Ik ben vrijdagochtend om 11:15 vertrokken van huis in zuid-Drenthe, iets later dan mijn bedoeling was maar ik was wat aan het treuzelen. Via de A37 ben ik naar Duitsland gereden, de Autobahn op en pas 350 km/5 uur later ben ik maar eens gestopt voor een pauze. Ik had toen wel ruim een uur in de file gestaan. De Autobahn heb ik helemaal gevolgd tot Karlsruhe, waar ik de A5 heb verlaten en het Zwarte Woud ben ingedoken (net toen het weer ook wat minder werd)/ Daar zijn over het algemeen goede doorgaande wegen die door het lage berggebied kronkelen, maar wel overal tweebaans en met snelheidslimieten van 70 of 80 km/u. Zo nu en dan kom je door een dorpje, waarvan de doorgangen vaak vrij smal en strak tussen de woningen door zijn. Rond 20:00 ben ik maar een camping opgedoken en had ik er 610 km opzitten.

Dat Autobahn rijden was niet zo bijzonder, maar zaterdag kon ik bijtijds vertrekken en verder door het Zwarte Woud rijden. Je zit daar constant op bochtige wegen, door dalen en over bergjes en tussen de bomen te rijden. Het schiet niet op, maar mooi is het wel. Het was alleen jammer dat alle toppen in de wolken zaten en het regende, waardoor je op de hele kronkelende weggetjes - die ik opzettelijk heb gekozen waardoor ik lang niet altijd de hoofdwegen volgde - niet zo snel kon omdat ik gewoon niet veel kon zien door de mist. Ik heb ook nog een enorm stuk moeten omrijden omdat een route naar Todtnau ineens verboden verkeer bleek en ik weer een heel stuk terug moest naar waar ik al eerder die dag was geweest :facepalm: Bij Bad Säckingen ging ik de grens over naar Zwitserland, waar ik bij de douane de auto leeg moest halen. De beambte was wel een vriendelijk man en gaf mij tips en advies (o.a. over een aantal wegen die al waren afgesloten wegens slecht weer). Op zijn advies had ik de route iets bijgesteld en kwam ik op een tussendoorweg van Sursee naar Wolhusen terecht; een weg net breed genoeg voor één auto. Iets verderop kwam ik per toeval op m'n eerste pas terecht, de Glaubenbüelenpas (1611 meter), een smalle slingerweg langs rotswanden omhoog en door een groen dal weer naar beneden. Het passeren van een tegenligger kon vaak nog maar nét, en het was een erg leuk stukje weg om te rijden. Om bij Innertkirchen, mijn bestemming, te komen moest ik nog wel even de Brünigpas (1007 meter) over en door de Aareslucht slingeren.

Hoe dan ook, een uur later kon ik weer verder en ik had ook eindelijk zon. Ik wilde beginnen met de weg naar Gletsch, maar die was dus afgesloten wegen stormschade. Dan maar de andere kant op, de Sustenpas (2224 meter) op. Hier begint de rij-lol pas echt, hele stukken alleen haarspeldbochten vooral in de buurt van de top, goed vooruit kijken, veel hellingen dus constant in de toeren (al komt de 121 best nog goed zo'n berg op) en lange, kronkelende stukken op de hoogvlakten en in de dalen, alles dwars door mooie stukken natuur. Aan het eind gaat de pas nog weer omhoog via een stelsel van haarspeldbochten en tunnels - waar het ontzettend druk was - naar Andermatt. Daar ben ik afgeslagen en ben ik de Furkapas (2431 meter) opgereden. Die is al minder berekend op grote hoeveelheden verkeer en minder breed, en zo kom je ook bij Gletsch, waar hij samenkomt met de Grimmselpas (2165 meter) die terug naar Innertkirchen gaat. Omdat er wel wat verkeer op reed ben ik er alsnog opgegaan en heb ik de hele pas alsnog kunnen rijden. Alleen het laatste stukje was afgesloten, dus kon ik weer terug (wat ik sowieso van plan was). De Grimmsel is al duidelijk meer een uitdaging, en normaal ook heel druk maar dit keer juist heel rustig vanwege die