt er niet perse minder begrijpelijk om toch? Het cirkeltje rond wat in de laatste zin blijkt vind ik persoonlijk ook heel geslaagd haha, ik hou daar ook wel van;)

tnx iig!