kanker en wellicht wat tips?
 

Ik plaats dit even met een uc.

Sinds 2 maanden heeft mijn ma longkanker, en al in een zeer vergevorderd stadium. De behandeling is wel heel erg gericht op genezing, maar het is bijna letterlijk een middel dat erger is als de kwaal.

Ik zie mijn ma niet beter worden, eerder zieker. Van alle bijwerkingen die genoemd worden, heeft ze last, en nog veel heftiger dan de maker van de chemo ooit had kunnen verzinnen ( ik weet zeker dat er mensen op zullen kunnen promoveren). Ze krijgt ook nauwelijks tijd om te genezen, want elke week gaan er 2 tot 3 verschillende kuren in, en ook de bestralingen die normaal 2 minuten duren, zijn bij mijn ma tot 5 minuten opgeschroefd.

het is nu zover dat er ook psychiatrische medicijnen aan te pas komen, om de ergste stress en spanningsverschijnselen aan te pakken.

Ik heb altijd tegen mijn ma gezegd: dat ik er zal zijn om haar te steunen, maar nu ben ik zelf door het vele ziekenhuisbezoek 'ziek' geworden. Ik heb een virusje te pakken. Niks ernstigs verder.

Maar ik kan dus die belofte niet echt waarmaken. Volgens mijn huisarts mag ik geen fysiek contact hebben, liefst zelfs niet op bezoek gaan.

En zelf begin ik het einde van mijn reserves wel te bereiken. Constant moe, ik rij per maand 5000 kilometer extra om van mijn ma naar mijn werk te komen, en slapen doe ik ook veel minder.

Ik probeer zoveel mogelijk gezond te eten en te leven, maar momenteel, begin ik een beetje mijn breekpunt te naderen.

Heeft iemand wellicht tips voor me, hoe ik op de been kan blijven, mentaal en fysiek? Ik wil heus wel voor mijn moeder op komen, maar op dit moment durf ik haar in haar toestand niet eens te vertellen dat ik ziek ben, en mogelijk niet eens naar haar toe kan, om haar te beschermen. Ze is zo bang, zo in paniek. En dat juist ik zou afvallen, zou haar geen goed doen.

Ze heeft/had heel veel hulp van een overbuurvrouw, maar die is zelf ineens hartpatient geworden, dus die hulp zal een beetje wegvallen, verdere familie of vrienden zijn er niet echt. Niet in de buurt. Dus alles komt een beetje op mij neer. En momenteel zie ik even geen licht meer schijnen...

Sorry voor de lange post, en alvast bedankt voor eventuele tips.

Ik weet niks echt behulpzaam te zeggen.
Door al die stress kan je toch slecht door met zo'n griepje? Hoe erger de stress hoe slechter je geneest dacht ik, dus misschien wat minder werk als dat kan?

5000 kilometer per maand?
kun je anders niet met het ov gaan?
dat is wel iets duurder denk ik, maar dan kun je gewoon slapen ondertussen of in ieder geval iets doen wat minder intensief is als autorijden.

Heb jij geen broers of zussen? Of een goede vriend die het eventjes ''tijdelijk'' van je over kan nemen?
Verder zou ik contact opnemen met een verpleegkundige en je situatie uitleggen. Misschien wat vaker langs kan komen?

Verder weet ik niet hoe jij tegenover een psycholoog staat, maar je zou eens een gesprekje kunnen voeren om alle dingen op een rijtje te zetten, zodat je overzicht hebt!

kun je anders niet vragen of die overbuurvrouw en je moeder elkaar mogen zien in het ziekenhuis?
dan hebben ze beide bezoek en steun, en heb jij minder druk op je.
of liggen ze niet in hetzelfde ziekenhuis?

tnx voor de reacties.

@Dickdog: OV is niet echt een optie. Want dan duurt het reizen alleen maar langer, en echt slapen in de trein is me nog nooit gelukt. Mijn ma en overbuurvrouw liggen in twee verschillende ziekenhuizen, op verschillende afdelingen, dus dat gaat iig niet werken.

@Quesy: ik heb een zus, maar dat is een geval apart. Ik kan inderdaad wel een oude schoolvriend benaderen, die woont er vlakbij. Goeie tip :)
Ik ben al bij een vertrouwenspersoon geweest van mijn werk, en dat is een fantastische kerel. Zal binnenkort nog eens met hem babbelen.

@Interglot: ik werk maar ten dele in loondienst, en die baas is gelukkig heel meegaand. Maar mijn overige werk is als zelfstandige. Wat dus neerkomt op geen werk = geen geld. En ik heb wel iets gespaard, om wat te overbruggen, maar hier had ik eerlijk gezegd niet op gerekend. Dus dat potje is redelijk op.
En sowieso, nu in slaap komen is niet heel eenvoudig. Ik probeer het wel, en ook op tijd. Maar het houdt niet echt over.

Tnx sofar voor het meedenken :)

Waarom blijven mensen mij naam verkeerd spellen:O:D

Nou mooi dat je er iets mee kan.
Verder natuurlijk goed voor jezelf blijven zorgen qua eten/sporten.

Laat even weten hoe het loopt met de vertrouwenspersoon en je goede vriend.

oeps sorry.

