Ik overdenk leven.
 

Hallo mensen, ik wil mijn verhaal hier even kwijt.

Ik zag mijzelf altijd als een levensgenieter... ik vond bij mijzelf geen sociale verplichtingen, het sociale gedeelte in mijn brein is onderontwikkeld. Het rationele deel is hierbij uitstekend.

Ik heb laatste tijd veel meegemaakt. Ik ben erachter gekomen dat ik op jongens val, mijn oma is vorig jaar overleden, ik sta op school niet goed... en die simpele dingen kunnen mijn aandacht er gewoon niet bijhouden, ik loop constant na te denken. Helaas vind ik dit bij mijn leeftijd niet passen.

Laatste tijd heb ik over het leven nagedacht. Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn leven nutteloos is, we stoppen waarde in niks, en als ik weg ben ben ik makkelijk vervangbaar.

Ik moet sinds vandaag ook willekeurig huilen.

Hey,

Je zegt dat je jezelf altijd als levensgenieter hebt gezien, waarop baseer je je dan nu om te zeggen dat je leven nutteloos geworden is?

Waarom denk je dat je makkelijk vervangbaar zou zijn?

Heb je ooit al iemand over deze gevoelens vertelt?

Alleen een leraar weet ervan. Ik realiseerde me het eigenlijk nu net pas.

Hoezo vind je het niet bij je leeftijd passen??

heb je dan enig idee waarom je je bezorgdheid tegen die bepaalde leerkracht hebt geuit?

Bepaalde ontwikkelingen in het brein bij mannen / jongens spelen zich af op 16 jarige leeftijd (is bekend uit onderzoek). Dat je bepaalde dingen opeens anders gaat bekijken is wat dat betreft niet vreemd. Het is ook niet vreemd dat bepaalde nieuwe inzichten beangstigend kunnen zijn. Ik weet niet of je sowieso moeite hebt met veranderingen?

Wat wél belangrijk is, is erover praten. Anders ga je het alleen maar opstapelen en opstapelen en dan blaast het enorm op. Probeer zeker een / je ouders erover te vertellen. Dat kan helpen bij het "constant nadenken". Vertel in ieder geval een deel.

"Het sociale deel in mijn brein is onderontwikkeld"
Die zin zou ik een aantal maanden geleden ook uitgesproken kunnen hebben. Ik kwam tot de conclusie dat iedereen dat heeft (sociale contacten worden 100% aangestuurd door de hersenstam, daar zit dus niets rationeels aan).

Tot slot: "mijn leven is nutteloos", is een interessant statement. Ik vraag me dan af welk / wiens leven dan wél nut heeft. Ik denk dat de dingen die je doet nuttig of nutteloos kunnen zijn, nooit je hele leven. Nut is voor mij in ieder geval erg relatief, je kan het gevoel hebben dat je "nutteloos bezig bent", terwijl de mensen om je heen niet zonder je kunnen.

Pff.. toch een heel verhaal geworden. Wel goed dat je ermee bezig bent.

Niemand zijn leven heeft ook maar enige nut, denk daar maar eens aan. Maar ben je vervangbaar? Neen. Je bent niet vervangbaar voor je ouders, niet voor je vrienden, niet voor je familie.
Het is vreemd om te zeggen, maar wees blij dat jij wel in staat bent om dieper na te denken over het leven dan veel van je leeftijdgenoten doen. Het zal later nog frustratie opleveren dat zij over alles zo licht gaan, maar verlaag jezelf niet tot dat niveau.
Als je denkt dat het geen zin meer heeft om te leven, stop dan met te leven voor jezelf, en leef voor de anderen om je heen. Het zal niet gemakkelijk zijn, dat ervaar ik zelf elke dag, maar vind de kracht om het toch te doen. Opgeven is geen optie.

Waarom zou je voor anderen leven?
Je moet juist voor jezelf leven. Want de meeste mensen, zekers jongeren heb niets aan je. Iedereen leeft voor zichzelf, al doen ze alsof ze voor hun familie, gezin, vrienden etc leven.

Maar voor de topicstarter, het is normaal, je loopt de fase van volwassenheid in. En gelukkig besef je het nu, hoe vroeg des te beter. En je komt uiteindelijk vooral door jezelf aan de oplossing en de zin van het leven.

Denk aan de positive dingen in je leven..
Bedenk waarom je leven wel zin kan hebben...

Ik zie ook wel eens me leven niet meer zitten maar ach maakt het je vrolijk om daar steeds aan te denken... nee dus..

Ga leuke dingen doen met vrienden, ga een leuke vriend zoeken waarmee je je leven kan delen.. denk aan je toekomst. Ontmoet andere mensen, vind een hobby, ga sporten (what ever) maak van je leven een feestje! want voor je het weet is het te laat...

Soms zijn er periodes in je leven die niet zo fijn zijn. Je moet een manier vinden om hiermee om te gaan, en dat heet volwassen worden. Het is heel normaal dat je moeilijkheden tegenkomt. Probeer het op de een of andere manier te uiten, je komt er wel weer bovenop.

Ik lees mezelf, afgezien van het op-jongens-vallen en overleden oma-gedeelte, van een jaar of 2/3 terug. Het is juist heel normaal om dat soort dingen te denken. Ik kwam net als jij tot de conclusie dat het leven geen zin heeft. Wij zijn hier voor niemand en er is niks na dit leven. Dus wat te doen? Gewoon leven. Het idee dat er niks is kalmeert me eigenlijk. Ik ben niemand ook maar iets verplicht, de enige verplichtingen die ik heb leg ik mezelf op. Jij bent de enige die je leven maakt of breekt.

Ik sluit me aan bij wat er al gezegd is en misschien is het een idee om aan je omgeving te vertellen dat je homo bent. Een collega van mij is een poos terug ook uit de kast gekomen en ik zie aan hem dat hij nu zoveel zekerder en gelukkiger is. En dan zit het ook niet meer in je eigen hoofd.

Ik denk dat je het best met iemand die je vertrouwt hierover kunt praten, dat zal een stuk opluchten.

En onthoud: Iedereen is uniek op zijn of haar eigen manier, niemand is 'vervangbaar'. Er zijn vast veel mensen die om je geven.

Tuurlijk ben jevervangbaar, als je dood bent kunnen een paar miljard andere mensen je vervangen

Dat ligt eraan hoe je vervangbaar definieert. Je kan niet zomaar een andere kerel in zijn plaats stoppen en zeggen: hoppa, vervangen. We zijn geen spaarlampen.

Niet zo denigrerend tegen spaarlampen!

Hij is sinds 28 maart niet meer hier gekomen.
Het ergste vrezen?