Gedachten over (ge)dichten
 

Ik weet niet of zo'n topic mag hier :o En als het niet mag, dan moet een FB hem maar sluiten!

Maar dit topic is bedoeld om te praten over alles wat met dichten en gedichten te maken heeft. Het is niet de bedoeling om in dit topic eigen gedichten te posten om ze daarna te bespreken.

Ik opende dit topic om te vragen aan mensen of ze alle gedichten die ze schrijven ook op het internet posten. Zij het hier of ergens anders. Want ik heb echt héél weinig gedichten die ik niet op het internet (en vooral dit forum) heb gepost. Waarom posten jullie je gedichten op internet? En wat zijn de redenen om ze niet te posten?

O, en ik vraag me ook af hoe jullie meestal denken over jullie eigen gedichten. Ben je snel trots op je eigen gedichten? Of juist niet?

Ik post tegenwoordig eigenlijk geen gedichten meer hier. Dan liever op mijn blog, onder mijn echte naam. Maar vaak kun je ze dan niet meer gebruiken voor een wedstrijd bijvoorbeeld, dus ik denk altijd wel goed na wat ik op internet neerzet.

Ik ben wel trots op mijn gedichten. Dat wil echter niet zeggen dat ik ze allemaal fantastisch & perfect vind :)

Ik ben groot voorstander van zo'n topic :y

Ik post geen gedichten ergens anders dan hier. Hier staan ze niet allemaal, maar ik heb dan ook wel een idioot hoge (grote?) productie. Veel van waar ik min of meer tevreden over ben staat hier wel, of dingen waarover ik nog niet zeker ben, maar waar ik wel een mening over wil horen. En veel probeerseltjes.

Trots... nee. Nooit. Sowieso vind ik 'trots' een lastig begrip. Maar ik heb het in ieder geval nooit in verband gebracht met wat ik schrijf. Het is niet dat ik, als ik een gedicht af heb, denk 'o wat heb ik dit goed gedaan', of zo. Soms wel 'ja, dit is goed, dit loopt, ja-ja', maar ik heb het geloof ik nooit bij mezelf betrokken. Ik vind gedichten schrijven ook helemaal niet altijd iets positiefs, of iets waar ik zomaar een gesprek op breng of zo.
Of ik goed vind wat ik schrijf: weet ik niet. Als ik wat ik schrijf als geheel zie met het gemiddelde van de wereldbevolking/leeftijdsgenoten, denk ik dat de balans positief uitslaat, maar als ik het vergelijk met wat ik écht mooi vind om te lezen - nee. Maar ik denk dat het sowieso moeilijk is om dat over jezelf te zeggen; je kan jezelf nooit verrassen, je weet precies wat voor kunstjes je hebt uitgehaald met je woorden.

En wat ik me voor dit topic afvroeg: wat zijn jullie vaste thema's of dingen die altijd terugkomen? Of hebben jullie die helemaal niet? En vind je die dingen ook typisch voor de persoon die je bent?

Als ik door wat schriftjes blader, kom ik vooral veel sneeuw, oorlog en moederland tegen, maar er zit wel evolutie in. Nu heb ik meer sneeuw en reizen, vroeger meer moederland, zielige kleine meisjes en dood. Oorlog blijft zo nu en dan hardnekkig terugkomen, net als treinen, slapen, vogels en muziek. En ik merk dat ik heel vaak begin met een vraag. Vooral vragen hoe iets kan, niet waarom, maar hoe iets mogelijk is.
Ik denk dat dat best iets over mij zegt. :o

Ik post veel hier. Ik heb geloof ik nog vier gedichten ergens anders gepost, maar dat is een beetje in de vergetelheid geraakt. De laatste tijd ben ik niet zo productief, de gedichten die ik schrijf, schrijf ik vaak direct hier in het berichtenvenster. Op de een of andere manier rolt het dan gewoon uit mijn toetsenbord. Ik schrijf ook vaak gedichten in mailtjes aan mensen. Die post ik nooit. Ik post de laatste tijd ook geen gedichten meer, die ik niet direct in het venster geschreven heb.

Soms ben ik trots op een gedicht. Meestal heb ik direct nadat ik geschreven heb een gevoel van 'ja, dit is beter dan normaal', maar als ik het dan een week later teruglees denk ik: 'dit is echt vijf keer niks'. Dus trots van lange duur kun je het niet noemen.

