verloren wegen
 

Weeral bekijken we elkaar met grote ogen
en spelen we met de veranderlijke kleppen
van dit spel op voortbestaan.

Winter, Herfst, Zomer en Lente,
allen recht in lijn.
Verachting en walging als hete octaan
gecompresseerd tot
re-jektie.

Waarom kennen we elkaars wegen niet meer?

Ik vind het mooi, maar ik kan niet zo goed zeggen waarom, want ik snap er echt totaal niks van.

Dito. Al vind ik het deels mooi omdat ik er niets van begrijp. En omdat ik het zo leuk vind dat je speelt in woorden. Ofzo.