Realisatie/tussen de oren
 

Wij als wakend mens leven zeggen en schrijven maar voor 30 tot 40% in het ''bewuste'' gedeelte van onze geest, de rest word onderbewust ''weggezet''.
in theorie vergeet je nooit iets, het zakt alleen weg.
vaak hoor je van mensen die altijd de instelling hebben gehad dat ze bijvoorbeeld niet slim zijn of weinig zelfvertrouwen hebben dat ze door een plotselinge vlaag van genialiteit iets briljants hebben weten te creeren.

dus mijn stelling is, mensen kunnen veel meer dan dat zij zich zelf realiseren, zowel lichamelijk als geestelijk.

wie is het hier mee eens/oneens en waarom

Eens. Alleen denk ik niet dat het door een plotselinge vlaag van genialiteit komt, dat je iets briljants weet te creëren.
Meer doordat je zelfvertrouwen groeit, en je ziet wat voor mogelijkheden er allemaal voor je klaar liggen.

Lichamelijk net zo. Je weet half niet wat voor krachten je bezit. Als je in een of andere noodsituatie zit, en daarbij lichamelijk heel sterk moet zijn kun je meestal meer dan wanneer je voor je werk even wat moet tillen.

Lichaam en geest hebben een wisselwerking.

Eens. Die gedachte zet immers aan tot actie. Terwijl veel mensen zichzelf blokkeren met de gedachten dat ze een bepaalde taak niet aan zouden kunnen.

Ik ben overigens wel nieuwsgierig naar hoe je aan die 30 tot 40% komt. Volgens mij ben je je van een veel kleiner percentage van prikkels uit de omgeving bewust.

hmm, akkoord maar om een extreem klein percentage is ook overdreven
en je moet ook nog de sensitiviteit van een persoon in ogenschouw nemen.
ik zie/hoor bijna alles wat er om mij heen gebeurt omdat ik nu eenmaal zo ben, maar een ander is natuurlijk anders

hoewel op psychologisch niveau het geheel anders ligt omdat wij nu eenmaal maar een klein percentage van onze grijze massa werkelijk gebruiken
en het is idem dito hiervoor, mensen verschillen

Laat ik dwars zijn en het oneens zijn met de stelling.

Voorbeeld 1: ik denk niet dat ik hoger kan springen dan 1,20 meter op dit moment. Ik denk wel dat ik hoger zou kunnen springen als ik dat dagelijks zou oefenen.

Voorbeeld 2: ik denk niet dat ik een Rubik's cube wiskundig kan oplossen op dit moment. Ik denk wel dat ik dat zou kunnen als ik me hebt verdiept in het maken van wiskundige modellen.

Ik ben dus van mening dus je je fysiek of mentaal eerst moet ontwikkelen om betere prestaties te kunnen leveren.

Daar hoort nog een belangrijk stukje achter: in een momentopname.

dr.rootz

akkoord, oefening baart kunst maar mijn visie is dat veel mensen (nog) niet toegepast potentieel hebben wat geactiveerd kan worden door oefening en/of zelfvertrouwen

en dat van het hoogspringen klopt wel, stel je geeft iemand ''doping'' om hoger te springen terwijl het alleen maar suiker pilletjes zijn kan je er donder op zeggen dat hij straks 1.25 springt.
het placebo effect is ontzettend sterk.

Eens met prominence.
Ik denk dat het heel goed is om je eigen grenzen te kennen; wie altijd maar beter verlangt wordt ook ongelukkig en soms is acceptatie een veel betere manier om gelukkig te worden dan altijd maar meer meer meer. Maar aan de andere kant denk ik dat mensen ook veel meer open moeten staan voor wat wél kan, terwijl ze denken door eigen overtuigingen, onzekerheid of eigen schema's dat ze dit niet kunnen. Het is moeilijk om de scheidslijn hiertussen aan te geven, maar ik denk dat je nooit hoop moet opgeven, maar wel realistisch moet zijn. Ergens ertussen in dus:-).

