U of je/jij zeggen.
 

Vandaag had ik met een groepje een gesprek over het u of je/jij zeggen. Ik ben opgegroeid met u zeggen tegen mijn ouders. Het zit nu zo in mijn systeem gebakken dat ik niet meer je tegen ze zou kunnen zeggen. De overige studenten zeiden allemaal je tegen haar of zijn ouders. Het werd dan ook als ouderwets bestempeld.

Wat zeg jij tegen je ouders? Doe je dit uit respect of uit gewoonte? Heb je het idee dat het uitmaakt of je u of je zegt? Dan ben ik ook wel benieuwd of je dit bijvoorbeeld tegen vreemde zegt?

Op werk wordt er soms toch formeler gesprokken. Zeg je dan ook u tegen klanten of collega's? Zeg je ook eerder u tegen mensen die een hogere functie hebben of die een stuk ouder dan je zijn?

Zelf heb ik het idee dat u zeggen tegen ouders over een paar generaties, nauwelijks meer voorkomt. Een positieve ontwikkeling of zal het wel meevallen?

Ik vind het een misvatting dat u zeggen iets met respect te maken heeft.
Ik zeg tegen mijn ouders gewoon je en jij, zij staan er ook op door anderen (ook vriendinnetjes van school vroeger) getutoyeerd te worden en bij de voornaam aangesproken.
Ik vind u tegen je ouders zeggen iets heel afstandelijks hebben.

Tegen vreemden die een stuk ouder zijn dan ik zeg ik wel u.
Ik werk met bejaarden en daar ben je geloof ik verplicht om u te zeggen, in ieder geval ging er een keer iemand zeiken toen ik iemand tutoyeerde.
Maar als ik die mensen een beetje ken ga ik zonder hun toestemming je en jij zeggen, niet bij iedereen natuurlijk, ik schat in bij wie dat kan.

Ik heb weleens in het ziekenhuis gelegen en toen werd ik steeds aangesproken met mevrouw Achternaam en u. Vond ik vervelend.

Volledig qft.

Helemaal mee eens!
Ik heb nog nooit eerder gehoord dat iemand zijn/haar ouders aansprak met u :O

Pretty much wat Pippeloen zegt. Respect heeft niks te maken met u zeggen, en ik zeg consequent altijd 'je' tegen mijn ouders. Willen ze zelf ook, trouwens.

Ik vind het zelf altijd irritant om tegen anderen te moeten beslissen of ik je of u zeg, dus ik probeer het more or less te ontwijken. Als ik aan het werk ben zeg ik tegen klant wel altijd u. Ik heb collega's die 'je' zeggen en dat vind ik zo enorm slecht. :o

Erg herkenbaar.

Ik vind u zeggen ook heel vreemd tegen je ouders. Waar kom je vandaan Missy, misschien is het in Zeeuws Vlaanderen gebruikelijker ofzo (?). U zeggen heeft naar mijn mening ook niet veel met respect te maken. Respect heb je op basis van woorden en daden en dan is het vousvoyeren gewoon een beleefdheidsregel. Ik zeg ook tegen onbekende en/of oudere mensen 9 van de 10 keer jij maar let dan wel op dat ik mijn zinnen iets beleefder maak. Dus in het begin wat vaker bedanken/verzoeken/complimenten geven. Dat werkt beter om een fijne indruk achter te laten dan je heel stellig aan de u-regel vast te houden. Op mijn werk bel ik veel artsen en zelfs daar merk ik dat ze vaak zeggen 'oh zeg maar jij hoor', toch wel opmerkelijk voor die doelgroep. Ik vind mensen die met u aangesproken willen worden ook vaak heel stijfjes. Mijn oma voelt zich juist bijzonder beledigd als je haar met u aanspreekt :p

