Mag weinig van ouders....
 

Beste,

Ik zit al een tijdje met een probleem, namelijk dat mijn ouders overbezorgd zijn. Ik dacht; dat gaat wel over met de tijd, maar ik ben nu al 17, en nog zijn zo zo ongerust. Ik mag echt weinig, en het mag egoïstisch klinken, maar ik lijd daar echt wel onder.

Buiten de grote bezorgdheid, is er nog iets wat blijkbaar goed scheef zit denk ik: namelijk het vertrouwen. Ze vertrouwen me niet, en ik weet niet wat ik daaraan kan doen. Zo heb ik nog nooit echt iets groots fout gedaan, ik heb geen slechte vrienden, ik rook of drink niet, heb nog nooit drugs geprobeerd, ik haal geen slechte punten enz...

Al mijn leeftijdsgenoten mogen wel eens uitgaan, en ik mag dit echt nooit, naar gewone feestjes als iemand verjaart gaan is ook al een hele opgave. Ten eerste vind ik vragen of ik naar zo'n feest mag al moeilijk, omdat ze altijd zo negatief doen, en ten tweede, is het een héél geregel. Zo moeten ze het een hele tijd op voorhand weten, en moeten ze tot in de puntjes weten wat ik wanneer ga doen, bij wie het is, het adres, of ik iets ga drinken, tot hoe laat ik blijf (en na middernacht moet ik echt niet proberen).... en veel van die vragen zijn ook best logisch, maar ze gaan gewoon echt te ver.

Als ik vraag of ik met een vriendin naar de stad mag ofzo, vinden ze het al niet leuk, en beginnen weer zo streng te doen. Nu zit ik hier dus al een hele vakantie maar te zitten, terwijl mijn andere vrienden leuke dingen doen, naar concerten gaan en uitgaan, terwijl ik het zelfs niet eens durf vragen aan mijn ouders, of ze vliegen al gelijk uit.

Nog een voorbeeld: ik mag nooit alleen naar huis in het donker. Da's wel begrijpelijk ergens, maar in de winter is het al vroeg donker, en zelfs rond 7 uur 's avonds mag ik niet alleen met de fiets naar huis door de bevolkte stad, nog geen km ver....

Die bezorgdheid is natuurlijk wel terecht, maar ik vind niet dat het zo ver mag gaan dat ik daardoor niets mag. Ze moeten me ook gewoon kunnen loslaten, maar dat kunnen ze blijkbaar niet. Als ik zeg dat anderen wel veel mogen, ontkennen ze dit steevast, en als ik dan zeg dat de meesten uit mijn klas vaker tijdens het weekend tot 's nachts naar een fuif gaan, en zelfs vaak zat zijn, dan lachen ze me gewoon uit.

Als ik erover wil praten met mijn ouders, zeggen ze dat het niet waar is, en dat ik véél mag. En dus weet ik echt niet meer wat ik moet doen, ik ben echt stilaan wanhopig aan het worden. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Iemand die dit ook heeft meegemaakt? Zo ja, wat heb je toen gedaan om het op te kunnen lossen?

Alvast bedankt!

Gewoon een gesprek aan gaan met je ouders en vragen waarom je niet naar concerten mag enzo.
dus gewoon vragen naar een reden. en duidelijk uitleggen dat je zelf op je eigen benen kan staan.

Als ik naar een reden vraag dan zeggen ze gewoon weer dat ik te jong ben, en beginnen ze weer te zeggen dat ik wél veel mag. Als ik dan daar tegenin ga, en zeg dat het niet zo is, en dat ik wel degelijk op mijn eigen benen kan staan, dan worden ze gelijk kwaad, met als gevolg dat ik nog minder mag, dus dat schiet ook weer niet echt op....

hm, tja het is een lastig probleem,
dus echt kan je ook niet meer helpen. het enigste wat je kan proberen om met iemand te praten die goed met je ouders contact hebt en vragen of hij/zij je er mee kan helpen.

naja als je zin hebt om te praten, kan je me toe voegen op slider100@Live.nl

Nare situatie. Maar uit je verhaal blijkt dat het steeds uitloopt op een welles/nietes verhaal en dat is dan weer redelijk kinderachtig. Wat je altijd kan proberen (als je dat niet al hebt geprobeert) is zorgen dat er altijd iets tegenover staat. Zovan: Als ik aankomende zaterdag uit mag, dan doe ik daar dit en dit (lees: Klusjes) voor. Op die manier maak je er een soort ruilmiddel van. In veel gevallen werkt dat wel.
En laat vooral Zien dat je verantwoordelijk en volwassen met dingen en situaties omgaat. Alleen zeggen dat je op eigen benen kan staan werkt niet. Dat moet je ook laten zien.

