Wat nu te doen met sociale fobie?
 

Hallo,

Ik heb sinds mijn 15de een sociale fobie (erfelijk aangelegd waarschijnlijk,sinds kind al verlegen,maar vanaf mijn 15de werd het duidelijk zichtbaar). Dit gaat gepaard met depressies. Nu ben ik 20 jaar en zit ik al voor de 2de keer een hele lange tijd aan de anti depressie.
Mijn leven heeft de afgelopen 5 jaar eigenlijk alleen bestaan uit het zitten voor een computer,met incidenteel eens uitgaan.
Nu is het zaterdagavond,al mijn leeftijdsgenoten zijn waarschijnlijk aan het uitgaan en een leuke tijd hebben. Ik kan dat helaas niet, ik heb geen echte vrienden meer,en wanneer ik wel mee kan naar een feest,dan ben ik 2 dagen van te voren zenuwachtig,krijg ik paniekaanvallen, trillen,diarree. Kortom,de laatste keer heb ik weer afgezegd.

Ik weer somber,want nu zullen ze me wel geen echte feestvieder vinden,en zullen ze mij wel helemaal niet meer meewillen vragen. (gedachtes die door mijn hoofd gaan).
En was ik wel meegegaan,dan had ik mij de dag erna zelf in mijn kop kunnen schieten,dan was ik veel sociale situaties nagegaan in mij hoofd. (''hoe heb ik zoiets kunnen zeggen'' ''had ik dat niet zo en zo moeten zeggen'' etc etc)
Ik kan nog honderden a4'tje schrijven met voorbeelden.

Over 2 weken weer een groot feest, vriend wat meegaat zegt zich echt erop te verheugen! en het word echt vet! Ikzelf zeg dan maar ja. Maar ondertussen breekt het zweet al bij mij uit. Weer die zenuwachtigheid gaan doorstaan,weer die angst wat komen gaat. Het liefste zou ik niet gaan,maar ik moet zeg ik dan tegen mezelf. Anders is het einde zoek en kom ik helemaal nergens meer.

Ik heb cognitieve therapie gehad,dit heeft niks geholpen(alleen verergert naar mijn mening). En de antidepressiva zorgt ervoor dat ik niet depressief word,maar tegen mijn sociale fobie doet het helemaal niks meer.

Ik zie ook wel verbeterpunten,zo ben ik een eigen bedrijfje begonnen,en daarvoor moet ik ook met vreemde mensen omgaan en bellen. Iets wat ik eerder nooit zou durven.

Maar ik wil ook eens uitgaan zonder gespannen in een cafe of feest te staan,zonder om mij heen te kijken of iedereen mij aankijkt.

Of over straat lopen zonder dat ik mij druk maak om hoe ik loop,en of mensen naar mij kijken.

Naar mijn dokter gaan heeft geen zin, het enige wat die zal doen is mijn anti-depressiva verhogen. (Doktor: ze werken niet meer? dan moeten we even de dosis verhogen.hier heb je een receptje,als er vragen zijn hoor ik het wel) Terug naar het GGZ zie ik ook niet zitten, weer 4 maanden wachten. Dan heb ik ondertussen weer alles weggeduwd en leef ik gewoon weer verder op mijn eenzame manier.

Ik had graag een gesprek gehad met iemand die er verstand van heeft mbt mijn medicatie. Maar waar kan ik zo iemand vinden?

Ja het belangrijkste is om je zoektocht te starten,
meestal begint dit bij een huisarts. Ik snap dat de wachttijden verschrikkelijk zijn,
maar veel gevallen weet ik uit ervaring wordt er ook veel geschoven daarin.
Belangrijk is dat je vooral duidelijk bent in je klachtenomschrijving. Ik denk dat als je al eens naar het GGZ bent gegaan dat je het vanuit daar moet spelen.

Wat ook belangrijk is, is dat je weet waar die angst vandaan komt en waar je nu ECHT bang voor bent.
Je noemt de concrete gebeurtenissen en situaties op, maar er zit vaak een achterliggend dieper iets achter,
die zich alleen maar uit in het niet " uit willen gaan " bijvoorbeeld "

Leven in zo'n angst moet vast verschrikkelijk zijn,
en ik hoop dat je toch probeert om via je huisarts of GGZ met iemand in contact te komen.
Dan maar even door dat wachtproces heen!
Dan is er in iedergeval een beginnetje gemaakt!