Ik zeg je/jij tegen mijn ouders en noem ze ook bij hun voornaam (nooit mama of papa oid gezegd), veel mensen vinden dat heel vreemd. (Vooral vroeger, dan dachten leeftijdsgenootjes dat het niet mijn ouders waren :D )
Neven en nichten van me spreken hun ouders wel aan met 'u', maar zeggen vervolgens ook altijd als antwoord dingen als 'ja, vader/moeder'... dat vind ik dan echt heel gek :o Als ze dat niet zeiden, werd het ook meteen gecorrigeerd. En als ze mijn vader antwoord gaven, was het ook altijd 'ja, ome Naam' of 'ja, meneer'. Brrr :o

Tegen mijn opa en oma (van de andere kant van de familie dan de neven/nichten hierboven ;) ) zeg ik wel u (en ook 'opa' en 'oma'), maar de rest van mijn neven en nichtjes zeggen 'je/jij' en dat wordt niet gecorrigeerd ofzo. (Mijn zus en ik zijn ook wel de beleefdste van hun kleinkinderen ;) )

In formelere situaties spreek ik mensen die ik niet ken (en bv. moet helpen of wat dan ook) ook met 'u' aan, zo dus ook docenten. Altijd al gedaan, ik vind het ook heel gek als mensen meteen 'je/jij' toepassen wanner iemand duidelijk van hoger aanzien is/ouder is/dat soort dingen.

Als mensen mij met 'u' en 'mevrouw' aanspreken, ben ik altijd even geschokt :D Als het iemand is die de weg vraagt, dat 'corrigeer' ik het niet, maar als het iemand is met wie ik vaker contact ga hebben, dan geef ik wel aan dat ik 'je/jij' en voornaam prefereer.

Ik zeg als Vlaming altijd ge & gij. Bijvoeglijk wordt het dan wel uw.
Je & jij klinkt hier net weer overdreven stijf Algemeen Nederlands, dat alleen gesproken wordt door nieuwslezers en kleuterjuffen. :d

Ik heb voor mensen waar ik je of jij tegen zeg doorgaans meer respect dan voor mensen waar ik u tegen zeg :p

Ik vind het zelf geen aanduiding van respect, geloof ik, maar dat verschilt ook weer per persoon. Mijn grootouders respecteer ik bijvoorbeeld volledig, maar ik zeg 'u' omdat ik vind dat dat hoort, ofzo :D

Ik zeg zelf gewoon je/jij tegen mijn ouders, maar ik ken genoeg mensen hier in mijn omgeving die u tegen hun ouders zeggen. Ik vind het op zich niet zo vreemd hoor, het is gewoon aangeleerd gedrag.
Ik zeg verder tegen iedereen > 20 (ongeveer) wel u. Behalve als diegene zegt 'zeg maar jij hoor, haha!'
Maar zelfs dan wil ik ze uit automatisme nog wel eens 'u' noemen. :bloos:

Vind het altijd moeilijk in te schatten wat ik tegen iemand moet zeggen (u of je/jij). Want wat als je iemand beter kent?

Ik ook niet, maakte ook eigenlijk maar een grapje, maar wat ik vooral bedoelde is dat alles bij elkaar opgeteld de mensen waar ik het meeste respect voor heb (vanzelfsprekend, volgens mij) mensen zijn die dichtbij me staan en die ik dus met je aanspreek.

Tja, ik doe ook maar wat. Uit beleefdheid (omdat ik het gevoel heb dat ouderen dat meer waarderen) zeg ik u tegen ze, maar vaak zeggen ze dan 'zeg maar jij hoor!'

Ik zeg je/jij tegen mijn ouders en grootouders. Heb wel een moment gehad dat ik er in het geval van mijn pake en beppe (jup, deels fries) ineens over na ging denken. Ik concludeerde dat het toch wel bijzonder vreemd en eigenlijk ook wel beledigend zou zijn om ineens over te schakelen naar het gebruik van u.

