Psycholoog inschakelen voor vader
 

Hallo, ik wil graag een psycholoog inschakelen voor mijn vader.
Mijn vader en moeder zijn uit elkaar (mijn moeder wil niet meer met hem verder(ben ik het mee eens)).
Nu de scheiding dichterbij komt, is mijn vader als een kat in het nauw.
Hij maakt de raarste uitspraken, hij laat vrienden en familie vallen en probeert mijn moeder en ons te chanteren.
Hij probeert nog steeds grip te hebben op mijn moeder.
Nu heeft hij onlangs voor de zoveelste keer gedreigd met zelfdoding. als mijn moeder de scheiding doorzet. Ik heb met een aantal familieleden en vrienden gesproken over dit voorval, en we zijn tot de conclusie gekomen dat dit niet zo verder kan, omdat we bang zijn dat hij zichzelf en waarschijnlijk ons wat aan gaat doen.
Nu wil ik graag een psycholoog inschakelen om te spreken met mijn vader, en daar heb ik een aantal vragen over:
Kan ik mijn vader dwingen met hem te praten?
Kan iemand anders/een persoon van de overheid mijn vader dwingen naar een psycholoog te gaan?
Heeft iemand tips om hiermee om te gaan?

Het gedrag van mijn vader tegenover ons heeft een beslissende rol gehad in de keuze van mijn moeder om bij hem weg te gaan, en het respect dat ik nog voor hem had is verdwenen.
Maar het blijft toch mijn vader, en ik wil niet dat er iets gebeurd.

Bedankt voor uw aandacht,

Napoleon

Hij is een volwassen nog toerekeningsvatbare man. Je kan hem enkel en alleen overheidsmatig verplichten tot medewerking in bepaalde processen wanneer je aan kunt tonen (hard bewijs) dat hij zijn boekje op bepaalde vlakken te buiten gaat. Denk ik....

Hij is niet echt voor toerekeningsvatbaar. Het is 5 maanden nadat mijn moeder weg is gegaan, en hij is steeds wanhopiger geworden.
Ik maak me zorgen over hem, hij staat om de 1,2 dagen bij mijn moeder voor de deur te wachten.

Zorg dat je dit aan kunt tonen, op deze manier kunnen partijen met macht stappen ondernemen en hem eventueel wettelijk ontoerekeningsvatbaar verklaren of andere diagnoses. Vanuit daar kan hij verplicht worden tot therapie of iets dergelijks. Het is een enorme klus om dit hard te maken, maar als het niet helpt in vanuit vriend en familiekringen tot hem door te dringen moet je het hard aan gaan pakken met harde bewijzen. Sla dreigende mail en sms op, neem dreigende telefoontjes op met een recorder, film zijn gedrag als hij zijn boekje te buiten gaat aan de voordeur van je moeder etc.

Ik heb al een logboek gemaakt met mijn ma. Soms wordt het me teveel, en dan krijg ik de gedachte om wat vrienden van mij "hem er eens op aan te spreken". Dit zal ik nooit doen natuurlijk, maar het is nogal wat als zo'n gedachtes in rustig persoon die ingesteld is om te praten over problemen opkomt.

Dat is de machteloosheid en de wanhoop, heel vervelend.

Ik vond het opvallend dat je het als mogelijkheid bestempelt dat hij jullie wat aandoet, meeste mensen achten dat niet zo waarschijnlijk. Daarom maak ik me ook wel zorgen. Wanneer iemand een gevaar voor zichzelf is, maar zeker ook voor zijn omgeving, kun je op meerdere plekken aankloppen. Het makkelijkste voor jou (als minderjarige met al genoeg aan zijn hoofd) is om via de politie bij de juiste mensen terecht te komen. Je vader krijgt zonder aangifte heus geen problemen, maar men kan je wel informeren over de opties. Als je de politie te ver vindt gaan zou ik op school een gesprek met een vertrouwenspersoon aangaan en daarbij informeren wat je opties zijn.

Je zou ook eens kunnen informeren bij je huisarts, als je de politie een stap te ver heeft. Die heeft ook lijntjes naar de crisisdienst en de bemoeizorg van je lokale GGZ, als hij/zij dat geschikt acht.

