Enorm groot probleem....help
 

Ik heb een probleem..het zit zo. Mijn school is gister begonnen en ik ben helemaal niet naar de lessen gegaan omdat ik heel onzeker ben. Ik ben pas net uit een roes gekomen (een jaar lang sociaal isolement). En ik durf daar helemaal niet mezelf te zijn, terwijl ik een heel uitbundig en energiek persoon ben. Daar ben ik echt onzeker. Iedereen staart me daar ook na, en ik weet niet hoe ik daar mee moet dealen.

Het zit zo, ik heb wat lichte littekens op m'n bovenlip door een ongelukje, en ik ben daar heel onzeker over, dus ik loop ook steeds met m'n hand voor m'n mond. :mad: Terwijl dat echt dom is, maar ik ben bang dat ik ermee geconfronteert wordt. Mensen zeggen ook dat het onzin is wat ik doe, want ondanks dat ben ik knap en heb ik hele mooie ogen. Maar ik weet niet..

Tot nu toe heb ik alle lessen gemist gister en vandaag..en morgen kan ik dat niet weer doen? Wat moet ik doen?? Ik zit hier echt mee, en zo kan het niet door..

:'(

Je zou naar een vertrouwenspersoon kunnen gaan op je school, of een mailtje sturen nu, dan maak je een afspraak. Eeuwig wegblijven is in elk geval geen optie.

Ik weet niet wat dat ongelukje precies inhoudt, maar als je je ervoor schaamt, zou je bijv. kunnen zeggen dat je een moedervlek had op je bovenlip. Dan heb je die laten weghalen, waardoor je een licht litteken hebt. (Mijn broertje heeft dat echt.)

Op wat voor school zit je? Middelbare? Weet je school waardoor je een jaar lang sociaal geïsoleerd was? Als dat er veel mee te maken heeft - wat vast zo is - is het vast handig als iemand ervan op de hoogte is.

Ik zit op volwassenonderwijs, dat is het probleem. Je moet zelf alles doen en je bent zelf verantwoordelijk voor wat je doet. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen..

Bij een intake gesprek zei de meneer ook dat ik me hand weg moest halen want het is niet erg. Het zit zo, toen ik klein was viel ik met m'n gezicht in diep glas en dat kwam op m'n bovenlip terecht waardoor ik nu littekens heb.

Ik had er nooit echt problemen mee omdat ik me er niet zo bewust van was, maar nu is het een gevoelig onderwerp, ik durf mezelf zegmaar niet helemaal te 'vertonen'.

Ik weet het echt niet. :'( En dat terwijl ik heel energiek ben. Morgenochtend heb ik vroeg les, en ik durf echt niet naar binnen..ik weet niet, ik ben echt raar..

Als jij bepaalt dat je je moet schamen voor je gezicht, dan zullen anderen dat merken en hetzelfde gaan denken.

Als jij bepaalt dat je prima bent zoals je bent, dan zullen anderen dat merken en hetzelfde gaan denken. Als ze je er dan op wijzen kun je gewoon vertellen wat er is gebeurd, met zelfrespect. Als je eerlijk bent zullen ze dat respecteren. Sluit jezelf niet op.

heb je al eens gedacht aan een speciale litteken creme?
want die van biodermal kan echt helpen om het minder op te laten vallen, die gebruik ik ook, werkt echt!!

Ik schaam me niet voor me gezicht :rolleyes: maar voor me littekens, want verder is alles mooi om eerlijk te zijn.

Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen? Het is makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.

Ben je bang dat ze gaan zeggen dat je een hazenlip had?

Wat heeft dat daarmee te maken? Dat is iets heel anders hoor. Ik heb alleen wat littekens, van ver valt het ook niet op. Ik weet niet, ik ben gewoon bang voor de reacties van anderen.

Kom je wel af en toe buiten? Zeggen anderen er weleens wat van, bijvoorbeeld in de supermarkt o.i.d.?

gaat het echt alleen om dat litteken? als je een jaar in een sociaal isolement hebt gezeten kan ik me voorstellen dat het supereng is om weer in een groep te zijn. die roes zal ook wel andere oorzaken hebben toch? hoe ben je daar uit gekomen? zelf of met hulp?

Het klinkt mischien heel erg en alsof het heel erg is. Maar ik heb nog nooit gehad dat iemand er eigelijk wat van zei, soms werd er alleen gevraagd hoe het kwam. Verder ben ik eigelijk ook vaak buiten en ik heb veel vrienden gehad en ook gewoon veel vriendjes en aandacht. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar vaak zijn littekens in het gezicht meteen opvallend en extreem, maar bij mij is dat op een of andere manier niet. Het valt bij mij niet zo op omdat ik andere pluspunten heb. Maar nog steeds, ik weet niet ik durf het gewoon niet te laten zien. :n

Ja ik ben bang dat mensen me raar aankijken vanwege me littekens. En een jaar sociaal isolement, ik heb een jaar geen school gehad en ben niet vaak uitgeweest, heb niet veel met vrienden gedaan en heb ook niks van me laten horen bij vrienden.

Ik vind dit echt kut, ik snap niet dat dit mijn leven ineens beheerst. :'(

misschien helpt het dan om jezelf een flinke schop onder je kont te geven en gewoon te gaan. hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. bedenk ook wat het ergste is dat kan gebeuren: mensen die naar je kijken en om je lachen? nou en, dat is dan maar zo, jij bent daar om te leren. verder weet je zelf ook wel dat het ontzettend onwaarschijnlijk is dat je ook echt wordt uitgelachen, het is nog nooit eerder gebeurd. zou jij zelf lachen om iemand met een litteken?

