namen
 

duizenden


duizenden vlaggen
duizenden tranen
duizenden bloemen
duizenden namen
een standbeeld
grouw, ruw en verlaten
een stil gevoel
hoe te benoemen
want woorden zijn er niet
de namen gegraveerd
in een koude muur
van jongeren die niemand
ooit kennen zal
waar kans op leven is verdwenen
omdat voorouders omgebracht zijn
namen van jullie volk
verstarde gezichten
en ogen vol pijn
bij het lezen van je eigen naam



~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~



dit gedich heb ik geschreven voor een meisje waar ik niet zo heel veel contact meer mee heb, maar toch denk ik veel aan haar.
meis, als je dit leest, weet je misschien dat ik het voor jou geschreven hebt. je kwam hier vaak, maar ik zien geen post op het moment van je, mieechien op vakantie?

M.A.

herdenkingsplaats
om iets niet te vergeten
en om te weten
dat het nooit meer gebeuren zal
maar de angst is af te lezen
in de ogen van de mooie gezichtjes
de angst op herhaling
een diepe zware stilte in mij
om het lot van jullie allen
verscheurd en getekend
door al het lijden
kijken we vol pijn
naar de lange rijen
en mijn hart breekt
als ik jou naam
ertussen zie staan

mooi.. echt diep gevoel geeft het me.. een soort steek van warmte gemengd met angst en woede.. dat gevoel rij ik er tenminste bij.. mooi

dat is ook het gevoel dat ik uit wilde drukken...

maar bovenal pijn, wat er met vrienden van mij is gebeurd en nog gebeuren zal misschien

Ik weet niet precies wat er is gebeurd, maar beide gedichten spreken. Ik vind ze niet eens zo heel erg mooi, maar krijg er een somber gevoel bij.

Eigenlijk... eigenlijk vind ik dit gedicht zo wel af... Anders vind ik het zo lang dradig, dit zegt mij genoeg en volgens mij geeft dit ook wel het zelfde soort emotie weer, als waneer het gedicht "compleet" is...
Mijn menig...

:D Rupsje

nee, dat is nog het gedeelte wat weg gelaten kan worden, het gaat juist om de laatste zinnen.... dat ze hun eigen naam zien staan. daar zit bij mij de emotie in.... dat waren enkel de woorden die ik te zeggen had, daarvoor is algemeen.

korte uitleg waar het omgaat:
ik was van de week met joodse kinderen en vrienden bij het monument in de schouwburg te amsterdam. daar is een muur van marmer waar alle familienamen zijn ingegraveerd die vanaf die plek oip transport zijn gezet en zijn omgebracht.
we stonden somber ernaar te kijken, een joods meisje greep mijn hand en zocht steun.
haar vriendje stoof ineens naar voren en wees een naam aan, ogen vol tranen en riep enkel maar my name my name
anderen volgden en ongeveer de helft zag hun eigen naam ertussen staan...

dat wilde ik uitdrukken in deze gedichten

De gedichten spreken. de opbouw vind ik niet zo mooi maar dat boeit me op dit moment helemaal niet. Bedankt meisje, ik kom hier helemaal niet vaak meer. druk druk druk

deze gedichten laten me weer even stilstaan. En nadenken. en herinneren.

thanks

take care

liefs Maai

weet ik, opbouw is ook echt helemaal nix. maar ik wilde alleen uiting geven aan mijn gevoel.
heb het ook te druk. waardoor ik je te weinig spreek, maar als ik je spreek is het weer even als vanouds.
maar ik moet weer dingen gaan regelen, daarna ga ik weer slapen en hopen dat ik beter wordt!!

Kus en witlof miek