Koude Magie
 

KOUDE MAGIE

Ochtend borrelt op uit de stenen
Gegooid langs de stalen sporen
Koud vuur in een oud stil station
Verdwijnend in een ochtendzon

Laat mij zijn dat wolkje ochtendnevel
Dan weer de woeste trein
De vastgereden sporen
Of de neergetooide peuken
Smelt mij dood in de zinken werkelijkheid

Want zij zijn het bestaan rond mijn leegte
Zij zijn de reflectie van de zekerheid
Dat ik moeten sterven om te leven in jou

Ik durf het bijna niet te schrijven, maar dit gedicht is een uitloper van een dag zonder blijdschap, een dag zonder bestaan. Mensen die zich wel eens eenzaam voelen, zullen begrijpen wat ik bedoel: soms vraag je je af: waarom wil niemand mij door en door kennen? Wat moet ik doen om wat genegenheid te krijgen?
Maar de dag daarna ontmoet je dan iemand, een vuurtje in de kou, en dan wordt je weer beter: het beste medicijn... Laat dat morgen gebeuren.

Groetjes, Dreampoet



[Dit bericht is aangepast door Dreampoet (17-10-2001).]

die eenzaamheid heb je prachtig verwoord, triest maar waar. het gevoel ken ik veel te goed.

De vreselijke vraag waaraan ik mij niet kon ontdoen vandaag was: moet ik sterven om door iemand anders herinnert te worden, of om te leven in iemands gedachten? Ik wil vechten om deze vraag te verliezen, en een goede nachtrust kan veel doen.

Groetjes, Dreampoet

gossiej!

ik heb me dat(bes wel toevallig) gister ook af lopen vragen en kwam tot de conclusie dat ik gewoon zou worden vergeten! en geloof me,das een klote conclusie!

Met die vraag heb ik ook herhaaldelijk gezeten en ik denk wel meer mensen. Je komt er vanaf en wie weet merk je morgen wel dat er echt mensen zijn die voortdurend aan je denken.

sommige mensen worden herinnerd om hun schoonheid, andere omdat ze kwaad doen. ik wil ik wil niet herinnerd worden omdat ik mooi ben, of omdat ik iemand wat heb gedaan, ik wil niet eens herinnerd worden omdat ik iemand gered heb, ik wil herinnerd worden om wie ik ben, maar niemand kent me echt, dus dat zal nooit gebeuren... niemand neemt de moeite.....

je hebt de eenzaamheid heel goed verwoord, ik herken het ook (op mijn manier, zoals je hierboven ziet) heel erg. prachtig geschreven!

goed je gevoel verwoord. echt heel mooi!

Knap gemaakt gedicht. Het gevoel spreekt er duidelijk uit.

Bedankt voor jullie reacties, zeker ook Lovely_Fox, die heel goed verwoord wat er in mijn gedicht te lezen staat. Ik denk dat het één van de weinige keren is dat ik zo exppliciet en ondubbelzinnig heb geschreven. Zelf 'Leven als een Windmolen', het gedicht dat ik hier enkele weken geleden publiceerde, maakte niet zo direct duidelijk wat ik voel, als deze. Ik heb m'n zin naar mystiek niet laten drijven, hoewel je dat uit de tamelijk realistische situering in dit gedicht wel zo durven denken. De werkelijkheid die mij omringt, onthef ik in mijn denkwereld aan het aardse, en dan weer niet. Eigenlijk is de waarheid die je in de verzen vindt, dat ik mezelf dieper duw, minder waard voel. Zo wordt de wereld grootser, en ontstaat het verlangen in de wereld te versmelten. Wordt ik dan ook deel van de wereld van anderen, herinnert zich dan iemand mij?
Maar he, dat was gisteren en vandaag is morgen. Dus, ik heb alweer een andere kijk op de dingen, een klein gebaar van een ander kan wonderen doen.

Groetjes, Dreampoet

goed gedaan en verzorgend gedicht, weer lekker " gerammeld " met woorden. http://forum.scholieren.com/smile.gif

Boetseren met woorden, ik doe niet liever http://forum.scholieren.com/smile.gif
Bedankt voor de reactie http://forum.scholieren.com/smile.gif
Groetjes, Dreampoet

ik ken het gevoel

Zo koud dat ik er de rillingen van krijg. eenzaamheid is zó koud.
dat je het in woorden kunt vangen bewijst maar weer eens dat je voor eens en altijd een Oneindiger bent, Dreampoet, een Meester in de Woorden.

Mooi gedicht. Ik zelf heb ook altijd een sterke drang om het complete gedicht uit te leggen maar ik denk dat het niet nodig is. Als het gedicht echt verkeerd opgevat wordt dan kun je toelichting geven. De kunst van een dichter laat zich vaak zien als een lezer zich net zo als de dichter voelt, zonder dat het letterlijk genoemd wordt. Het is mooi om te zien dat een dichter zich op zo'n manier kan symboliseren dat de lezer dingen eruit kan koppelen met allerlei gevoelens die hij zelf heeft. Daar onderscheidden de echte dichters zich van de beginners.

Euhm, ik begrijp nog iets niet goed: heb ik het dan goed gedaan (wat een ongelukkige woordkeuze, maar hoe kan het anders verwoord worden)? Ik weet zelf dat ik hier meer uitleg heb gegeven dan ik normaal doe, maar dat is vooral zo omdat het te persoonlijk was en het gevoel te hevig aanwezig leek... ik kon niet anders dan erover schrijven. Bovendien wil ik af en toe eens praten over de bedoeling van poëzie, omdat wat er achter de woorden schuilt, de drijfveer is van vele dichtende mensen, denk ik.

Groetjes, Dreampoet