".." zei ze. Ik antwoordde ".."
 

Hoewel mijn schrijven klaarblijkelijk nogal slecht gevonden wordt, wil ik het hier toch nog even proberen met een gerichte vraag. Bij het schrijven merk ik vaak dat ik het lastig vind om gesprekken tussen de ik persoon en een ander karakter soepel te laten lopen. Ik zal een voorbeeld geven. Stel ik wil het volgende gesprek opschrijven:

“Zo, en nu eerst een beetje ontspannen” zei ik. “Sorry dat ik moest huilen..” zei ze zachtjes. “En wie was die man? Hij was heel aardig, komt hij nog vaker hier?” “Niet zoveel vragen tegelijk kleintje." Zei ik. "Dat was Mike, mijn broer. En ik denk niet dat je hem nog vaker zult zien”. “hum, ok” zei ze een beetje bedroefd. “Zeg Blondie, morgen moeten we jou maar eens naar huis krijgen, denk je niet?”.

Dat loopt (mijns inziens) voor geen meter omdat er teveel directe quotes achter elkaar zitten. Dat zou ik zelf als volgt oplossen:

Met een kop koffie in mijn ene hand en een stoel in de andere liep ik weer naar de woonkamer.“Zo, en nu eerst een beetje ontspannen” zei ik, meer tegen mezelf dan tegen Blondie die me weer strak bleef aankijken. “Sorry dat ik moest huilen..” zei ze zachtjes. “En wie was die man? Hij was heel aardig, komt hij nog vaker hier?” Ik legde mijn rookwaren weer zorgvuldig voor me neer op de salontafel. Het irriteerde me een beetje dat ik niet in mijn eigen stoel zat maar ik zei er niets over. “Niet zoveel vragen tegelijk kleintje. Dat was Mike, mijn broer. En ik denk niet dat je hem nog vaker zult zien”. “hum, ok” klonk het een beetje bedroefd. “Zeg Blondie, morgen moeten we jou maar eens naar huis krijgen, denk je niet?”.

Nu is mijn vraag hoe jullie soortgelijke situaties aanpakken. Minder directe quotes, of hebben jullie nog andere methoden om dit soepel op te schrijven?

Ik hoor graag van jullie!

Vaker op 'enter' drukken werkt al een hoop. En voor jouw stukje: de zin: "En wie was die man? Hij was heel aardig, komt hij nog vaker hier?" loopt echt voor geen meter. Dat zegt men gewoon niet zo - je zou eerder iets zeggen als "En wie was die man? Hij was zo aardig - komt hij hier vaker?". Misschien is het streekgebonden hoor, maar dat loopt in mijn ogen al veel beter.

Qudo, het probleem met jou 1ste dieloog is dat hij doods is. Je schrijft een opeenvolging van uitgesproken zinnen, maar ik weet totaal niets over de context. Staan ze buiten? Ligt ze neer? ...

Je tweede dialoog geeft heel wat van die nodige gegevens zo goed zelfs dat het eigenlijk bijlange zo slecht geschreven niet vind. Persoonlijk zou ik alleen nog proberen er ook wat spanning in te steken.

Zoals dit:

Met een kop koffie in mijn ene hand en een stoel in de andere liep ik terug richting woonkamer. Wat een soep! spookte het nog steeds door mijn hoofd. Het koste mij moeite om een geforceerde glimlach op mijn gezicht te toveren toen ik de woonkamer binnen stapte.
“Zo, en nu eerst een beetje ontspannen” zei ik, eigenlijk meer tegen mezelf dan tegen Blondie. Opnieuw bleven haar ogen strak op mij gericht.
“Sorry dat ik moest huilen..” Verontschuldigde ze zicht. Haar stem klonk zacht, bijna breekbaar. “Maar wie was die man? Hij was heel aardig, komt hij nog vaker hier?”
Ai, hoe moest ik daar een verhelderend antwoord opgeven, zonder te liegen? Ik legde mijn rookwaren zorgvuldig voor me neer. Tussen de hopen andere rommel op de salontafel. Het irriteerde me een beetje dat ik niet in mijn eigen stoel zat, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. “Niet zoveel vragen tegelijk kleintje. Dat was Mike, mijn broer. En ik denk niet dat je hem nog vaker zult zien”.
Ik zag meteen aan haar ogen dat ze geen genoegen nam met dat antwoord. “Hum, ok” zei ze uiteindelijk. Het klonk een beetje bedroefd.
“Zeg Blondie, morgen moeten we jou maar eens naar huis krijgen, denk je niet?”.

