Lopen-weg
 

Lopen-weg

Heb je ooit gedacht, dat het zo
zo kon lopen. Twee benen, een lijf
zomaar weggelopen. Daar gaat ze.

Niet denken aan de gedachte dat
dat ze voor altijd daar zou gaan.
Lopen met het licht, met het licht nog aan.

Goedemorgen, goedemiddag en
tot de nacht zou vallen, zolang zou ze
lopen, tot de zon verdwijnen zou.

Nooit, nooit meer weer gezien,
weggelopen met twee benen,
een lijf. Moest ik afscheid nemen?

Waarom ging ze, waarom liep ze,
weg met het licht nog aan?

Weggelopen, loopneus, tranen
de vrije loop. Loop je mee?

Daar gaan we, zij vooruit rennend,
ik schreeuwend er achter aan.

Dat het zo kon lopen.

Er zitten heel mooie stukjes in (eerste strofe!), maar soms wordt het wel een beetje té. Te dweperig of zo. 'tot de zon verdwijnen zou' is, zeker door de volgorde, een beetje aan de kitscherige kant. Verder snap ik niet waarom je in de eerste twee strofes wel het woord herhaalt ('zo/zo', 'dat/dat') maar daarna niet meer. Ook gaat het onderwerp over iets heel vrijs, maar dat vrije mis ik een beetje in je gedicht.
Verder is het wel een mooi gedicht. Ik vind dat het ergens iets lievigs heeft. Sowieso fijn om te lezen :)

Ik vind het mooi! <3

Ja, het valt me nu ook op, van die herhalingen. Gek dat ik het niet later weer geschreven heb. De eerste strofe rolde ook zomaar uit mijn pen en toen wilde ik er verder meegaan, maar misschien dat het daarom een beetje té geworden is, omdat ik per se wat schrijven wilde. Dankjewel verder voor de complimentjes :)

Ik lees vooral duizend keer lopen op het eerste gezicht. Een beetje een gedicht als:

we lopen en lopen tot we
verder gingen stil stonden

toen liepen we dit keer
tot de horizon en lopen

lopen en lopen, zijn je benen
moe, we lopen en stap

stap stap gaan we nog lopen,
lopen naar verder en

terug. laten we lopen.

Ofzo. *Heel erg overdrijft* Als in: ik lees (in eerste instantie, het is voorlopig nog een eerste instantie) alleen maar lopen, en geen verhaal. Er gebéúrt niets in dat gedicht, het zijn gewoon allemaal aanzetjes, allemaal 'we beginnen te lopen' maar daadwerkelijk tot een wandeling, een verhaal, een idee, kom je niet echt.

Oké, ik lees het nog eens, en het is niet helemaal zo, maar wel een beetje. Je begint steeds over weglopen...

... dan begin je weer

... en weer

... en weer

en dan wacht ik tot er uiteindelijk een gedicht komt (waar gaan we heen? de fluweelzachte nacht ontdekken! wat nemen we mee? de kleverige friet met teveel mayonaise! maar wat zien we dan? wat horen we? de vogels ademen in hun slaap, de wind zingt liedjes door de struiken heen en voetstappen klinken anders in de goot. wat is de conclusie, wat is het idee? of je onder mijn oksel wilt slapen en mijn voorhoofd kussen, want daar wil ik met je heen!)

Verder zijn het trouwens wel allemaal leuke stukjes, leuke stukjes, beginnetjes, stukjes midden in een ander gedicht, stukjes hier en daar, maar ik mis het hele gedicht nog, zeg maar. Je zou het in stukjes terug moeten hakken en daar dan nieuwe gedichten mee moeten maken misschien! ;)

Hum, hum, ja, misschien heb je wel gelijk. Dat je veel lopen leest, was ook mijn bedoeling, om er een soort floooow (zo van looop-loooooop-lopen-loop) in te brengen. Het verhaal is zo: zij loopt weg, steeds verder en ik kijk haar na. Ik blijf kijken, totdat ik bedenk dat ik achter haar aan moet rennen, om haar niet kwijt te raken.

Oh, dat verhaal had ik er niet in gezien. Ik dacht eerder dat de ik en het meisje een soort pakspelletje gingen doen op het einde of zo :o