Ik ben echt verliefd
 

Ik ben erg verliefd op een meisje dat ik in december heb ontmoet... Op dat moment lagen mijn ouders in een scheiding, had ik net een goeie vriendin verloren aan een sekte. Ik zag alles niet meer zoveel zitten... Maar heel toevallig kwam ik via Cu2 op een profiel van haar (2jaar geleden heb ik haar al eens leuk gevonden, maar het contact was verwaterd), dus had contact gezocht, en via MSN hadden we hele gesprekken, en het klikte gewoon goed! Ik kwam haar 's ochtends tegen in de bus, en 's avonds MSNden we... In het weekend, als ze tijd had, ging ik bij dr langs. Ik vertelde haar dingen die ik nog nooit tegen anderen heb gezegt, en zij tegen mij.

Ik begon haar weer leuk te vinden... Dit had ik een beetje teveel laten merken via MSN, en hadden we dus een gesprek via MSN erover, daarin vond zij dat het te snel ging, en dat ze me gewoon niet leuk vond. Als ik haar tegenkwam in de bus was het nog steeds gezellig, alleen praatten we er nooit over wat ik voor haar voelde... Ik vond haar op dat moment ook alleen maar een hele leuke meid! Een tijdje ging het zo door.

Zomaar opeens vroeg zij via MSN waarom ik haar eigenlijk leuk vind. Ik had het uitgelegd, en zij zegt nogmaals dat het niets kan worden, dit keer omdat we te verschillend zijn (dit is 1van de dingen die ik JUIST leuk aan haar vond! We hebben vaak hele discussies...) En dat ze tot nu toe altijd is belazerd door jongens.

Een paar dagen later zegt ze tegen me dat ze niet kan ontkennen dat er wat tussen ons bloeit (via MSN). Ik voelde me op dat moment echt heel goed! Maar toen zei ze dat het toch niets kon worden, dat haar besluit vast staat. Dit heb ik aangevochten, en ze was boos op mij dat ik haar telkens weer aan het tweifelen bracht! Ze zei dat we mekaar een tijdje niet meer moesten gaan zien, om zo elkaar te vergeten. Ik wist toen al dat dat niet zou gaan helpen zo... We waren toch nog tot de beslissing gekomen dat we mekaar wel gewoon bleven zien. Maar de keren dat ik haar zag in de bus was het niet meer zoals het was, en had op een gegeven moment het idee dat ze me ontweek... Dit was ook zo, en dat hebben we helemaal uitgepraat. Ze zei dat ze zo bang was om mij te verliezen...

Toen kwam de zomervakantie, de eerste week zaten we elke dag samen, film kijken enz. En zei ze tegen mij dat ik de enige jongen ben waar zij het zo naar haar zin mee heeft gehad... Dit zei ze de dag voordat ze op vakantie ging (zes weken!) En de afscheid was niet meer dan een hand...

Een ander probleem is ook nog haar vader, die vind jongens lager dan HBO niet geschikt voor haar, en die komen dan ook het huis niet in! En volgend jaar gaat ze waarschijnlijk naar het buitenland (naar school).

Maar tijdens de weken dat ze nu al weg is denk ik elke dag aan haar, en voel ik me voor het eerst verliefd. Ik denk telkens wat ik moet gaan zeggen als ze terug is, en ben toch zo bang dat ze een vakantievriendje heeft ofzo... Ikzelf heb in mijn vakantie simpelweg geen meisje benaderd omdat ik het voel als vreemdgaan ofzo...

Het is een feit dat ik haar niet zovaak ga zien komend schooljaar, maar ik wil haar duidelijk maken dat ik bereid ben te wachten. En haar, of iemand anders, belazeren zou wel het laatste zijn wat ik zou doen! Ik weet niet of ik er goed aan doe om het haar NOG eens te vertellen, maar dit keer gaat er niets via MSN, en wil ik dat we alles in 1x uitspreken!

Ik heb geen idee waarom ik dit post, waarschijnlijk omdat ik het gewoon wil opschrijven... Ik weet dus ook niet of je de moeite neemt om dit te lezen...

Ik ben ook verliefd.

Tsja, ik heb het gelezen.

't is erg frustrerend als je geen zekerheid hebt en je gevoelens ergens in de lucht hangen, zonder dat je er iets mee kunt.

Sterkte iig.

Van de ene kant is het prachtig dit gevoel, van de andere kant is het enorm klote. Het fantastische is eraan dat je verliefd bent en iemand hebt gevonden waarmee je veel kan delen. Van de andere kant is het frustrerend dat zij niet wil. Zoals jij het overbrengt op mij is het dat zij niet durft. Ze probeert een muur om haar hart te bouwen tegen het mannelijk geslacht. Daarom zal er nooit een jongen doordringen. Je hebt zelf aangegeven dat je wel door die muur soms heen komt. Ze zal niet vreemd gaan op vakantie als hetgene wat er speelt waar is. Als het toch zo is dan is ze jou zekers te weten niet waard. Ze is dan wel niet vreemd gegaan maar je wel 'verraden'. Mijn enige raad zou zijn om de strijd niet op te geven, laat zien dat je veel moeite voor haar doet, haar hart behoort tot jou, dat laat ze merken. Jij bent degene die haar duidelijkheid moet geven dat ze bij je hoort. Schrijf een gedicht voor haar of geef haar een roos. Zorg ervoor dat (ook al wil ze je ontwijken enzo.) ze je niet vergeet, en laat haar weten dat je alleen haar wilt. Ik geloof erin dat het je gaat lukken, want het is puur van beide kanten zoals het op mij overkomt.

BTW: vond het een lief verhaaltje. Veel succes...