Kleine aanpassingen die ervoor zorgen dat er altijd weer een vraag in het hoofd van de lezer zit, zo blijft hij lezen. ;)

Je schrijft helemaal niet slecht hoor, je moet alleen vaker op enter drukken. En je kan soms best een aantal dialoogzinnen achter elkaar zetten zonder daar kanttekeningen en expressie tussen te zetten. De lezer leest sneller dan jij schrijft. Dus hij leest er zo overheen. Je tweede dialoog ziet er overigens prima uit.

"Hoewel mijn schrijven klaarblijkelijk nogal slecht gevonden wordt"

Daar was je me al kwijt.

Omdat dat helemaal niet zo hoeft te zijn, er zijn enkel nog geen reacties gekomen.
Nou ja, het is al gezegd, vaker op enter drukken doet een hoop.

En omdat ik denk: Als je zelf al zegt dat we het niets vinden, waarom zou ik dan moeite gaan doen?

Het klinkt misschien flauw, maar ik heb in eerste instantie daadwerkelijk niet verder gelezen dan die eerste zin omdat ik meteen dacht: bah, aansteller. Dat helpt je niet, jezelf presenteren is de helft van je schrijven. Het klinkt misschien flauw, maar het is een welgemeend advies.

Bedankt voor alle reacties!

Fa, het is inderdaad waar dat het verhaal meer tot leven komt wanneer je meer informatie geeft over de setting. Het probleem is vaak dat ik in mijn hoofd heel duidelijk de situatie voor me zie, en daarom veel informatie vanzelfsprekend vind. Voor de lezer kan dat natuurlijk heel anders zijn.

Egoconstructie. Je hebt gelijk dat een stuk vaak anders overkomt wanneer ik het lees dan wanneer ik het schrijf. Omdat je dan sneller door tekst gaat zijn dit soort zinnen wellicht wat minder storend. Wat me ook opvalt is dat zaken die verder uit elkaar staan opeens 'in elkaar haken' doordat je ze relatief snel achter elkaar leest.

Mevrouw Lul, mijn opmerking was misschien wat misplaatst. Het was meer als verontschuldiging dat ik voordat er reacties op mijn andere topic zijn dit forum al weer kom bevuilen met een nieuwe.

Volgens mij hebben veel te veel schrijvers gewoon een veel te dikke nek. Een verhaal kunnen schrijven is echt géén wereldprestatie...

Ik waardeer bescheidenheid. Maar dat zal wel aan mijn Rooms-Katholieke wortels liggen. ;)

Ik ken dat probleem heel goed hoor, het is namelijk zo dat ik als heel kleine amateur horrorschrijver daar ook geregeld mee worstel.
Je kan natuurlijk niet alle details geven, want dan is het een beetje als op vakantie met een caravan achter je, proberen in overdrive de mont blanc op te rijden:
Daat gaat geen meter voorruit.

Helemaal geen details is echter ook geen goede oplossing, want dat zorgt niet bepaald voor leesplezier.
Een goed schrijver is een beeldend denker: hij ziet alles scenes voor zijn ogen en kan van daaruit alles naar papier omvormen, door de details te selecteren die je bij het kijken naar een film zou onthouden.

Neem nu een scene van een die zijn das knoopt voor een spiegel.
Wat onthou je als je hier 5 seconden naar zou kijken op het witte doek?
De kleur van het hemd?
De das?
Een dikke of een dunne knoop?
Zijn zijn handen verzorgd?
Ringen?

En als je dat hebt, kan het spelen beginnen he:

Zorgvuldig knoopte Fred zijn gladgestreken, witte overhemd dicht. Zijn gemanicuurde handen aarzelden even boven het rek met stropdassen. Welke past het best? dacht hij. De donkerblauwe besloot hij.
Hij ging voor de hoge wandspiegel staan en probeerde zich de knoopwijze van een dubbele windsor voor de geest te halen.
Nee zo niet! vloekte hij. Gefrustreerd trok hij de wirwar van zijde los en besloot dan maar een eenvoudigere knoop te proberen.
Hmm, niet perfect, maar het moet ermee door kunnen. Hij knikte goedkeurend naar zichzelf, alsof hij trots was dat hij erin geslaagd was de dasknoop van zijn schooluniform van weleer opnieuw uit te voeren.

En misschien ben je er dan nog niet helemaal tevreden over en besluit je er achteraf nog wat aan bij te schaven. Schrijven is een kwestie van geduld hebben ook, al begint alles natuurlijk bij de fantasie in je hoofd. dat is de wortel van elk goed verhaal. ;)

Ik vind je zo dramatisch opstellen en jezelf het centrum van het universum maken door te gaan stampvoeten als er niet direct op je tekst wordt gereageerd niet bepaald bescheiden. Maar dat is dan weer mijn bescheiden mening natuurlijk.