Wat Vogelvrij zegt, heb ik ook wel eens over nagedacht. Zo heb ik hier een gedicht gepost, waar ik achteraf juist heel blij mee was (en toen ik het schreef niet). Die heb ik er weer afgehaald, omdat ik hem vanaf toen voor mezelf wilde houden. Maar goed, die is door jullie ook veelal gelezen. Het gedicht voor Kunstbende heb ik speciaal niet gepost. Van te voren niet, omdat het voor Kunstbende was, achteraf niet, omdat ik er achteraf ook niet blij mee was.

Ik heb geen vaste thema's, wel vaak diepe gedachten in mijn gedichten. Meestal geen humorgedichten, of simpeledingengedichten. Maar een eigen thema, of eigen thema's, nee, dat niet geloof ik.

Ik weet het al, van het thema. Ik gebruik vaak 'ik wilde dat..' en 'als dan...' in mijn gedichten :o

Hoe autobiografisch zijn jullie gedichten?

Ik post zo goed als al mijn gedichten op internet. Een enkele uitzondering is misschien iets onserieus tussen een vriendinnetje en mij waarvan ook alleen wij de ontzettend seksistisch humor van inzien. Zoiets als Kevertje Jan maar dan iets persoonlijker. :P

De rest van de dingen die ik niet post, beschouw ik niet als echte gedichten. Alles wat ik geslaagd genoeg vind, post ik. Mijn eerste gedichtje postte ik op een ander forum, na een halfjaar ben ik overgestapt op puberpoezie en daarna ook hier. Ander forum is heel erg doodgebloed (nou ja, het dichtersdeel, de rest niet, maar dat is toch stom) dus ondertussen verdenk ik puberpoezie van de meest volledige verzameling.

Ik kan nooit zo goed oordelen over eigen gedichten. Daarom post ik ze ook op internet. :O Oké, en ook omdat ik het fijn vind om positief commentaar te krijgen, maar óók zodat ik mezelf een mening kan vormen over een gedicht. Nou ja, vormen, afkijken zeg maar. :D En misschien dat ik een halfjaar-na-datum er wel een redelijk goed blik op kan werpen, maar over het algemeen kan ik echt niet oordelen over eigen gedichten. Omdat ik niet lees wat er wel en niet staat, maar voor me zie wat ik dacht toen ik het gedicht schreef. Zoiets.


Dansen. Ballerina's. Standaard. Terwijl ik IRL helemaal niets met ballet heb. Ik zou er niet aan moeten dénken dat ik een voorstelling bij moest wonen of - nog erger - zelf moest dansen. Ik vermoed dat ik beïnvloed ben door de serie van 'Bloemen op zolder' waar ik een beetje verliefd op werd. Dat is zo'n boek dat in mijn hoofd is blijven zitten, en daar speelt dansen nu eenmaal een grote rol in - en wel als droom, als ontvluchten van de werkelijkheid, en dat komt volgens mij ook redelijk veel voor in mijn gedichten. Tenminste, ik heb het idee dat ik dat met mijn gedichten probeer te doen - te vluchten van de werkelijkheid, een verhaaltje creëren met een bepaalde sfeer.

Verder heb ik ooit geconstateerd dat woorden als 'schaduw' en 'stilte' erg vaak voorkwamen in mijn gedichten, maar ik weet niet zeker of het nog zo is.

Mwah. Nu gaat het niet meer helemaal op, maar vroegâh ging alles over Hem en 'de onbereikbare liefde', in zekere zin autobiografisch, maar zó vol drama en overdrijvingen dat het niet echt als waarheid aangenomen mag worden. Sommige gedichten zijn niet biografisch, maar de meesten zijn (waren?) denk ik gebaseerd op een puberaal overdreven gevoel. Waar in zeker zin, maar niet helemaal.

Om mijn eigen vragen te beantwoorden: Ik heb hooguit 2 gedichten die niet op het internet te vinden zijn. Die niet op s.com te vinden zijn. Ik bewaar heel weinig gedichten omdat ik ze toch nergens voor gebruik. En meestal ben ik blij als ik iets geschreven heb. Gewoon blij, ongeacht of ik het geidcht mooi vind of niet. Als ik ga kijken of ik mijn gedichten mooi vind of niet, dan krijg ik bijna altijd het gevoel dat ik zelf niet kan beoordelen of mijn gedichten goed zijn of niet. Misschien daarom denk ik meestal ook dat mijn gedichten een beetje simpel zijn.

