Mijn masker.
 

's ochtends als ik wakker word,
zet ik eerst mijn masker op.
zonder dat verdriet voor even,
vertrek ik met mijn hoofd opgeheven.

met masker ben ik een ander,
zoals ik graag wil zijn als ik uit het dal kruip,
en wegsluip van wie ik ben,
maar tegelijkertijd niet wil zijn.

achter mijn masker zit verdriet,
niemand die het ziet,
verstopt onder een tweede huid,
zitten tranen die ik niet uit.

een aantal hebben mij geholpen m'n masker af te doen,
met dat ik het verleden niet kan vergeten,
maar wel achter me kan laten -
dus verder moet gaan met m'n leven.

ik weet dat een moeilijke tijd op me staat te wachten,
maar met al die mensen die me steunen,
weet ik op wie ik kan leunen,
van wie ik liefde kan verwachten.

ik heb dit gedicht geschreven omdat ik zelf dit masker draag.
elke dag opnieuw doe dit masker op,
en als ik alleen ben zet ik het even af.

ik denk dat iedereen wel zo'n masker heeft,
dat ie eventjes zijn/haar gevoelens wegstopt.
helaas doe ik het elke dag - want pesten sloopt.
en niemand die dat nog gezien heeft ...

ik sta open voor verbetering en feedback.
want ik wil graag dat dit gedicht nog beter wordt, natuurlijk.

Ik word. Zonder t.

Wat ik al wilde zeggen toen ik de titel zag: ik heb zelf een maskergedicht geschreven (ja, héél lang geleden hoor :bloos:) en volgens mij iedereen zo ongeveer wel. En sommigen ondertussen honderd ofzo. Oftewel: het is HEEL ERG cliché. Samen met een verdrietig iemand in de spiegel zien en beseffen dat jij dat bent. (Of had ik dat gedicht geschreven en geen maskergedicht? Ach whatever.)

Ik heb het hele gedicht trouwens niet meer, maar geloof me, ze lijken allemaal ontzettend veel op elkaar. Dat maakt het onzettend saai, eigenlijk. Ik heb al zoveel gedichten gelezen à la 'ik heb een masker op en verberg mijn eigen ik' (en niet de beste gedichten waren dat, want de mensen die dat schreven weigerde zoiets clichés op papier te zetten of zo). Het is jammer, want door dat onderwerp te kiezen, is je gedicht al véél saaier geworden. Ik vind dat een goed gedicht ook een beetje verrast, en met zo'n onderwerp maak je het bijna onmogelijk. Verder niet om af te geven op je schrijfkunsten. oké oké ik heb het gedicht tot noch toe amper gelezen want het gaat slechts om de keuze van het onderwerp die wat jammer is (maar zoveel doen dat wel eens, anders was-ie nooit cliché geworden).

En verder heb ik niet zo héél veel met je gedicht, omdat het, imo, vooral woorden met rijm is. Een gedicht is meer dan een zooitje woorden, dat zou het tenminste moeten zijn. :P
Maar ik heb hier een beetje het gevoel dat het het woorden-niveau niet echt onstijgt. Het neemt me niet mee naar een eigen wereld, snap je? Ik denk dat het vooral komt doordat je alles letterlijk beschrijft, terwijl ik ervan houd als een gedicht je op een andere manier laat kijken. Dan zijn auto's geen 'auto's op de weg' maar 'glinsterende knikkers op een lint van zwart asfalt'. Het is dan veel minder direct, het vertelt hoe iets eruit ziet, maar niet wat het ís. Je moet een beetje zelf nadenken, je gaat het voor je zien (dat andere is zo voorgekauwd, dat 'auto's op de weg', dat weet je wel, dat is saai) en daardoor leef je je meer in. Oftewel: beschrijf dingen, houd het een beetje mysterieus, een beetje onverwacht, roep beelden op.

En bij gevoelens ook al net zo. Beschrijf een gevoel, wat vóel je. Niet 'ik voel me verdrietig' want als ik verdrietig ben, dan voel ik wel, maar ik voel niet "verdrietig". "Verdrietig" voel ik niet. Ik voel misschien een brok in mijn keel, of mijn ogen branden, of het idee dat ik al mijn verdriet eruit wil kotsen. Als je dát beschrijft, dan gaat de lezer meevoelen. Of dat is de bedoeling. "Verdrietig" doet me niets, dan denk ik 'oké, fijn' dat is dokterspraat, geen gevoel.

Oké, en dat was mijn preek. :O Verder is het gedicht niet slecht, maar ik vind het geen poëzie. Het is oké als gedicht/woordenverzameling, denk ik, maar meer ook niet.

Edit: oké, dat was ik vergeten te zeggen, dat het natuurlijk helemaal niet hoeft te rijmen.

Het komt op mij op dit moment erg over als een verhaal dat je verteld en dat `toevallig" ook rijmt. Probeer wat meer gebruik te maken van beeldspraak en verdiep je eens in de verschillende rijmschema's. Ik denk dat je hier een hoop van kunt leren. Nu is het meer een verhaal dan een gedicht!

Ten eerste; ik kan me voorstellen dat jij je voelt alsof je een masker ophebt en je uit dan vervolgens je gevoelens in een gedicht. Ik vind dat je op een mooie manier je gevoelens hebt geuit.
Ik sluit me aan bij wat mijn voorgangers hebben gezegd, maar ik kan me voorstellen dat zo'n lading feedback wat overweldigend overkomt. Alsof er niks goeds meer is aan je gedicht, zo gezegd. Maar ik zou als ik jou was het goed doorlezen, de tips eruit halen die jou handig lijken en op die manier, met in je achterhoofd die tips, je volgende gedicht schrijven over een ander onderwerp. Want ja, ook ik heb een gedicht over een meisje met een masker. Verder, als je meer reacties wilt over de inhoud van je gedicht en wil praten over pesten, kan je het beste posten op psychologie. Dus veel succes met het dichten en met de situatie :)
Oh en als je wel hier wilt dichten en je hebt moeite met een nieuw onderwerp te vinden, zijn er hier genoeg topics waarin je onderwerpen krijgt toegeschoven als het ware. Bijvoorbeeld de kettingreactie en "maak een gedicht bij een afbeelding".

Ik dacht dat dat schuingedrukte stuk ook een gedicht was, maar dat was tekst. Dat zegt eigenlijk wel genoeg, denk ik. ;) Ik ben het met ZitriN eens.