afsluiting. Terug in Gletsch ging mijn route naar Ulrichen en vanaf daar de Nufenenpas (2480 km) op. Ook deze is geen grootverkeer route, de afdaling bestaat nog uit betonplaten. Aan het einde van deze weg kom je uit in Airolo, en daar beginnen de Gotthard-oversteken. Er zijn drie mogelijkheden: de tunnel via de snelweg (vignet benodigd), de nieuwe Gotthardpas en de oude Gotthardpas. Ik heb eerste de oude Gotthardpas (2108) gereden en dat is misschien wel de leukste pas die er is. Mooi omgeving, smalle maar niet zo drukke weg met veel haarspeldbochten en bijna de hele weg is nog zoals hij 160 jaar geleden is opgeleverd; opgetrokken uit kinderkopjes. Niet erg vervelend dat ik die weer naar beneden moest rijden :) De nieuwe pas is minder imposant, een redelijke doorgaande weg met één of twee scherpe bochten en je moet het in een wat lagere versnelling doen. Je komt dan weer in Andermatt uit, en vanaf daar ben ik naar het oosten gegaan, de Oberalppas (2044 meter) over. In Mustér kan je afslaan en via een toeristische tussendoorweg nog de Lukmanierpas (1914 meter) over door een fraai dal naar Biasca, vaak door plaatsjes waar de kinderkop-hoofdweg net breed genoeg is voor één auto. Vanaf daar heb ik een B-route naar Mesocco gevolgd, waar de (oude) San Bernardinopas begint. Het was al redelijk laat dus de pas was nagenoeg verlaten (vooral de Furka en Susten zijn heel erg toeristisch, vol met fietsers en motorrijders), en dan is het heel erg leuk omhoog slingeren, de ene haarspeld naar de andere. De top is niet zo heel hoog (2065 meter), maar het is een hele actieve route om te rijden en daarom heel erg leuk. De afdaling naar Splügen is ook erg uitdagend want dat is eigenlijk alleen maar haarspeldbochten. Je ruikt je remmen wel aan het einde van de rit. Via wat meer een afgeschermde vluchtstrook van de snelweg lijkt eindigde ik na 21:00 pas in Splügen op een camping.

Van Splügen gaat die parellelweg nog wat verder naar Tiefencastel. Ik had overwogen om via een omweg en een drietal passen dat te doen, maar ik liep al een dag achter op schema dus dat heb ik laten zitten. Van Tiefencastel ben ik via een leuke dalweg naar Davos gereden, en daar begon de weg die aanvankelijk de aanleiding had gevormd voor deze tocht: de route van Davos naar Stelvio, door Top Gear (voor korte tijd) uitgeroepen tot 'the best driving road'. Hij begint met de Flüelapas (2382 meter), een ontzettende bochtige weg (hoewel niet heel erg veel haarspeldbochten) door een ontzettend mooie vlakte. Helaas was het wel erg bewolkt, maar het bleef gelukkig droog. De pas komt uit in Susch, en kom je weer op een toeristische hoofdroute uit. Waar de toeristen rechtdoor gaan over de Ofenpass, ben ik afgeslagen naar een enkelbaanstunnel welke door verkeerslichten geregeld moet worden om het verkeer door te laten - hij kost dan ook ook tol. Aan de andere kant kom je uit op en stuwdam (waar het tolhuisje zit) en opeens ben je in Italië . Er zit ook een klein BTW-vrij stukje; ik heb 25,5 liter benzine getankt voor 24 euro (y). Langs een groot meer kom je dan in Livigno terecht, vanaf waar de Passo di Foscagno (2291 meter) je naar Bormio brengt. Daar begint het zware werk. Je weet dat je een uitdagende pas omhoog gaat als de haarspeldbochten genummerd worden en aan één kant al bij 35 beginnen. Het is het begin van de Stelvio. Een 30-tal bochten later zit er in één haarspeld een klein zijweggetje dat niet veel doet vermoeden. Daar begint de Umbrailpas (2501 meter), die je met kort achter elkaar opvolgende haarspeldbochten terug naar Zwitserland brengt. Deze pas is een stuk rustiger, maar een