En over thema's gesproken, ik weet niet of er terugkomende thema's zijn in mijn gedichten. Misschien dat anderen het beter kunnen beoordelen. Volgens mij stel ik best wel vaak vragen in mijn gedichten en mijn gedichten hebben ook de neiging om aan het einde (een beetje) negatief te worden.

En autobiografisch... Ik weet niet. Kun je iets ook autobiografisch noemen als het je gevoelens uit? Dan zijn bijna al mijn gedichten autobiografisch. En sommige beschrijven ook wel gebeurtenissen uit mijn leven. Dus ja, een beetje wel, autobiografisch. :y

Voor mijn gevoel heb jij veel gedichten over familiedingen, maar ik weet niet of dat echt zo is of dat ik dat alleen maar denk. En over woede. En nog iets, maar ik weet niet zo goed... ik heb het idee dat je gedichten wel iets met elkaar gemeen hebben, maar daar moet ik nog even over nadenken. Misschien dat je het vaak over een jij hebt, of dat het duidelijk aan iemand gericht is, zoiets.

Mijn eigen vraag - ik weet niet zo goed. Wat ik schrijf is meestal wel gebaseerd op iets wat ik voel of denk, maar niet persé omdat mij dat is overkomen. Soms zie ik op televisie iets wat me heel erg aangrijpt en dan schrijf ik daar een gedicht over, of iemand vertelt me iets. Een vriend van me heeft me een keer verteld dat hij had gedroomd over vier oude mensen die aan het kwartetten waren. Toen overleed er een en dat deed de anderen verdriet, want toen konden ze niet meer kaarten. Dat vond ik zo'n mooi beeld dat ik daar een gedicht over heb geschreven. (Nooit gepost, trouwens. En dat ga ik ook niet meer doen want het is twee jaar geleden en bovendien niet echt een goed gedicht.) Of een vriend die vertelde dat zijn moeder hem als enige van haar kinderen op typcursus had gedaan omdat ze wist dat hij graag dingen schreef. Ik heb wel vaak van dat soort dingen... ja. Dan is het niet autobiografisch, maar wel gebaseerd op dingen rondom me of die ik hoor of zo. Of soms heb ik een gevoel en dan schrijf ik een gedicht over datzelfde gevoel, maar met een andere reden. Bijvoorbeeld, ik voel me verlaten omdat ik een bananenijsje over mijn nieuwe jurk laat vallen als ik met vrienden door de stad loop. Zij lopen door en niemand blijft staan terwijl ik mijn kleren fatsoeneer. En dan verwerk ik dat gevoel in een of ander dramading met vallende standbeelden en brandende huizen en gedoemde liefdes en alles. Ik denk dat veel mensen het ongeveer zo doen.

Alles is eigenlijk altijd een beetje autobiografisch, omdat het voortkomt uit datgene waar je je mee bezig houdt. Maar veel van mijn gedichten zijn nogal prozaïsch en nee, die zijn niet precies zo gebeurd ;)

Qua thema's... Niet alleen in gedichten, maar ook in verhalen schrijf ik graag over onopvallende en tegelijkertijd bijzondere (of: rare) mensen. Meisjes. Verder schrijf ik graag over vogels :)

Ik bedacht vanochtend dat de kleur geel op een of andere manier ook hardnekkig terugkomt in gedichten. Vooral huizen en muren zijn bijna altijd geel, of in ieder geval een beetje geel. Ik vraag me af hoe dat komt. Waarschijnlijk omdat ik bijna al mijn gedichten op mijn kamer schrijf, en die is geel.

En omdat je een groot bewonderaar van Geel bent :cool:

:D :bloos:

:bloos:

Maar ik keek het net terug, en volgens mij valt het wel mee hoevaak ik de kleur geel gebruik. Eigenlijk. Maar de meeste dingen spelen zich in mijn hoofd wel af in gele ruimtes.

Waar schrijven jullie je gedichten? Schrijf je je gedichten altijd op één plek of steeds op verschillende?

