en toen was het gedaan...
 

Ik heb het niet eens zien aankomen. Alles ging zo goed de laatste maanden. Ik dacht dat ik eindelijk een meisje had gevonden dat mij 100% leuk vond... en met eerlijkheid voor mij gekozen heeft.


7 maanden... en toen kwam ze over om samen wat te doen. Dat dacht ik toch. Ze kwam mijn thuis binnen en keek een beetje raar...

"Ik moet je iets zeggen, maar je mag niet boos worden" zei ze na een best wel onwennige knuffel.

"Ik zie je meer als gewone vriend dan als vriendje"...

Ik was er kapot van wist geen raad heb 10 minuten niks gezegt... Ik wist het niet.
Ze kreeg een telefoontje van haar ouders die blijkbaar nog in de auto buiten aan het wachten waren tot ze de klus geklaard was.


Ze kwam het dus uitmaken.

ik kan haar reden echt niet accepteren. :( hou nog steeds zoveel van haar. Ik hoop dat ze trug komt maar ik ben er vrij zeker van dat dat niet gaat gebeuren. Ik ken haar best goed.
Ik heb best wel spijt dat ik zoveel met haar gedeelt heb. Was mijn eerste echte relatie. Ben altijd eerlijk en open geweest... hb echt alles gedaan om het beste liefje voor haar te zijn.


Die dag ben ik maar naar cafee gegaan en heb me lam gezopen. de volgende dag stond ik op en voelde me zo slecht... ik heb haar nog eens gebelt om misschien een betere reden te krijgen.. "ik zie je meer als kameraad dan als vriend" bleef haar standpunt.
Het is echt een enorme klap op mijn ego/zelfvertrouwen. En dan ben ik ook nog eens het meisje waar ik echt van hield kwijt. Hoe kan het zomaar oppeens na 7 maanden genoeg zijn? zeker wanneer alles goed gaat?


Ik kan er niet bij met mijn verstand. net als iedereen rondom mij er ook niet bij kan.
en daarom doet het nog meer pijn

wat denken jullie?

bn 20 zij was 19

Het lijkt me duidelijk dat voor jou alles goed ging, maar voor haar niet. :)

Reden is overduidelijk en zulk soort dingen kunnen gebeuren. Het is heel lullig voor je, maar ze is naar mijn weten luid en duidelijk.

Dit is juist een geldige reden. En ook juist een reden waar je o zo weinig controle over hebt en je kunt je er flink machteloos door voelen. Natuurlijk doet het pijn, maar het is niet anders. Je wilt toch ook iemand die net zoveel voor jou voelt als jij voor haar?

Ben je niet zelfverzekerd genoeg? Kun je zelfvertrouwen opbouwen. Staan je tanden scheef? Neem een beugel. Ben je te klein? Wat een rare eisen heeft ze dan.

Maar dit... daar kun je niets aan doen. Dat ligt niet aan haar, dat ligt niet aan jou.

Want als je gemeen tegen haar deed, zou het aan jou kunnen liggen. Als je haar negeerde, als je nooit het initiatief nooit nam... dat zijn allemaal concrete dingen, daar kun je wat aan doen. Maar dit niet. Daar kan zij niets aan doen, daar kan jij niets aan doen, tenzij er iets helemaal fout is in jullie relatie (maar dan kom je weer terug op je bent gemeen/neemt nooit het initiatief/ect) maar heel vaak gebeurd het gewoon. Dan is het gewoon over. Dat is soms goed, anders blijf je je hele leven met liefdesverdriet (ook bij jou zal het op den duur overgaan) en dat is soms ontzettend lullig, voor beide partijen.

En je bent echt de eerste niet, en je zal echt de laatste niet zijn. Soms gaan gevoelens gewoon over. Ze zal het heus niet expres doen. Ze zal het zelf ook niet leuk gevonden hebben. Je moet het haar niet kwalijk nemen (en om een betere reden vragen is ook niet nodig, want dit ís haar reden, en het is een goede reden om het uit te maken imo - al is het niet leuk).

Shit happens. Wees blij voor de zeven maanden dat jullie het leuk hadden. ;)

het klopt gewoon niet.... : (