ik loop, ik loop op schoenen...
 

Stap met schoen
Ik stap, ik stap op schoenen. Voor jou is dat laatste misschien van zelfsprekend, maar voor mij was dat ooit niet.

Ik liep door de binnenstad van Parijs. Ongewassen, ongeschoren en met de permanente geur van goedkope whisky rondom mij. Om mijn lichaam hingen wat oude vodden. Slenterend op naakte voeten sleurde ik mezelf verder.

Mensen bekeken me alsof ik een stuk afval was. Oké, zo zag ik er ook uit. Ik negeerde ze, ze lachten, spotte en soms gaven ze wat kleingeld. Meer deden ze niet. Wekelijks haalde ik zo’n vier euro op. Net genoeg om een kaartje en een postzegel te kopen. Ik maak mijn ouders liever niet te ongerust.

Hoe ik dan at? Daar had ik een slim “trucje” voor bedacht. Nou, het is meer een soort van zwerversgeheim. Dus vrees ik dat ik het je totdat je gehuld in oude vodden, zonder geld op straat slaapt ik het je niet kan vertellen.

Na vijf jaar was ik het beu. Ik wou geen zwerver meer zijn! Mensen die je vuil aankijken, ik was er klaar mee! Ik wou mensen bekijken alsof ze afval waren, hun nauwelijks een blik gunnen. En dan met groote air wat kleingeld geven. Gelukkig was ik realistisch genoeg om te beseffen dat er geen uitweg was. Met één snede zou alles voorbij zijn. Makkelijk toch?
Ik zocht op straat, in het park, in de hoop dat ik iets zou vinden dat scherp genoeg was om mijn slagader te raken. Een blikje, een hond, een plastic zakje,.. Maar een mes, dat niet. Een mes, een mes heeft er iemand een mes schreeuwde ik wanhopig. Een bebaarde oude man slenterde langzaam naar me toe. “Gooi je de handdoek in de ring” vroeg hij met een verbitterde, droge stem. Ik knikte. Hij gaf me zijn mes en liep weg, een stuk sneller dan eerst.

Ik deed het snel. Ik wou weg, en snel.
Ik zag een fel wit licht. Was ik dood? Nee, anders kon ik je dit verhaal niet vertellen. Ik lag in het ziekenhuis. In een bed, eindelijk in een écht bed. Ik was gewassen, droeg propere kleren. Door al die ziekenhuisluchtjes rook ik die whisky geur bijna niet meer. Het was weg.

Langzaam kroop ik het bed uit. Er stonden schoenen naast. Ik stapte, ik stapte op schoenen.

Best een mooi verhaal. :) Er zitten nog wel hier en daar wat spellingsfoutjes in (zoals 'van zelfsprekend', dat moet aan elkaar), maar verder is het in orde.

Ik vind het begin zo mooi: "Stap met schoen
Ik stap, ik stap op schoenen. Voor jou is dat laatste misschien van zelfsprekend, maar voor mij was dat ooit niet.

Ik liep door de binnenstad van Parijs. Ongewassen, ongeschoren en met de permanente geur van goedkope whisky rondom mij. Om mijn lichaam hingen wat oude vodden. Slenterend op naakte voeten sleurde ik mezelf verder."

Ik zat er gelijk helemaal in en zag alles voor me. En ik verwachtte dus een meeslepend verhaal. Die kwam niet en dat vond ik jammer.
Wat schoonheidsfoutjes: Uitroeptekens zijn niet nodig, het is subtieler zonder. Dialoog op aparte regels leest beter, en altijd aanhalingstekens gebruiken.

ik weet het spelling behoord niet echt tot mijn euh.. talenten :p
maar ik probeer er aan te werken

echt bedankt voor de tips enzo :D echt bedankt wat bedoelde je met een meeslepentd verhaal ?

Nou het begin zette een toon voor een verhaal die niet kwam, maar dat kan ook aan mij liggen.