Het is heel lastig om iemand te dwingen tot behandeling (therapie werkt eigenlijk ook alleen met min-of-meer vrijwillige deelname). In sommige gevallen is het mogelijk om iemand gedwongen op te laten nemen, al zijn de regels hiervoor vrij streng. Ik weet ook niet of je vader een psychische stoornis heeft, en dat is een eerste vereiste voor bemoeienis van de GGZ. Maar met het soort uitspraken dat je vader doet, willen ze misschien wel eens langskomen voor een gesprek met hem. Het lijkt me de moeite waard om daar over te informeren bij je huisarts (of bij de politie, die kan ook naar de GGZ doorverwijzen).

Voor zo ver ik weet kan iemand die al zelfmoord neigingen heeft alleen al dwangverpleging krijgen. Als iemand andere bedreigt al helemaal.

Als ik in jouw schoenen stond had ik het volgende gedaan:
Recorder / MP3 / MP4 op een plaats gedaan waar hij/zij niet achter kwam. koffie voor hem gevraagd en hem ondervraagt.

Mocht hij agressief zijn en jouw slaan bijvoorbeeld (Wat hij wss niet doet) heb je bewijs genoeg. Dan zou ik naar een huisarts gaan.

Mocht hij nu juist heel fel reageren en schreeuwen zou ik hem rustig bedaren. Dit zou ik ook aantonen aan een huisarts.

Mocht hij heel suicidaal bezig zijn van "Ik kan er niet meer tegen! Ik maak er een eind aan als het niet meer kan!" Zou ik ook naar een huisarts gaan.

(Vreemd ik dacht dat ik nu juist naar de politie zou gaan maar bleek niet te zijn)

Mijn ervaring is dat zelfmoordneigingen en zelfs pogingen niet genoeg zijn voor gedwongen opname:( Ze komen wel even kletsen, maar meer ook niet.

Tsja.. De maatschappij van tegenwoordig. Alles draait nog maar om geld.

Nou nee, zo simpel is het niet. Onze strenge regels wat betreft gedwongen opname zijn het resultaat van de anti-psychiatrie-beweging, een beweging van voornamelijk mensen met psychische problemen en genoeg ervaring met opgesloten worden. Ieder mens heeft recht op vrijheid, en het is logisch dat inbreuk op dat recht maken aan strenge regels gebonden is. Bovendien is een opname, zeker als die gedwongen is, heel ontwrichtend voor een persoon. Plotseling in een nieuwe situatie gedumpt worden kan heel goed je klachten ontzettend verergeren. Op een gesloten afdeling klim je van verveling tegen de muren op. De andere patienten kunnen beangstigend zijn. En je kunt niet weg. Als je tegen je wil opgesloten wordt, is het ook niet vreemd als je vertrouwen in de behandelaren compleet verdwenen is. En probeer maar eens iemand te behandelen als die je niet vertrouwt.

Een psychiater moet een afweging maken van hoe groot het risico op suicide is en wat het effect van opname op de patient zal zijn. Soms zal hij of zij een vrijwillige opname op een open afdeling suggereren, of dagbehandeling. Of gewoon poliklinische behandeling. Niet iedereen met zelfmoordgedachten, of zelfs iedereen die een al-dan-niet-ernstige poging gedaan heeft, heeft daadwerkelijk een groot risico op voltooide suicide.

Een gedwongen opname kan alleen als

De persoon een gevaar zijn voor zichzelf, anderen of omgeving is
Er moet een ernstig vermoeden zijn dat het gevaar voortkomt uit een psychiatrische aandoening
Het gevaar moet niet kunnen worden afgewend buiten het ziekenhuis
De persoon in kwestie geeft geen blijk vrijwillig mee te willen werken

Als je denkt dat dit het geval is, zou ik de crisisdienst inschakelen. Andere manieren om hem te dwingen tot therapie zijn er denk ik alleen als hij een strafbaar feit al heeft gepleegd...

Als hij een gevaar is voor zichzelf of anderen, dan is het alsnog heel moeilijk om hem op een gesloten afdeling te krijgen hoor... Dan moet er al wel heel wat gebeuren voordat je dat lukt. Helemaal als er geen eerdere diagnose bekend is denk ik.

Maar is dat wel wat de TS wil? In een inrichting? Of alleen elke dag een x aantal uren praten met de psycoloog? ;) Je moet de beste oplossing vinden...

Tot dat laatste kun je niemand dwingen, dat is het probleem...

Het liefst zou ik inderdaad willen dat hij met een psycholoog kan praten. Hij stond gister aan de deur te schreeuwen dat hij ons kwam meenemen (hij was dronken)