stukje smaller dan de populaire Stelvio en dat-ie deels onverhard is helpt denk ik ook niet erg. Aan het eind ben ik weer omgedraaid en terug omhoog gereden. Op een hoogte van 2757 meter heb ik dan eindelijk mijn doel bereikt; de top van de Stelviopas. Dan kijk ik even naar beneden over de nog te rijden noordkant; een kilometers lang stuk spaghetti-asfalt dat even op een alp lijkt te zijn gedrapeerd. Voor de gemiddelde automobilist is het geen mooi en vlotte afdaling, maar wel een enorm uitdagende. De noordkant telt nog eens 45 haardspeldbochten met hellingen tot 15% en dat is hard werken - helemaal in een auto zonder stuurbekrachting (ook al is hij niet zo groot) :D Omhoog is ook makkelijker dan omlaag: de 121 stuurt dan veel makkelijker scherp in en kan dan soepel nog de binnenbochten nemen zonder dat je de auto tegen moet houden naar beneden door te drukken. Grotere auto's moeten beter uit hun doppen kijken omdat ze de bocht in de gehele breedte nodig hebben. Na een lange afdaling door bosrijk gebied kom je in Spondigna uit, en vanaf daar volg je de hoofdweg naar Merano. Maar dit is een erg drukke route en je schiet daar totaal niet op. Van Merano rijd ik verder naar San Leonardo, een weg die al een stuk rustiger en fraaier is (en dat zet zich daarna nog meer voort). Het is dan al tegen 19:00 uur en ik hoop nog op tijd te zijn voor de Timmelsjochpas (2509 meter), die na 20:00 gesloten is. Gelukkig ben ik op tijd, en kom snel tot de ontdekking dat de Timmelsjoch een combinatie is van de San Bernardino en de Stelvio, waardoor het een erg leuke pas is om te rijden. Je stijgt snel, en voor je het weet zit je in de wolken. De pas kost je wel 15 euro aan tol, maar het is de moeite waard. Aan de andere kant rijd je door het Oetz-dal - want je gaat ook nog eens de grens over op de top - wat normaal een heel mooi dal is maar waar ik vol in de regen zat. In de hoop dat het verderop droger is rijd ik door tot Imst, en daar sta ik inderdaad droog op een camping. Om 22:00 besluit ik nog eens weg te gaan en rijd ik, in het donker, de Hahntennjochpas (1894 meter), een smalle kronkelpas met stukken tot 15%. En dat is zeker in het donker een hele uitdaging, met de verlichte rotswanden aan de linkerkant en de duistere afgrond rechts. Het biedt wel de mogelijkheid tot meer crosswerk omdat je (de zeldzame) tegenliggers van veraf ziet aankomt en het is ook erg spannend omdat je nooit weet wat voor bocht er precies komt. En omdat het donker is lijkt het alsof je enorm snel gaat. Twee uur later was ik pas weer terug.

De laatste dag was niet zo heel bijzonder. Ik vertrok ook nogal laat omdat ik wat lang met andere Nederlanders stond te praten. Vanuit Imst volg je de Fernpass (1209), een leuk stukje natuur maar niet echt iets bijzonders, naar de Duitse grens. Vlak daarvoor staat half Duitsland de tank nog vol te gooien omdat de benzine in Oostenrijk ook niet zo duur is. Over de Duitse grens ga ik de Autobahn weer op en laat ik mij door m'n navigatiesysteem de beste route naar Arnhem volgen. Het is niet de vlotste weg naar huis, maar ik wilde op een andere manier eindigen dan dat ik begon. Onderweg kom ik in het begin een paar maal in de file, maar niets dat enorme vertraging oplevert. Aan het begin regent het flink, later op de dag is het juist weer enorm warm in de auto. Onder begeleiding van wat Britse cabaretiers rijd ik rustig naar de Nederlandse grens, stop nog een keer om te tanken, en stop later bij Zwolle om wat te eten. Tegen 24:00, 910 km verder van Imst, ben ik dan eindelijk thuis en kan de auto weer een jaar uitrusten op de saaie Nederlandse wegen :p