depri
 

Heey

Het is nu 5 jaar geleden dat ik de chronische ziekte MS kreeg en precies 4 jaar geleden dat mijn ouders gescheiden zijn. Mijn wereld is nu gewoon totaal ingestort. Mijn ouders hebben heel erg ruzie en zetten mij en mijn broertje er tussen in (vooral mijn vader). Ik heb het hier heel erg zwaar mee, want ik moet me als het ware zorgen maken over mijn ouders,broertje, gezondheid en school. Door alles wat er in die korte tijd is gebeurt ben ik depressief geworden. Ik loop hiervoor ook bij een psycholoog maar het helpt niet echt.`Ik ben in een negatieve spiraal terecht gekomen en ik weet niet hoe ik er uit moet komen. Ik heb allerlei nare gedachtes en ik hoor dingen die er niet zijn. Bijna elke dag heb ik wel ruzie met iemand in huis. Ik heb ook voor bepaalde gebeurtenissen een EMDR sessie gehad maarja... wat kan ik zeggen. Het is er niet echt beter op geworden. Ik Heb eigenlijk ook nooit tegen iemand gezegt wat er in mij om gaat en waar ik aan denk, omdat ik gewoon niemand meer vertrouw. Ik wou een eind aan mijn leven maken zodat mijn ouder eens konden weten hoe zwaar het allemaal voor mij is . STEEDS in het ziekenhuis liggen en ruzie's om me heen. Maar daar los ik weer niets mee op. Ik loop alleen weg van mijn problemen. Ik durf ook geen eind aan mijn leven te maken, vanwege de pijn en ik wil ook een goede toekomst hebben. Maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen alles zit tegen en niets helpt. Wat kan ik doen?:|

Kan je het niet opschrijven? (en het dan evt op die manier aan een psycholoog laten lezen)En aangeven aan de psycholoog dat je moeilijk mensen vertrouwt en dus lang niet alles verteld. Is zij niet fijn, of ligt het niet aan haar? Want als het niet aan haar ligt kunnen jullie samen kijken hoe je vertrouwen kan krijgen en zo haar wel alles verteld. Een psycholoog kan best nuttig zijn, maar dan moet je wel meer vertellen.

Hey Mirna,

Dat je al bij een physcholoog loopt is erg goed. Geeft toch aan dat je wel wilt geholpen worden. Je kampt met een moeilijke ziekte waar ik vaag ervaring mee heb in mijn kringen. Wel vervelend is het dan als je naar een Physcholoog gaat en die er mee begint te bevestigen dat het slecht met je gaat. Met Psychologische termen) Praten -kan- helpen. Hoeft niet. regel een die Psychologen nog wel eens vergeten. Je kan niet altijd helpen. Je thuis situatie is niet handig. Lichtelijk uitgedrukt. Helaas is het zo dat menselijk gedrag niet stopt in verband met andermans leed. Met andere woorden, hoe vervelend het ook is. Je kan niet verwachten dat iemand zijn eigen zorgen opzij legt vanwege het jouwe. Wat je nodig hebt echter is iemand die dat wel doet. Het doet pijn als je die steun niet bij je ouders of familie kunt vinden. Want je verwacht toch dat die personen in je leven altijd ervoor je zullen zijn. Helaas is dit niet altijd het geval.

Dat je niemand vertrouwd kan een probleem zijn. De vraag is echter; waarom? Of misschien waarom wil je niet de echte gedachtes delen? Ben je bang dat het je nog meer verdriet krijgt door het ophalen van deze dingen, bang voor teleurstelling? 'Nooit geschoten is altijd mis' zeggen ze wel eens. Dat je, jezelf wilt beroven van het leven. Een uitweg van alle shit in de wereld. Is een oplossing. Een makkelijke. Maar niet de beste, in mijn opinie.

Mijn tips voor nu, probeer er achter te komen zelf waarom je, je gedachtes niet wilt delen. En als je geen steun kunt vinden bij je naaste. Zoals ouders. Terwijl ze wel zielsveel van je houden. Zoek iets of iemand waarbij je dat wel kunt.

Sterkte <3

Ik heb dit een paar keer voor mijn psycholoog opgeschreven maar toe liet ze me opnemen dus vandaar
ik ben gewoon bang denk ik. Maar ik weet niet hoe ik er mee moet omgaan