Ik doelde niet op iemand specifiek hoor. ;)
Ik zie alleen niet in waarom de poster niet-bescheiden zou zijn?
Hij geeft eerlijk toe dat ervaringsgewijs de meesten niet van zijn werk houden en dat hij zelf vindt er niet erg goed in te zijn.
Wat klopt in de zin dat hij geen Stephen King is nee.

Ik kan heel goed inzien dat ik bvb iets Dramatisch heb -dat streef ik ook heel bewust na zoals iedereen weet- maar ik zie dus niet in waar het bij de poster zou zitten?
Gewoon een eerlijk stukje van een eerlijk man, dat ik zo eerlijk mogelijk heb beoordeeld. ;)

Hoe het bij de poster zit, weet alleen de poster. Ik zeg ook alleen hoe het op mij overkomt en dat is alsof de poster even drama wil schoppen omdat er een stukje niet gelezen is en hij wil horen dat hij heus wel goed is. Ik houd er gewoon niet van als mensen zo in de slachtofferrol kruipen. Net zoals jij (FA) vaak al voor anderen bepaalt dat ze niet van je werk houden en je niet begrijpen, dan denk ik: laat ons dat lekker zelf bepalen. Maar als je van tevoren je al zo opstelt, heb ik al geen zin meer om er moeite in te steken en ik denk dat er met mij velen zijn die dat ook zo ervaren. Kortom: je als slachtoffer en niet-begrepen opstellen helpt je niet want juist daarmee zet je jezelf buiten spel.

Ah, op die manier :) Misschien werkt dit ook wel beter op een forum, het stellen van een concrete vraag, in plaats van gewoon in het algemeen willen weten wat mensen van je tekst vinden. Afgezien van wat extra enters kun je trouwens ook wat meer op interpunctie letten:

Met een kop koffie in mijn ene hand en een stoel in de andere liep ik weer naar de woonkamer. “Zo, en nu eerst een beetje ontspannen,” zei ik, meer tegen mezelf dan tegen Blondie die me weer strak bleef aankijken.
“Sorry dat ik moest huilen,” zei ze zachtjes. “En wie was die man? Hij was heel aardig, komt hij nog vaker hier?”
Ik legde mijn rookwaren weer zorgvuldig voor me neer op de salontafel. Het irriteerde me een beetje dat ik niet in mijn eigen stoel zat, maar ik zei er niets over.
“Niet zo veel vragen tegelijk, kleintje. Dat was Mike, mijn broer. En ik denk niet dat je hem nog vaker zult zien”.
“Hm, oké,” klonk het een beetje bedroefd.
“Zeg Blondie, morgen moeten we jou maar eens naar huis krijgen, denk je niet?”


Verder ben ik het absoluut niet eens met FA die zegt dat een goed schrijver een beeldend denker moet zijn, die de scenes voor zich ziet. Een tekst is geen film, het gaat daarbij niet om de beelden, maar om wat er gebeurt en gedacht, gevoeld wordt. Voor sommige mensen kan het misschien werken om te doen alsof je verhaal een film is en te trachten het in beelden voor je te zien, maar dit is zeker geen stelregel.

En dit was tot voor kort de 3de grootste partij van België:

http://e2000madridnoticias.files.wor..._bijlage_2.jpg

Dus zo onproductief lijkt die houding mij niet eens. ;)

Maar nu terug over schrijven:

Wat mijzelf betreft ken ik mijn markt gewoon heel goed:
De meeste mensen houden nu eenmaal niet van slepende horror met gothic novel invloeden en ook jij hebt zelf al meerdere malen bevestigd het niet eens te zijn met de fundamentele principes waarop ik mijn stijl baseer.

Het is dus niet iets dat ik op hou, het is simpelweg zo. ;)

Nogmaals, ik spreek vanuit mijn eigen ideologie en stijl.
Ik verkondig niet alwetend te zijn, maar dat zijn wél de basisconcepten waarop ik op bouw en die ik als leer verkondig.
Aan iedere schrijver en lezer voor zich om te kiezen of hij/zij daar wel of niet mee eens is.

Overigens bestaat er psychologisch een onderscheid tussen mensen die beelddenken en die woorddenken. ik denk dat hier het fundamentele verschil tussen onze visies zit:
ik denk enkel in beelden, dus heb ik niets aan loutere verbanden tussen gebeurtenissen en gedachten. ;)

Oké :cool:

Ik ben absoluut een woorddenker ja ;)

Dat had ik al afgeleid aan uw schrijfstijl ;)
Niets mis mee overigens, zeg ik zeker niet.
Alleen heb ik een heel ander doelpubliek voor ogen. :p