Verder vindt ik wat deadlytown zegt niet verstandig. Wat me heel erg opvalt de laatste tijd is dat ouders het niet pikken als andere mensen zich gaan bemoeien met de opvoeding van hun kind. Zeker als je ouders een behoorlijk temperament hebben gaat dat totaal niet werken.

Mocht je er nog niet uitkomen met je ouders, dan kan je altijd alvast beginnen met kijken wat het kost om op kamers te gaan. Nog een jaartje (of minder) en dan ben je 18 en volgens de wet volwassen. (Niet dat ik je aanmoedig om uit huis te gaan ofzo, maar het is een optie als er echt niks anders werkt)

Je moet niet vragen of je dit of dat mag en/of je hier en daar heen mag! GEWOON DOEN! Gewoon doen zonder te zeggen. Als je het zegt mag je toch niet, kun je beter niks zeggen en gewoon gaan.

En wat betreft de feesten: ga niet helemaal los, want dan ben je eerder de klos.

Mooie quote :)
Maar z'n ouders zijn al bezorgd, straks zijn ze nog bezorgder en worden ze strenger. Dat is niet koel. Je kunt beter nog beter bewijzen dat je het wel aankunt.
Of geef je ouders zekerheid door te bellen als je ergens bent.

Ik vind het inderdaad wel gerechtvaardigd dat je ze te streng vindt, iemand van 17 zou toch zonder problemen 's middags de stad in moeten kunnen. Ik weet niet hoe je je ouders minder streng kunt maken. Een oplossing voor het altijd-maar-moeten-vragen probleem heb ik wel, namelijk: op voorhand afspraken maken. Ga samen aan tafel zitten en maak een lijstje van wat je mag onder welke voorwaarden (het helpt als je zelf voorwaarden bedenkt). Spreek ook af dat als je 18 wordt en nog thuiswoont, jullie het lijstje gaan aanpassen.

Als ik kijk naar je openinspost, dan kun je bijvoorbeeld dit voorstellen als afspraken:

- Je mag altijd naar feestjes bij mensen thuis als je wordt uitgenodigd. Je vertelt dit een week van te voren aan je ouders. Je bent om middernacht thuis. Je drinkt niet op feestjes.
- Je mag 1 keer per maand uit of naar een concert en in de vakantie 2 keer per maand. Dit vertel je ook een week van te voren. Je drinkt niet. Je wordt om 2 uur opgehaald.
- Je mag op zaterdag of vrijdagmiddag of in de vakantie 's middags de stad in. Je vertelt dit een dag van te voren. Je bent voor het eten thuis.
- Als je geen onvoldoendes staat mag je 3 keer per week bij vrienden/vriendinnen op bezoek die in dezelfde stad wonen, of mensen thuis uitnodigen. Je vertelt dit een dag van te voren. Als je 's avonds gaat, ben je doordeweeks om 22:00 thuis en op vrijdag en zaterdag om 23:00. Als je 's middags gaat, ben je voor het eten thuis. Als je in het donker fietst bel je vóórdat je weggaat naar je ouders om te zeggen dat je gaat. Je fietst niet over achterafweggetjes, maar alleen door woonwijken en langs drukke straten. Tijdens het fietsen hou je je telefoon in je jaszak en je programmeert het nummer van je ouders onder een sneltoets.

Of iets anders. Iets waarvan realistisch is dat je ouders het accepteren, maar waar jij ook mee kan leven.

Ik zou net als Sarah voorstelt, concrete afspraken met je ouders proberen te maken. Je hoeft niet tegenin te gaan dat je niet veel mag (dat is toch hun idee en kun je ze klaarblijkelijk niet vanaf praten), maar je kunt wel bijvoorbeeld voor jezelf een paar punten op papier zetten, die je graag veranderd zou willen zien (wat je wél wilt).
Dus:
1. Ik wil graag uitgaan met mijn vriendinnen
2. Ik wil graag alleen naar de stad
etc

