De gedachte

Dat het goed was, verstaanbaar. Iets toe-
eigenen dat niet van mij was, echt niet van mij.
Elk moment van zweet en proberen, verdienen, van
elkaar wat dingen leren. Wat is er mooier dan
genieten, vernieuwen, waarderen?

De jaloezie

Geen gedachte meer, ik ben je lichaam kwijt-
geraakt. Blijkbaar was het van-mij-zijn niet zo bindend als dat
ik oorspronkelijk dacht. Al de zelfgebakken cake is zo
onsmakelijk gebleken. Elk broodje dat ik smeer, dat de film
nu met iemand anders wordt bekeken.

Het afscheid

En nu het gevoel nog. Jij brak ons, je volgde en ver-
liet ons allebei. En dan je gezicht, dat in een verslagen
uitdrukking vertelt dat ik het heb gedaan. Dat ik het goed kan
maken. Ik zag je voor het laatst toen mijn hand de jouwe nog
lief mocht hebben, voor ik al mijn gevoel voor jou moest staken.

Het besef

Over elk geheime plekje dat ik kende, achter-
laten wat ik als zo gewoon ervoer, en tranen die mijn ogen
nog niet verlaten willen. Ik ben een jaloerse vrijgezel. Beloof me, lief,
naar de goede kant te gaan. Je hebt mijn handen niet
meer nodig. Maar mijn handen jou nog wel.

Zou je niet eens langs mijn huisje komen
conversaties delen die vroeger al beoordeeld zijn en
je ogen laten zingen zo ze naar de bomen kijken

Zou je niet eens de blaad'ren met dezelfde bruine kleuren
uit je haren vegen, lachen om de droge takken, barsten
van geluk en jaloezie, als een paddestoel in groener gras

Zou je niet eens dauwdruppels als tranen uit je ogen knipperen
en de wind laten spelen met je kleren, vliegen op de
dialogen die je verwarrend met jezelf en mij voert

Zou je niet eens vogels laten wegtrekken en je dromen laten
vallen, me aankijken, bruiner worden zonder zon, kouder;
maar nog lang niet koud genoeg om op te warmen

Doordachte jaloezie geuit
in subtiliteit. Je verbiedt me te houden
van anderen, zelfs op jou
mag ik niet vallen. Gelukkig
ben je daar niet bang voor,
want je weet, jou zal ik niet
verlangen, al zou het mogen.

Afhankelijkheid is je sterkste wapen,
je ontwapent mij door zo af en toe
je ware jij te laten zien. Verdrietig,
meelijdend, veel te sociaal, ik sluit je in
mijn armen met woorden, je bent verboden
aan te raken.

Vrijgelaten, je bent weer blij, opgelucht
open ik mijn ogen voor anderen. Ik geniet
van mezelf, van wat ik kan met woorden.
Mijn zwakste punt, fobie voor onrust, je merkt
het en je slaat weer toe. Een traan,
mijn aandacht is weer opgeëist.

Het zou wel moeten, door te gaan,
om te kijken, stil te staan,
weg te geven, door te leven,
in te springen, bocht gaat uit -

het zou wel moeten, soms te denken
aan wat niet meer achterligt
of wat niet meer voor ons ligt.
We plukken kruimels van de grond
waar het koud is, ongezond.

Het zou wel moeten, soms wat zeggen,
soms wat zwijgen, soms wat doen.
Opzij te stappen en te kijken
wie door onze sporen gaan.

Zie je ons land? Waar we leefden,
en aten en speelden en kinderen kregen;
bij die boom ben ik gekust.

Nu leven anderen in onze huizen
en wij zijn zwervers met een land;
en slepend onze oude kruizen,
en etend manna, zout en zand.

Vechten is voor felle zonen
voor dochters met een strijdbaar hart
lang vóór het kwaaddoen al gewogen
te zwaar bevonden en te zwart.

Maar! 't Is goed zo. Wij zullen rust vinden,
een graf in aarde, ver van hier...

Met zwarte harten zullen wij rust vinden
verzachting in de ruwe handen.

We draaien om elkaar heen, niemand doet een stap opzij
of naar voren, of omhoog, we dansen, om elkaar heen,
een pirouette de lucht in, de pixels vliegen, de vleugels
zijn van het trojaanse paard.

Woorden, we woorden worden tot woorden ook
en de open plekken zijn slechts wat de ander heeft
en houdt en danst totdat ie wordt wat woorden willen
worden.

En als we dan grijpen, grijpen we behalve alles
ook nog wat we willen, dansen, worden, de woorden
grijpen uit zichzelf. En als we dan stoppen dan gaat het
worden van het dansen nog grijpgraag door.

Ken mij

Zelfs een tunnel is ooit gebouwd,
wat ik wil zeggen is dat een raam
ooit nog zand was en dat regen ooit nog
een plant was, een koe nog nooit een
slak was en dat een boom nog altijd een
plant is, zand wel eens een slak was
maar een koe nog nooit een raam was.

Leg me niet zo snel neer, wikkel me nog
niet in verbanden, lees eerst mijn palmen,
zie mijn aura en bekijk mijn stappen en als
blijkt dat de tunnel een einde heeft, weet dan
dat het eerst nog een idee was.

Ze was nog mooi, dat bood wat troost
hoewel het vanbinnen aan het rotten was geslagen
sinds maanden voelde al het leven als een tomeloze
slaap die steeds diep geschokt opgebroken wordt
en toch ook maar weer voortduurt, een droom-
patroon een slijtende gewoonte van gesleep met een
lichaam dat zijn tijd al ver vooruit is. Er komt een
dag dan blijft het liggen, wordt de wig tussen het denken
willen houden van en het kunnen nog wat groter.
Tot dan is het gezapig en deemoedig, gehuld
in wat door moet gaan voor een vrolijk jurkje.