hoe reageerde jij toen je hoorde dat de sint niet bestond?
 

Tell us!!!

Ik zelf?
Ik vroeg waar de cadeautjes dan verstopt lagen omdat ik ons huis toch echt wel kende......

Mn broertje zei:' mam dan kun je de veel vuur maken in de houtkorf, met al die tekeningen''

Ik zou het eigenlijk niet meer weten.

Met vriendelijke groet,

Ik werd boos, moest huilen van woede en noemde mijn moeder een leugenaar. En toen vroeg ik aan mijn vader of mijn moeder ook altijd tegen hem loog en dat dit alles niet waar kon zijn. Vrij dramatisch!

Voor mij was 't niet echt shockerend.. Juist erg verhelderend, aangezien de Sinterklaas bij ons op de basisschool ieder jaar weer sportschoenen droeg.. ;')

Soms zien ze er inderdaad heel 'nep' uit.

Met vriendelijke groet,

Ik zei volgens mij: oh, oke.. -O-

Volgens mij ik ook zoiets ja. Ik weet nog dat ik op de bank zat en mijn ouders zeiden dat ze iets moesten vertellen. Nouja, toen vertelden ze dus dat sinterklaas niet meer bestond.
Een paar jaar later mocht ik het tegen m'n broertje vertellen en hij geloofde mij niet en was nogal geschokt dat hij écht niet bestond. Want hij snapte niet hoe de cadeautjes dan in onze schoen/in de zak kwamen.

Bij ons was de twijfel denk ik steeds meer gekomen, en gingen we uit onszelf vragen stellen over het hoe en wat met Sinterklaas.

Onze buurman ("Oom" Piet ;)) zette altijd de zak cadeau's voor de deur, klopte aan en rende gauw weg. Wij renden zoals elk jaar naar het raam om een glimps op te vangen van de Sint, maar toen zagen we de buurman dus wegglippen.

"Hee, das Piet!"
Ma: "Zwarte Piet, ja?"
"Nee, Oom Piet!"

En toen waren we overtuigd dat ie echt niet bestond (Y) Het was iig geen drama.

Bestaat God dan ook niet?
'Jawel' :d

Ik kwam erachter omdat mijn vader zelf sinterklaas speelde.
Ik mocht elk jaar mee met een vriend naar een soort viering van sinterklaas op zijn werk met collega's enzo(+ de kinderen van die collega's)
Nou daar werden foto's gemaakt van alles en nog wat(dus ook van mn vader die zich 'omtoverde' tot sinterklaas;))
Maar toen kregen we de DVD met de foto's en ik ging meekijken,
Je raad het al --> Ik zag de foto's van mn pappie:P Ik was geloof ik best wel geschokt, maar het was meer zo'n gevoel van IK ZEI HET TOCH!!
Want het jaar daarvoor dat we het vierden met die vriend, toen ging ik sinterklaas een hand geven en later zei ik tegen mn moeder: 'Mam, die hand leek heel erg op die van papa' Dus ja.. dat is mijn verhaal:D:D

"Oh dus toch, ik dacht al zoiets ja."

"Oh, maar dat wist ik wel, hoor!" *verder speelt*

Ik moest huilen, maar daarna vond ik het eigenlijk best wel stoer en ging ik het tegen mijn broer zeggen :P