Vraag of je ouders tijd hebben voor een serieus 'volwassen' ;) gesprek met elkaar. En vraag wat jouw ouders nodig hebben om hen een gerust gevoel te geven; wat kun jij doen om te zorgen dat zij zich niet meer ongerust maken? Dus; de voorwaarden scheppen om te zorgen dat zij zich niet meer druk maken (bijvoorbeeld; je spreekt een tijdstip af dat je thuiskomst, je gaat met de taxi, je neemt je mobiele telefoon mee etcetc)

Zoek eens naar lotgenoten. Het is voor mij niet de eerste keer dat ik zo'n verhaal zie. Het is ook erg lastig dit te doorbreken. Ik heb wel aan levende lijve ondervonden dat het helpt als je ouders je vrienden en/of vriendinnen zien. Daar kunnen ze losser van worden. Zo ben ik wel eens op bezoek geweest bij iemand die niet naar een internetmeet mocht omdat ze dan "ver weg met figuren uit zou gaan die wel eens heel fout konden zijn". Ik ben er dus geweest, ze zagen ook wel dat ik gewoon doorsnee was en het resultaat was dan ook dat ze in het vervolg wel naar die internetmeets mocht met ons. Het ging hierbij ook om een meisje van 17, zelf was ik een jaar of 19. Ik ken ook andere voorbeelden waarbij deze strategie goed werkte om de ouders los te weken. Dus nodig ze anders eens zo nu en dan bij jou thuis uit. Zo geef je ze het gevoel controle te hebben over de situatie en zullen ze hoogstwaarschijnlijk je vrienden/vriendinnen onbewust goedkeuren. Tegelijkertijd zien ze ook dat ze die controle niet hoeven te gebruiken. Op den duur zou er dan steeds meer mogelijk moeten worden.

Verder sluit ik me aan bij Sarah.

Gewoon gaan en een eventuele straf incasseren? (als je huisarrest hebt kun je alsnog rustig uit huis, wat willen ze gaan doen, je met een hondenriem aan het bed binden?)

Lijkt me niet verstandig, dan is het vertrouwen weg en mag ze nog minder.

Ik denk dat je beter je ouders kan uitleggen dat ze je wat meer vrijheid moeten geven, te veel bescherming is niet goed. Mensen die te beschermd zijn opgevoed krijgen nooit de kans om fouten te en zullen dus ook niet van die fouten leren. Volledige vrijheid zul je uiteindelijk ook krijgen (als je op kamers gaat wonen o.i.d.), je kan daar beter geleidelijk aan wennen dan in één klap.

Hoe het precies zit kan ik niet uitleggen, misschien kan iemand anders dat (of staat het op internet).

Dat is het stomste advies dat je kan geven. Die ouders kunnen haar inderdaad binnenhouden. Daar hebben ze geen riem voor nodig. En misschien pakken ze dan ook dingen als internet, mobiel en andere af. Dan heeft ze helemaal geen contact meer met de buitenwereld en zijn haar ouders al het vertrouwen in haar kwijt.

Ik heb dit ook meegemaakt en wat bij mij heeft geholpen is het huis uit gaan. Ik ben van de een op andere dag het huis uit gegaan en heb zelf alles geregeld en gedaan waardoor ik geen steun van mijn ouders nodig had/wilde. Ze zijn toen eerst helemaal geflipt, maar na een tijdje zagen ze in dat ik het allemaal toch goed geregeld had en dat ik best voor mezelf kon zorgen.

Maar voor je het huis uit gaat zou ik doen wat Sarah aanraadt. En vooral niet beginnen over wat andere mensen wel of niet mogen. Dat werkte bij mijn ouders in ieder geval heel averechts.

Sorry voor de late reactie. Ik moet zeggen dat ik de tips wel heel handig vind, ik ga ze zeker proberen, die duidelijke afspraken maken zoals Sarah zegt. Hopelijk wordt het er wat beter op dan, want ik kan het op den duur echt niet meer aan soms :x

Zo dit klinkt super herkenbaar!!

Dat overbezorgde van je ouders komt vaak vanuit hun eigen nare ervaringen.
Veel ouders willen dan overdreven controle uitoefenen op "gevaarlijke" situaties.
Dit is uiteraard alleen maar uit liefde en bescherming voor jou,
maar jij kan je nu niet goed ontwikkelen en ontplooien.
Dus het is heel belangrijk hoe moeilijk het ook is om voor jezelf op te blijven komen!

Probeer ten alle tijden aan te geven dat je het er niet mee eens bent,
en kijk of je water bij de wijn kan doen door hun bijvoorbeeld te bellen als je weg gaat om ze te laten weten dat je goed bent aangekomen etc.
Op een gegeven moment probeerde ik het zo, het werd toen veel minder. Maar het veranderde pas echt toen ik op mijn 18e uit huis ging.

