Nergens meer gelukkig voelen.......
 

Hoi,
zoals jullie weten heb ik echt overal problemen,
maar loop de laatste dagen echt depressief rond.
ik heb voor mezelf een aantal keuze's gemaakt, ik weet hoe een normaal leven hoort te zijn, maar waarom heb ik het dan niet?
waarom moet mij al die ellende overkomen?
waarom kan ik niet gewoon normaal zijn?
ik weet niet meer wat ik dr mee aanmoet.
Ik zou het liefst aan de andere kant van nederland gaan wonen, zonder mensen die ik nu ken, behalve Joyce, zij is de enigste die me begrijpt, verder echt helemaal niemand uit mn leven meenemen, inclusief my friends, want die kennen mij niet zoals ik ben.
Ik kan hier nu n heel verhaal gaan zeiken over welke problemen ik heb, maar dan kan ik wel n jaar typen en dat zoek ik niet zo,
t komt er in ieder geval op neer dat ik n ander leven wil, ik wil dat al heel erg lang, maar de laatste tijd steeds meer,
ik kan nergens meer afleiding zoeken, nergens meer blij van worden, nergens meer mezelf veilig voelen(behalve Joyce),

BTW niet alleen Joyce wordt ik blij/normaal van,
ik krijg ook n ontzettend fijn gevoel,
als ik met de bus n eind weg ga, minstens 30 km, waar ik niet op elke hoek van de straat n herinnering heb dat ik dr van mn fiets getrapt ben, telkens om moet kijken of er geen mensen zijn die ik ken, dan krijg ik echt n gevoel van vrijheid, dat ik weer mezelf mag zijn, maar ik kan helaas niet zovaak weg enzo.
maar echt die 2 dingen, met de bus weg en Joyce zijn de enigste waar ik nog blij van wordt.
owja en graffiti, maar dat kan ik niet spuiten(gebrek aan lef), ik wil gewoon weer ergens mezelf kunnen zijn, ergens een plek hebben waar ik niet om hoef te kijken wie ik tegenkom, een plek waar ik geen beelden terugzie van wat voor ellende ik daar nu weer heb meegemaakt,

ik lees de laatste tijd steeds meer tijdschriften, in die reallife verhalen staat wel eens van meiden dat je als je anorexia hebt grip op je leven hebt, weet ergens de baas over kunt zijn, wat lijkt me dat fijn,
de laatste tijd denk ik steeds vaker,
waarom eigenlijk niet n week spijbelen, naar de andere kant van nederland vluchten, mezelf zat zuipen, mn leven is toch al verkloot, waarom eigenlijk geen graffiti spuiten? laat ze me lekker pakken, dan zal ik ns ff vertellen wat voor klotedorp dit is,
laat ik ns lekker gek doen, mn leven voor n week/maand/jaar verkloten, dan weten mense tenminste dat ik t zat ben.

niets kan me nog schelen, laat ze me maar kapot schieten, laat ze me maar van mn fiets trappen, ik duw ze zo de sloot in,

ik heb gewoon nergens n plek waarik mezelf kan zijn, mezelf fijn kan voelen,
ik heb n uitzichtloze toekomst, ik weet wat ik wil, wat ik wil bereiken, ik weet alleen niet hoe, ik weet dat ik dr nog n paar jaar op moet wachten, en ik weet niet of ik dat volhoud, ik dacht vroeger altijd aan zelfmoord, maar nu komen die gedachtes terug.