--
Ik schreef eigenlijk altijd al mijn gedichten thuis, in mijn kamer. Meestal onder geëmotioneerde toestanden - niet altijd. Maar de keren dat ik ergens anders geprobeerd heb te dichten, is dat wonderbaarlijk goed gegaan! Het vreemdst was nog wel dat ik in een soort van 'neutrale' bui was. Nou ja, dat is niet waar. Ik heb een paar keer op school gedicht en toen was ik wel in een redelijke neutrale bui. Maar vandaag was ik in Duitsland in een sportcentrum en keek ik naar taekwondo-wedstrijden en vreemd genoeg was ik heel gevoelig voor alles wat ik zag. Maar echt geëmotioneerd als ik in mijn kamer meestal ben was ik ook niet.

Uit een e-mail aan Katarina./lui

Ben je toen gewoon bij die wedstrijd gaan zitten met pen en papier, al dichtend? Of ben je stiekem naar de wc geslopen?
Ik kan dat niet goed, op andere plekken dichten dan thuis in mijn bed. Of ja, dat kan ik wel, maar niet op plekken waar andere mensen zijn. Dan schaam ik me een beetje dat ik aan het dichten ben, ofzo. Nee, niet een beetje. Heel erg. Überhaupt schaam ik me op een bepaalde manier voor dat ik dicht tegenover iedereen die het zelf niet doet. Tot ik meedeed aan Kunstbende wisten veel vrienden van me niet eens dat ik ooit schreef. Ik weet niet zo goed waarom dat is, want het is niet dat ik echt een reden heb om het gênant te vinden. Ik ben niet opgevoed met de gedachte dat gedichten slechte dingen zijn en mijn gedichten gaan ook niet over poepseks ofzo, dus eigenlijk is het gewoon een beetje stom. Misschien vind ik dit topic daarom ook leuk. Omdat ik zo toch nog al mijn gedachten over gedichten kwijt kan. :o

Ik schaam me ook altijd heel erg voor mijn gedichten. Daarom schrijf ik ook nooit wat onder een saaie les, zoals ik wel eens hoor bij de vraag 'wanneer heb je dit geschreven?' 'oh, tijdens een saaie les *insert vak*'

Of misschien toch wel heel af en toe, in een expres zeer onleesbaar handschrift dat ik één zinnetje krabbel terwijl ik doe alsof het een biologieantwoord is en dan héél snel een andere bladzijde opensla. Da's misschien twee keer gebeurd, en daarna kon ik nooit meer lezen wat er stond. :O

O, ja, zoiets heb ik ook wel eens gedaan. Of ik doe of ik aan het sms'en ben en dan zet ik intussen wat ingevingen in mijn mobiel. :y Maar het meeste onthoud ik gewoon. Of ik onthoud het niet, en dan was het waarschijnlijk toch stom.

Ik heb ook wel eens wat geniaals op geschreven, en toen, even later, werd ik wakker en wist ik het niet meer! D:

Toen had je het toch opgeschreven? :p Of kon je het niet meer lezen?

Ja, maar op droompapier! Dat werkt dus niet. :D

Op de tribune, ja. :y :D
Waarom schaam je (en Em. en iedereen die zich ook schaamt) voor je dichten? Ik werd niet eens één keer gevraagd wat ik aan het doen was, dus zo bijzonder is het niet en je trekt erdoor dus ook niet echt aandacht naar je toe. Alhoewel, op school word ik soms wel gevraagd wat ik aan het doen ben. Dan antwoord ik dat ik niets aan het doen ben en soms zeg ik dat ik aan het dichten ben. Dan vinden de meesten het al saai en als iemand dan toch vraagt waarover ik dicht, dan geef ik een nietszeggend antwoord.

Ik denk omdat ik me op school en in dat soort omgevingen me gewoon niet op mijn gemak voel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten weten hoe ik mij voel en waar ik om geef, al weet ik niet precies of dat is omdat ik er niet buiten wil vallen, of omdat het is omdat ik er stiekem niet echt bij wil horen. Ik pas in ieder geval nooit echt bij mijn klas en dan speel ik maar weer het stille meisje dat toevallig goed is in school(vakken), maar als ze mijn gedichten zouden lezen zou ik het zo ontzettend eng vinden. Dichten hoort in mij en school aan de buitenkant, en ik wil niet dat school en wat daar bij hoort mij gaat opereren om te kijken wat er vanbinnen is. Ik zou niet weten hoe ik mij dan moet gedragen.

En school is ook te vervangen door andere plaatsen waar 'normale' mensen komen, mensen die ik eventueel zou kennen. Daar probeer ik me altijd een beetje van af te sluiten, daar word ik bang van. En gedichten past bij mijn ik-kant en wil ik niet delen met mensen waarvan ik niet wil dat ze weten wie ik ben. Of ik het niet durf te laten zien.