Er zijn dingen waar je talent voor hebt, en die dus automatisch lijken te gaan. Dingen die je jezelf kunt aanleren met een beetje moeite, maar er zijn ook dingen waar je nooit goed in zal zijn. Dat is bij iedereen zo, en daar kunnen we leuk tegen gaan vechten, maar het is makkelijker om het te accepteren en de dingen te doen die wél binnen je mogelijkheden liggen.

Helaas komen er ook overuigingen de hoek om kijken die niet (helemaal) kloppen, dingen die je ouders je vroeger verteld hebben, of die je jezelf hebt wijsgemaakt. Maar als je je bewust wordt van die overtuigingen, en merkt dat ze niet kloppen dan kun je ze vervangen/overwriten met overtuigingen die wél kloppend voor je zijn.

Anyway, ik geloof dat we ons véél bewuster kunnen worden van ons leven en we onze hersencapaciteit veel beter kunnen gebruiken. Maar daarin moet wel balans zijn, we kunnen wel óveral bewust over gaan nadenken maar dan hebben we geen tijd/energie meer over om normaal te kunnen functioneren. Bepaalde dingen zijn gewoon zoals ze zijn, en het is voor mij niet van belang om te onderzoeken wáárom het zo is. (De spiertjes in mijn handen maken het mogelijk dat ik kan tekenen, maar ze gaan niet beter hun werk doen als ik van ieder spiertje afzonderlijk de naam uit mijn hoofd leer bijvoorbeeld)

correct, maar dat is het breekpunt van je hypothese.
de dingen waar jij niet goed in bent daar word je door ontmoedigd, laten we een stelling nemen:
iemand is slecht in wiskunde, voor wiskunde is analytisch denken een Pre
analytisch denken kan net zoals retorica geoefend worden.
dus stel, iemand wordt beter in andere vakken, en blinkt uit waarbij deze kwaliteiten nodig zijn: laten wij sociale wetenschappen nemen als voorbeeld.
dan zijn zijn deductieve vaardigheden zo ontwikkeld dat hij wiskunde juist wel heel goed aankan maar door middel van de ketenen die hij zichzelf heeft aangebracht door zijn eigen overtuiging dat hij niet goed zal zijn in wiskunde belemmert hem.

dat is dus het werkelijke doel van dit topic: in hoeverre belemmeren wij onze ontwikkeling/onze mogelijkheden door simpele visies van stoffelijkheid en een strikte overtuiging dat dingen niet mogelijk zijn.

er zijn genoeg mensen die gezegd hebben: ''alles is mogelijk'' maar het nog nooit werkelijk geloofd hebben

wat als iemand werkelijk deze realisatie zou krijgen, en het werkelijk ziet: Alles is mogelijk.

Tot welke hoogten is een individueel dan mogelijk om te stijgen?

Net zover als dat je blijft geloven, blijft trainen tot je een fysieke grens krijgt. Dwz hoe hard en op welke manier je het ook probeert, je trainingsresultaten stabiel blijven; je je plafond hebt bereikt.

Kijk iemand die denkt dat hij geen wiskunde kan, maar er langzaam in gelooft dat hij het wel kan wordt nog niet meteen een wiskunde genie. Iemand met meer aanleg voor wiskunde zal beter blijven. Tuurlijk stijg je wel qua niveau als je er zelf bewust van bent dát je het kan, maar nooit tot het niveau van een wiskunde genie.

Als iemand werkelijk die realisatie zou krijgen, en werkelijk ziet alles is mogelijk, dan is nóg niet alles mogelijk. Het heeft ook te maken met je capaciteiten.
Vaststellen tot welke hoogte een individueel kan stijgen zal nooit lukken denk ik, want dat verschilt ook weer per individu.