Ik heb nu mijn complete vrijheid :)

Succes!

Ik geloof mn ogen niet, het is net alsof ik dit topic zelf geschreven heb

Of je praat met je ouders erover.
Of je gaat je eigen leven in handen nemen.

Als jij uit wil gaan, dan ga je mooi uit, 17 ben je maar 1 keer.

ik heb dit probleem ook gehad(ookal ben ik pas 13)
ik heb gewoon heel veel met mijn ouders gepraat enzo.
en continu doorzeuren kan ook helpen.
of je doet het spelletje van geven en nemen.
je zegt dat je belooft om een keer op je broertjes/zusjes(als je die hebt)te passen als je de avond daarna op stap mag.

Wat ook kan helpen is met kleine dingen bewijzen dat je zelfstandig genoeg bent.
bijvoorbeeld wat verder weg gaan winkelen.
Als ze daar moeite mee hebben kun je zeggen laat het me nu eens 1 keer proberen.
als dat goed gaat en niks gebeurd, moet je het vaker doen, en steeds langer en verder weg.
Als je ouders weer moeilijk doen kun je zeggen ja maar toen ging het toch ook goed.
Als ze dan met het smoesje van ''ja maar onderweg'' aankomen kun je zeggen, wat is nu het verschil tussen in de bus zitten in mijn eigen stad of in een andere stad?? en dat geld ook voor de trein.
Op die manier zullen jou ouders jou ongemerkt steeds vrijer laten.

Maareeh je zegt dat je niet alleen door het donker mag?
Maar als je in de winter 's ochtends naar school gaat is het toch ook nog donker??
Mag je dat dan wel??
Zeg anders tegen je ouders dat er dan toch geen criminelen/verkrachters(als dat tenminste het probleem van je ouders is, bij mij in ieder geval wel) rondlopen, want om 7 uur is het echt nog veel te druk op straat om stiekeme dingen te doen, en dat geld ook voor 11 uur en 12 uur en 1 uur en 2 uur, en al helemaal in het weekend want dan gaat volgens mij half jong nederland wel op stap en naar feestjes.
Anders moet je hetzelfde doen als bij het winkel probleem.
Begin met om 11 uur thuis zijn.
en doe er daarna elke keer n halfuur later van maken als het goed gaat.
of bel als je om 11 uur thuis moet zijn om 11 uur op dat iedereen langer blijft of je alsjebliieeeeft niet ook een klein beetje langer mag blijven.
Zo zullen jou ouders jou ook weer ongemerkt vrijer laten.

Wat ik ook vaak heb gedaan-eigenlijk best gemeen- is net op de goede momenten vragen of je zoiets mag.
Bijvoorbeeld op verjaardagen, of waar heel veel leeftijdsgenoten bij zijn.
Dan moet je bijvoorbeeld vragen of je naar een feest mag dat tot 1 uur duurt ofzow, waarschijnlijk durven ze dan geen nee te zeggen.
En als het dan goed gaat doen ze de keer erna ook weer minder moeilijk.

Hoop dat je hier wat aan hebt!!
want ik weet hoe rot dit is!!

Xx

Hier ben ik het totaal niet met je eens. Er kan áltijd wat gebeuren. Bij de handbalvereniging waar ik zat heeft iemand zelfs een keer een jongetje geprobeerd mee te lokken. Wedstrijden waren aan de gang, het wat hartstikke druk en het was die man nog bijna gelukt om dat jongetje mee te krijgen.

Verder wat Sarah zegt.

Doorzeuren is een slecht idee, kinderen zeuren, zelfstandige mensen onderhandelen. Zeuren komt heel kinderachtig over waardoor de ouders kunnen denken dat ze nog lang niet verstandig genoeg is om de dingen te doen die ze wil doen.

Dit is onzin. Als ze tegen haar ouders zegt dat er om 7 uur nog geen criminelen actief zijn omdat het te druk is lachen die ouders haar uit en is het voor hun weer een bevestiging dat ze geen idee heeft van wat er in de wereld om zich heen gebeurd en dat ze dus beter binnen gehouden kan worden tot ze beter na kan denken.