Ik zie nu ook dat ik duckdog verkeerd gespeld heb :D

@feniks, maakt niet uit:p

maareeh, kun je anders geen melatonine ofzoiets gebruiken?
Dat werkt echt!! en het is geen chemishe rotzooi ofzo, het is gewoon een stofje dat je lichaam normaal ook zelf aanmaakt, dat krijg je dan nog n beetje extra waardoor je sneller en makkelijker gaat slapen.

Oh, TS, wat een kutsituatie zeg :(. Voor je moeder, natuurlijk, maar zeker ook voor jou. Misschien wel net zo erg, juist omdat het waarschijnlijk aanvoelt alsof het minder erg is. Jij hebt immers geen kanker, je moeder wel. Allereerst daar veel sterkte mee.
Ik denk dat de meeste mensen wel zullen begrijpen dat je je er slecht over voelt, ook dat je niet naar je moeder toe kan komen. Je moeder waarschijnlijk ook wel. Waarschijnlijk begrijpt ze het ook als je een dagje niet komt, zéker als dat in haar eigen belang is. Je wilt haar immers natuurlijk niet nog zieker maken.
Ik denk dat het het beste is als je haar dat vertelt en haar uitlegt hoe je je voelt. Dat is natuurlijk moeilijk en het klinkt ook wel gemeen, want je wil je moeder niet verdrietiger maker dan ze waarschijnlijk al is over de hele situatie, maar het heeft ook geen zin om elke keer met wroeging aan haar bed te staan. Als je bij haar bent, hoe is het dan? Maken jullie grapjes, vertel je wat je die dag is overkomen, zwijgen jullie, vallen er veel stiltes? En zijn dat dan gespannen stiltes of juist 'nu hoeven we niks te zeggen want we hebben geen woorden nodig'-stiltes?
Het breekt je waarschijnlijk heel erg op om zo veel voor haar op te geven. Als je dat wil doen is het natuurlijk goed en lief van je, maar het is naar om zoveel te doen als je het niet op kan brengen. Zou het dan niet leuker, fijner zijn om eens een avondje iets anders te plannen (en dat wel aan haar te berichten van tevoren) en de dag erna iets extra's te doen? Wat zijn je hobby's, je talenten? Als je goed bent met monteren van films, kun je bijvoorbeeld de mooiste scènes uit haar lievelingsfilms aan elkaar monteren, als je goed kunt schilderen, kun je iets voor haar schilderen, speel je mooi gitaar, kun je iets opnemen... dat is misschien ook leuker, voor jullie allebei, dan maar wat zwijgen. Of kun je niet wat oude vriendinnen van haar opzoeken en regelen dat zij eens langskomen? Kennen vrienden van je je moeder, kunnen die niet eens langskomen.

Veel sterkte ermee en alle beterschap voor je moeder. Liefs.

Je word toch depri als dat uit balans is? Ik hou niet zo van medicijnen. Ik denk ook niet dat hij slaapproblemen heeft als in in slaap vallen, maar juist weinig tijd.

Ga naar een reading van Anthony Robbins. Hij is echt een levensgenezer, en kan iedereen (inclusief je moeder) helemaal mentaal op de been helpen! Het is echt een must-done ervaring.

Ik zou minder werken, omdat het wel belangrijk is dat je zelf ook op krachten komt. Al is het maar elke dag 2 uurtjes minder of 1 dag per week minder. Dat zijn maar 8 tot 10 uur, misschien een bedrag dat je nog redt uit je reserves? Zo niet, dan zou ik kijken of je misschien een beetje kan lenen bij iemand.

Dit is namelijk wel een van de periodes waar het om draait in het leven. Je slaat je later voor je kop als je je beseft dat je belangrijke laatste momenten van je moeder (ik hoop overigens dat ze alsnog geneest natuurlijk) hebt gemist, of dat je haar niet hebt kunnen steunen, omdat je die 100 tot 200 euro per week belangrijker vond. Dus kijk wat er op dat gebied mogelijk is.
Alleen dan kan je echt aansterken: minder stress, meer mogelijkheden tot slapen, snellere genezing. En daar hebben alle partijen wat aan.

Sterkte!

Ik zag net een foto van haar die ik nam in het ziekenhuis. Schokkend hoe ze eruit ziet. Dat heeft nauwelijks meer iets te maken met de persoon die mijn moeder was. Helemaal ingevallen, groen zwart grijs van ellende. Confronterend.

Wat je zegt 'makes sense' Balance. En ik probeer iedere vrije minuut bij mijn ma te zijn. Gelukkig is mijn ene baas heel erg meegaand, dus die geeft me alle vrijheid om naar huis te gaan zonder dat het mij geld kost. En een paar collega's hebben al aangeboden de rest over te nemen, wanneer ze kunnen, voor alleen maar de onkosten. Dus dat betekend gelukkig dat ik er wat vaker heen kan.

Stiekem hoop ik, dat wat het ook wordt, genezen of overlijden, dat de lijdensweg heel erg kort zal zijn. Hoe bizar het ook klinkt, en hoe schuldig ik me er ook over voel: ik heb liever dat ze overlijd, dan dat ze nog heel veel langer deze ellende moet doorstaan. terwijl ik eigenlijk helemaal niet wil dat ze al doodgaat.

Maffe mental twists...

@feniks,
dat je dat denkt is helemaal niet raar,
vele mensen denken dat in zo'n periode,
ze kunnen er gewoon niet tegen dat ze een dierbare zien lijden,
dat is best normaal, en je hoeft je daar echt niet schuldig door te voelen