Mus
 

De zeevogels traag
in de lucht gekerfd:
hun vleugels verstard
en hun roep
onbedaarlijk
als de horizon
de ruimte tart.

Ik zou niet willen dat je giftige appels at
- komkommer of taugé, het is mij om het even -
de heksen zouden komen.
Je bent te bruin
te lief
te zacht.
Je hebt al bijna borsten.

En als je toch langzaam loslaat
van je lijmlaagje,
zullen we de spijkers scherpen,
zullen we je verzekeren
van altijd-hier
en nimmer elders.


hoi, ik snap mijn schrijfstijl niet dus misschien dat jullie het mij duidelijker kunnen maken! :O

In het origineel zijn er trouwens nog twee strofes, maar die heb ik er net uitgehaald omdat ik die het toch niet vond. Maar voor de liefhebbers, met twee extra strofes dus:

Mja, je hebt goed gedaan om die twee strofes eruit te laten :y vind ik.
En, ik vind dat je gedicht over iemand gaat die ergens (vast)zit waar hij/zij niet wil zijn.

Ik vind het rijm in je gedicht heel mooi. <3 Überhaupt vind ik het een mooi gedicht, maar ik begrijp het niet zo goed. Volgens mij gaat het over iemand die heel verdrietig is om een reden en dan met diezelfde reden getroost wordt. :y

O ja, het is wel een beetje ver gebleven van het beeld dat ik voor ogen had. In spoiler uitleg! Over wat ik denk, niet wat per se goed is, dan.



Mijn verwarring gaat trouwens meer over de stijl dan over het gedicht.

Wacht, rijmt mijn gedicht? :d;D;dD O ja, nu je het zegt. Dat wist ik ook wel, ergens, maar ik was het weer vergeten. :O

:D:D Schatje.

Wil je dat ik zeg wat ik typisch vind voor jou, of wat ik van jou terugzie in dit gedicht?

Ik heb geen flauw idee. Nou ja, eigenlijk wel natuurlijk, een beetje. Ik weet namelijk niet of dit heel raar en stom en slecht is, of dat het anders is, of dat ik er blij mee zijn of me in een hoekje moet gaan schamen tot deze periode voorbij is. En ik weet zo natuurlijk helemaal niet meer wat 'mijn' stijl dan is, of dat ik gewoon mensen onbewust nadoe oid.

Ach zo.
Ik vind dat je in ieder geval heel herkenbaar en eigen schrijft. Vooral dat je, zegmaar, de ruimte en de begrenzingen van je zinnen op een heel eigen manier doet. Het is moeilijk om te zeggen waar de ene zin begint, de andere ophoudt, dat soort dingen. En je zinslengtes zijn vaak heel verschillend, maar komen nooit helemaal willekeurig over. En dat je over meisjes schrijft. En een bepaald soort woordkeus... zoiets.

Wat mij betreft hoef je helemaal niet in een hoekje te huilen hoor! :y