Verder zeg ik tegen vreemden standaard u, maar soms zeg ik ook wel automatisch bijvoorbeeld 'dankjewel' tegen iemand in een winkel. Ik betwijfel dat dat verkeerd opgevat kan worden, aangezien ik belachelijk vriendelijk ben tegen iedereen, dus de toon van mijn stem zegt dan eigenlijk meer dan het gebruik van je/jij danwel u.

ik spreek mijn ouders aan met je en ge. Onbekenden met u.

maar kvind het daarom niet belachelijk dat anderen hun ouders met u aanspreken. In mijn oren klinkt dat afstandelijk, maar bij hun zal dat niet het geval zijn. Ze zijn het zo gewoon dat het volgens mij geen afstand gaat creëren tussen hen.

Ik zeg 'u' tegen vreemden van boven de veertig en de meeste docenten boven de vijftig. Ik vond het op de middelbare school al onmogelijk om een leraar van dertig 'u' te noemen, en daar is nooit een probleem van gemaakt.

Vousvoyeren is afstandelijk en dat maakt 'u' precies de term die voor vreemden geschikt is.

Ik heb ook altijd u tegen mijn ouders gezegd, vind en vond er niets afstandelijks aan.
Het heeft ook niet persé met respect te maken, maar ik ben gewend altijd u te zeggen tegen mensen die ik niet of niet goed ken. Ik merk of hoor het wel als ze liever anders hebben. Vind dat niet meer dan beleefd eigenlijk :).

Ik spreek mijn ouders en schoonouders met je/jij aan. En in het geval van mijn ouders is dat omdat ze het me zo geleerd hebben en ik nooit anders gewend ben geweest. Ik heb wel eens gevraagd (op de leeftijd dat ik erachter kwam dat sommige kinderen u tegen hun ouders zeggen) of ik geen u moest zeggen, en ik kreeg als antwoord dat ze dat niet nodig vonden en dat ik dat maar voor andere volwassenen moest bewaren. Met mijn schoonouders ben ik er meteen maar mee begonnen, dan zou ik het direct wel horen als er bezwaar was. Mijn vriend zegt ook je/jij/do/welke Friese variant dan ook.

Mijn oma spreek ik dan wel weer met u aan. Ook uit gewoonte, want het hoeft niet. Mijn neefje en nichtje doen dat dan ook niet. Het heeft ook weinig met afstand te maken, ik ben juist erg close met mijn oma.
Mijn ouders noem ik dan pap en mam, mijn oma noem ik oma. Allebei mijn ouders noemen mijn oma ma (ze is de moeder van mijn vader, maar voor mijn moeder ook altijd een ouderfiguur geweest).

Collega's spreek ik standaard met je/jij aan, dat is hier ook de gewoonte. Als student kreeg ik dat van een hoogleraar te horen, en toen vond ik het wel vreemd. Maar het went (langzaam). Functie is hierbij ook niet relevant, zowel hoogleraren als onderzoeksassistenten worden met je/jij aangesproken. Ik verwacht ook van mijn studenten dat ze me bij mijn voornaam noemen en gewoon je en jij. Maar dat voelt niet vreemd, aangezien ik amper ouder ben dan de meeste studenten en jonger dan sommigen. Als student kon ik aio's ook rustig met de voornaam aanspreken zonder dat dit vreemd voelde.

U is voor mensen die ik nauwelijks ken. Het is voor mij geen vorm van respect, wel een vorm van beleefdheid. Ik vind het niet per definitie afstandelijk eigenlijk, al gebruik ik het wel vaker als er een zekere sociale afstand is. Nuh ja, moeilijk te definiëren.

ik zeg u tegen onbekenden die duidelijk ouder zijn dan ik. zeg vanaf een geschatte leeftijd van 40.

en ik zeg u tegen bekende ouderen.

ik moet er niet aan denken om mijn ouders met u aan te spreken. het is je/jij of pa/ma.

Ik zeg je/jij tegen mijn ouders, ook tegen de rest van mijn familie. Dat doe ik uit gewoonte, en ik moet er inderdaad ook niet aan denken om mijn ouders met u aan te spreken.

Tegen mensen die ik niet ken zeg ik wel u. Zeker tegen ouderen. Als degene het niet willen zeggen ze vanzelf dat je gewoon je/jij mag zeggen.

