Verliefdheid en toch doet het pijn...
 

Twee maanden geleden maakte me vriendin het uit.
Sinds die tijd niet meer gedate, niet eens echt meer me best gedaan.

Tot ik afgelopen zondag een meisje ontmoeten, het was op de set van een film.
Ze stelde zich aan me voor en ik natuurlijk aan haar. Die dag hebben we heel veel met elkaar opgetrokken en achteraf zijn we samen aan de terugreis begonnen. Het was onderweg heel gezellig en daarna zijn we nog samen naar Starbucks gegaan (op mijn kosten natuurlijk:bloos:) en heb ik gewacht tot haar bus er was. Ik voelde zeker wel vlinders in me buik, maar had het nog wel onder controle. Zeker omdat ze me vertelde dat ze al twee jaar een vriend had...en omdat ik wist dat ik haar twee dagen later weer zou zien, voor de tweede draaidag van ons twee.

Twee dagen later was de tweede draaidag, oftewel...ik kon haar gaan zien!
Om 7 uur in de ochtend stonden we op Schiphol en gingen we samen naar de set.
Het was weer gwn heel erg gezellig en het begon ons steeds meer op te vallen dat we onwijs veel gemeen hadden. Het werd bijna eng...
Op de set maakte ik wel eens een grapje en zij lachte het eerste en het hardste. Dat viel me wel een beetje op:y. In de avond vertrokken we weer samen en ik merkte op dat ze een wat vervelend telefoongesprek met haar vriendje had. Dat vertelde ze me later ook in de trein en toen zei ik met alle pijn in me hart: 'Het komt wel goed'.

Ze vroeg me onderweg zelfs nog of een meisje van de crew niet iets voor me was. Ik noem geen namen! Dat vond ik wel even vervelend, natuurlijk! Toen we eenmaal weer op Schiphol waren wilde ze eerst nog ergens wat gaan halen, zodat we niet meteen afscheid hoefte te nemen. Maar we besloten toch om samen naar de bus te rennen en eenmaal daar namen we afscheid...wat zowel mij als haar ook wel zwaar viel. En ze zei dat we hoe dan ook contact moesten houden en een keertje moeten afspreken.

Het was voor de allereerste keer in me leven, dat ik iemand zo kort ken. En met zo'n brok in me keel moest laten gaan...Ik kon me tranen amper bedwingen. Klinkt raar, maar het is wel zo. Misschien ziet ze me wel alleen als een vriend...het zou niet de eerste keer zijn.

Ik wil het haar ook niet zeggen, want dat zorgt alleen maar voor gezeur ben ik bang.

Wat moet ik nu toch doen?
Het is namelijk het eerste meisje waar ik 'echt' verliefd op ben...die kan ik toch niet zomaar laten gaan?

En ik weet dat het beter is om haar gewoon te vergeten

Je komt haar waarschijnlijk toch niet meer tegen ... ??
Of wel?

Want anders kun je haar beter vergeten en je gevoelens/emoties onder controle proberen te houden, want dan heeft het toch geen zin mee om haar ooit nog te zien.

Sometimes it lasts in love, but sometimes it hurts instead... ;)

Ze heeft een vriend en je ziet haar waarschijnlijk niet meer, dus ik heb weinig hoop voor je dat het nog wat wordt. Of zie ik dat verkeerd?

Wegblijven natuurlijk. Je bent toch geen bitch.

Neem het van me aan, je wilt niet de stoker zijn in een relatie. Daar word niet leuk op gereageerd. Probeer haar te vergeten. Neem zo minmogelijk contact met haar op, hoe moeilijk het ook is. Iemand anders heeft zijn hart al aan dit meisje gegeven. En misschien, héél misschien gaat ze je missen. Zo erg dat ze denkt dat het meer dan vriendschap was. Dan ben je een stuk beter uit, ik zou het afwachten als ik jou was.

Naja, ik ga haar waarschijnlijk wel weer een keer zien.
Vlak voor we afscheid namen zei ze: 'We moeten hoe dan ook snel nog een keer chillen saampjes'.

Maar ik wil ook geen stoker zijn, maar ik wil ook niet het gevoel hebben dat ik er niks aan gedaan heb.
Ik ken mezelf langer dan vandaag, ik kan dingen moeilijk zomaar laten gaan.
Maar ik wil ook zeker niet stoken, dat gun ik die jongen ook niet ;).

Maar ze sms't me wel terug en liked onze foto op FB :).
Ik kijk het allemaal wel aan, zoals Louise zegt!