Met dit soort dingen moet je heel erg oppassen. Ouders zijn ook niet achterlijk en zien waarom jij het juist op dat moment vraagt. Kan nog extra straf opleveren. En als haar ouders op zo'n feest 'nee' zeggen. Wat dan? Tussen alle feestende mensen gaan zeuren als een kind?

Ik had een vriendin die rond die leeftijd ook niks mocht. Ze heeft alles geprobeerd maar met argumenten en praten enzo kreeg ze niks voor elkaar. Toen heeft ze ervoor gevochten, ruzie gemaakt enz en uiteindelijk werkte dat; haar ouders begrepen eindelijk dat ze het niet meer pikte en dat haar alles verbieden niet meer zo makkelijk ging als daarvoor. Ik zeg niet dat dit altijd werkt, maar als je ouders nee zeggen en jij dat accepeert, hebben ze geen reden om te veranderen en kunnen ze je lekker veilig thuis houden.

is bij mij ook gebeurd.
heb echt iets van 3 maanden lang enorme ruzie gehad met mijn ouders(niet alleen hierover hoor ook over andere dingen:P) en toen zagen ze in dat ik -mijn naam- ben en hetzelfde als hun.
Ze zagen in dat continu vergelijken met anderen en met ''wat wij vroeger mochten'' geen zin heeft.
sindsdien laten ze me vrijer.
Btw, heb nu nog altijd ruzie met mn ouders maar nu over andere onderwerpen waar ik t niet mee eens ben.

Ik zag trouwens laatst een stukje op tv waaruit blijkt dat dit steeds meer een algemeen maatschappelijk probleem begint te worden. Daarin werd gesteld dat ouders niets liever willen dan dat hun kind gelukkig is (en dat daar ook die beklemmende controle uit voortkomt). Misschien helpt het dan ook om te stellen dat je je op deze manier niet gelukkig voelt. Niet zeggen dat je graag naar een vriendin wil o.i.d., maar gewoon alleen maar dat je je zo niet gelukkig voelt. Als je dat een beetje tactisch doet kan er misschien best een goed gesprek uit voort komen. En misschien gaan ze niet direct overstag, maar als je de boodschap blijft herhalen, gaan ze misschien wel bij zichzelf te rade of het misschien anders moet.

Dat laatste is een beetje overschat. Je kunt ook een paar maanden (max jaar) wachten, dan ben je 18 en beslis je ook wel zelf.

Ik denk niet dat ts er veel aan heeft maar gewoon het losgeslagen kind te gaan uithangen. Je moet vooral je ouders het gevoel geven dat jij te vertrouwen bent, overal goed over nadenkt en praktisch volwassen bent.

Maar die ouders horen in de media ook niet anders dan rapedrugs hier, comazuipen daar, zinloos geweld, overval etc. Lógisch dat ze hun kind willen beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Zoals mijn vader altijd zei: ik vertrouw jou wel, de wereld om je heen vertrouw ik alleen niet. Natuurlijk mag dat geen reden zijn om je zoon of dochter binnen te houden, maar dat is vaak wel wat er gebeurd.

In mijn geval gelukkig niet, mijn vader zag heel goed in dat zijn kinderen júist stapsgewijs aan die buitenwereld moesten wennen, zodat ze daarin verstandige keuzes konden maken. Voor ik naar de jeugdsoos mocht wist ik al wat alcohol ongeveer met je kon doen omdat ik thuis af en toe wat mocht drinken. En voor ik naar de grote stad mocht heb ik me eerst een aantal jaar prima vermaakt in die jeugdsoos. Ik wist wat té veel alcohol met je deed, ik wist dat marihuana ongelooflijk stinkt, ik was niet bang voor dronken gasten maar ging ze gewoon uit de weg. Natuurlijk kan er dan nog altijd wat gebeuren, dat voorkom je gewoon niet, maar als je op een ontspannen manier alert bent kun je situaties veel beter op de juiste waarde schatten.

meeste ouders hebben het wel in meer of mindere mate
zo mag ik absoluut niet alleen naar huis fietsen als het donker is(tenzij van de keet in het dorp), 1e keer met vrienxden kostte me ook al aardig wat overredingskracht(met 2 vriebden mocht niet, toen heb ik gezegd dat we met een groep fietsten mar dat ik hun nog niet kende en dus geen namen aan m'n ouders kon geven etc)
maar nu zeg ik gewoon dat ik met vrienden terugfiets ook als ik alleen fiets


het gaat ook vooral om die 1e keer, daarna raken ze er wel aan gewend en zullen ze wat makkelijker worden