Eens, iedereen heeft volgens mij wel iets waar die goed in is.
of meerdere dingen zelfs.
en iedereen heeft zn eigen mening.
en volgens mijn heeft ook iedereen wel iets of meerdere dingen die diegene aan de wereld wil veranderen.
bij mij is dat bijvoorbeeld(hoe verassend ook:P) dat autistme niet gek is en geen ziekte ofzo.
en ik denk ook dat mensen allemaal wel of je t nou weet of niet diepverborgen een echt levensdoel weten.
ik weet m ook.
t duurde alleen ff voordat ik t had ontdekt

Hm, nee. Het geeft constant voldoening als je je doelen bereikt, plus dat de uitdaging ook blij maakt. Niets beters willen is onmenselijk zelfs, en van constant niets nieuws bereiken word je ook niet blijer lijkt me.

OT: eens, zo kan je het ook andersom doen, (oooh geniepig)

Maar als je te grote doelen stelt geeft het alleen maar frustratie omdat je ze niet bereikt.

dit heeft niets met het topic te maken
dit gaat over verborgen potenties, niet wat je aan de wereld wilt veranderen

Een groot doel kan nooit in ene, dus er zitten doelen in. Zelfs al is het te groot, dan nog kom je onderweg meer tegen dat je bevalt dan dat het niet bereiken van wereldvrede op eigen houtje je niet bevalt.

Toch, veel mensen kijken alleen naar het grote doel wat ze hebben gesteld, niet naar alle kleine stapjes die ze wél zijn gelukt om dat te proberen te bereiken.

Vroeger dacht men dat het onmogelijk was te vliegen. Dat zijn vast niet de mensen die het vliegtuig hebben uitgevonden.

DIT is waar het topic over gaat.

het pushen van grenzen, maar de mensheid denkt vaak dat het ons niet gaat lukken
hoewel in hoeverre zijn wij mogelijk om transcendent te zijn/worden

Ook een leuk voorbeeldje met betrekking op het lichamelijke is het placebo effect
stel iemand heeft last van zijn been, en iemand geeft hem een magisch pilletje, en hij is er ten volle van overtuigd dat de pil werkt dan zal de pijn overgaan, dit is onderzocht tot op verschillende gradaties en het is aangetoond dat het lichaam zichzelf enorm snel kan herstellen als de geest ervan overtuigd is dat het door iets zeer sterks geholpen worden, terwijl het alleen maar de kracht van de geest zelf is.

Of de Ice man, die man die doodleuk urenlang in zn bijna nakie door de sneeuw heenloopt en binnenkort in de woestijn wil gaan rennen. Of monniken die door meditatie hun lichaamstemperatuur bizar kunnen laten dalen...
Ik denk dat er veel mogelijk is, maar dat mensen niet altijd weten hoe en er ontzaglijk veel trainingsarbeid voor nodig is (en wil en discipline).

ja,maar zij zijn de pioniers waar later anderen op zullen bouwen
dus wat als wij later een zelfde effect kunnen opwekken met onze geest.

Dan gaan we allemaal in ons blootje op de Noordpool wonen :D

Ik denk dat mensen zichzelf juist erg overschatten.

Ik denk wel dat heel veel mensen hun onbewuste maar heel weinig gebruiken en zo bepaalde dingen minder goed kunnen. Bijvoorbeeld een cijferreeks die ik net niet meer kan leren in minder dan een minuut, kan ik wél opzeggen als ik het niet leer als een cijferreeks. Daarmee bedoel ik dat ik het dus niet bewust als een negen leer, maar als iets dat verder geen betekenis heeft. Omdat ik de betekenis niet mee leer en dus minder informatie bewust hoef te verwerken, kan ik zo langere reeksen leren en weer opzeggen.

Kracht is voor 90% tussen de oren. Het is maar net hoe graag je iets wilt doen. Als je een kleine hoeveelheid stroom op de pees in je vinger/pols zou zetten, zou de peen zich zo hard samenspannen dat de vingerkootjes breken/ontwrichten. Dit zou je dus moeten kunnen zonder stroom, maar met een grote hoeveelheid wilskracht.