Wij moeten op school u zeggen en meneer/mevrouw+achternaam. Als je dat niet doet, kun je eruitgestuurd worden, maar in de praktijk gebeurt dat niet zo vaak. Wel word je erop gewezen: Zeg, het is u voor jou! Leerlingen zijn wel je en jij en voornaam.
Tegen mijn ouders zeg ik je en jij, net als tegen mijn grootouders. Ik ken wel een paar mensen die u zeggen tegen hun ouders.

Ik zeg u tegen iedereen die in functie is en iedereen boven de twintig, met uitzondering van de muzieklerares die ik al negen jaar heb, de buren, leraren van de basisschool, mijn ouders en grootouders en een aantal vrienden van mijn ouders.

Ik zeg 'je' en de voornaam tegen iedereen onder de ca. dertig en tegen familieleden, vrienden van ouders en ouders van vrienden. Mijn ouders spreek ik ook aan met hun voornamen.
Behalve als die mensen onder de dertig patiënten zijn, ik zeg in principe 'u' en 'meneer/mevrouw achternaam' tegen alle patiënten boven de 18 want dat hoort zo, tot als ze zelf zeggen dat ik 'je' mag zeggen (wat veel mensen wel doen). Ik vergeet het wel soms, want het voelt echt heel dom om een meisje van achttien mevrouw te noemen.
Tegen specialisten begin ik in principe met 'u' en 'dokter achternaam', naarmate je ze dan beter kent hoor je op 'je' en de voornaam over te schakelen maar dat moment vind ik altijd moeilijk te kiezen :o

Ik vind u zeggen niet zozeer een teken van respect, maar meer iets wat ik doe uit gewoonte.

Mijn voormalig huisgenote sprak haar ouders met 'u' en 'vader' en 'moeder' aan, maar had toch een heel normale en ontspannen band met haar ouders en kon aan de telefoon dus ook gerust dingen zeggen als "nee moeder, doe 's even niet zo irritant!". Dat vond ik raar klinken :D

het heeft natuurlijk ook niets met respect te maken, maar met beleefdheid.

Ik zeg ook vaak moeder tegen mijn moeder. Of lief moedertje van me. En als ik zie dat zij belt, neem ik op met "Hoi lief moedertje van me, met je dochter". Leuk in de trein ook :D

Maar je hebt verschillende soorten beleefdheid, de soort die ontstaat vanuit 'wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet' (zoals geen deur in iemands gezicht gooien), de soort die bestaat vanuit aandacht hebben voor elkaar (zoals goedemorgen zeggen tegen de caissière, en dankjewel zeggen als iemand geen deur in je gezicht gooit) en de soort die ontstaat vanuit gewoonte. Dan is u-zeggen wel duidelijk beleefdheid van die laatste soort.

Gewoon je. Ze zouden me ook heel raar aankijken als ik opeens u zeg of haar bij d'r voornaam noem. Wel ben ik opgegroeid met normen en waarden. En een van die waarden is dat ik onbekenden met u aanspreek. Dit zorgt nog wel eens voor awkward situaties. Zo was ik laatst ergens op een bijeenkomst en toen zei ik u, zei de man; "*hahaha* Ik ben toch nog niet zo oud". Daarna zeg ik gewoon je, behalve als ik het vergeet. :D(N)

edit: Sarah ik vind het prettig om u tegen mensen te zeggen, zeker tegen mensen die ik niet 'ken'.

Ja, het is wel lekker veilig. Je kunt beter te formeel dan te familiair doen, vind ik. Maar als het woord zou worden afgeschaft en je en jij als net zo beleefd zou worden beschouwd, zou dat wel wat gedoe schelen :o

Ik vond het altijd heel gek dat sommige leerlingen dingen zeiden als;'Meneer, je mag niet teveel huiswerk opgeven hoor, dat deed je vorige week al!' ... ik had op de basisschool altijd duidelijk geleerd dan leraren worden aangesproken met 'u' (en ook altijd 'meneer/juffrouw' en achternaam, nooit voornaam). Op de middelbare school waren er wel een paar jonge leraren die aangaven graag met 'je/jij' te worden aangesproken, maar zolang leraren dat niet aangaven, bleef ik 'u' gebruiken (ook al deden andere leerlingen dat dus niet altijd).