Je hebt wel gelijk, als ik niet op school ben dan denk ik er zo over. Maar zodra ik daar ben, durf ik helemaal niks. Vandaag ook al, ik had kennis gemaakt met m'n lerares en ze vroeg waarom ik mijn hand voor m'n mond deed, toen ik het weghaalde zei ze dat ik dit helemaal niet moet doen en dat ik een heel mooi meisje ben ofzo.

Ik lach ook niet naar iemand als die littekens heeft, want littekens zijn niet iets grappigs en het maakt iemand per definitie ook niet lelijk, maar op een of ander manier durf ik m'n hand gewoon niet weg te brengen...het is echt heel moeilijk.

oohh okee, ik had je verkeerd begrepen, dacht dat je nog helemaal niet naar school was geweest.

Als jij de hele tijd met je hand voor je mond loopt, vestig je er alleen maar meer aandacht op. Ik denk dat er meer mensen naar je kijken als je de hele tijd je hand voor je mond houdt, 'waarom doet ze dat, wat heeft ze te verbergen', dan dat er mensen zouden kijken omdat je een litteken hebt.
Je zegt net zelf dat het helemaal niet zo opvalt, dus je maakt het niet erger dan het is. Misschien dan toch die schop onder je kont, maar dan om eens een tijdje je hand weg te halen. Dan merk je vanzelf dat niemand raar reageert en dat je er helemaal niet zo door opvalt als dat je in je hoofd hebt zitten.

Jawel, ik ben naar school geweest gister en eergister, maar ben niet naar de lessen gegaan. :facepalm:

Vandaag had ik maar 2 vakken, en de eerste vak ging heel goed want dat was met maar 2 leerlingen maar de 2de vak zat ik steeds met m'n hand voor m'n mond.

Het is ook heel dom dat ik dat deed, nu sta ik daar bekend om, en als ik dat straks niet meer doe, gaan mensen denken 'oooh daarom deed ze het' :mad:

Ik ga morgen trouwens naar een kliniek en die gaan kijken wat ze kunnen doen, ik krijg dan zo'n behandeling.

geloof me, mijn armen zitten helemaal vol met littekens, net als mijn enkels trouwens, ik laat het gewoon niet merken, en ga ook geen lange broeken dragen als het 30 graden is dan valt het alleen maar op, als ik een opmerking krijg, dan zeg ik gewoon zo, ja ben maar blij dat je zelf geen littekens hebt, en dan houden ze meestal wel op.
je moet niet laten merken dat je je schaamt.

En wat dan nog, als mensen zien dat je die littekens hebt en dat je daarom die hand voor je mond gehouden hebt? Het maakt toch niet uit dat ze weten dat je je daar onzeker over voelt? Ik wed dat ze het zich allemaal prima kunnen voorstellen. En daarbij, als ze ernaar vragen, kun je toch gewoon vertellen wat er gebeurd is toen je jong was?
Waar ben je precies zo bang voor? Dat je niet geaccepteerd wordt?
Iedereen heeft onzekerheden en dingen waar hij/zij zich voor schaamt!

En aangezien je op het volwassene onderwijs zit neem ik aan dat je klasgenoten zich ook als volwassene gedragen. Iedereen mankeert wel iets en niemand is perfect. Zoals de meeste hier zeggen hoef je jezelf echt niet te schamen voor een paar littekens. Zeg gewoon eerlijk wat er gebeurt is. Want eerlijkheid duurt het langst!

Het lukt me steeds maar niet..ik denk dat ik hulp nodig heb. Ik kan het best goed vinden met een lerares daar, en ik ga haar vragen wat ik kan doen. Zij weet dat ik hier heel onzeker over ben.

Vandaag had ik les, en ik liep de trap op met m'n hand voor m'n mond weer, en een groepje jongens fluisterden dat ik de excorcist ben. :S Maarja, daar trok ik me niks aan. Het kwam door hoe ik keek en me ogen. Ik liep er idd belachelijk bij.

Ik moet hier echt mee kappen, ik moet de kracht krijgen dat ik sterk in me schoenen sta en mij lekker in me vel voel. Ik ben alleen bang dat ik niet serieus genomen zal worden.

Ik vind littekens altijd wel sexy, en ik ben niet de enige :y

Ik weet niet of je een jongen of een meisje bent maar als je een jongen bent is het zelfs stoer :P

Dit is echt typisch zoiets waar je jezelf overheen moet zetten, zodra jij ophoud met met je hand voor je mond rond te lopen, gaan je problemen vanzelf weg. Dit moet je natuurlijk geloven voordat je er aan begint anders stel je jezelf alleen maar bloot aan hevige zelfbewuste angst.

En als iemand er naar vraagt, waarom geef je dan niet gewoon eerlijk antwoord? Op die manier leren mensen de echte jij kennen en als mensen je eenmaal kennen vinden ze het al helemaal niet opvallend meer, dan is er alleen nog maar begrip!

Ik heb toen ik jonger was een keer 2 of 3 maanden (weet niet meer precies) achter elkaar gespijbeld zonder dat mijn ouders het merkte, totdat de school eens een keertje besloot om te bellen en toen had ik het voor mezelf natuurlijk alleen maar erger gemaakt. Niet doen dus, is echt geen oplossing.

Misschien moet je jezelf meer druk maken om wat jij wil ipv wat anderen van jou zouden kunnen vinden..

Ik heb wel vaker dat ik dingen gewoon doe terwijl ik mij daar totaal niet gemakkelijk bij voel. Zo heb ik bijvoorbeeld enorme examenvrees, maar doe ik nog steeds regelmatig tentamens voor cursussen naast mijn werk (is nog niet eens verplicht :) ). Dan voel ik mij altijd een dag helemaal verrot, maar ik ben wel altijd blij als ik weer een certificaat erbij heb.

Denk aan wat je bereiken wil..