ik wil niet telkens als de deurbel gaat bang moeten zijn dat het de politie is, als ik mensen uit de straat zie, bang moeten zijn dat ze beginnen over mishandeling, mezelf meoten verdedigen, ik wil niet moet accepteren dat anderen mij willen veranderen, ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, ik wil een ander leven
ik weet eerlijk gezegd niet eens hoe ik nog normaal moet doen tegen leeftijdsgenoten, omdat ik al die jaren gepest ben, ik weet niet hoe ik aardig moet zijn, omdat ik me altijd moest verdedigen, ik wil dat gedoe gewoon niet meer, ik wil een ander leven
maar ik moet er op wachten en dat houd ik niet lang meer vol.
geloof me als mensen denken dat ze ''problemen''hebben als ze toevallig last van puistjes hebben, dan zou ik graag met ze ruilen, ze mogen mn hele kutleven hebben





sorry voor die nare woorden die ik af en toe gebruikte maar t moest r ff uit

Probeer met iemand te praten, desnoods met een psycholoog of wat.
Je moet proberen dingen positief te zien, zo lang je dat niet doet is het hele leven rot. Overal zijn er vervelende dingen maar wat doe je eraan. Probeer positief te denken, ik snap dat het lastig is maar nu blijf je alleen maar negatief en zie je nergens iets positiefs in en dat helpt echt niet om je beter te voelen. ;)

Ik zou gezien ook al je topics toch eens langs de huisarts gaan:)
Die kan je doorverwijzen naar een maatschappelijk werker oid.
Die kan naar je luisteren, en oplossingen aanbieden wat je kunt doen om dat depressieve gevoel weg te krijgen.

Hey Duckdog

Vervelend dit maar ik weet hoe dit voelt!
Heb nog contact met een medewerker van het PGB ? Misschien moet je er is over praten wat je allemaal dwars zit op dit moment..misschien kan zij je een beetje helpen. Huisarts zie ik noodzaak niet echt van in..Jij moet gewoon nu even iemand hebben die je kan vertrouwen en fijn mee kan praten..dus neem misschien is het initiatief door is te vragen of er een afspraak kan komen met iemand waarmee jij fijn kan praten en misschien zo een beetje door het depri gedeelte door kan helpen. Ik heb vorig jaar ook zo depri gevoeld dat ik me voor de trein wou smijten..maar daar schiet ik niks mee op..Dat is te makkelijk ;) Dus ik ben toen een tijdje onder behandeling geweest..gewoon in mijn eigen huis en na 6 weken was mijn leven weer een beetje op de rit.. dus gewoon doorgaan ook al is het moeilijk ;)

x

Ik zou inderdaad ook maar eens de moed bij elkaar gaan rapen om naar de huisarts te gaan. Je zit duidelijk niet goed in je vel. Ik proef ook een beetje dat je een laag zelfbeeld hebt. En dat je bepaalde denkbeelden hebt die je gedrag op deze manier beïnvloeden. Echter, jij bent de enige die voor jezelf kan beslissen om naar de huisarts te gaan. Als je die neemt heb je de eerste stap genomen om deze ellende te gaan doorbreken en het tij te keren.

Die zal je dan doorverwijzen naar de juiste hulp. Ze gaan je dan een manier van denken aanleren die jou zou moeten beschermen tegen deze negatieve destructieve gedachtes en gevoelens.

ik heb iemand waar ik harstikke fijn mee praat, Joyce dus, maar die zie ik niet zo vaak, en ik ben ook bang dat ik haar aan het einde van het schooljaar helemaal kwijt ben, voorgoed,
t is denk ik niet zo dat ik perse wil praten ofzo, ik heb via scholieren.com n paar mensen waar ik mn verhaal bij kwijt kan, en ik heb Joyce en een goede vriendin van me(maar daar praat ik niet zoveel mee, zij zit zelf ook in de shit)
Telkens als ik erover praat dan krijg ik weer n rotgevoel,
soms is t inderdaad wel beter,
maar ik denk dat ik nu een manier moet vinden om afleiding te zoeken,
want telkens busreisjes maken wordt ook n beetje duur:O

PM.

+ Aangezien dit topic één lange klaagzang is zonder vraag/stelling oid sluit ik hem. Je hebt genoeg adviezen gekregen de afgelopen tijd en het is tijd om er wat mee te doen.