Heel veel sterkte!

Een groot gedeelte van de therqpie is ook echt het doen en het blijven doen van de dingen die je eng vindt. Dat is heel makkelijk gezegd en ik weet dat het niet makkelijk is, maar als je graag naar een cafe wil maar niet durft, dan jezelf keer op keer dwingen; waarom vind je hte eng? Blijkt het achteraf ook echt zo eng geweest te zijn? Hoe voel je je de dag nadat je bent geweest? En als het een keer 'mis' gaat (je verspreekt je bijvoorbeeld), wat zijn dan de gevolgen?
Dat dwingen heeft mij erg geholpen de normale dingen weer terug te winnen (ik durfde niet meer naar buiten, treinen waren een hel, maar verder alle openbare plaatsen die bv meer dan een half uur van huis af waren en waar ik niet bekend was); door domweg toch te gaan en mezelf continu af te leiden (mp3-speler, boek, wat dan ook) ging het telkens beter. De volgende stap is om een omgeving te controleren, van jezelf te maken, bijvoorbeeld door in een cafe drinken te bestellen en een keer naar de wc te lopen ipv veilig om je stoel te blijven zitten tot je weer naar huis mag.

Die basis heb ik bij cognitieve gedragstherapie geleerd, maar het toepassen is echt iets dat ik volledig zelf heb moeten doen, dat is echt een belangrijk besef. Er is geen pil die je beter gaat maken, je zult zelf je angsten moeten overwinnen, niemand anders kan dat voor je doen. En ik ben er nog niet, er zijn nog genoeg contexten die me angstig maken en die ik vermijd, maar ik vermijd wel veel minder dan twee tot drie jaar geleden en ik laat mezelf zeker niet nog eens 'opsluiten' in mijn eigen huis. Dan maar met hartkloppingen over straat en net zo lang in hte park zitten tot ik me ontspannen voel.

Ik heb er niet veel verstand van, maar ik hoor vaak uit mijn vaders mond komen dat visolie helpt tegen depressies. Ik weet niet of je het kent, het is gewoon een vitamine met een hoop positieve werkingen. Ik heb het zelf vanaf mijn 6e geslikt tegen eczeem wat prima heeft geholpen.
Wie weet is het iets =]

Ik denk dat ik het eng vind omdat ik misschien vernederd/uitgelachen word,dat ik vriendenloos overkom,dat ik mij raar gedraag.
Indien ik er uiteindelijk ben is de spanning etc voor 90% over. Dan denk ik: 'waarom heb ik mij in godsnaam zo druk hierover gemaakt?'. Is mij het bevallen en heb ik het leuk gehad,dan ben ik de dagen erna vol zelfvertrouwen.
Dit vergaat dan weer na enkele dagen,en begin ik weer vanaf punt 0.

Dat is wat ik ook eerst deed. Vorig jaar vond ik het fijn als ik naar een winkel kon gaan,als ik iets kon kopen,dan was ik weer onder de mensen.
Nu ga ik dit liever uit de weg. Lijkt wel of het erger word.

Toen ik 15 was dacht ik: 'Nog maar 2 jaartjes middelbare school,dan zal het wel beter gaan,krijg ik weer nieuwe vrienden op mijn opleiding'. Tijdens mijn opleiding 'als ik klaar ben met deze opleiding en ik ga werken,dan zal het allemaal wel beter gaan,dan ben ik 20 en zal ik er vast over heen zijn gegroeid.'

Ik ben maar steeds aan het doorschuiven naar de toekomst waar het ''ooit'' beter zal gaan worden. Terwijl ik ondertussen de leukste jaren eenzaam heb doorgebracht.
Mijn sociale angst beperkt mij ervan om te leven zoals de meeste leeftijdsgenoten dat doen. Uitgaan,vriendin,etc,etc.

De moed begint langzaam op te raken. Kan mij niet voorstellen dat ik de komende 5 jaar hetzelfde eenzame leven blijf lijden. Wat heb ik dan veel gemist.

Ik weet niet waar je zo iemand kunt vinden
Maar ik heb mss wel andere tips voor je.
want ik herken dit probleem wel bij mezelf.

Anderhalf jaar geleden werd ik zo ernstig gepest dat ik de deur niet meer alleen uitdurfde, zelfs de hond uitlaten vond ik eng. ik was telkens bang dat ze wat tegen me zouden doen.
En daar kwam dan dat probleem wat jij zegt van spanning en continu achteraf alles nagaan of je geen blunders hebt gemaakt nog bij.
Ik durfde de deur alleen nog uit met volwassenen erbij.
Maar mijn ouders begrepen niets van mijn angst.

