Ik heb íets, en nu?
 

Hallo iedereen,

De titel is waarschijnlijk net zo vaag als mijn verhaal.
Nou, ik lijd een heel standaard leven eigenlijk, zonder toeters en bellen. Ik ben 15, doe VWO, Ouders zijn nog bij elkaar, ik heb werk, hobby's en vrienden.
Ik heb ook eigenlijk niets te klagen.
Toch heb ik af en toe, de ene keer wat meer dan de andere keer, het gevoel van: "Pff, wat voel ik me slecht." of "Ik hoor er niet helemaal bij." Zomaar uit het niets, voor hoever ik weet.

Ook heb ik totaal geen moeite met praten, maar ik heb geen mening. Ik kan voor alles wel voor en nadelen verzinnen, of juist niet! Terwijl iedereen om me heen de ene na de andere veroordeelt. Daar laat ik me dan in meeslepen en dan heb ik opeens dezelfde mening als mijn vrienden. Nu denk je misschien, wat maakt dat nou uit?
Kan ik begrijpen, maar het is heel vervelend als je niet bij de gedachte van jezelf kunt.

Heb ik een een of andere stoornis?
Weet iemand waar ik 'hulp' kan zoeken?

Zoals gezegd is het een vaag verhaal geworden, maar ik zit er mee.

Groetjes,

Stef

Je hebt iniedergeval geen stoornis. Dat is al uitgesloten.
Verder, daar denk ik nog even over na en kom ik miss later op terug ;).

Dat heb ik ook. :Y Uit het niets kut voelen terwijl alles in wezen gewoon goed gaat (geen gescheiden ouders, goede cijfers, geen handicap of verslaving) en van alles of te weinig weten (en dus geen mening hebben) of juist genoeg weten om van alles voor- en nadelen in te zien (en dus geen mening te hebben). Vaak los ik dat op door gewoon tegen mensen in te gaan als ik daar zin in heb, en het verder maar te laten zitten als ik dat niet heb. Ik denk niet dat het 'iets' is, als in een stoornis of iets raars, maar meer gewoon een meer afwachtende houding en observerende houding m.b.t. het vormen van een mening/oordelen over iets (zie het als iets positiefs! het is juist goed als je meerdere kanten kunt zien en niet meteen star aan a of b vasthoud) en een wat negatieve instelling. En misschien een beetje puberteit.

Ooeeh je bent aan het puberen!
Niks aan de hand. Misschien een tikkie onzeker? Dat is dan ook wel weer iets wat met puberteit tevoorschijn komt.
Het niet kunnen vormen van een eigen mening zal ook wel gewoon bij het meeloopgedrag horen. Je bent niet toevallig de leider jouw complete vriendengroep? Dan is er altijd wel wat meeloopgedrag. Als je helemaal op geen mening komt, misschien heb je dan niet genoeg informatie.
Hulp heb je niet nodig. Als mensen daarvoor hulp nodig zouden hebben zou er een tekort aan psychiaters zijn.

Iedereen voelt zich wel eens minder, niets geks aan.

En geen mening hebben als in: door alle nuances het lastig vinden een concreet standpunt te benoemen is ook niet erg of vervelend. Twijfelen en zorgvuldig afwegen zijn juist tekenen van volwassenheid; navigeren in het grote grijze gebied is het meest bevredigende wat er is in tegenstelling tot beperkt zwart/wit-denken. Daar moet je niet onzeker van worden; daar word je alleen maar sterker van over het algemeen. Als jij je niet in de mening van een ander kunt vinden doe je er verstandig aan je verbaal sterk(er) te maken door juist jouw mitsen en maren in de groep te gooien en vanaf daar verder discussieëren. Probeer er een soort show van te maken, op een vriendschappelijke, inhoudelijke manier de degens kruisen vind ik een van de leukste dingen om te doen.

Klinkt als puberen :)

Er is echt niets met je aan de hand.

Komt door je leeftijd & menselijkheid. Je bent geen robot die zich altijd even prima voelt en dat is maar goed ook.

En het is juist handig als je overal voor- en nadelen bij kunt verzinnen en niet meteen klaar staat met je mening. Kan je later op de universiteit goed van pas komen.