Oh, op de basisschool sprak ik leraren aan met 'je' en de voornaam, maar mij was al verteld dat je op de middelbare school u en meneer/mevrouw moet zeggen, dus dat deed ik ook. Ook als ze zeiden dat het niet hoefde, want dat vond ik maar lastig :o

In het algemeen gebruik ik vrij weinig u, behalve als de toonzetting formeel moet zijn (maar dat is bijna nooit het geval, eigenlijk doe ik het alleen in brieven naar onbekenden). Vroeger zei ik ook tegen m'n ouders u, hoewel ik niet specifiek was opgevoed om tegen hun u te zeggen maar dat was een bijkomstig effect omdat we tegen volwassenen u moesten zeggen. Nu spreek ik bijna iedereen met je aan, mijn ervaring is namelijk dat iedereen dat het liefst tutoyeert en vousvoyeren creeert juist een meer afstandelijke gesprekssituatie. Ik doe het nu alleen nog als de ander er mee begint of als deze de situatie daarna schept, het zijn imo voornamelijk 55+-ers die er nog belang aan hechten.

Heb mijn ouders altijd gewoon mama en papa genoemd toen ik heel jong was, en daarna werd het mam, pap, ma, pa... En ook altijd je en jij. Ik vind het wel verschrikkelijk als ik het buurjong zijn vaders voornaam hoor schreeuwen omdat hij iets totaal onbelangrijks wil vragen. Maar dat is denk ik ook meer de manier waarop dan dat ik echt iets tegen het je ouders aanspreken met hun voornaam heb. Hoewel ik het niet zou doen, en het door m'n pa ook niet wenselijk gevonden zou worden.

M'n oma is ook gewoon je, ze is ook nog maar 64 en dus van een generatie die daar al losser in is. Overgrootouders waren dan weer wel u, dat voelde je gewoon intuïtief aan.

Verder werkte ik in de horeca en daar was het echt een no-go om mannen van middelbare leeftijd met u aan te spreken omdat ze zich daardoor oud zouden voelen ofzo... En ik wil natuurlijk geen midlife-crisis veroorzaakt hebben:P Overigens gebruikten we dus over het algemeen bij iedereen je of jij, behalve bij mensen waaraan je zag dat ze zich daar te goed voor voelden, en ook ouderen vond ik altijd gewoon u. Als je op een vriendelijke en respectvolle manier je en jij gebruikt vind ik dat nog altijd beter dan onvriendelijk mensen met u aanspreken... En persoonlijke aandacht stond dan ook centraal, en je en jij zijn gewoon persoonlijker dan u.

Ik spreek de docenten op de uni aan met 'u' (tenzij ze jonger dan 35 zijn, dan zoeken ze het maar uit :D). En mensen boven de 40-45 die ik niet ken ook. Verder spreek ik iedereen met je/jij aan, geloof ik.

Het verschilt per situatie.

Hmm, verschilt. Ouders altijd met je/jij + naam of mama/papa. Collega's momenteel allemaal met je/jij, ook de ouderen, zo is de werksfeer nu eenmaal. Klanten van mijn werk bijna altijd met u, omdat het hoort, maar ook uit hardnekkige gewoonte. Als er dan iemand van mijn leeftijd aan de kassa komt vind ik het wel eens awkward, dan moet ik echt mijn best gaan doen om ineens weer je te zeggen. Docenten zijn altijd u, dat hoort ook zo, al merk ik dat men op de UU meer familiair is dan op de UM, wie weet leer ik nog een paar docenten beter kennen en mag ik ze gaan tutoyeren. Andere ouderen spreek ik altijd aan met u (behalve opa en oma, daar vermijd ik je/u te zeggen omdat ik het nooit zo goed weet :confused:), en als ze dan aangeven liever getutoyeerd te worden probeer ik dat wel, maar heel vaak lukt dat niet, wat eigenlijk wel vreemd is.
Ik vind het juist fijn als mensen die dat in hun hoedanigheid zouden moeten doen (verkoopsters bijvoorbeeld, of de doktersassistente die bloed prikte vanochtend) me vousvoyeert en me mevrouw noemt, dan voel ik me serieus genomen en is de afstand tussen ons ook mooi afgebakend. :o

Precies dit.