En mijn ouders passen daar in principe een beetje bij. Maar dan meer omdat ik een puber ben, dan omdat mijn ouders zo anders zijn. Maar van mijn moeder weet ik bijvoorbeeld dat ze in zekere zin net zo was (is?) als ik ben, dus dat zou minder erg zijn. Mijn vader is zelf helemaal niet open over gevoelens en voelen en whatever, die maakt alleen maar flauwe grapjes enzo, daar praat ik sowieso niet zoveel mee.

En gedichten is verder ook te vervangen door forummen, trouwens. :D Daarom passen forummers en dichters bij elkaar (dichters mogen weten dat ik forum, forummers mogen weten dat ik dicht) zeg maar.

Ik post ze over het algemeen vooral om tips te krijgen van anderen

trots voel ik mij meestal niet, maar als ik telkens vastliep op een bepaald punt in een gedicht en ik daar daarna een goede oplossing voor gevonden heb vind ik dat wel gaaf ja

Ik had dat vroeger, dat ik me schaamde voor wat ik dichtte. Dat kwam vooral doordat ik schreef als ik boos was, of erg emotioneel en dan was het gewoon ontzettend persoonlijk. Een paar jaar geleden begon ik met het sturen van gedichtjes naar een goeie vriend, hij vond dat erg leuk en dat maakte mij ook wat minder onzeker. Toen ik ook gedichten ging plaatsen in de schoolkrant (eerst zonder naam erbij) werd het voor mij steeds gemakkelijker om gedichten aan anderen te laten lezen. Daarna kwamen Kunstbende, dit forum en het open podium op school. Ik schrijf nu ook wel eens voor een speciaal persoon.

Waar schrijf ik? Vooral achter de computer, het liefst op mijn kamer, maar ook wel eens beneden, in de huiskamer. Heel af en toe op school, als ik me echt, echt verveel. Mijn laatste gedicht schreef ik op de verlaten hockeyclub, in het zonnetje. Dat was denk ik mijn mooiste schrijfmoment, heel speciaal. Het liefst schrijf ik gedichten op de computer en ik heb daarna een aantal gedichten overgeschreven in een boekje. Handgeschreven gedichten vind ik mooier dan computergedichten, maar met de hand gedichten schrijven vind ik veel lastiger dan op de computer, omdat je hier zo gemakkelijk de slechte stukken kunt deleten, als je het met de hand schrijft, ben je er zo aan gebonden, dan moet je het doorkrassen en dat vind ik lelijk.:o

O ja, in de schoolkrant staan ook een paar gedichten van mij. De eerste keer met foto (zonder naam) maar daarna anoniem. Niemand leest de gedichten in de schookrant, dus je bent zowat anoniem. En de mensen die ze wel lezen spreken me er soms op aan, maar dan zeggen ze meestal dat ze niets van mijn gedichten snappen :D

Ik vind het niveau van de schoolkrant te triest voor mijn gedichten. :P Hoewel mijn brandnetelsgedicht er wel eens ingestaan heeft want toen wist iederéén ineens dat ik in de finale van dmdm stond en dat vond ik niet zo heel fantastisch allemaal.

Ik zeg toch net dat ik dat niet weet. :o Maar ik zal een poging tot het begrijpen doen.
Het is twee dingen tegelijk. Het eerste is dat ik bang ben dat ze het niet begrijpen. Dat ze zeggen 'o, leuk!' en eigenlijk denken... ja, wat ook. Ongeveer iedere gedachte daarover zou slecht zijn, denk ik. En het tweede is dat dichten toch wel veel met gevoel te maken heeft en dat ik daar gewoon niet over praat.
Naar de kunstbendefinale had ik trouwens twee vriendinnen meegenomen en dat vond ik achteraf wel heel fijn. :y Nu weten ook veel mensen dat ik dicht. Dat heeft wel wat.

En de schoolkrant, ja, de schoolkrant. :D Daar heeft wel eens een raar gedicht ingestaan die ik heel slecht vond, en daar heb ik positieve reacties op gehad. En ik heb wel eens aan sommige mensen van wie ik dacht dat ze een gefundeerde mening zouden hebben wat laten lezen. Maar het blijft dat ik het echt heel awkard vind om erover te praten. Alsof ik dat kan uitleggen, ofzo.