Toen leerde ik door mijn autisme mijn Pgber Joyce kennen.
Zij heeft mij ontzettend geholpen.
Eigenlijk zonder dat ik het op dat moment door had ben ik ontzettend veranderd sinds ik haar ken.
We gingen naar de bieb enzo gewoon om te laten zien dat ik echt niet al die pesters telkens tegen kwam.
Maar we maakten ook lange treintreizen naar de andere kant van nederland.
Daardoor ben ik nu zelfstandiger geworden.
Ik ging steeds vaker met Joyce weg.
En later ook steeds meer kleine dingen alleen doen, zoals ff naar de ah of ff naar mijn tante om de hoek.
Ik probeerde toen telkens mijn grenzen te verleggen.
In die tijd dacht ik ook steeds oh shit over n dag moet ik alleen weg helemaal naar de bibliotheek.
Ik probeerde telkens op andere manieren om eronderuit te komen.
Ik was bang voor mensen geworden.
En telkens dacht ik dat het allemaal aan mezelf lag, oh wat stom heb ik weer n opmerking gemaakt, oh wat stom dat moest ik echt niet zeggen, oh wat n rotwijf ben ik dat ik dat heb gedaan.
Ik trok mezelf steeds meer terug.
Toen ben ik steeds meer met anderen anoniem contact gaan zoeken, via internet enzo, en heb een oude vriendin weer opgezocht die ik leerde kennen bij een weerbaarheidstraining.
Ik kwam erachter dat die onzekerheid helemaal niet gek was enzo.
Dat iedereen er wel eens last van heeft.
Nu heb ik dat van oh shit enzo nog wel heel vaak.
Maar ik bedenk me dan dat diegene het vaak al lang is vergeten.

Bij mij was het ineens over.
Ik weet ook niet hoe het komt.
Waarschijnlijk heeft Joyce mij gewoon heel erg geholpen.
En het gekke is, nu word ik nog 100x erger gepest maar durf ik wel de straat weer op, ik denk nu gewoon, als ze echt gaan slaan doe ik wel aangifte.

Dit verhaal komt natuurlijk niet helemaal overeen met het jouwe
Maar mss heb je hier toch wat aan.
Want mijn boodschap is eigenlijk dat je gewoon iemand moet zoeken die je volledig vertrowt.
en eens beginnen met de kleine dingen.
naar een feestje gaan maar later komen, zodat het korter is
de volgende keer weer eerder
enz enz enz

weetje ik was vroeger niet normaal verlegen ik durfde niet te praten in gesprekken en ik communiceerde niet met vreemde maar ik ben dat gaan opbouwen en nu iets van 4 jaar later durf ik zelfs met een wildvreemde op een ongeschikte locatie een compleet gesprek te houden mijn geheim is dat je gewoon moet denken het leven is niet zo serieus als het lijkt en elke keer als jij bijv met een vreemde praat ga je er sociaal op vooruit stal dat jij bijv in de bus zit en een man trekt bijvoorbeeld zijn shirt uit en begint vreemd te dansen (god waar slaat dat nou weer op :DXD)
dan vind je het wel vreemd enzo maar als je die man weer ziet wat kan er hem nou gebeuren het zou mij niks uitmaken als je verlegen doet vinden meensen het raar terwijl jij denkt zal ik dat nou wel zeggen vinden ze dat niet vreemd en vervolgens zeg je het heel zachtjes een soms zelfs van nee laat maar...
maar als jij het hardop zecht comfotabel en met zelf vertrouwen dan respecteren ze je
als jij een heel stoer doend kwaad kijkende jongen ziet en je vraagt hem de tijd wet ik dat ie normaal antwoord geeft
snap je de mens zit eijgenlijk hetzelfde inmekaar
iedereen denkt wat jij denkt zovan de zie ik er wel mooi genoeg uit vinden ze me niet raar;)

En wat dan nog, als iemand om jou moet lachen omdat je je een beetje raar gedraagt? Vergaat dan de wereld? Betekent dat dat je nooit meer vrienden zult hebben en dat iedereen jou altijd zal uitlachen? Nee, natuurlijk niet. Je probleem is dat je teveel in patronen denkt en onrealistisch, en dit bedoel ik niet vervelend want ik heb er zelf jarenlang voor in therapie gezeten. Probeer jezelf bij iedere gedachte die in je opkomt, af te vragen of die gedachte reeël is, en als die reeël is, wat dat dan betekent voor jou als persoon en voor jou in je leven. Niet iedereen hoeft jou aardig en normaal te vinden, want jij vindt ook niet iedereen aardig en normaal.

