Onbereikbaar
 

Onbereikbaar


Je zegt me te missen,
je zegt dat je echt van me hield.
Je zeg dat je meer van mij hield,
dan nu van haar.
Maar jij bent weer verliefd,
ik ben allang verloren,
en met alles meegenomen,
zijn we onbereikbaar.

Diep van binnen klinken woorden,
je daagt me uit zoals je vroeger deed.
Je flirt en lacht en het doet je niets,
Maar ondertussen ben je wel van haar.
Diep van binnen ligt een steen,
als een rotsblok in de zee,
in mijn maag en het doet pijn,
Want je bent onbereikbaar.

Je zegt niets teveel,
en niets te weinig,
hoe speel je dat
toch altijd klaar?
Je houd mijn adem
in je handen,
en nog altijd ben je
onbereikbaar.

Een van de beste die ik de laatste tijd van je las... werkelijk: naast het hele idee natuurlijk vind ik erg beklemmend:

Je houd mijn adem
in je handen,
en nog altijd ben je
onbereikbaar.

Wauw. Normaal gezien kan ik uren doorgaan vertellend over wat ik gelezen heb, maar hier lukt het niet.
Groetjes, Dreampoet

ben het met Dreampoet eens, echt heel goed, iid een van je beste...

Tenkz, vreemd eigenlijk dat altijd als ik mijn best erop doet de reacties niet zo geweldig zijn, en als ik even gauw iets schrijf het juist weer "goed" blijkt te zijn.

Misschien moet ik meer schrijven zonder erbij na te denken?

Zit met hetzelfde idee... zo heb ik nu een nieuw gedicht liggen, maar wil ik het nog niet publiceren, omdat ik het liever nog een aantal keer opnieuw wil schrijven. Denk ik dan te veel na, ik hoop van niet.
De mooiste gedichten schrijf je volgens mij op het moment dat ja alles rechtstreeks uit het hart laten vallen op papier. Dan schrijft het talent, en niet het intellect. Als ik morgen mijn nieuw gedicht publiceer, dan schrijf ik het opnieuw: maar op het moment dat ik voel dat mijn hart het wil.

Groetjes, Dreampoet