:D

Ja, het is tegenwoordig een raar fenomeen, dichter zijn. :p
Maar ik denk dat (daarom) je ook niet moet verwachten dat er al te veel mensen zijn in je vriendenkring die het dichten begrijpen. Dus misschien is het ook niet raar om er niet over te praten. Al snap ik het schamen gedeelte nog steeds niet.

En op welke manier is het slecht dat mensen je gedichten niet begrijpen? Ik vind het op z'n hoogst jammer, niet meer.

Het scheelt natuurlijk ook al een hóóp als je geen vriendenkring hebt. :cool:

Nee, ik verwacht ook niet van ze dat ze het begrijpen. Het geeft ook niet zoveel. En toch schaam ik me ervoor. Ik zou het je graag beter uitleggen, maar ik weet niet of dat me lukt. :o Het is een beetje... het is zo veel tegelijk, en over veel van die dingen is het moeilijk praten. Over hoeveel ik ervan houd als ik eindelijk een geweldige oplossing heb gevonden voor een niet-lopende zin. Over hoe erg ik soms een hekel kan hebben aan al dat geschrijf van me. Over wat een mooi gedicht met me kan doen. En dan hebben we het bij Nederlands over gedichten en dan is het zo, zoveel mensen vinden daar eigenlijk niets aan. Ik weet niet zo goed. Dan houd ik mijn mond maar. Dat is wel een vorm van schaamte, geloof ik. Zo voelt het althans wel.

En het is niet slecht als mensen mijn gedichten niet begrijpen. Ja, slecht van mij, dat ik onbegrijpelijke gedichten schrijf, maar niet van hen. Het is jammer dat ze het dichten zelf niet begrijpen/dat ik denk dat ze dat niet doen. Maar ik heb geloof ik bijna nooit onbegrijpelijke gedichten. :o Abstract, ja, soms, maar ik doe mijn best om normale woorden en constructies te gebruiken. Bijna al mijn gedichten zijn ook wel ongeveer hoe ik normaal praat. :y

:D Dit is de oplossing!

Precies, precies. Je moet natuurlijk wel wat opgeven als je dichter wilt zijn! ;) :P

Nee, maar dan nog steeds, dichten is gewoon niet hip. En als ik nou dól zou zijn op skateboarden, dan lag daar denk ik niet zoveel gevoel in. Ja, pijn, als je valt misschien, maar niet echt dat mensen denken 'dit gaat over jou!' en daar dan allerlei conclusies uit (kunnen) trekken die soms waar en soms niet waar zijn. Ik vertel mensen IRL ook nooit dat ik verliefd ben, dat is ook zoiets. Schaam ik me ook voor. En oké, mijn hele klas wéét dat ik dicht, maar dan nog.

:D

Ik denk dat dit het wel goed weergeeft, ja. :y Alleen het hip-gedeelte... ik weet niet. Eigenlijk is mijn ervaring dat de meeste mensen het wel gaaf vinden. En nog schaam ik me ervoor. :o
En ik vertel vrienden IRL ook wel als ik verliefd ben. Maar dan nog, ja, het is wel ja. Ook dat mensen misschien wel allerlei conclusies over mij kunnen trekken. :y
Maar ik denk ook dat Geel gelijk heeft dat het eigenlijk een raar iets is om zich voor te schamen. :o

O en om terug te komen op waar ik schrijf: ik heb wel eens in het openbaar geschreven! In een auto, maar toen liet ik per ongeluk mijn pen uit het raam vallen (want: rammelende Lada zonder airconditioning dus raam open, bezwete handen en rondschokkende mensen die overal tegenaan vallen. Ik kon het naderhand ook niet meer lezen want het stond vol krassen waar mijn pen uit was geschoten.). Maar toch - schrijven in een auto vol mensen, hee. :cool:

Dichten is wel hip!

En ik heb al dagen het gevoel dat ik iets moet creëren maar ben te depressief om er iets mee te doen! :o

Oh en om in te gaan op TS. Ik post hier zo af en toe eens wat, en lang niet alles omdat ik erg moeilijk tevreden genoeg ben mijn teksten met anderen te delen. Soms zijn mijn gedichten naar mijn mening ook te zwaar of diep om publiek te maken.

Het grote voordeel van hier af en toe iets posten is voor mij, de bevestiging dat je iets een beetje kunt - of juist niet.