In jouw post staan nogal wat onwaarheden. Het zijn spieren die contraheren en niet de pezen. En stroom op een spier zetten kun je in mijn ogen niet vergelijken met de actiepotentialen in het zenuwstelsel. Verder lijkt het me aannemelijker dat een spier eerst doorscheurt of dat de aanhechting het begeeft voordat een bot zal doorbreken,

Kracht wordt bepaald door het aantal spiervezels en de overlap van myosine- en actinefilamenten in sarcomeren (dit heb ik even moeten opzoeken). Training heeft hier invloed op, maar door training leer je vooral om controle te krijgen over bepaalde spieren en kun meerdere spier(groep)en aanroepen die effectief samenwerken. Vooral dit laatste zal resulteren in krachttoename.

Ik geloof wel dat iets van kracht tussen de oren zit, maar dan 10% ofzo. Ik blijf erbij dat je je fysiek of mentaal eerst moet ontwikkelen om tot aanzienlijk betere prestaties te komen.

dr.rootz

Hoe komen jullie aan die getallen?

Research door mensen die hun leven eraan gewijd hebben, zij het Psychologie of Anatomie

Dat is waar, wat ik zo verwonderlijk vind is dat Shaolin monniken dingen kunnen doen die een ordinair persoon niet kan zij hij zijn hele leven zou trainen
dus waarin ligt de bron van die kracht.
Dat is het doel van dit onderwerp, hoeveel potentieel is er lichamelijk en geestelijk en in hoeverre kan dit geactiveerd worden.

Ik denk dat de capaciteit er niet van afhangt, of het om een ordinair of om een beschaafd persoon gaat.
En mijn vraag was eigenlijk: hoe weet je dat 10% van de kracht tussen de oren zit? Waar is dat op gebaseerd, want ik zie nergens een link naar een ondrzoek o.i.d.

Hoe kun je meten, hoeveel van je potentieel je gebruikt?

Met die 10% doel je waarschijnlijk op mijn post. Waarom zou ik dat gaan bewijzen? Ik beweer toch niet dat het zo is. Ik vond het echter onrealistisch om te zeggen dat 90% van de kracht tussen de oren zit. Maar laten we hier niet over doorgaan, want dat is niet waar het om gaat in deze discussie.

Over de Shaolin monniken: wat kunnen ze dan meer dan een ordinair persoon? Over messen lopen? Ik zou me eerder afvragen in hoeverre deze verhalen waar zijn en of er niet sprake is van trucage.

dr.rootz

dat is waar, sceptisch zijn is dus mogelijk
hoewel laten wij voor de lol aannemen dat het mogelijk is.
Het is bewezen dat als het menselijk lichaam in gevaar is dat de hersenen 100% van de beschikbare spierkracht activeren om zichzelf te redden,gegeven alle spieren zullen scheuren.
Hoewel stel als dat te trainen is, en het potentieel te activeren is.

Dus je wilt door training 100% van je beschikbare spierkracht activeren, om zo al je spieren te scheuren.
Hoe weet je, dat je spieren scheuren als je ze voor 100% gebruikt?
Hoe weet je, wanneer je 100% van je spierkracht gebruikt? (En niet bijvoorbeeld maar 95%)

Ik vraag me af hoe een lichaam zichzelf denkt te redden met gescheurde spieren.

Zoals ik eerder al zei, ik denk dat mensen zich over het algemeen nogal overschatten. Dat is nog te testen ook. Je zou bijvoorbeeld een groep mensen eerst kunnen vragen, hoe goed die kan rekenen, om vervolgens een rekentest af te nemen.

Neem nou die filmpjes van demonstraties van die monniken. Bijvoorbeeld planken kapotslaan op armen, of speerpunten weerstaan op een zacht deel van het lichaam. Een normaal mens kan dat niet.

Maar dat zij Hobbes al, de mens schat zichzelf altijd hoger in dan een ander