Het Kaartje
 

Het kaartje

Grasgroene vlaktes met zwart-wit gevlekte
wezens. Ik reed ze voorbij, zwaaide naar ze en
zij zwaaiden naar mij.

Langzaam zakte het licht weg in de grijs gekleurde
wolken, vlak boven het einde van de
grasgroene vlaktes. De verlichting sprong aan.

Ik vloog ze voorbij in mijn blauw-gele monster,
ik zwaaide en ik groette, maar ze hoorden
mij niet. Ze riepen niks terug.

Zachtjes zakte ik weg in de tweede klas stoelen,
die zonder leuning in het midden.
Ik groette de meneer die naar iets vroeg, wat ik
niet verstond. Hij werd boos op mij.

‘Het zijn koeien meneer’ fluisterde ik hem
in zijn oor, maar ik kreeg geen gehoor.

Eerst rood, toen paars werd hij en een
orkaan aan woorden lieten mijn oren suizen.
‘Zeg dat dan meteen meneer!’ riep ik uit en
ik gaf hem mijn kaartje.

Zonder om te kijken liep hij weg, ik kreeg
mijn kaartje niet meer terug.

Hum. Hum. Het ritme vind ik wel leuk, de alliteraties ook, het onderwerp ook nog wel maar toch vind ik alles samen juist niet zo boeiend. Het doet kinderachtig aan of zo. Ik weet niet, misschien kom ik hier nog wel terug, als me invalt wát het is dat me niet zo bevalt.

Het geeft inderdaad een kinderachtig gevoel & ook zie ik het onderwerp en niet mooi in terug komen. Het is allemaal een beetje.. vaag. ik weet niet.

Het is ook een beetje kinderlijk bedoeld, maar het was niet bedoeld als kinderachtig. Dus het is niet zo goed uit de verf gekomen.. Maar ik ben benieuwd naar die heldere ingeving over wat je niet bevalt.

Ik vind het gedicht anders prima, alleen het einde vind ik wat vervelend.

Dat is leuk om te horen :) Wat vind je vervelend aan het einde? Misschien kan ik het een en ander aanpassen.

Ik denk dat ik het veel leuker had gevonden als je je kaartje gaf in het begin van het gedicht. Nu geef je hem een kaartje, en krijg je hem gelijk ook nooit meer terug. Terwijl, als je hem aan het begin al geeft, je denkt van: Oh, dat was dat kaartje! En dan blijft het wat meer hangen. Om het zo te zeggen: Het einde heeft nu op zich niks met de rest te maken.