Meestal - misschien wel altijd - vind ik mijn eigen gedichten maar niks. Ik heb dan ook veel bevestiging nodig om juist dóór te gaan, het is bij mij alles of niets! Ik schrijf overal maar niet altijd, heb vaak last van een writersblock die soms maanden aan kan houden. Het is vaak zo dat ik na zo'n periode van niet schrijven ineens uitbarst in een soort 'schrijfwoede', halve boeken, veel gedichten en losse one-liners zijn dan het gevolg.

Toen ik bij de schoolkrant kwam (in de derde klas, ik was nog een broekie) was er een meisje dat gedichten schreef in de schoolkrant. Dat vond ik wel stoer, ik schreef af en toe al gedichten en het leek me leuk om ze erin te zetten, dus toen zij uit de redactie ging, mochten mijn gedichten in de schoolkrant. Onze schoolkrant was/is van vrij hoog niveau en hij wordt redelijk gelezen, de gedichten niet door iedereen, maar het was toch leuk. Hierdoor en ook door het open podium wisten klasgenoten/vrienden dat ik gedichten schrijf. Docenten vinden het ook altijd tof als leerlingen zulk soort hobby's hebben (vooral Nederlands docenten) dus daar kreeg ik ook wel positieve reacties van. Vrienden vonden het tof en zeggen altijd dat ze het zo knap vinden. Dat geeft me toch altijd wel een fijn gevoel, dus ik schaam me er niet echt voor. Voor sommige gedichten wel, maar niet over het dichten zelf. Als ik heel mijn hart in een gedicht leg, schaam ik me er wel voor, ik laat liever niet zien wie ik aan de binnenkant ben, hoewel ik steeds opener word, ook met mijn gedichten.

Niet geheel, maar vaak wel een beetje. Soms zijn ze zuiver autobiografisch, die laat ik dan ook niet altijd aan anderen zien.

Hebben jullie speciale mensen voor wie jullie gedichten schrijven?

Ja. Niet altijd perse voor, maar ook vaak over. Dat ik die persoon een beetje als muse gebruik.

Ik schrijf altijd voor mezelf en schreef een enkele keer voor iemand waar ik verliefd op was.

Hoe bedoel je voor jezelf? Voorjezelf alsin dat je het niet echt voor iemand anders schrijft, of als in dat je je gedichten echt aan jezelf schrijft?

--

Ik schrijf soms gedichten voor iemand anders. Maar meestal als er mensen betrokken zijn bij het schrijven van een gedicht, is dat omdat ik geïnspireerd raak door die mensen.

Dat eerste. Als er mensen van meegenieten is dat mooi megenomen, als ik mensen kan bereiken of inspireren al helemaal, maar in de eerste plaats is dichten iets wat ik voor mezelf doe.
Aan mezelf schrijven niet hoor. :n
Echt een gedicht v'o'or iemand maken wil ik wel proberen, maar ik heb nog nooit de vraag gehad dat te doen.

Dingaantouwtje, flyaway naamzoek! Ik vind dat we het recht hebben om te weten wie degene is die ons subforum terroriseert! Is Hans Berger een UC? Of weer een soort FA die hier is blijven steken?

Volgens mij mogen we dat wel zeggen, maar uit principe vind ik het niet netjes :P

Ik vond zijn actie niet zo netjes met al die clones, dus ik ben minder netjes geweest :D

Hee, wat ik me vanmorgen bedacht hè - je hebt toch vaak van die groepen mensen die samen elkaar beïnvloeden en een soort stroming maken? De Wiener Kreis bijvoorbeeld, en Der Blaue Reiter en alles. Eigenlijk is dit net zoiets, behalve dat wij geen toonaangevende dichters zijn. :cool: (of nog niet, natuurlijk.) Want, er is hier wel echt een bepaalde stijl, denk ik, en we beïnvloeden elkaar en kennen elkaar en alles. Dat is best wel gaaf.

Nou, dat viel me dus ineens in. :y

Is jullie trouwens opgevallen dat de beschrijving van DoP veranderd is? Dit is mij natuurlijk niet net opgevallen, maar ik dacht er net pas aan om het te noemen. Ik vraag me wel af wanneer het gebeurd is? Want, toen ik de naam van dit topic bedacht, dat ik bij mezelf 'Geel, dit is een hele goede titel!'. Maar waarschijnlijk heb ik onbewust de beschrijving van dit subforum gekopieerd :p