~~ mijn laatste signaal ~~
 

hier wat van mijn laatste gedichten, ook al zijn sommigen niet af......

--------------------------------------------

als ik even terugga
naar daar waar wij elkaar voor het eerst zagen
in mijn gedachten kom ik er niet zelden
vooral de laatste tijd
eigenlijk altijd

mijn gedachten spoken
soms verlies ik ze
zal het voor altijd blijven
datgene tussen ons

dit gedicht, schrijf ik voor jou
als een teken, misschien een allerlaatste schreeuw
ik hoop je echt ooit eens weer te zien

hier hoor nu toch eens de wind !!
laat me vliegen..
mijn geestekind

hier voel de regen !!
laat me drijven..
liefde?
..onbemind

namens deze,
geef ik af;
mijn laatste signaal

een dood,
dit sterven is eigenlijk meer
dan een afscheid
alleen

de tweede en laatste vind ik de mooisten,
weet niet wat dit te betekenen heeft, hopelijk gewoon een titel...
wel heel mooi hoor, vooral de laatste
zo vol verdriet
wat ga je doen? niets he? toch...?
promiss
liefs

deze heeft iets heel moois, alsof het echt helemaal af en compleet is, geeft je ook zo'n zelfvoldaan gevoel vind ik...De andere 2 zijn wel mooi maar spreken me niet echt aan...

Die tweede is supermooi,
laatste maakt me bang...
X

Je.. je gaat toch nix doen... ofzow? http://forum.scholieren.com/frown.gif

nee joh t is alleen een gedicht..


toch?

Ze stralen allemaal iets af van hoop en verlangen naar liefde die onder hen liggen, onder de 'ik' in deze gedichten (en misschien ben jij dat wel, maar daarover durf ik geen oordeel te vellen). Vooral het eerste gedicht schetst een situatie mooi die ik wel meemaak. Of beter: meemaakte, want ik voel nu iets standvastiger aan wie er uiteindelijk wel eens de ware zou kunnen zijn. Ik blijf zo denken, dat wel: maar meer en meer in de context van vriendschap. Eigenlijk zou ik vriend zijn van iedereen. Zelfs van enkele mensen die er alles aan zouden doen om mij dat te beletten.
Een teken van: ik heb er iets aan dat je er bent, je bent een onderdeel van mijn leven ergens, en ik heb je graag in de buurt, in mijn leven...
zonder dat dat dan liefde hoeft te zijn... als dat teken door iemand niet gegeven wordt, dan krijg ik het moeilijk, voel ik me eenzaam en kruip ik in mijn schelp, ookal kan je dan rationeel zeggen: het ligt niet aan mij.
Het mooie aan dat eerste gedicht is ook het feit dat de 'ik' net in een oude, lege bioscoopzaal zit, genietend van oude films uit het archief... over een meisje waarvoor hij wel eens liefde voelt (of: zou kunnen voelen als hij ze wat beter leerde kennen). Maar pellicule is de vastlegging van verleden tijd, en vroeger is jammergenoeg voorbij. Daarom wil de 'ik' geen film meer, maar realiteit. Zo interpreteer ik jouw gebruikte beeld, alleen is de bioscoop dan in het hoofd van de 'ik'.

Het laatste gedicht is pure wanhoop, en inderdaad verontrustend.
Groetjes, Dreampoet
ps: vind het eigenlijk verkeerd van me om zo laat te reageren, sorry http://forum.scholieren.com/wink.gif

Deze vind ik ontzettend sterk verwoord! Geeft een ontzettend intens gevoel, mooi geschreven.

De anderen vind ik allemaal iets hebben, maar zijn net niet... Compleet...

Liefs,
Caroline