En wat Andijvie al zegt, een van de belangrijkste dingen van zo'n therapie is dat je dingen gaat doen. Het lijkt me een goed idee om toch naar dat feest te gaan, maar in het vervolg hoeven het niet zo'n "grote" dingen te zijn. Ga eens een avond met iemand (met diezelfde vriend?) naar de bioscoop of naar de kroeg, en probeer jezelf te focussen "op elkaar" en met elkaar te kletsen/dingen te doen, in plaats van alles wat er om je heen gebeurt.

Daarnaast: hoewel het misschien zo lijkt, is het niet zo dat iedereen altijd op je let. Het besef dat ik echt niet zo belangrijk ben dat iedereen altijd naar me kijkt, heeft me geholpen minder moeite te hebben met sociale situaties. Het klinkt cru, maar dat jij op zo'n feest niet belangrijk bent, wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat je niet belangrijk bént, zo moet je dat ook zeker niet zien (om evt. gedachtes hierover te voorkomen, zeg ik dat er even bij). Maar mensen die uitgaan zijn bezig met hun vrienden, dansen, drinken, mooie meisjes blabla, echt niet met dat jij daar binnenkomt en niet zo goed weet wat je moet doen of moet zeggen.

O en nog één ding, dat vooruitschuiven waar je het over hebt (en dit bedoel ik niet vervelend); dat is niet de oplossing, maar de gemakkelijkste weg. Als jij in de toekomst gelukkig wilt zijn en dit probleem niet meer wilt hebben, moet je dat NU aanpakken. Dergelijke problemen gaan zelden vanzelf over.
Je moet jezelf een schop onder je reet geven, maar tegelijkertijd niet te hard voor jezelf zijn als het eens misgaat of als je dingen niet durft.
Hopelijk vat je dit niet verkeerd op. Ik probeer je probleem zeker niet te bagatelliseren, en ik weet heus wel dat het niet zo gemakkelijk is als "gewoon doen", want dan was dit geen probleem meer. Maar probeer via kleine dingen jezelf te trainen in het sociale contact.

Naast alle andere slimme dingen die o.a. Andijvie en Nienna al hebben gezegd, helpt het misschien ook om te realiseren dat de leeftijd 15-20 absoluut niet per definitie 'de leukste jaren van je leven' zijn. Je hoort dat wel eens zeggen, maar voor veel mensen gaat dit totaal niet op. Je zit dan vaak nog midden in de puberteit, bent nog druk bezig met al je onzekerheden en twijfels te overwinnen, moet allerlei moeilijke keuzes maken, kortom: het is vaak nogal een verwarrende periode, vol met nieuwe dingen. Dat kan leuk zijn, maar het is vaak ook gewoon ronduit moeilijk. En je hoeft niet naar feesten te gaan, niemand (althans: gewone, aardige mensen) vindt het raar als je niet van feesten houdt, als je nooit uitgaat. Er zijn zo veel mensen die nooit uitgaan, en als je achttien bent, wordt dat door sommige mensen nog raar gevonden, maar als je wat ouder bent niet meer. Dus vertrouw er maar op dat het leven ook vanzelf wel leuker wordt, gewoon omdat je vanzelf meer je plaats zult vinden, mensen je eerder zullen accepteren enzovoorts. Neemt niet weg dat je je sociale fobie wel actief zult moeten overwinnen door echt dingen te gaan ondernemen en zo. Succes.

hey iedereen,

Ik ben student in het laatste jaar humane wetenschappen en een van mijn opdrachten is om onderzoek te doen naar een zelf gekozen onderwerp.Ik heb gekozen voor het onderwerp: omgaan met een sociale fobie in de schoolsituatie. Vermits dit onderwerp gaat over jullie ervaringen met deze fobie zou ik het dus zeer leuk vinden moesten jullie mij verder willen helpen door deze korte enquête even in te vullen. :D http://www.enquetemaken.be/toonenquete.php?id=164490.
Alvast bedankt!!! :D