Oudere vreemden: u
Iedereen van < 50: jij/je
Mijn bazen: jij/je
Bekenden: jij/je
Oma's/(Opa's): jij/je
Ouders: jij/je

Ik ontweek over het algemeen namen, omdat het misschien te ver zou gaan om een voornaam te gebruiken, maar ik 'meneer' en 'mevrouw' ook niet over mijn lippen kon krijgen.

Overigens stelden op de tweede middelbare school waar ik zat alle leraren zich voor met hun voornaam, dus daar kon het allemaal wel.

Ik heb 1 leraar op de middelbare school gehad die zich voorstelde met zijn voornaam en ook zo aangesproken wilde worden, was een gave docent (net afgestudeerd, jaar of 23), maar dat was echt heel bijzonder na jaren (toen in totaal 13 :D ) van 'meneer/mevrouw Achternaam'. Maar ik zei soms wel per ongeluk 'u' :P

Ik heb altijd je/jij tegen mijn familie gezegd, dus ook tegen mijn ouders. Tot ik een jaar of 15 was zei ik tegen onbekenden en ouderen u. Maar het lijkt tegenwoordig wel of niemand meer met u aangesproken wil worden. Sommige mensen vatten het zelfs als een halve belediging op omdat ze denken dat ze ouderwets overkomen als ik u zeg. Tegenwoordig zeg ik dus vrijwel nooit meer u.

Ik zeg altijd je/jij tegen mijn ouders en ook tegen opa en oma. Alleen oudere onbekende spreek ik met u aan, en opt werk aan de telefoon met klanten van buitenaf soms ook maar dat ligt er aan hoe ze zelf praten.

Ouders bij naam

Iedereen die ouder dan mij is en een nog niet bekende dan "u"

98% zegt "zeg maar gewoon jij hoor"

Waarop ik alsnog u zeg gezien het automatisme is

Zo was de moeder van m'n ex eens boos op me geworden.

Waarom worden mensen nou weer boos als je ze u noemt? Waarom wil iedereen toch zo jong lijken, zich zo jong voelen? Wat is er mis met oud zijn? Het hoort bij het leven. Altijd jong willen zijn is meer iets voor Justin Bieber en Pippi Langkous. En voor mij is u gewoon een uiting van beleefdheid en een goede opvoeding. Wat ze over mij denken als ik je zeg maakt me niet zoveel uit, maar wat moeten ze van mijn ouders vinden? Die hebben dat meisje helemaal niet opgevoed, ze noemt zomaar ouderen je!

Ik woon tussen de grens van Noord en Zuid-Holland. Het is hier niet gebruikelijk, maar ook niet vreemd. Ik heb niet het idee dat u zeggen tegen mijn ouders met respect te maken heeft, het is meer iets dat ingebakken in mijn systeem zit.

'You'.

Dit, maar dan in het Tsjetsjeens. Daar heb je ook geen verschil tussen 'u' en 'je/jij'.

In het Nederlands weet ik nooit wat ik moet zeggen, dus in een gesprek zeg ik allebei door elkaar. Tegen mensen, ook ouderen, die ik goed ken zeg ik meestal wel gewoon 'je'. De verwarring is er alleen als ik met 'nieuwe' mensen praat.

Ik ben op de middelbare school eens een keer de klas binnengekomen met de tekst "goedemorgen meneertje". Het duurde even voor ik me realiseerde waarom ik zo aangestaard werd. Ook een manier om beleefdheden net niet meer zo beleefd te laten lijken. :D