Liefde valt ook niet te beschrijven.
 

De clichés kruipen uit mijn pen
zodat ik niet meer durf schrijven.
Alles is al eens geschreven
en schoot ook toen danig te kort.

Mijn adem blijft maar stokken
en mijn lippen en vingers beven
bij voorzichtige pogingen tot,
al is het niet het gevoel dat schort.

Geef mij dan liever de woorden,
strooi ze al voor mij op papier,
want zelfs mijn grenzeloze denken
is reeds de uitputting nabij.

Goddeloze gedachten
nemen hun ware gedaante aan
en ik besef nu, veel te laat,
de liefde, dat ben jij.

Zucht. Kloteclichés en zo beperkt in mijn woorden. Ik krijg echt niets op papier dat ook maar in de buurt komt. Waar is die inspiratie, waar zijn die opwellingen van een Langs de gracht?

Alcohol.

Vroeger wel ja, maar tegenwoordig wil dat ook niet zo :D

In vervolg en door DaT zijn opmerking:


Verdomme, wil ik schrijven,
kruipen die clichés vanzelf op papier,
de hufters!

Wil ik dan maar de inspiratie zoeken,
zuip wat whisky hier en daar,
maar de liefde wil niet vloeien uit mijn pen
en ik vervloek mezelf almaar.

Ga ik nog rijmen en dichten
zonder te zeggen wat ik werkelijk wil.
En is het werkelijk zo
dat de alcohol kruipt waar de waarheid
niet durft te komen of was ik altijd zo stil?

Zo onbehouwen schrijf ik dan maar
waar het echt op staat,
maar de woorden zijn nog steeds gelijk
aan wat ik eerder zeggen wou:
het is jij, mijn lief, waar het om gaat.

Ongenaakbaar, wie durft dan ook?
Maar stiekeme tongen spreken:
over vergane glorie en wat anders nog,
want alles wat liefde is,
is bij haar allang verstreken.

Ben niet zó oud,
vergaan in de oeverloze tijd,
dat ik het verleden niet hoor
schreeuwen, huilen, smeken,
in mezelf, oneindige strijd.

Was het maar wodka,
want met die whisky ben ik het pad verloren,
ik kan slechts nog rijmen en dichten
over gij die mij kunt bekoren.

Ik lief u.
Had ik meer woorden nodig dan?

In ieder geval drank.